Sterfervaringen

Bij stervende mensen zijn meestal de dierbaren met-van-alles rondom de stervende bezig, maar de stervende heeft in die resterende periode ook z'n sterfervaringen, welke ervaringen zijn die voorafgegaan zijn door de wetenschap en het begrijpen van het-één-en-ander dat gebeuren zal en wat uiteindelijk níet :

• Men gaat slechter zien.
• Men gaat slechter proeven, slikken en in plaats daarvan hoesten en roggelen.
• Men wordt slap in de spieren, wat het laten lopen van urine tot gevolg heeft.
• Men krijgt een verslechterde bloedcirculatie waardoor men lijkbleek wordt (met blauwe lippen).
• Men gaat half-wél en half-níet (kunnen) ademen (is het begin van het einde).
• Men hoort als afsluiter de omstanders iets zeggen omtrent : "volgens mij is het zover" of : "neeeeeeeeee !!!!!"

Afgezien van díe vooruitzichten is er het vooruitzicht van het einde van het eigen leven, wat inhoudt dat men zelf niets meer ervaart, qua zintuigen, gevoel en gedachten, en dat familie, vrienden en bekenden de overledene niet meer ervaren en binnen afzienbare tijd niet meer zullen zien. Wat rest zijn dan de sporen die de overledene heeft achtergelaten of teweeggebracht in diens mensenleven, wat veelal binnen één à twee generaties vervaagt. Dat het moment van sterven werkelijk het einde van ieders gebeuren is, valt simpelweg te begrijpen uit het feit dat men een brein heeft dat eenvoudigweg alles abrupt stopt wanneer er geen levenssappen meer door de hersenen stromen (is nodig om onder meer de benodigde neuronen werkzaam te laten zijn). Samen met nog meer chemische processen die beëindigen, stopt dus het brein dat 5 componenten omvat, namelijk :

1. Het bewustzijn.
2. Het onderbewustzijn
3. Het gevoel.
4. Het korte termijngeheugen.
5. Het lange termijngeheugen.

Vanwege dat deze componenten juist tezamen (samenhangend/-werkend) het brein vormen, kan men stellen dat het al dat gaande is in de hersenen reeds aangeduidt is, wat dus alomvattend is, en verder elk andere suggestie of tot zekerheid aangenomen stelling (over bijvoorbeeld het aanwezig zijn van een geest) begrijpender wijze teniet doet. Het is meestal dan ook een onderdeel van geloven of van wishful thinking, wat helaas dus het-één-en-ander minder mooi of geruststellend blijkt te zijn, gezien men tegenwoordig weet hoe (spreekwoordelijk) werkelijk de vork in de steel zit. Vanwege dat gelovigen in een sterke tunnelvisie verkeren (door de overtuigingen en toewijding) zal deze wetenschap niet door hen aanhangen worden, temeer dat het van het betreffende geloof afstand nemen betekent, althans in ieder geval van een gedeelte ervan.

Al-met-al hebben gelovigen over het algemeen mínder angst voor de dood of het doodgaan dan niet-gelovigen, wat bijna al de beweegreden zou zijn om überhaupt te gaan geloven. Zo kan er ook een grote angst aanwezig zijn rondom alles wat met de eigen dood te maken heeft. Dit kan zijn om de processen die gebruikelijk zijn zoals begraven danwel gecremeerd worden, maar kan ook een angst zijn ten aanzien van het sterven. Als een mens dan bijvoorbeeld sterk gericht is op z'n ervaringen, gevoelens, begrip en óók de angst heeft die voor het laatst te ervaren, zal die ongetwijfeld willen dat het einde zich in de slaap voltrekt.

Als men wil kan men voor stervensbegeleiding kiezen (bijvoorbeeld palliatieve zorg (religieus) of euthanasie).