Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Gebruiker:Franciscus/kladblok: verschil tussen versies

Uit Wikisage
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Geen bewerkingssamenvatting
 
(435 tussenliggende versies door dezelfde gebruiker niet weergegeven)
Regel 1: Regel 1:




== [[Deelonderwerp]][
== http://www.example.com koppelingstekst ==
<nowiki>'''Voer hier de niet op te maken tekst in''''''''Vetgedrukte tekst''[[[Onderwerp]]]'''</nowiki>] ==
Deelonderwerp ==
Deze pagina gebruik ik om nieuwe artikelen even op te bergen en te bewerken, vóórdat ik ze als bijdrage op Wikisage zet. Ook kan ik hier enkele geheugensteuntjes kwijt.
<br/>Franciscus 4 feb 2009 14:55 (UTC)
<br/>
<br/>


=Clochemerle=
Clochemerle is een Franse, satirische novelle, in 1934 geschreven door Gabriel Chevallier.
Het boek gaat over een fictief dorp, genoemd Clochemerle, geïnspireerd op de plaats Vaux-en-Beaujolais.
<br/>Het boek gaat op komische wijze in op een conflict tussen onder meer Katholieken en Republikeinen, voortkomend uit het plan om een prestige-object, namelijk een urinoir te plaatsen op het kerkplein.
<br/>Het verhaal - rijk aan wendingen – laat ons op karikaturische wijze zien, hoe de Franse samenleving van die tijd functioneerde: rijk, arm, geestelijken en prelaten, lokale politici en ministers, ambtenaren, militairen, boeren en nobele mannen en vrouwen die hun plaats in de maatschappij kennen.
==Synopsis==
De roman begint als in de zomer van 1923 Barthélemy Piéchut, de burgemeester van de gemeente Clochemerle-en-Beaujolais, aan het hoofd van de school, Ernest Tafardel, een nieuwe project onthult. Hij laat hem eerst een poosje in het ongewisse en geeft hem enkele aanwijzingen. Tenslotte geeft hij zijn idee prijs: "Ik wil een urinoir laten bouwen, Tafardel.”
” Zo, zei deze – na enig nadenken - een urinoir dus! " Naar aanleiding van deze beslissing, wordt het kleine dorpje Clochemerle, in de Beaujolais, op zijn kop gezet en ontstaan er enorme conflicten tussen voor- en tegenstanders van het project.
<br/>Dit urinoir - misschien onbewust bedoeld om Barones Alphonsine Courtebiche in de war te brengen - inclusief Ponosse de notaris en Girodot van de plaatselijke krant en medewerkers van de reactie, om hiermee wat leven in de brouwerij te brengen in het suffe stadje Clochemerle.
<br/>Het urinoir zou gebouwd moeten worden bij de ingang van een doodlopende weg recht tegenover de kerk, waar Justine Putet, een oude dame, nauwlettend alles in de gaten houdt.
===Een wereld geboren uit een urinoir===
Het komt zelden voor dat een roman zijn oorsprong vindt in een pissotière, een urinoir dus, en dat is het geval van Clochemerle.
<br/>De burgemeester van Clochemerle-en-Beaujolais, Bartholomew Piechut, vooruitstrevend, radicaal en eigenaar van de mooiste wijnheuvels van het dorp, besluit - gesteund door Ernest Tafardel - tot de bouw van een iets bijzonders. Vooruitstrevend als hij is, wil hij de gemeente iets aparts geven. Nu eens niet een fontein of een monument, zoals in elk ander dorp, maar iets heel anders, namelijk een urinoir. Deze zal tegenover de kerk gebouwd gaan worden, niet om de inwoners te schockeren, maar omdat dit het centrum van het dorp is. Toevallig is dit ook het plein waar het huis van de dorpsroddelaarster...... staat!
<br.<Deze beslissing – ingegeven door politieke ambities - zal resulteren in een reeks ongelooflijke gebeurtenissen, met als climax het sturen van een troep militairen om de orde te herstellen, wat alleen maar leidt tot meer geweld.
<br/>Dit anekdotische verhaal zou zeker niet zo historisch zijn geworden, als de schrijver Gabriel Chevallier het niet met biografische schetsen had geprojecteerd op veel hoofdrolspelers die zoveel hilarische verhalen vertellen, soms leidend tot absurditeit, en in ieder geval allemaal bedoeld om menselijke domheid te tonen, met twee belangrijke uitvloeisels: kleinheid en zwakte. Als gevolg daarvan is Clochemerle ook een galerij van portretten geworden. Van de apotheker tot de sombere ministeriële kantoormedewerker via de notaris of de mooie vrouw van de waard.


===Belangrijkste personen betrokken bij het conflict===
:*Barthélemy Piéchut: Burgemeester van Clochemerle. Het was door zijn idee, dat alles in werking werd gezet.
:*Ernest Tafardel: Hoofd van de school, gemeentesecretaris en bijgevolg de rechterhand van de burgemeester, een echte intellectueel. Aangezien hij nogal ad rem was,maakte was hij af en toe een geduchte tegenstander van de burgemeester.
:*Justine Puter: Een eenzame en verbitterde oude vrijster, die een haatdragende en alarmerende waakzaamheid ontwikkelde om de daden van haar dorpsgenoten te bekritiseren.
:*Pastoor Ponosse: De vriendelijke priester, die vervuld was van schaamte door de bekentenissen van de vrouwen van Clochemerle, een stad waar de mannen niet echt ‘stilzaten’.
:*Honorine: De huishoudster bij pastoor Ponosse.
:*Judith Toumignon: Meesterwerk van de natuur, waarbij de mannen - bij het zien van haar - hees van het spreken werden en overrompeld werden door gevoelens van ellende en wanhoop.
:*Francois Toumignon: Haar echtgenoot, eigenaar van een wijnhandel in Baujoulais.
:*Hippolyte Foncimagne: Vrederechter. Een lange, donkere knappe kerel, die veel genegenheid ondervindt van de mooie Judith en die de feitelijke eigenaar is van de persoon.
:*Dokter Mouraille: De huisdokter van iedereen in Clochemerle, die helaas niet zo’n goede dokter is.
:*Eugène Faudet: Leider van het gewelddadige element.
:*De familie Girodot: Hoe minder hier over gezegd wordt des te beter.
:*Alexandre Bourdillat: Ex-minister.
:*Aristide Focart: Lid van het parlement.
:*Babette Manapoux en Mme. Fouache: Twee gejaagde mensen die er hun best voor  deden om, welgemoed het geroddel in stand te houden. 
:*Adèle Torbayon: Eigenaresse van de Torbayonherberg, na Judith Toumignon, tweede in schoonheid. 
:*Arthur Torbayon: wiens jaloezie jegens zijn vrouw Adèle, veel te maken had met alle gerezen problemen.
:*Rose Bivaque en Claudius Brodequin: Wiens onschuldige vrijpartij nog een extra  bijdrage leverde aan de groeiende storm.
:* Barones Courtebiche: Clochemerle vertegenwoordiger van de aristocratie,en een bonte verzameling enthousiaste ambachtslieden, wijnbouwers, soldaten en politici.
===kkkkkk===
Het realistische effect van de novelle wordt nog eens extra versterkt door een kleine narratieve "truc" gebruikt door Chevallier: met subtiele aanduidingen slaagt hij er namelijk in om de indruk te wekken dat het materiaal van zijn roman is opgetekend en bewerkt uit de mond van diverse getuigenissen van mensen die het hebben gezien of zelfs hebben deelgenomen aan de gebeurtenissen. Als zodanig zijn de twee hoofdstukken waarin Beausoleil, de landwacht, die de leiding van het gesprek neemt als de zogenaamde "historicus, bijzonder smakelijk en toont de volle omvang van de literaire knowhow van Chevallier. De landwacht is ook verantwoordelijk voor mooie lyrische uitweidingen zoals in deze meer dan aangename evocatie bij de komst van de lente.
Zulke stilistische hoogstandjes zijn te vinden in Clochemerle en andere woorden op het randje
soms geparfumeerd met wijn, en met vele voorbeelden van een sublieme stompzinnigheid door bedrogen echtgenoten; feiten, die gewoon worden genegeerd.


:*Le curé Ponosse est un bon gros curé bien débonnaire, qui en vient à se taper sa bonne Honorine, qui lui apprend qu’elle soulageait aussi son prédécesseur de ses envies impies.
:*De priester Ponosse is een dikke, goedhartige priester, waarvan zijn goede hulp Honorine  hem ter geruststelling vertelt, dat ze ook zijn voorganger van zijn goddeloze verlangens heeft verlost.
:*Le problème ne vient pas de l’église ou du curé, qui se satisferait plutôt qu’on ne pisse plus contre son mur, mais de la vieille fille Justine Putet, qui se délecte derrière son rideau du spectacle de ces hommes. Comme les hommes se rendent compte de son manège, ils s’amusent à la provoquer par « les dernières indécences » exécutées en bande sous ses fenêtres.
:*Het probleem komt niet van de kerk of van de dorpspiester - die al blij is, dat ze niet meer tegen de muur van de kerk plassen - maar nee het komt door de oude vrijster Justine Putet, die stiekem achter de gordijnen ''geniet'' van het schouwspel van de plassende mannen. Als de mannen haar spelletje in de gaten krijgen, vermaken ze zich door te provoceren door 'de laatste onbetamelijkheden' vlak voor haar raam worden uit te voeren.


==Film==
Het kon niet uitblijven: het sappige verhaal leende zich uitstekend voor een film. In
Dans un village du Beaujolais, l'installation d'une vespasienne devant l'église provoque l'indignation de la communauté catholique.In een dorp in de Beaujolais, het installeren van een urinoir voor de kerk provoceert de verontwaardiging van de katholieke gemeenschap
Clochemerle is een Franse komische speelfilm uit juni 1948 naar de gelijknamige roman van Gabriel Chevallier. De regie was in handen van Pierre Chenal. De film speelt zich af in het denkbeeldige dorp Clochemerle in de Franse streek Beaujolais en gaat over de capriolen naar aanleiding van het plaatsen van een urinoir tegenover de plaatselijke kerk. Het dorp wordt verdeeld over de wenselijkheid ervan.
Durée : 90 minutes
Date de sortie : France - 9 juin 1948 zwart-wit regie:Pierre Chenal,draaiboek:Pierre Laroche et Gabriel Chevallier


=Materialen en hulpmiddelen voor kunstschilders=
Kunstschilders gebruiken een groot aantal materialen en hulpmiddelen. De keuze is groot!
Zo gebruiken ze onder meer: olieverf, acrylverf, penselen en kwasten, doek en papier, pigment, olie, terpentijn, bindmiddel, tempera, emulgator, en natuurlijk de nodige gereedschappen en hulpmiddelen.
<br/>Aangezien het arsenaal aan materiaal en middelen enorm uitgebreid is, is het ondoenlijk ''alles'' wat de kunstschilder gebruikt hier te benoemen. Om die reden worden dan ook alleen de voornaamste materialen en hulpmiddelen aangeduid of besproken.
==Gereedschappen en hulpmiddelen==
Zoals bij elk handwerk, heeft een kunstschilder gereedschappen en hulpmiddelen nodig om te kunnen schilderen. De bekendste zijn het penseel en de kwast, en vaak ook een palet om de verf op te mengen, waarvoor vaak schildersmessen en paletmessen worden gebruikt. Daarmee kan de verf worden gemengd en aangebracht worden op het schildersdoek, dat strakgespannen is op een houten spieraam. Ook wordt geschilderd op dragers als: hardboard, triplex of een plaat aluminium.
<br/>Het doek of een andere drager staat meestal op een schildersezel of een andere verhoging, waardoor de kunstschilder ongehinderd kan werken en afstand kan nemen om alles goed te kunnen bekijken.                                                     
<br/>Een schildersezel bestaat uit een houten standaard met een klemmechanisme om het doek of het paneel mee te bevestigen. Atelierezels zijn omwille van de stabiliteit veelal stevig en zwaar. Veldezels zijn meestal driebenig en inklapbaar. Ze zijn eenvoudig in te stellen en te demonteren.
===Penselen en kwasten===
[[Afbeelding:Penselen.JPG|thumb|250px|left|<big>'''Diverse soorten penselen'''</big>]]De benaming "penseel" is afkomstig van het Latijnse "penicillum", dat ''borsteltje'' betekent. Het penseel is zeer waarschijnlijk het oudste schildersgereedschap en is één van de belangrijkste gereedschappen van de kunstschilder. Het is dan ook van groot belang de ''juiste'' penselen te kiezen. Ze zijn er in diverse maten en types. Om er enkele te noemen: ronde penselen, kattentongpenselen en platte penselen. Ook worden er verscheidene soorten haarsoorten toegepast. Van hoogwaardige, handgemaakte penselen van roodmarterhaar, geitenhaar, eekhoornhaar, dassenhaar varkenshaar of iltishaar - afkomstig van de Russische poolkat - tot sterke haren die gemaakt zijn van synthetische vezels als nylon. Soms bestaan de haren uit een mengsel van synthetische en natuurlijke haren.
{{infobox}}
|
<span>
:<font><span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Penselen zijn er in diverse maten, types en haarsoorten''
</font>
<span>
|}
Een veel gebruikte kwast is de '''Spalter'''. Een spalter is een grote platte borstel, perfect voor olie- en acrylverf en vernissen of voor het aanbrengen van grote oppervlakken.
:''Elke soort verf vraagt zijn eigen penselen en kwasten en elke techniek zijn eigen haarsoort en vorm.''
===Aanvullende methoden van verf opbrengen===
Verf wordt niet alleen verwerkt met penselen of kwasten, maar kan ook met andere hulpmiddelen worden aangebracht. Zo gebruikt de kunstschilder ook sponzen, lijmkammen, schildersmessen, verfrollers van lamswol of kunststof en nog veel meer. Een bijzondere methode is het werken met airbrush en verfspuit, waarmee met een fijne nevel verf op de drager wordt gespoten.
===Verfsoorten===
[[Afbeelding:Verf 2.jpg|thumb|340px|left|<big>'''Diverse soorten verf in tubes'''</big>]]
Verf bestaat in zijn meest pure vorm voornamelijk uit '''twee''' bestanddelen: een kleurende stof ( pigment ) en een bindmiddel. De keuze van bepaalde pigmenten geven de verf niet alleen kleur maar bepalen ook de mate van transparantie en lichtechtheid van de kleur.
<br/>Het bindmiddel is samen met de pigmenten het belangrijkste onderdeel van  verf. Het zorgt ervoor, dat de pigmentdeeltjes aan elkaar en aan de ondergrond hechten.
<br/>Vroeger werd als bindmiddel altijd lijnolie of notenolie gebruikt, maar tegenwoordig zijn er allerlei synthetische bindmiddelen aanwezig, die net als de klassieke oliesoorten hechyend en drogend zijn.
<br/>De meest gebruikte en belangrijkste verfsoorten die de kunstschilder gebruikt worden  hierna vermeld. Ze zijn verkrijgbaar in tubes of in potten.
<br/>
:*Olieverf
:*Acrylverf
:*Aquarelverf
:*Alkydverf
:*Gouache + Tempera
:*Pastelkrijt
:*Waterverf + Inkt
Verder worden ook deze soorten veelvuldig toegepast:
:*Fixatieven + vernissen
:*Zeefdrukverf
:*Spuitverf
:*Structuurpasta’s + Gel
:*Maskeervloeistof
:*Gesso


===Doek===
 
Elke schildering of tekening wordt uitgevoerd op een drager of ondergrond. Dragers kunnen star zijn, zoals een houten paneel, of flexibel, zoals papier, schilderslinnen of doek van katoen, canvas of jute. Elk drager of ondergrond moet voordat de schildering wordt aangebracht, worden geprepareerd.  
 
<br/>Doek moet voor gebruik eerst op spielatten worden gespannen om een stevige drager te worden. Een spieraam vormt de basis voor het doek. Vroeger moest de schilder zo'n spieraam zelf in elkaar zetten en het doek erop spannen, maar tegenwoordig is dit al door de fabrikant uitgevoerd. Bij bijzondere afmetingen moet de schilder toch dikwijls zelf weer het spieraam monteren.  
 
<br/>In doeken is een duidelijk kwaliteitsverschil aanwezig, wat in de prijs is terug te vinden.  
 
 
 
 
 
 
 
 
==Jean Cocteau==  
[[Afbeelding: Jean Cocteau 1923.jpg|250px|thumb|right|<big>Jean Cocteau in 1923]]
Jean Maurice Eugène Clément Cocteau (Maisons-Laffitte, 5 juli 1889 – Milly-la-Forêt, 11 oktober 1963) was een Frans dichter, romanschrijver, toneelschrijver, schilder, ontwerper en filmmaker. Cocteau heeft in zijn leven enorm veel geschreven en geproduceerd, en was thuis in bijna alle kunstvormen en was één van de belangrijkste personen binnen het [[Surrealisme|surrealisme]]. 
<br/>Zijn bekendste werken zijn het boek ''Les Enfants terribles'' (1929), het toneelstuk ''Les parents terribles'' en de film ''La Belle et la Bête'' (1946).  
<br/>Cocteau is een tot de verbeelding sprekend kunstenaar. Maar meer nog dan om zijn werk was Cocteau bekend om zijn opmerkelijke leven. Hij omgaf zich met beroemdheden als [[Sergei Diaghilev]] van de Ballets Russes, de zangeres [[Edith Piaf]] en de schilder [[Pablo Picasso]], en hij raakte geregeld in opspraak vanwege zijn homoseksualiteit en zijn drugsgebruik.
 
==Afkomst en jeugd==
Jean Cocteau, zoon van Georges en Eugénie Cocteau, werd op 5 juli 1889 geboren in Maisons-Laffitte, in het noordwesten van het stedelijk gebied van Parijs. Het echtpaar had al twee kinderen: Marthe, geboren in 1877 en Paul, geboren in in 1881.
<br/>Het gezin woonde in de winter samen met hun grootouders van moederszijde in een herenhuis in Parijs en in de zomer in Maisons-Laffitte.  
<br/>Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur. Zijn vader - een jurist - tekent uit liefhebberij en op jonge leeftijd begint Jean dat ook te doen. Zijn grootvader is een muziekliefhebber die muzikale sessies in het huis organiseert.
{{infobox}}
{{infobox}}
|
|
<font color=blue>
<span>
<span>
:<font><span style="font-size:150%;"><font color=blue>''In doeken is een duidelijk kwaliteitsverschil aanwezig''  
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur''  
</font>
</font>
<span>
<span>
|}
|}
Als regel wordt het katoen of het linnen geprepareerd met een paar lagen universele witte primer, waardoor de doeken geschikt zijn voor alle verfsoorten, als olieverf, acryl, gouache, tempera en collage.
Jean was een verwend maar nerveus kind. Hij had een grillig karakter en was vaak ziek.
<br/>Bij goede doeken zijn de hoeken strak afgewerkt, zodat ook de zijkanten in het werk opgenomen kunnen worden.
<br/>De vroegste herinneringen van Cocteau hadden te maken met het theater in populaire vormen, zoals het circus en het ijspaleis, en met serieuze theaters, zoals de tragedies die werden uitgevoerd bij de ''Comédie-Française''.
<br/>Op 5 april 1898 - als Jean 9 jaar oud is - pleegt zijn vader zelfmoord. De reden daarvoor is nooit opgehelderd. Het bleef een duister raadsel dat hem altijd blijft achtervolgen en grote invloed op Cocteau heeft uitgeoefend.
<br/>In het voorjaar sterft grootmoeder Lecomte. De grootvader blijft bij zijn dochter wonen. Hij zorgt voor Jean en neemt hem elke zondag mee naar concerten op het conservatorium. Op de Wereldtentoonstelling in Parijs van 1900 is Cocteau vol ontzag voor de dansvoorstellingen.
<br/>Na een periode van basisonderwijs - die in alle opzichten onder het gemiddelde lag en vaak werd onderbroken door slechte gezondheid - begint hij zijn eerste jaar op de middelbare school aan de Lycée Condorcet. Hij blinkt uit in slechts drie onderwerpen: tekenen, gymnastiek en Duits. Zijn leraren vinden hem intelligent, maar inconsistent, onoplettend en rusteloos.
 
==Eerste publicaties== 
De toneelspeler Edouard Max introduceerde de 17-jarige Cocteau in de elitewereld van Parijs. Hij organiseerde een séance rond Cocteaus poëzie, waardoor hij in één keer naam maakte. Zonder hem had Cocteau vast nog een lange weg te gaan gehad door al leurende bij uitgevers aan te kloppen.
<br/>Cocteau wordt wel gezien als het product van de jaren onmiddellijk voorafgaand aan de Eerste Wereldoorlog; jaren van verfijnde artistieke smaak, zonder politieke onrust. Er heerste een idealistische en optimistische geest in Europa. Die periode werd ook wel de ''roaring twenties'' genoemd.
<br/>Zijn echte verkenning van de wereld van het theater begon, toen hij met de ''Ballets Russes''<sup> 1)</sup> in aanraking kwam, geleid door ''Sergei Diaghilev''. Toen Cocteau de wens uitsprak om balletten te maken, daagde Diaghilev hem uit met: "Etonne-moi" ("Verras me").In 1911 schreef hij het libretto voor ''Le dieu bleu'', een ballet voor de Ballets Russes.


===Papier===
==Eerste Wereldoorlog==
De benaming papier stamt van de papyrusplant. Deze plant gebruikten de Egyptenaren al 4000 jaar voor Christus om papier van te maken.  
Toen de Eerste Wereldoorlog bezig was, wilde Cocteau het leger in, maar werd afgekeurd. Hij wist een burgerkonvooi te organiseren om aan de frontlinie gewonden op te halen, waarbij hij als chauffeur fungeerde. Dat hield hij vol tot 1917.
<br/>De voornaamste grondstof voor papier - bestemd voor tekenen- en schilderen - bestaat tegenwoordig uit cellulosevezels van diverse soorten planten. Deze vezels worden vermalen tot pulp, gezuiverd en verder behandeld. Deze verdere behandeling hangt sterk samen met het doel waarvoor het papier zal worden gebruikt.  
<br/>Midden in de oorlog kwam Cocteau met ''Parade'' uit, een avant-gardeballet, waarvoor onder anderen [[Pablo Picasso]] de decorstukken en de kostuums ontwierp en [[Erik Satie]] de muziek componeerde. Cocteau en Picasso sloten zich aan bij de groep Ballets Russes van Sergei Diaghilev in Rome om het ballet voor te bereiden. De première van de Parade vond plaats op 18 mei 1917 in het ''Théâtre de Châtelet''. Het publiek en de critici waren meer overbluft dan geërgerd door de muziek van Satie en de sets en kostuums van Picasso. De moderne muziek, het decor, het verhaal; alles was modern en het publiek wist er nog geen raad mee.
<br/>Karton is papier dat bestaat uit een aantal lagen. We noemen papier karton als het gewicht meer dan 179 gram per vierkante meter is.
<br/>Op 12 juli van dat jaar zijn Jean Cocteau, de dichter en schrijver [[Guillaume Apollinaire]] en de dichter, schrijver en schilder [[Max Jacob]], getuigen bij het huwelijk van Pablo Picasso en [[Olga Koklova]].
<br/>Kunstenaars gebruiken papier en karton veelvuldig om hun schilderingen vorm te geven. Het is een grondstof met haast onbegrensde mogelijkheden.
<br/>Bij werken op papier wordt meestal een vlakke, houten plaat of hardboard als ondergrond gebruikt, waar het papier met stevige tape wordt opgeplakt.
[[Afbeelding:Tafelopstelling .JPG|thumb|360px|right|<big>'''Tafelopstelling voor schilderen op papier of op kleine doeken'''</big>]]
Er zijn vele soorten papier en karton in diverse diktes en maten:
:*Tekenpapier
:*Aquarelpapier
:*Papier voor verschillende druktechnieken zoals etsen en linodruk
:*Acrylpapier
:*Pastelpapier
:*Rollen tekenpapier
:*Schets en tekenpapier
:*Schetsboeken
:*Transparant papier
:*Tekenblokken
Een bijzondere papiersoort is handgeschept aquarelpapier, gemaakt uit 100% katoen. Aquarelleren met dit papier levert prachtige resultaten op, waarbij als extra nog geldt, dat dit kunstenaarspapier een buitengewone weerstand tegen veroudering bezit.


===Potloden, houtskool en pennen===  
==Kritiek==
Tekenen en ontwerpen vormen de basis van menig kunstwerk. Meestal zijn tekenmaterialen als potlood of houtskool eenvoudiger te hanteren dan verf en penselen, maar ook bij het ontwikkelen van voorstudies bieden potlood en houtskool veel mogelijkheden.  
Op een gegeven moment schetst Cocteau in 1919 zijn eigen specifieke kunstgevoel. Ondanks zijn inspanningen om betrokken te worden bij de publicatie van een belangrijk document daarover, wordt Cocteau buitengesloten. In die tijd ook publiceert de schrijver [[André Gide]] - een Nobelprijswinnaar - een open brief aan Jean Cocteau in de ''Nouvelle Revue française'' waarin hij de dichtbundel ''Le Cap de Bonne-Espérance'' (Kaap de Goede Hoop) en het ballet ''Parade'' bekritiseert. In hetzelfde artikel citeert Gide ''Le Coq et le Arlequin'' (De haan en de harlekijn) als bewijs dat de dichter geen muzikale vaardigheden bezit. Cocteau reageert hierop fel in het literaire tijdschrift ''Les Ecrits nouveaux'' , waarop Gide natuurlijk terugschiet. Voor Cocteau sluit deze vervelende polemiek tijdelijk de deur naar de ''Nouvelle Revue française'' , waarvoor hij bijdragen leverde.
<br/>Potloden worden echter niet alleen voor het maken van studies gebruikt, ook tekeningen in potlood  als ''volledig'' kunstwerk worden zeer gewaardeerd.
==Productie==
<br/>Een potlood is een soort schrijf- en tekengerei. Ze bestaan uit een tekenstift van klei en grafiet in een houten omhulsel.
In 1920 ontmoet hij de zestienjarige Raymond Radiguet, wat uitgroeit tot een liefdesverhouding. In datzelfde jaar wordt Cocteau de verdediger en grote inspirator van jonge musici, die al snel bekendheid verwerven als de "[[Groupe de Six]]".  
Het mengsel voor de stift wordt in een oven gebakken. Veel klei en weinig grafiet geeft een hard potlood, veel grafiet en weinig klei geeft een zacht potlood. De hardheid wordt uitgedrukt met de letters '''H, B''' en '''F,''' waarbij '''H''' staat mvoor '''Hard''', '''B''' voor '''Black''' (zwart) en '''F''' voor '''Firm''' (sterk). Verder wordt er nog met cijfers gewerkt.  
Hij brengt juni en het grootste deel van juli door in Londen met [[Darius Milhaud]] om de Engelse productie van ''Le Bœuf sur le toit'' in het London Coliseum te verfijnen.
:*Hoe hoger het cijfer is bij '''H''', hoe harder het potlood is, waardoor het vooral geschikt is om heel licht mee te schetsen.  
In oktober komt Cocteau uit met het boek ''Thomas l'imposteur'' (Thomas de bedrieger), waar in 1964 ook een film van is gemaakt.
:*Hoe hoger het cijfer is bij '''B,''' hoe zwarter het potlood is, waardoor het vooral geschikt is om schaduwen te tekenen en om extra contrast aan te brengen.
<br/>Op 12 december sterft Radiguet bij gebrek aan onvoldoende medische begeleiding aan tyfus. De totaal ingestorte Cocteau woont de begrafenis niet bij.
Het standaardpotlood '''HB''', heeft een hardheid tussen hard en zacht, en kan voor veel doeleinden worden toegepast.
Enige tijd later nemen Serge Diaghilev, Auric en Poulenc een radeloze Cocteau mee naar Monte-Carlo. Ze geven hem de raad om troost te zoeken in de opium, wat bij Cocteau tot verslaving leidt. Intussen werkt hij aan plannen voor het ballet ''Le Train bleu''.
In 1925, ondergaat Cocteau - op aandringen van vrienden - een behandeling voor zijn opiumverslaving in de ''Clinique des Thermes Urbains''.
{{infobox}}
{{infobox}}
|
|
<font color=blue>
<span>
<span>
:<font><span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Potloden bestaan uit een tekenstift van klei en grafiet in een houten omhulsel''  
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>'' Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd''  
</font>
</font>
<span>
<span>
|}
|}
Om correcties aan te brengen in een potloodtekening, wordt als regel vlakgom genomen. Er zijn diverse soorten in omloop, maar meestal wordt het witte, zachte kneedgum gebruikt.
Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd. In het jaar daarna schrijft hij het libretto voor de opera-oratorium ''Oedipus Rex'' voor Stravinsky die vanaf half januari aan de muziek werkt. In mei 1927 was de première, waarbij het werk niet onverdeeld gunstig werd ontvangen.  
<br/>'''Kleurpotloden''' worden vaak gebruikt om details aan te vullen of een volledig kunstwerk te maken. Ze zijn er in diverse kleuren en hardheden aanwezig. Kleurpotloden worden op dezelfde manier gefabriceerd als grafietpotloden, alleen worden de stiften niet in een oven gebakken. Dit is niet mogelijk, aangezien het pigment daar niet tegen bestand is.  
In december vond in de ''Galerie des Quatre Chemins'' een tentoonstelling van ongewone objecten en tekeningen plaats met de titel ''Poésie plastique'' (Gebeeldhouwde poëzie). Het was een eerste pogingen van Cocteau tot creatie van een moderne post-kubistische kunst in Frankrijk
<br/>'''Houtskool''' wordt vaak gebruikt om in grote lijnen een opzet te maken van een schildering. Houtskool is verkoold hout, dat een diepzwarte lijn geeft en vaak gebruikt wordt voor een ruwe tekening of schets, maar het leent zich ook voor artistieke doeleinden als tekenen en schetsen. 
Op 16 december 1927 première van de opera Pauvre matelot (The Poor Sailor), met muziek van Darius Milhaud. Cocteau voltooit La voix humaine (The Human Voice) en schrijft Le Livre blanc (The White Book). Op 28 december gaat de opera Antigone in première in het Théâtre de la Monnaie in Brussel met muziek van [[Arthur Honneger]].
<br/>'''Tekenpennen''' worden toegepast voor schrijven en tekenen. De meeste pennen zijn navulbaar met Oost-indische inkt. Er zijn ruim 14 schrijfbreedtes van de pennen aanwezig, oplopend van 0,1 mm, 0,3 mm, 0,5 mm, enzovoort. Ook zijn er de zogenaamde ''fineliners''. Fineliners zijn viltstiften die even dun kunnen tekenen als een tekenpen.
Eind november 1928 checkt hij in bij een kliniek in Saint-Cloud in voor een nieuwe poging tot afkicken.
1929 Maakt tekeningen, begint aan het boek ''Opium, journal d'une désintoxication '' en schrijft in drie weken ''Les Enfants terribles'' (Children of the Game), dat zeer gunstig wordt ontvangen. In het boek Opium beschrijft Cocteau's het herstel van zijn verslaving aan opium.
Eind augustus 1931 blijkt hij besmet te zijn met tyfus en moet hij veertig dagen in een kliniek doorbrengen. Kort daarop begon hij weer met opium te roken. In 1933 ondergaat hij weer een kuur om daar van af te raken.
Terwijl ze audities houden voor Oedipus Rex, merkt Cocteau Jean Marais op, en geeft hem een rol in het koor.


===Afwerking===
==Cineast==
Als een schildering of een tekening gereed is, kan deze worden ingelijst. Meestal is zo'n lijst van hout of metaal. Als extra bescherming van kwetsbare werken als monoprints, transparante schilderingen op papier, houtskooltekeningen, etsen en aquarellen, wordt vrij vaak een glasplaat als afdekking gekozen.Meestal wordt bij het inlijsten een passe-partout van karton toegepast om de kwetsbare delen van een schildering of tekening vrij te houden van het glas. Een passe-partout wordt gemaakt van zuurvrij karton van enkele millimeters dik. Meestal wordt licht gekleurd karton gebruikt, maar soms wordt gekozen voor een kleur die op het kunstwerk is afgestemd.
Cocteau debuteerde pas op de relatief late leeftijd van 41 jaar als cineast. Cinema was destijds nog relatief jong, maar de regels van het medium leken al vast te liggen. Cocteau ging echter dapper en volstrekt autodidact zijn eigen koers, en heeft vervolgens een klein maar interessant oeuvre bij elkaar gefilmd. Zijn films worden tegenwoordig nog steeds bekeken en gewaardeerd vanwege hun unieke stijl en sfeer. ''La Belle et la Bête'', ''Orphée'' en andere films waren succesvol De film ''Orphée'' uit 1950 wordt algemeen beschouwd als zijn meesterwerk. Het is een zichzelf mythologiserend portret van de gekwelde kunstenaar, die te kampen heeft met innerlijke demonen, zijn schrijverschap, liefde, dood en de confrontatie met zijn publiek.
<br/>Een goed gekozen lijst met passe-partout geeft ook het werk meer aanzien, waardoor alles nog beter tot zijn recht komt.
==Laatste jaren==
<br/>Bij schilderingen op strak afgewerkte doeken, wordt veelal de lijst weggelaten en de zijkanten in het werk opgenomen, zodat dit één geheel wordt.  
Tijdens de herfst van zijn leven leidt Cocteau een betrekkelijk rustig bestaan. Hij komt met name in het nieuws door zijn toetreding tot de ''Académie Francaise'' in 1955  en de fresco’s die hij schildert in plaatsen aan de Côte d’Azur.  
<br/>Naast het afwerken en inlijsten, is ook het kiezen van het juiste ophangsysteem van belang. Afhankelijk van het kunstwerk - al of niet met lijst - moet worden bepaald wat de bevestigingsmogelijkheden zijn, en op welke manier een kunstwerk op een wand of een muur kan worden aangebracht. Dit moet niet worden onderschat, aangezien sommige kunstwerken een redelijk gewicht vertegenwoordigen.  
<br/>Hoewel hij op hoge leeftijd is, komt zijn dood toch nog vrij onverwacht. In oktober 1963 serft hij in Milly-la-Forêt. Cocteau ligt begraven in het kleine kapelletje van Milly-la-Forêt, een dorpje nabij Fontainebleau. ''Je reste avec vous'' staat in guirlande-schrift op zijn graf geschreven.
{{Bron|bronvermelding=
{{Bron|bronvermelding=
{{References}}
*<sup> 1)</sup> De Ballets Russes was een balletgezelschap uit Rusland, gesticht door Sergej Djagilev. Tussen 1909 en 1929 traden de Ballets Russes op in tal van westerse landen.}}
:* De afbeeldingen in dit lemma, zijn gemaakt in het atelier van de kunstenares [[Ria van der Meulen, schilderes|Ria van der Meulen]], te Arnhem. De kunstenares heeft ook de nodige aanwijzingen en correcties van de tekst verzorgd.
[[Categorie: Literatuur]]
:* Verder geraadpleegd: '''Handboek voor de kunstenaar''', ''Ray Smith,'' ISBN: 9789043916851
[[Categorie: Schilderkunst]]
}}  
[[Categorie: Ballet]]
[[Categorie:Schilderen]]
[[Categorie: Toneel]]
[[Categorie:Kunst]]
 
[[Categorie:Verf]]
 
[[Categorie:Teken- en schrijfmateriaal]]
 
[[Categorie:Schilderkunst]]
 
[[Categorie:Kunstschilder]]
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
{{Infobox Bmoc}}
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
{{Infobox Bmoc}}
 
 
 
 
<br/>
 
{{Infobox Bmoc}}
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 




Regel 191: Regel 321:




:{|
||<sup>{{math|i{{=}}1}}</sup>
|  ||<sub>&nbsp;{{Math|n}}</sub>
|-
|{{Math|F⃗ {{=}}}} || <big><big>{{math|∑}}</big></big> || {{math|F⃗<sub>i</sub>}}
|-
||<sup>{{math|i{{=}}1}}</sup>
|}
|}


Regel 453: Regel 578:
:.....''dat hij al tekenen waarneemt, dat in de nabije toekomst '''Het Kralenspel'''  
:.....''dat hij al tekenen waarneemt, dat in de nabije toekomst '''Het Kralenspel'''  
: ''als eerste verloren zal gaan.''
: ''als eerste verloren zal gaan.''
</font>
|}
{{infobox}}
|
<font color=blue>
<big>
:.....dat hij al tekenen waarneemt, dat in de nabije toekomst '''Het Kralenspel'''
: als eerste verloren zal gaan.
</big>
</font>
</font>
|}
|}
Regel 586: Regel 701:


sin a = sin 32  + 18 + {{vbreuk|44|60/60}} = sin 32,3122  
sin a = sin 32  + 18 + {{vbreuk|44|60/60}} = sin 32,3122  
Het eerste voorbeeld is ook als volgt toe te lichten: als men twee taarten elk in vier even grote stukken snijdt, resulteert dat in acht stukken. Ook het delen van breuken is zo te beschrijven: als men {{nowrap|anderhalve ({{breuk|1|1|2}} {{=}} {{breuk|3|2}})}} euro uitgeeft aan artikelen die een halve euro per stuk kosten, krijgt men drie van die artikelen, want {{nowrap|{{vbreuk|3|2}} : {{vbreuk|2}} {{=}} {{vbreuk|3|2}} × {{vbreuk|2|1}} {{=}} {{vbreuk|3 × 2|2 × 1}} {{=}} 3}}.




Regel 634: Regel 727:
::''Moon River, Goodnight Moon, Moon Cloud, Dark of the Moon''
::''Moon River, Goodnight Moon, Moon Cloud, Dark of the Moon''


haiku (senryu, tanka, waka)
en poëzie (met name haikus) waarin wordt gestreefd op impressionistische wijze de ware essentie te vangen.
=Over de eindigheid van driehoeken=
{{essay|Franciscus 30 jan 2015 16:46 (CET)}}
==Inleiding==





Huidige versie van 9 okt 2019 om 19:23










Jean Cocteau

Jean Cocteau in 1923

Jean Maurice Eugène Clément Cocteau (Maisons-Laffitte, 5 juli 1889 – Milly-la-Forêt, 11 oktober 1963) was een Frans dichter, romanschrijver, toneelschrijver, schilder, ontwerper en filmmaker. Cocteau heeft in zijn leven enorm veel geschreven en geproduceerd, en was thuis in bijna alle kunstvormen en was één van de belangrijkste personen binnen het surrealisme.
Zijn bekendste werken zijn het boek Les Enfants terribles (1929), het toneelstuk Les parents terribles en de film La Belle et la Bête (1946).
Cocteau is een tot de verbeelding sprekend kunstenaar. Maar meer nog dan om zijn werk was Cocteau bekend om zijn opmerkelijke leven. Hij omgaf zich met beroemdheden als Sergei Diaghilev van de Ballets Russes, de zangeres Edith Piaf en de schilder Pablo Picasso, en hij raakte geregeld in opspraak vanwege zijn homoseksualiteit en zijn drugsgebruik.

Afkomst en jeugd

Jean Cocteau, zoon van Georges en Eugénie Cocteau, werd op 5 juli 1889 geboren in Maisons-Laffitte, in het noordwesten van het stedelijk gebied van Parijs. Het echtpaar had al twee kinderen: Marthe, geboren in 1877 en Paul, geboren in in 1881.
Het gezin woonde in de winter samen met hun grootouders van moederszijde in een herenhuis in Parijs en in de zomer in Maisons-Laffitte.
Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur. Zijn vader - een jurist - tekent uit liefhebberij en op jonge leeftijd begint Jean dat ook te doen. Zijn grootvader is een muziekliefhebber die muzikale sessies in het huis organiseert.

Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur

Jean was een verwend maar nerveus kind. Hij had een grillig karakter en was vaak ziek.
De vroegste herinneringen van Cocteau hadden te maken met het theater in populaire vormen, zoals het circus en het ijspaleis, en met serieuze theaters, zoals de tragedies die werden uitgevoerd bij de Comédie-Française.
Op 5 april 1898 - als Jean 9 jaar oud is - pleegt zijn vader zelfmoord. De reden daarvoor is nooit opgehelderd. Het bleef een duister raadsel dat hem altijd blijft achtervolgen en grote invloed op Cocteau heeft uitgeoefend.
In het voorjaar sterft grootmoeder Lecomte. De grootvader blijft bij zijn dochter wonen. Hij zorgt voor Jean en neemt hem elke zondag mee naar concerten op het conservatorium. Op de Wereldtentoonstelling in Parijs van 1900 is Cocteau vol ontzag voor de dansvoorstellingen.
Na een periode van basisonderwijs - die in alle opzichten onder het gemiddelde lag en vaak werd onderbroken door slechte gezondheid - begint hij zijn eerste jaar op de middelbare school aan de Lycée Condorcet. Hij blinkt uit in slechts drie onderwerpen: tekenen, gymnastiek en Duits. Zijn leraren vinden hem intelligent, maar inconsistent, onoplettend en rusteloos.

Eerste publicaties

De toneelspeler Edouard Max introduceerde de 17-jarige Cocteau in de elitewereld van Parijs. Hij organiseerde een séance rond Cocteaus poëzie, waardoor hij in één keer naam maakte. Zonder hem had Cocteau vast nog een lange weg te gaan gehad door al leurende bij uitgevers aan te kloppen.
Cocteau wordt wel gezien als het product van de jaren onmiddellijk voorafgaand aan de Eerste Wereldoorlog; jaren van verfijnde artistieke smaak, zonder politieke onrust. Er heerste een idealistische en optimistische geest in Europa. Die periode werd ook wel de roaring twenties genoemd.
Zijn echte verkenning van de wereld van het theater begon, toen hij met de Ballets Russes 1) in aanraking kwam, geleid door Sergei Diaghilev. Toen Cocteau de wens uitsprak om balletten te maken, daagde Diaghilev hem uit met: "Etonne-moi" ("Verras me").In 1911 schreef hij het libretto voor Le dieu bleu, een ballet voor de Ballets Russes.

Eerste Wereldoorlog

Toen de Eerste Wereldoorlog bezig was, wilde Cocteau het leger in, maar werd afgekeurd. Hij wist een burgerkonvooi te organiseren om aan de frontlinie gewonden op te halen, waarbij hij als chauffeur fungeerde. Dat hield hij vol tot 1917.
Midden in de oorlog kwam Cocteau met Parade uit, een avant-gardeballet, waarvoor onder anderen Pablo Picasso de decorstukken en de kostuums ontwierp en Erik Satie de muziek componeerde. Cocteau en Picasso sloten zich aan bij de groep Ballets Russes van Sergei Diaghilev in Rome om het ballet voor te bereiden. De première van de Parade vond plaats op 18 mei 1917 in het Théâtre de Châtelet. Het publiek en de critici waren meer overbluft dan geërgerd door de muziek van Satie en de sets en kostuums van Picasso. De moderne muziek, het decor, het verhaal; alles was modern en het publiek wist er nog geen raad mee.
Op 12 juli van dat jaar zijn Jean Cocteau, de dichter en schrijver Guillaume Apollinaire en de dichter, schrijver en schilder Max Jacob, getuigen bij het huwelijk van Pablo Picasso en Olga Koklova.

Kritiek

Op een gegeven moment schetst Cocteau in 1919 zijn eigen specifieke kunstgevoel. Ondanks zijn inspanningen om betrokken te worden bij de publicatie van een belangrijk document daarover, wordt Cocteau buitengesloten. In die tijd ook publiceert de schrijver André Gide - een Nobelprijswinnaar - een open brief aan Jean Cocteau in de Nouvelle Revue française waarin hij de dichtbundel Le Cap de Bonne-Espérance (Kaap de Goede Hoop) en het ballet Parade bekritiseert. In hetzelfde artikel citeert Gide Le Coq et le Arlequin (De haan en de harlekijn) als bewijs dat de dichter geen muzikale vaardigheden bezit. Cocteau reageert hierop fel in het literaire tijdschrift Les Ecrits nouveaux , waarop Gide natuurlijk terugschiet. Voor Cocteau sluit deze vervelende polemiek tijdelijk de deur naar de Nouvelle Revue française , waarvoor hij bijdragen leverde.

Productie

In 1920 ontmoet hij de zestienjarige Raymond Radiguet, wat uitgroeit tot een liefdesverhouding. In datzelfde jaar wordt Cocteau de verdediger en grote inspirator van jonge musici, die al snel bekendheid verwerven als de "Groupe de Six". Hij brengt juni en het grootste deel van juli door in Londen met Darius Milhaud om de Engelse productie van Le Bœuf sur le toit in het London Coliseum te verfijnen. In oktober komt Cocteau uit met het boek Thomas l'imposteur (Thomas de bedrieger), waar in 1964 ook een film van is gemaakt.
Op 12 december sterft Radiguet bij gebrek aan onvoldoende medische begeleiding aan tyfus. De totaal ingestorte Cocteau woont de begrafenis niet bij. Enige tijd later nemen Serge Diaghilev, Auric en Poulenc een radeloze Cocteau mee naar Monte-Carlo. Ze geven hem de raad om troost te zoeken in de opium, wat bij Cocteau tot verslaving leidt. Intussen werkt hij aan plannen voor het ballet Le Train bleu. In 1925, ondergaat Cocteau - op aandringen van vrienden - een behandeling voor zijn opiumverslaving in de Clinique des Thermes Urbains.

Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd

Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd. In het jaar daarna schrijft hij het libretto voor de opera-oratorium Oedipus Rex voor Stravinsky die vanaf half januari aan de muziek werkt. In mei 1927 was de première, waarbij het werk niet onverdeeld gunstig werd ontvangen. In december vond in de Galerie des Quatre Chemins een tentoonstelling van ongewone objecten en tekeningen plaats met de titel Poésie plastique (Gebeeldhouwde poëzie). Het was een eerste pogingen van Cocteau tot creatie van een moderne post-kubistische kunst in Frankrijk Op 16 december 1927 première van de opera Pauvre matelot (The Poor Sailor), met muziek van Darius Milhaud. Cocteau voltooit La voix humaine (The Human Voice) en schrijft Le Livre blanc (The White Book). Op 28 december gaat de opera Antigone in première in het Théâtre de la Monnaie in Brussel met muziek van Arthur Honneger. Eind november 1928 checkt hij in bij een kliniek in Saint-Cloud in voor een nieuwe poging tot afkicken. 1929 Maakt tekeningen, begint aan het boek Opium, journal d'une désintoxication en schrijft in drie weken Les Enfants terribles (Children of the Game), dat zeer gunstig wordt ontvangen. In het boek Opium beschrijft Cocteau's het herstel van zijn verslaving aan opium. Eind augustus 1931 blijkt hij besmet te zijn met tyfus en moet hij veertig dagen in een kliniek doorbrengen. Kort daarop begon hij weer met opium te roken. In 1933 ondergaat hij weer een kuur om daar van af te raken. Terwijl ze audities houden voor Oedipus Rex, merkt Cocteau Jean Marais op, en geeft hem een rol in het koor.

Cineast

Cocteau debuteerde pas op de relatief late leeftijd van 41 jaar als cineast. Cinema was destijds nog relatief jong, maar de regels van het medium leken al vast te liggen. Cocteau ging echter dapper en volstrekt autodidact zijn eigen koers, en heeft vervolgens een klein maar interessant oeuvre bij elkaar gefilmd. Zijn films worden tegenwoordig nog steeds bekeken en gewaardeerd vanwege hun unieke stijl en sfeer. La Belle et la Bête, Orphée en andere films waren succesvol De film Orphée uit 1950 wordt algemeen beschouwd als zijn meesterwerk. Het is een zichzelf mythologiserend portret van de gekwelde kunstenaar, die te kampen heeft met innerlijke demonen, zijn schrijverschap, liefde, dood en de confrontatie met zijn publiek.

Laatste jaren

Tijdens de herfst van zijn leven leidt Cocteau een betrekkelijk rustig bestaan. Hij komt met name in het nieuws door zijn toetreding tot de Académie Francaise in 1955 en de fresco’s die hij schildert in plaatsen aan de Côte d’Azur.
Hoewel hij op hoge leeftijd is, komt zijn dood toch nog vrij onverwacht. In oktober 1963 serft hij in Milly-la-Forêt. Cocteau ligt begraven in het kleine kapelletje van Milly-la-Forêt, een dorpje nabij Fontainebleau. Je reste avec vous staat in guirlande-schrift op zijn graf geschreven.

Bronvermelding

Bronnen, noten en/of referenties:

  • 1) De Ballets Russes was een balletgezelschap uit Rusland, gesticht door Sergej Djagilev. Tussen 1909 en 1929 traden de Ballets Russes op in tal van westerse landen.
rel=nofollow














Dit is een artikel uit de serie:
Bekende melodie,
onbekende componist
Si j'etais Roi
Menuet, Kwintet opus 13, nr. 5
Le Calife de Bagdad
On hearing the first Cukoo in Spring
Berceuse de Jocelyn
Plaisir d' Amour
Die lustigen Weiber von Windsor
De Urendans, La Giaconda
Dona Diana, Moretto









































































Dit is een artikel uit de serie:
Bekende melodie,
onbekende componist
Si j'etais Roi
Menuet, Kwintet opus 13, nr. 5
Le Calife de Bagdad
On hearing the first Cukoo in Spring
Berceuse de Jocelyn
Plaisir d' Amour
Die lustigen Weiber von Windsor
De Urendans, La Giaconda
Dona Diana, Moretto




Dit is een artikel uit de serie:
Bekende melodie,
onbekende componist
Si j'etais Roi
Menuet, Kwintet opus 13, nr. 5
Le Calife de Bagdad
On hearing the first Cukoo in Spring
Berceuse de Jocelyn
Plaisir d' Amour
Die lustigen Weiber von Windsor
De Urendans, La Giaconda
Dona Diana, Moretto


























||i=1 |}




 
Ψ (x⃗,t)

















De stad Montfort-L'Amaury in eerbetoon aan Maurice Ravel die in dit huis van 1921 tot 1937 woonde Ravel se fixa à Montfort-l'Amaury en 1921. Sa maison, le Belvédère, conservée en l'état selon la volonté de son frère, abrite un musée depuis 1971 et fait l’objet d’une inscription auprès des monuments historiques depuis 199459. Français : Maison dite du Belvédère de Maurice Ravel à Montfort-l'Amaury (Yvelines, France) Date 20 November 2006 Source Cliché personnel, own work Author ℍenry Salomé (Jaser !) 08:17, 21 November 2006 (UTC) Object location 48° 46′ 34.28″ N, 1° 48′ 19.4″ E Kartographer map based on OpenStreetMap. View this and other nearby images on: OpenStreetMap - Google Earth info Licensing[edit] The copyright holder of this work, hereby publish it under the following licenses: GNU head Permission is granted to copy, distribute and/or modify this document under the terms of the GNU Free Documentation License, Version 1.2 or any later version published by the Free Software Foundation; with no Invariant Sections, no Front-Cover Texts, and no Back-Cover Texts. A copy of the license is included in the section entitled GNU Free Documentation License.


























OPVS FUNDATUM VATICANVM
Josephvs Ratzinger - Benedictvs XVI
- Cooperatores Veritatis -

OPUS FUNDUM VATICANUM
Josephus Ratzinger - Benedictus XVI
- Cooperatores Veritatis -









Priemgetallen blijken niet zo willekeurig te zijn als men eerder had aangenomen.



span>

Ook in de bioscoop werden antifascistische acties uitgevoerd

|}


Enkele breuken hebben een eigen naam:

  • 12

≈12  1 /1 = 1

  • 2 0 /12 = 1
  • 2 1 /12 = 1,059463094
  • 2 2 /12 = 1,122462048


 x /4

 L /C 


Zijn eerste composities schreef Elgar voor amateurs.

"Heeft men een goed boek uitgelezen, dan is het alsof men van een goede vriend afscheid neemt."

Het ballet veroorzaakte een enorm schandaal.


Priemgetallen blijken niet zo willekeurig te zijn als men eerder had aangenomen.

Op een gegeven moment stelt hij vast,

dat het een verloren zaak is.


Een streamer bevat een zeer korte
tekst van twee of drie regels.

  • Het schrijven van de Magister Ludi aan de Pedagogische Dienst

|}

.....dat hij al tekenen waarneemt, dat in de nabije toekomst Het Kralenspel
als eerste verloren zal gaan.


{{Overline| (12)}} om ergens een lijntje boven te trekken
{{Overline|24}}

12
24


12
--
24

Breuken

 
Bestand:Rmath.png 
 


Als dit in een zin staat






a bc: a b/c (geheel getal, teller en noemer) ab: a/b (teller en noemer) 1a: 1/a (alleen noemer)

12
--
24


{{Overline|a}}



12
24



a



{{Overline|24}}

12
24

Sjabloon:I =vbreuk
In deze theoretische verhandeling, wordt de vergelijking: S =  A /L geïntroduceerd.
Hierbij is:

  • S de stroom
  • A de spanning
  • L de weerstand

Later zijn deze letters vervangen door de huidige notatie: I =  U /R

sin α = sin 32 0 + 18 + [ ( 44 ) / 60 ) / 60 ] = sin 32,3122 0 = 0,5345 24

Schrijfwijze

Het hoofdtelwoord geeft de teller van een breuk weer, het rangtelwoord de noemer.

  •  1 / 5  een vijfde,  7 /10 zeven tiende, 1  2 /6 een twee zesde.
  • 11  1 /5 elf en een vijfde, elf een vijfde, of elf gehelen en een vijfde.

Enkele breuken hebben een eigen naam:


Een derde lijkt een eigen naam te hebben. Het is als breuk een "gewone" combinatie (derde is het rangtelwoord van drie):

  •  1 / 3  een derde (dus niet eenderde)
  •  2 /3 twee derde.

 sina /cosa

  •  30-10 /5

 60 /24/60

Rv =  1 /1R1 + R2 +......Rn


 1 / 5 

 - /x(t)


x(t) = v • t + x0 =  dx /dtt + x0


 y(p) /x(p) =  K • G(p) /1 + [K • G(p) • H(p)]


sin α = sin 32 0 + 18 + [ ( 44 ) / 60 ) / 60 ] = 0 = 0,5345 24

sin a = sin 32 + 18 +  44 /60/60 = sin 32,3122



Groter

Op een gegeven moment meent hij, dat hij de zin van het Spel dicht is genaderd, maar denkt toch dat hij dit niet tot zijn beroep moet maken.

23 • 60 • 60 = 82.800


128 4/ 7 0 achtenveertig achtenveertig

  • P = U • I • cos φ
  • P = 3U f • I f • cos φ

waarbij:

  • U f = U fase en I f = I fase
  • P = 3 U fase• I fase • cos φ
Moon River, Goodnight Moon, Moon Cloud, Dark of the Moon




































Δ BCD ~ Δ ABC


Franciscus 7 feb 2015 12:31 (CET)