Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed
Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
(758 tussenliggende versies door dezelfde gebruiker niet weergegeven)
Regel 3:
Regel 3:
== [[Deelonderwerp]][
== http://www.example.com koppelingstekst ==
<nowiki>'''Voer hier de niet op te maken tekst in''''''''Vetgedrukte tekst''[[[Onderwerp]]]'''</nowiki>] ==
Deelonderwerp ==
Deze pagina gebruik ik om nieuwe artikelen even op te bergen en te bewerken, vóórdat ik ze als bijdrage op Wikisage zet. Ook kan ik hier enkele geheugensteuntjes kwijt.
<br/>Franciscus 4 feb 2009 14:55 (UTC)
<br/>
<br/>
=De affaire Dreyfus=
[[Afbeelding:J'accuse.jpg|thumb|200px|right|Omslag van het pamflet '''J'accuse''', met Alfred Dreyfus]]
In 1894 werd de staf van het Franse leger opgeschrikt door een affaire die ook de gehele Franse samenleving zou treffen: een officier zou verraad hebben gepleegd.
<br/>'''Alfred Dreyfus''', een joodse kaptein uit de Elzas<sup> 1)</sup>, - een idealere boosdoener zou er nauwelijks te vinden zijn geweest - werd er valselijk van beschuldigd een spion voor Duitsland te zijn.
<br/>Zijn degradatie, zijn deportatie naar Duivelseiland<sup> 2)</sup> en zijn terugkeer naar Frankrijk verdeelde de maatschappij in voor- en tegenstanders. Iedereen had wel een mening over de affaire. Zelfs de bekende kunstschilders [[Edgar Degas]] en [[Paul Cézanne]] waren overtuigd van Dreyfus’ schuld.
<br/>De doorslaggevende rol in de openbaarmaking van het schandaal werd gespeeld door de schrijver [[Émile Zola]], die zich voor zijn vrijlating en rehabilitatie inzette met zijn beroemde open brief uit 1898, getiteld '''''J'accuse''''' ( ''Ik beschuldig'' ) In zijn geschrift - gericht aan de president - werd ook de naam van de werkelijke spion vermeld: de Franse majoor '''Ferdinand Walsin-Esterhazy.'''
==De Dreyfusaffaire==
De '''Dreyfusaffaire''' was een gerechtelijk schandaal dat rond 1900 grote gevolgen had in de Franse politiek. Het draaide om de onterechte veroordeling van de Joods-Franse officier Alfred Dreyfus (1859-1935). Dreyfus werd er van beschuldigd een spion voor Duitsland te zijn.
<br/>De veroordeling van Dreyfus op 15 oktober 1894 bleek achteraf gebaseerd te zijn op valse verklaringen, op onwettig bewijsmateriaal, twijfelachtige manuscripten en op documenten die door de werkelijke spion – Ferdinand Walsin-Esterhazy – geformuleerd waren.
<br/>Dreyfus werd op 5 januari 1895 in een geheim proces tot levenslange gevangenisstraf veroordeeld die hij op het beruchte Duivelseiland moest uitzitten. Gelijk werd hij uit zijn rang gezet, en werden zijn insignes afgerukt en als grootste vernedering voor een officier: '''zijn zwaard gebroken.'''
<br/>Het hoofd van de inlichtingendienst van het leger, kolonel Marie Georges Picquart kwam in zijn onderzoek naar de zaak achter de werkelijke gang van zaken. Hij ontdekte de rol van Esterhazy en gaf dit door aan zijn superieuren. Die deden alles om de "eer van de strijdkrachten" te redden, en waarschuwden kolonel Picquart zijn ontdekking stil te houden maar hij hield vol en zette zijn onderzoek voort. Hij werd hierdoor van zijn taken ontheven en op dientsreis gestuurd en beschuldigd van vervalsing van de brief die hem overtuigd had van Esterhazy's schuld en later zelfs ontslagen en gevangengezet.
<br/>Zelfs officieren maakten valse documenten om de schuld bij Dreyfus te leggen. Alles werd er aan gedaan om herziening van het proces te voorkomen, en het geheel in de doofpot te laten verdwijnen. Er was blijkbaar bij de hogere legerleiding meer aan de hand dan alleen deze affaire.
==Maatschappelijke tegenstellingen==
De Dreyfusaffaire zou twaalf jaar duren, en zette Frankrijk op zijn kop. Parijs bijvoorbeeld was in twee kampen verdeeld. Er gaapten diepe kloven tussen de voor- en tegenstanders van Dreyfus. Vriendschappen werden opgezegd en families raakten gescheiden van elkaar en salons waar vroeger Joden en verkapte anti-semieten samenkwamen, werden openlijk vijandig.
<br/>De joodse bankiers-familie '''Ephrussi''' werd gewantrouwd en er van verdacht Emile Zola onderdak te verschaffen. Vijf agenten postten de hele nacht voor de deur van de woning. Inspecteur Frécourt kwam s'middags persoonlijk de dagvaardiging afgeven, die bij de Ephrussi's zijn toevlucht zou hebben gezocht. Wat niet zo was.
==Jean Cocteau==
<br/>''Wanneer hij het waagt om terug te keren, zal monsieur Zola niet aan het waakzame oog van de politie ontsnappen.''
[[Afbeelding: Jean Cocteau 1923.jpg|250px|thumb|right|<big>Jean Cocteau in 1923]]
==Revisie van het proces==
Jean Maurice Eugène Clément Cocteau (Maisons-Laffitte, 5 juli 1889 – Milly-la-Forêt, 11 oktober 1963) was een Frans dichter, romanschrijver, toneelschrijver, schilder, ontwerper en filmmaker. Cocteau heeft in zijn leven enorm veel geschreven en geproduceerd, en was thuis in bijna alle kunstvormen en was één van de belangrijkste personen binnen het [[Surrealisme|surrealisme]].
Bernard Lazare - een Joods-Frans literair criticus en een politiek journalist en publicist, leverde een eerste tekst ter verdediging van Dreyfus waarin hij een revisie van het proces eiste. Hij legde zich vrijwel volledig op deze taak. Begin november 1896 bracht hij in België zijn verhandeling uit, L'Affaire Dreyfus – Une erreur judiciaire ('De zaak Dreyfus, een gerechtelijke dwaling'),en weerlegde de beschuldigingen puntsgewijs en verzoekt hij om het proces te herzien. Lazare viel in zijn verhandeling de schuldigen aan door ze op hun beurt een voor een te beschuldigen. Hij besloot zijn geschrift hij met een litanie die aanvangt met "J'accuse!" ( Ik beschuldig ). Deze versie overhandigde hij ongeveer twee jaar later aan Émile Zola, die deze woorden vervolgens onsterfelijk maakte.
<br/>Zijn bekendste werken zijn het boek ''Les Enfants terribles'' (1929), het toneelstuk ''Les parents terribles'' en de film ''La Belle et la Bête'' (1946).
==J'accuse==
<br/>Cocteau is een tot de verbeelding sprekend kunstenaar. Maar meer nog dan om zijn werk was Cocteau bekend om zijn opmerkelijke leven. Hij omgaf zich met beroemdheden als [[Sergei Diaghilev]] van de Ballets Russes, de zangeres [[Edith Piaf]] en de schilder [[Pablo Picasso]], en hij raakte geregeld in opspraak vanwege zijn homoseksualiteit en zijn drugsgebruik.
De bekende schrijver en journalist Émile Zola verdiepte zich in de onterechte veroordeling en stelde een brief op die in eerste instantie als pamflet werd gedrukt, waarna Zola overwoog:
==Afkomst en jeugd==
Jean Cocteau, zoon van Georges en Eugénie Cocteau, werd op 5 juli 1889 geboren in Maisons-Laffitte, in het noordwesten van het stedelijk gebied van Parijs. Het echtpaar had al twee kinderen: Marthe, geboren in 1877 en Paul, geboren in in 1881.
<br/>Het gezin woonde in de winter samen met hun grootouders van moederszijde in een herenhuis in Parijs en in de zomer in Maisons-Laffitte.
<br/>Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur. Zijn vader - een jurist - tekent uit liefhebberij en op jonge leeftijd begint Jean dat ook te doen. Zijn grootvader is een muziekliefhebber die muzikale sessies in het huis organiseert.
{{infobox}}
|
<font color=blue>
<span>
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur''
</font>
<span>
|}
Jean was een verwend maar nerveus kind. Hij had een grillig karakter en was vaak ziek.
<br/>De vroegste herinneringen van Cocteau hadden te maken met het theater in populaire vormen, zoals het circus en het ijspaleis, en met serieuze theaters, zoals de tragedies die werden uitgevoerd bij de ''Comédie-Française''.
<br/>Op 5 april 1898 - als Jean 9 jaar oud is - pleegt zijn vader zelfmoord. De reden daarvoor is nooit opgehelderd. Het bleef een duister raadsel dat hem altijd blijft achtervolgen en grote invloed op Cocteau heeft uitgeoefend.
<br/>In het voorjaar sterft grootmoeder Lecomte. De grootvader blijft bij zijn dochter wonen. Hij zorgt voor Jean en neemt hem elke zondag mee naar concerten op het conservatorium. Op de Wereldtentoonstelling in Parijs van 1900 is Cocteau vol ontzag voor de dansvoorstellingen.
<br/>Na een periode van basisonderwijs - die in alle opzichten onder het gemiddelde lag en vaak werd onderbroken door slechte gezondheid - begint hij zijn eerste jaar op de middelbare school aan de Lycée Condorcet. Hij blinkt uit in slechts drie onderwerpen: tekenen, gymnastiek en Duits. Zijn leraren vinden hem intelligent, maar inconsistent, onoplettend en rusteloos.
==Eerste publicaties==
De toneelspeler Edouard Max introduceerde de 17-jarige Cocteau in de elitewereld van Parijs. Hij organiseerde een séance rond Cocteaus poëzie, waardoor hij in één keer naam maakte. Zonder hem had Cocteau vast nog een lange weg te gaan gehad door al leurende bij uitgevers aan te kloppen.
<br/>Cocteau wordt wel gezien als het product van de jaren onmiddellijk voorafgaand aan de Eerste Wereldoorlog; jaren van verfijnde artistieke smaak, zonder politieke onrust. Er heerste een idealistische en optimistische geest in Europa. Die periode werd ook wel de ''roaring twenties'' genoemd.
<br/>Zijn echte verkenning van de wereld van het theater begon, toen hij met de ''Ballets Russes''<sup> 1)</sup> in aanraking kwam, geleid door ''Sergei Diaghilev''. Toen Cocteau de wens uitsprak om balletten te maken, daagde Diaghilev hem uit met: "Etonne-moi" ("Verras me").In 1911 schreef hij het libretto voor ''Le dieu bleu'', een ballet voor de Ballets Russes.
==Eerste Wereldoorlog==
Toen de Eerste Wereldoorlog bezig was, wilde Cocteau het leger in, maar werd afgekeurd. Hij wist een burgerkonvooi te organiseren om aan de frontlinie gewonden op te halen, waarbij hij als chauffeur fungeerde. Dat hield hij vol tot 1917.
<br/>Midden in de oorlog kwam Cocteau met ''Parade'' uit, een avant-gardeballet, waarvoor onder anderen [[Pablo Picasso]] de decorstukken en de kostuums ontwierp en [[Erik Satie]] de muziek componeerde. Cocteau en Picasso sloten zich aan bij de groep Ballets Russes van Sergei Diaghilev in Rome om het ballet voor te bereiden. De première van de Parade vond plaats op 18 mei 1917 in het ''Théâtre de Châtelet''. Het publiek en de critici waren meer overbluft dan geërgerd door de muziek van Satie en de sets en kostuums van Picasso. De moderne muziek, het decor, het verhaal; alles was modern en het publiek wist er nog geen raad mee.
<br/>Op 12 juli van dat jaar zijn Jean Cocteau, de dichter en schrijver [[Guillaume Apollinaire]] en de dichter, schrijver en schilder [[Max Jacob]], getuigen bij het huwelijk van Pablo Picasso en [[Olga Koklova]].
==Kritiek==
Op een gegeven moment schetst Cocteau in 1919 zijn eigen specifieke kunstgevoel. Ondanks zijn inspanningen om betrokken te worden bij de publicatie van een belangrijk document daarover, wordt Cocteau buitengesloten. In die tijd ook publiceert de schrijver [[André Gide]] - een Nobelprijswinnaar - een open brief aan Jean Cocteau in de ''Nouvelle Revue française'' waarin hij de dichtbundel ''Le Cap de Bonne-Espérance'' (Kaap de Goede Hoop) en het ballet ''Parade'' bekritiseert. In hetzelfde artikel citeert Gide ''Le Coq et le Arlequin'' (De haan en de harlekijn) als bewijs dat de dichter geen muzikale vaardigheden bezit. Cocteau reageert hierop fel in het literaire tijdschrift ''Les Ecrits nouveaux'' , waarop Gide natuurlijk terugschiet. Voor Cocteau sluit deze vervelende polemiek tijdelijk de deur naar de ''Nouvelle Revue française'' , waarvoor hij bijdragen leverde.
==Productie==
In 1920 ontmoet hij de zestienjarige Raymond Radiguet, wat uitgroeit tot een liefdesverhouding. In datzelfde jaar wordt Cocteau de verdediger en grote inspirator van jonge musici, die al snel bekendheid verwerven als de "[[Groupe de Six]]".
Hij brengt juni en het grootste deel van juli door in Londen met [[Darius Milhaud]] om de Engelse productie van ''Le Bœuf sur le toit'' in het London Coliseum te verfijnen.
In oktober komt Cocteau uit met het boek ''Thomas l'imposteur'' (Thomas de bedrieger), waar in 1964 ook een film van is gemaakt.
<br/>Op 12 december sterft Radiguet bij gebrek aan onvoldoende medische begeleiding aan tyfus. De totaal ingestorte Cocteau woont de begrafenis niet bij.
Enige tijd later nemen Serge Diaghilev, Auric en Poulenc een radeloze Cocteau mee naar Monte-Carlo. Ze geven hem de raad om troost te zoeken in de opium, wat bij Cocteau tot verslaving leidt. Intussen werkt hij aan plannen voor het ballet ''Le Train bleu''.
In 1925, ondergaat Cocteau - op aandringen van vrienden - een behandeling voor zijn opiumverslaving in de ''Clinique des Thermes Urbains''.
{{infobox}}
{{infobox}}
|
|
<font color=blue>
<span>
<span>
<font>
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>'' J’accuse - gericht aan de president - verscheen op de voorpagina van L' Aurore en sloeg in als een bom''
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>'' Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd''
</font>
</font>
<span>
<span>
|}
|}
''Op het moment dat het pamflet zou worden uitgebracht, kwam de gedachte in mij op om mijn brief een bredere en ruimere bekendheid te geven door het in een krant te publiceren.''
Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd. In het jaar daarna schrijft hij het libretto voor de opera-oratorium ''Oedipus Rex'' voor Stravinsky die vanaf half januari aan de muziek werkt. In mei 1927 was de première, waarbij het werk niet onverdeeld gunstig werd ontvangen.
<br/>Hij vervolgt: ''Ik ben de directeur, de heer Ernest Vaughan zeer dankbaar. Na de verkoop van driemiljoen exemplaren van de krant en de gerechtelijke procedures die erop volgden bleven de pamfletten in het magazijn liggen''.
In december vond in de ''Galerie des Quatre Chemins'' een tentoonstelling van ongewone objecten en tekeningen plaats met de titel ''Poésie plastique'' (Gebeeldhouwde poëzie). Het was een eerste pogingen van Cocteau tot creatie van een moderne post-kubistische kunst in Frankrijk
<br/>'''J’accuse''' - gericht aan de president Félix Faure - verscheen op de voorpagina van L' Aurore ( De dageraad ) van donderdag 13 januari 1898, en sloeg in als een bom.
Op 16 december 1927 première van de opera Pauvre matelot (The Poor Sailor), met muziek van Darius Milhaud. Cocteau voltooit La voix humaine (The Human Voice) en schrijft Le Livre blanc (The White Book). Op 28 december gaat de opera Antigone in première in het Théâtre de la Monnaie in Brussel met muziek van [[Arthur Honneger]].
<br/>De openingszin van de brief slaat gelijk de juiste toon aan:
Eind november 1928 checkt hij in bij een kliniek in Saint-Cloud in voor een nieuwe poging tot afkicken.
:''Monsieur le Président,''
1929 Maakt tekeningen, begint aan het boek ''Opium, journal d'une désintoxication '' en schrijft in drie weken ''Les Enfants terribles'' (Children of the Game), dat zeer gunstig wordt ontvangen. In het boek Opium beschrijft Cocteau's het herstel van zijn verslaving aan opium.
:''Me permettez-vous, dans ma gratitude pour le bienveillant accueil que vous m’ avez fait un'' ''jour, d’avoir le souci de votre juste gloire et de vous dire que votre étoile, si'' ''heureuse jusqu’ici, est menacée de la plus honteuse, de la plus ineffaçable des taches?''
Eind augustus 1931 blijkt hij besmet te zijn met tyfus en moet hij veertig dagen in een kliniek doorbrengen. Kort daarop begon hij weer met opium te roken. In 1933 ondergaat hij weer een kuur om daar van af te raken.
Vrij vertaald levert dit op:
Terwijl ze audities houden voor Oedipus Rex, merkt Cocteau Jean Marais op, en geeft hem een rol in het koor.
:''Mijnheer de President,''
:''Sta me toe, met dank voor het vriendelijke welkom dat u me ooit heeft gegeven, mijn'' ''bezorgdheid te uiten voor uw roem en om u te vertellen dat uw glans''
==Cineast==
:'' - zo gelukkig tot nu toe - ''
Cocteau debuteerde pas op de relatief late leeftijd van 41 jaar als cineast. Cinema was destijds nog relatief jong, maar de regels van het medium leken al vast te liggen. Cocteau ging echter dapper en volstrekt autodidact zijn eigen koers, en heeft vervolgens een klein maar interessant oeuvre bij elkaar gefilmd. Zijn films worden tegenwoordig nog steeds bekeken en gewaardeerd vanwege hun unieke stijl en sfeer. ''La Belle et la Bête'', ''Orphée'' en andere films waren succesvol De film ''Orphée'' uit 1950 wordt algemeen beschouwd als zijn meesterwerk. Het is een zichzelf mythologiserend portret van de gekwelde kunstenaar, die te kampen heeft met innerlijke demonen, zijn schrijverschap, liefde, dood en de confrontatie met zijn publiek.
:''wordt overschaduwd door zeer beschamende en onuitwisbare schandvlekken.''
==Laatste jaren==
In zijn brief legt Émile Zola zeer uitvoerig en nauwkeurig de werkelijke toedracht uit en noemt de naam van de echte verrader, namelijk majoor '''Ferdinand Walsin-Esterhazy'''. Ook een aantal verdere betrokkenen noemt hij met naam en toenaam.
Tijdens de herfst van zijn leven leidt Cocteau een betrekkelijk rustig bestaan. Hij komt met name in het nieuws door zijn toetreding tot de ''Académie Francaise'' in 1955 en de fresco’s die hij schildert in plaatsen aan de Côte d’Azur.
<br/>Aan het eind van de brief komt Émile Zola tot een opsomming van beschuldigingen aan ruim 10 personen, met als laatste beschuldiging:
<br/>Hoewel hij op hoge leeftijd is, komt zijn dood toch nog vrij onverwacht. In oktober 1963 serft hij in Milly-la-Forêt. Cocteau ligt begraven in het kleine kapelletje van Milly-la-Forêt, een dorpje nabij Fontainebleau. ''Je reste avec vous'' staat in guirlande-schrift op zijn graf geschreven.
:''J’accuse les bureaux de la guerre d’avoir mené dans la presse une campagne abominable, pour égarer l’opinion et couvrir leur faute.''
{{Bron|bronvermelding=
Dit betekent:
*<sup> 1)</sup> De Ballets Russes was een balletgezelschap uit Rusland, gesticht door Sergej Djagilev. Tussen 1909 en 1929 traden de Ballets Russes op in tal van westerse landen.}}
:''Ik beschuldig het voorlichtingsburo van het Ministerie van Oorlog, die oorzaak is geweest van een verfoeilijke campagne uitgevoerd door de pers om hiermee de publieke opinie te misleiden om zodoende hun eigen schuld te ontkennen.''
[[Categorie: Literatuur]]
Émile Zola eindigt zijn betoog met deze woorden:
[[Categorie: Schilderkunst]]
:''J’attends.''
[[Categorie: Ballet]]
:''Veuillez agréer, monsieur le Président, l’assurance de mon profond respect.''
[[Categorie: Toneel]]
Vertaald is dit:
:''Ik wacht af.''
:''Bedankt mijnheer de President, wees verzekerd van mijn diepste respect.''
==Reacties==
{{Infobox Bmoc}}
Voor de hervatting van het proces en de ontvoering van Dreyfus waren alleen familieleden en een paar personen die de schuld van de verweerder in de loop van het proces twijfelden, aanvankelijk betrokken.
Regel 75:
Regel 196:
Lazare die eigenlijk de volledige omwerking is van de tekst die hij op verzoek van Mathieu vanaf de zomer van 1895 al had geschreven. Hij baseerde zich op een artikel in L'Éclair van 15 september 1896 waarin de onwettelijkheid van het proces van 1894 uit de doeken werd gedaan, Deze tactiek voldoet ongetwijfeld aan de verlangens van de familie Dreyfus, want in
De bekende schrijver en journalist Emile Zola verdiepte zich in de onterechte veroordeling en stelde een brief op die in eerste instantie als pamflet werd gedrukt, waarna Zola overwoog:
''Op het moment dat het pamflet zou worden uitgebracht, kwam de gedachte in mij op om mijn brief een bredere en ruimere bekendheid te geven door het in een krant te publiceren.''
<br/>Hij vervolgt: ''Ik ben de directeur, de heer Ernest Vaughan zeer dankbaar. Na de verkoop van driemiljoen exemplaren van de krant en de gerechtelijke procedures die erop volgden bleven de pamfletten in het magazijn liggen''.
<br/>'''J’accuse''' - gericht aan de president Félix Faure - verscheen op de voorpagina van donderdag 13 januari 1898, en sloeg in als een bom.
<br/>De openingszin van de brief slaat gelijk de juiste toon aan:
:''Monsieur le Président,''
:''Me permettez-vous, dans ma gratitude pour le bienveillant accueil que vous m’ avez fait un'' ''jour, d’avoir le souci de votre juste gloire et de vous dire que votre étoile, si'' ''heureuse jusqu’ici, est menacée de la plus honteuse, de la plus ineffaçable des taches?''
Vrij vertaald levert dit op:
:''Mijnheer de President,''
:''Sta me toe, met dank voor het vriendelijke welkom dat u me ooit heeft gegeven, mijn'' ''bezorgdheid te uiten voor uw roem en om u te vertellen dat uw glans''
:''zo gelukkig tot nu toe, wordt bedreigd door zeer beschamende en de meest onuitwisbare schandvlekken.''
In zijn brief legt Émile Zola zeer uitvoerig en nauwkeurig de werkelijke toedracht uit en noemt de naam van de werkelijke verrader, namelijk majoor '''Ferdinand Walsin-Esterhazy'''. Ook een aantal verdere betrokkenen noemt hij met naam en toenaam.
<br/>Aan het eind van de brief komt Émile Zola tot een opsomming van beschuldigingen aan ruim 10 personen, met als laatste beschuldiging:
:''J’accuse les bureaux de la guerre d’avoir mené dans la presse une campagne abominable, pour égarer l’opinion et couvrir leur faute.''
Dit betekent:
:''Ik beschuldig het voorlichtingsburo van het Ministerie van Oorlog, die oorzaak is geweest van een verfoeilijke campagne uitgevoerd door de pers om hiermee de publieke opinie te misleiden om zodoende hun eigen schuld te ontkennen.''
Émile Zola eindigt zijn betoog met deze woorden:
:''J’attends.''
:''Veuillez agréer, monsieur le Président, l’assurance de mon profond respect.''
Vertaald is dit:
:''Ik wacht af.''
:''Bedankt mijnheer de President, wees overtuigd van mijn diepste respect.''
een aantal
Voor de hervatting van het proces en de ontvoering van Dreyfus waren alleen familieleden en een paar personen die de schuld van de verweerder in de loop van het proces twijfelden, aanvankelijk betrokken.
Regel 122:
Regel 218:
(op grond hiervan meende men dat hij een spion zou zijn voor Duitsland).
=George Brassens=
[[Afbeelding:Brassens 1966.jpg|thumb|200px|right|Georgde Brassens in 1966 in Théatre Nationale Populaire Paris]]
De Franse chansonnier George Brassens, wordt beschouwd als één van de grootste vertegenwoordigers van het Franse chanson. Het bijzondere is ook, dat hoewel Brassens uitsluitend in zijn - niet altijd eenvoudige - landstaal zong, hij ook buiten Frankrijk zeer gewaardeerd wordt. Desondanks is Brassens dé zanger voor de Fransen gebleven, die ook de nieuwe generaties blijft aanspreken <sup> 1)</sup>.
<br/>In de talrijke chansons die hij schreef komen de meest uiteenlopende personages aan bod, en neemt hij het dikwijls op voor mensen die aan de zijlijn zijn blijven staan. Hij werd door een deel van zijn publiek bemind om zijn non-conformistische liedjes, maar menigeen was ook geschokt door zijn directe taal.
<br/>Vooral In Frankrijk staat hij bekend als een grote vriend van de dichters en schrijvers. Veel gedichten van voornamelijk Franse dichters zijn door Brassens uitgezocht, en op muziek gezet en vertolkt, zoals:
* Victor Hugo
* [[François Villon]]
* Paul Verlaine
* Alfred de Musset
* Honoré de Balzac
==Jeugd==
Georges Brassens Charles werd geboren op 22 oktober 1921, op de Rue de l'Hospice, in een populaire wijk van Sète,in het Franse departement Hérault (regio Languedoc-Roussillon).
<br/>Zijn vader, Louis Mitchell, een metselaar van beroep, was een overtuigde antiklerikaal, terwijl zijn moeder, Elvira Dagrosa, een Italiaanse weduwe, het rooms-katholieke geloof zeer toegedaan was. Ze hield van zingen en leerde hem enkele Italiaanse volksliedjes waar ze mee was opgegroeid. Ook moedigde ze hem aan om de mandoline te spelen; iets wat hem tegenstond, maar waar hij later veel profijt van zou hebben.
<br/>Rond 15-jarige leeftijd ontmoette Brassens de literatuurleraar, Alphonse Bonnafé, die hem met de poëzie in aanraking bracht. Er ging een wereld voor hem open, en al snel gaf Brassens bijna al zijn vrije tijd aan het schrijven van poëzie en songteksten.
<br/>Hij vormde ook een kleine muzikale groep waarin hij als drummer speelde. Helaas raakte hij betrokken bij juwelendiefstal, en werd daarvoor van school gestuurd.
==Verdere ontwikkelingen==
In 1939 besloot George Brassens zijn vader te gaan helpen in het metselwerkbedrijf. Dat duurde niet lang, waarop hij naar Parijs vertrok om te gaan werken bij de automobielfabrikant Renault, en bij zijn tante te gaan wonen Ondertussen leerde hij pianospelen en schreef hij zijn eerste, originele composities.
<br/>Toen in de zomer van 1940 de Duitse troepen Parijs bezetten, keerde Brassens enkele maanden terug naar zijn geboorteplaats Sète, maar vond het moeilijk om daar te blijven. Tegen het einde van het jaar was hij terug in Parijs, en ondanks de nazibezetting slaagde hij erin om in 1942 twee korte poëzieverzamelingen te publiceren.
{{infobox}}
|
<span>
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Ondertussen leerde hij pianospelen en schreef hij zijn eerste, originele composities''
</font>
<span>
{{Infobox Bmoc}}
<br/>
{{Infobox Bmoc}}
||<sup>{{math|i{{=}}1}}</sup>
|}
|}
In 1943 werd Brassens met vele anderen gedwongen in Duitsland te gaan werken, in dit geval in de autofabriek van BMW, volgens het '''STO''' (Service du Travail Obligatoire) ofwel Dienst Verplichte Tewerkstelling.
<br/>Na daar een jaar gewerkt te hebben, bleek hij zeer goed te voldoen en werden hem tien dagen verlof toegezegd. Brassens wist al dat hij niet meer naar de fabriek zou terugkeren. Hij dook onder in Parijs in het huis van Jeanne en Marcel Planche, die hij later in het lied ''Canne de Jeanne'' zou gedenken. Er was gebrek aan alles en er was geen elektriciteit, maar Brassens voelde zich er thuis.
<br/>Hij bracht voor een groot deel zijn dagen door met het schrijven van chansons en het componeren van muziek. Tussendoor leerde hij gitaarspelen op basis van zijn eerdere ervaring met de ''mandoline''.
==Eerste optreden==
Na de oorlog, in 1946, publiceerde Brassens de eerste van een reeks artikelen in het anarchistische tijdschrift Le Libertaire. Het volgende jaar publiceerde hij ook zijn eerste roman, ''La Lune Écoute Aux Portes'',( De maan afluisteren). Hij ontmoette Joha Heiman, een negen jaar oudere Joodse vrouw uit Estland, die hij Püppchen noemde en die hij heel zijn leven trouw bleef, maar nooit met haar zou samenwonen of met haar zou trouwen.
<br/>George Brassens is vrij om te vertrekken uit zijn voormalige onderduikadres, maar hij blijft nog jaren bij Jeanne en Marcel wonen. Het huis van Jeanne in het 14<sup> e</sup> arrondissement is dé plek geweest waar Brassens zijn gedichten en chansonss tot leven heeft gewekt. Hij leefde toen al een leven vol tegenstellingen: zijn politieke overtuiging werd gevormd tijdens de Duitse bezetting, en terwijl zijn opvattingen over vrijheid grensde aan het anarchisme, met het uiten van zijn controversiële meningen in zelf-opgezette anarchistische kranten, was hij tegelijkertijd te verlegen om voor een publiek te zingen.
<br/>Brassens schreef in de jaren '50 veel mooi werk, maar drong hiermee niet door in het Parijse cabaretcircuit.
<br/>Jeanne was zijn eerste fan. Dankzij haar steun en die van andere vrienden die erop aandrongen, dat Brassens het podium op zou moeten, ontmoette hij de goede personen op het juiste moment en won al snel met zijn innemende chansons de harten van de Fransen.
{{infobox}}
|
<span>
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''..... en won al snel met zijn innemende chansons de harten van de Fransen ''
</font>
<span>
|}
Begin 1952 bracht Brassens een selectie van zijn materiaal onder de aandacht van de gevierde cabaretster [[Patachou]] <sup> 2)</sup>. Hoewel hij zich nooit als een zanger had beschouwd, overtuigde Patachou hem om een auditie te doen, direct na een optreden van haar. Brassens optreden was bij zowel publiek als bij de critici direct succesvol.
<br/>Een bassist aanwezig bij de auditie, Pierre Nicolas, begeleidde hem en zou bij Brassens in dienst blijven voor de rest van zijn carrière.
Hoewel hij naast de tekst zelf ook de muziek schreef, had Brassens niet echt een muzikale opleiding, en hij hield hij over het algemeen van ongecompliceerde - eenvoudige melodieën en extra begeleiding van een bas en tweede gitaar.Bij nadere beschouwing blijken zijn melodieën echter even meesterlijk als zijn teksten.
==Verdere ontwikkelingen==
Patachou zorgde na zijn eerste goed ontvangen optredens voor een ontmoeting met Jacques Canetti van Polydor, wat leidde tot een contract voor een opname. Zijn eerste single, ''Le Gorille'', leverde veel commentaar op door zijn sterke anti-doodstraf houding. Tot 1955 mocht het niet op de Franse en Zwitserse radio worden uitgezonden.
<br/>In 1953 bracht Brassens zijn eerste LP uit, ''La Mauvaise Réputation'', en gaf zijn eerste grote concert in het Bobino Theater, waar hij in de komende jaren vaak zou terugkeren. Hij publiceerde ook een tweede roman, ''La Tour des Miracles''.
<br/>Brassens won de prestigieuze '''Grand Prix du Disque de l'Academie Charles Cros''' in 1954 voor zijn LP ''Le Parapluie'', en bracht veel van het jaar door in Europa en Noord-Afrika. In 1955 publiceerde hij ook zijn tweede roman, ''La Tour des Miracles''.
{| class="vatop"
|width="450" |
<big> '''Le Parapluie'''</big>
<br/>Il pleuvait fort sur la grand-route
<br/>Elle cheminait sans parapluie
<br/>J'en avais un, volé sans doute
<br/>Le matin même à un ami
<br/>Courant alors à sa rescousse
<br/>Je lui propose un peu d'abri
<br/>En séchant l'eau de sa frimousse
<br/>D'un air très doux, elle m'a dit oui
<br/>
<br/>Un p'tit coin d'parapluie
<br/>Contre un coin d'paradis
<br/>Elle avait quelque chose d'un ange
<br/>Un p'tit coin d'paradis
<br/>Contre un coin d'parapluie
<br/>Je n'perdais pas au change, pardi
<br/>
<br/>Chemin faisant, que ce fut tendre
<br/>D'ouïr à deux le chant joli
<br/>Que l'eau du ciel faisait entendre
<br/>Sur le toit de mon parapluie
<br/>J'aurais voulu, comme au déluge
<br/>Voir sans arrêt tomber la pluie
<br/>Pour la garder, sous mon refuge
<br/>Quarante jours, quarante nuits
<br/>
<br/>Un p'tit coin d'parapluie
<br/>Contre un coin d'paradis
<br/>Elle avait quelque chose d'un ange
<br/>Un p'tit coin d'paradis
<br/>Contre un coin d'parapluie
<br/>Je n'perdais pas au change, pardi
<br/>
<br/>Mais bêtement, même en orage
<br/>Les routes vont vers des pays
<br/>Bientôt le sien fit un barrage
<br/>A l'horizon de ma folie
<br/>Il a fallu qu'elle me quitte
<br/>Après m'avoir dit grand merci
<br/>Et je l'ai vue toute petite
<br/>Partir gaiement vers mon oubli
<br/>
<br/>Un p'tit coin d'parapluie
<br/>Contre un coin d'paradis
<br/>Elle avait quelque chose d'un ange
<br/>Un p'tit coin d'paradis
<br/>Contre un coin d'parapluie
<br/>Je n'perdais pas au change, pardi
|width="550" |
<big> '''De paraplu'''</big>
<br/>Het regende hard op de grote weg,
<br/>Zij liep daar zonder paraplu.
<br/>Ik had er wel een, die morgen
<br/>''gepikt'', dacht ik van een vriend.
<br/>Ik bood me aan haar te beschermen
<br/>Samen onder deze paraplu,
<br/>En terwijl ze haar gezicht droog maakte.
<br/>Stemde ze toe met zachte stem.
<br/>
<br/>Een hoekje van een paraplu,
<br/>In ruil voor een stukje paradijs.
<br/>Zij had iets van een engel,
<br/>Een stukje paradijs.
<br/>Voor dat stukje van de paraplu,
<br/>Waar ik nogal wat voor terugkreeg.
<br/>
<br/>Onderweg was het ontroerend,
<br/>om samen dat mooie lied te horen,
<br/>waarmee het hemelwater ons wilde
<br/>betoveren daaronder die paraplu.
<br/>Ik hoopte maar, dat deze zondvloed
<br/>Niet meer zou ophouden,
<br/>maar door zou gaan.
<br/>Veertig dagen en veertig nachten lang
<br/>
<br/>Een stukje van de paraplu,
<br/>Gaf ook een stukje paradijs.
<br/>Zij had iets van een engel,
<br/>Een stukje paradijs.
<br/>Voor dat stukje van de paraplu
<br/>Waar ik nogal wat voor terug kreeg.
<br/>
<br/>Maar helaas, zelfs als het onweert,
<br/>Gaat ieder toch zijn eigen richting op.
<br/>Al snel kwam er een hindernis,
<br/>Die een einde aan mijn droom maakte.
<br/>Zij moest vertrekken en me verlaten
<br/>Ze bedankte me uitvoerig.
<br/>Ik zag haar steeds kleiner worden,
<br/>Een mooie herinnering als afscheid achterlatend.
<br/>
<br/>Een stukje van de paraplu
<br/>Gaf ook een stukje paradijs,
<br/>Zij had iets van een engel
<br/>Een stukje paradijs.
<br/>Voor dat stukje van de paraplu
<br/>Waar ik nogal wat voor terug kreeg.
|}
Hij zette ook poëzie van zijn vriend Paul Fort's op muziek en bracht in de jaren '50 nog een aantal LP's uit. In die periode begon een chronische nierziekte zijn gezondheid te beïnvloeden, wat resulteerde in periodieke ziekenhuisopnames. Desalniettemin ging hij geregeld op tournee en maakte hij zijn filmdebuut in ''Portes des Lilas'' van [[René Clair]].
In begin jaren '60 kwamen sterke chansons uit als ''Le Pornographe'', ''Le Mécréant'' en ''Les Trompettes de la Renommée.'' In 1964 schreef hij het thema voor de film '''Les Copains''', en gaf een album uit onder dezelfde naam.
==Laatste successen en achteruitgang==
Er brak voor Brassens een periode aan waarin het tempo van de jaren '50 aanzienlijk werd vertraagd. Zijn gezondheidsproblemen namen toe en er deden zich persoonlijke tragedies voor door diverse sterfgevallen, onder meer van zijn ouders. Gelukkig waren de rest van de jaren '60 niet al te onaardig voor Brassens.
<br/>Hij kreeg in 1967 de '''Grand Prix de Poésie de l'Academie Française'''<sup> 1)</sup> voor zijn hele œuvre uitgereikt en nam in 1969 deel aan een belangrijk radio-interview samen met de chansonniers [[Jacques Brel]] en [[Léo Ferré]].
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Brassens keerde in de vroege jaren '70 terug in het Bobino Theater voor een aantal concerten''
|-
</font>
| ||<sup></sup>
<span>
|}
|}
Brassens schreef in de vroege jaren '70 voor enkele films de muziek en keerde terug in het '''Bobino Theater''', voor het uitvoeren van een aantal concerten. Deze werden goed ontvangen. Tussendoor bracht hij ook af en toe een nieuw album uit.
[[Afbeelding:Sète, France .jpg|thumb|330px|left|Gezicht op Sète]]
In 1976-1977 kwam hij met zijn laatste album - het twaalfde - gaf afscheidsconcerten in het '''Bobino Theater''' en schreef een muzikaal sprookje voor kinderen.
<br/>Zelfs in 1980, toen Brassens al zwaar ziek was en zijn nierproblemen waren toegenomen door kanker, maakte hij nog een opname van een dubbel-LP met chansons uit zijn jeugd, ten bate van de Vereniging van ''Perce-Neige'' (Sneeuwklokje) voor gehandicapte kinderen.
<br/>George Brassens overleed op 29 oktober 1981, op zestigjarige leeftijd in het dorp ''Saint-Gely-du-Fesc,'' in het huis van zijn dokter, toen hij hij op vakantie was.
<br/>Hij werd bijgezet in het familiegraf van de Brassens op de ''Cimetière Le Py'' in zijn geboorteplaats ''Sète''.
{{Bron|bronvermelding=
:*<sup> 1)</sup> Een aantal van zijn chansons werd op onnavolgbare wijze vertaald in het Nederlands door Ernst van Altena.
:*<sup> 2)</sup> Patachou was de artiestennaam van Henriette Ragon (Parijs, 10 juni 1918 – Neuilly-sur-Seine, 30 april 2015, een Frans zangeres en actrice. Patachou werd beroemd door haar gepassioneerde vertolkingen van de chansons van Georges Brassens. Ook zong ze samen met Léo Ferré.
:*[https://www.youtube.com/watch?v=EEsbM0gKrME '''Le Parapluie''' door George Brassens op YouTube]}}
[[Categorie:Kunst]]
[[Categorie:Literatuur]]
[[Categorie:Poëzie]]:[[Categorie:Geschiedenis]]
[[Categorie:Oorlog]]
[[Categorie:Franse chanson]]
[[Categorie:Franse poëzie]]
De stad Montfort-L'Amaury in eerbetoon aan Maurice Ravel die in dit huis van 1921 tot 1937 woonde
Ravel se fixa à Montfort-l'Amaury en 1921. Sa maison, le Belvédère, conservée en l'état selon la volonté de son frère, abrite un musée depuis 1971 et fait l’objet d’une inscription auprès des monuments historiques depuis 199459.
Français : Maison dite du Belvédère de Maurice Ravel à Montfort-l'Amaury (Yvelines, France)
Date 20 November 2006
Source Cliché personnel, own work
Author ℍenry Salomé (Jaser !) 08:17, 21 November 2006 (UTC)
Object location
48° 46′ 34.28″ N, 1° 48′ 19.4″ E Kartographer map based on OpenStreetMap. View this and other nearby images on: OpenStreetMap - Google Earth info
Licensing[edit]
The copyright holder of this work, hereby publish it under the following licenses:
GNU head Permission is granted to copy, distribute and/or modify this document under the terms of the GNU Free Documentation License, Version 1.2 or any later version published by the Free Software Foundation; with no Invariant Sections, no Front-Cover Texts, and no Back-Cover Texts. A copy of the license is included in the section entitled GNU Free Documentation License.
<br/>Ook in 1969, kwam er een nieuw album uit ''La Religieuse'',
<sup> 1)</sup> De hoogste nationale poëzieprijs
Georges Brassens stierf in 1981 op zestigjarige leeftijd en werd bijgezet in het familiegraf van Brassens op de armenbegraafplaats 'Le Py' van Sète.
Zijn liedjes waren niet alleen schokkend omdat ze recht-voor-zijn-raap-woorden bevatten, maar ook omdat ze zo indruisten tegen de normen en waarden van toen rond 1953.
Vrijwel al zijn melodieën dragen zijn heel persoonlijke signatuur, ze zijn herkenbaar maar onopvallend, uitsluitend bedoeld als de dragers en versterkers van de teksten. Hij bleef tot zijn dood trouw aan zijn oorspronkelijke eenvoudige stijl, waarin hij zichzelf begeleidde op de gitaar. De rest van zijn orkest bestond uit Pierre Nicolas, contrabas en vaak een sologitarist. Zijn muziek doet voor sommigen soms monotoon aan.
In Frankrijk staat hij bekend als een grote vriend van de dichters en schrijvers. Veel gedichten van verschillende dichters zijn door Brassens uitgezocht, aangepast, op muziek gezet en vertolkt. Te denken valt aan:
* Victor Hugo
* [[François Villon]]
* Paul Verlaine
* Alfred de Musset
* Honoré de Balzac
Toen de oorlog was beëindigd, publiceerde Brassens in 1946 de eerste van een reeks artikelen in het anarchistische tijdschrift ''Le Libertaire''.
Léo Ferré. Hoewel hij een ervaren songwriter was, Brassens had weinig formele muzikale opleiding, en hij over het algemeen hield van dingen ongecompliceerde - eenvoudige melodieën en extra begeleiding van een bas en tweede gitaar.
drukte hij zich in zijn chansons meestal op een subtiele wijze uit
Toen hij bekend werd, schreef hij al meer dan tien jaar chansons en had hij vrijwel zonder inkomsten geleefd.
Hij verliefd wordt op Joha Heymann, een Ests joodse tien jaar zijn oudere. "Püppchen" blijven discreet, loyaal en geliefde metgezel van zijn leven.
Ondertussen raakte Brassens echter samen met schoolvrienden betrokken in kleine clandestiene zaakjes en werd hij later zelfs van school gestuurd.
Na de oorlog, in 1946, publiceerde Brassens de eerste van een reeks artikelen in het anarchistische tijdschrift Le Libertaire. Het volgende jaar publiceerde hij ook zijn eerste roman, ''La Lune Écoute Aux Portes'',( De maan afluisteren). Hij ontmoette Joha Heiman, een negen jaar oudere Joodse vrouw uit Estland, die hij Püppchen noemde en die hij heel zijn leven trouw bleef, maar nooit met haar zou samenwonen of met haar zou trouwen.
; }}
[[Categorie:Literatuur]]
[[Categorie:Poëzie]]
[[Categorie:Geschiedenis]]
[[Categorie:Oorlog]]
[[Categorie:Franse chanson]]
[[Categorie:Franse poëzie]]
{{infobox}}
{{infobox}}
|
|
<span>
<span>
<font>
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Priemgetallen blijken niet zo willekeurig te zijn als men eerder had aangenomen.''
:<span style="font-size:150%;"><font color=black>''Priemgetallen blijken niet zo willekeurig te zijn als men eerder had aangenomen.''
</font>
</font>
<span>
<span>
Regel 377:
Regel 476:
span>
span>
<font>
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Ook in de bioscoop werden antifascistische acties uitgevoerd''
:<span style="font-size:150%;"><font color=black>''Ook in de bioscoop werden antifascistische acties uitgevoerd''
Als dit in een zin staat <!--[[Blackboard bold|<math>\mathbb{N}</math>.]] --> [[Bestand:Nmath.png|10px]]
sin a = sin 32 + 18 + {{vbreuk|44|60/60}} = sin 32,3122
Het eerste voorbeeld is ook als volgt toe te lichten: als men twee taarten elk in vier even grote stukken snijdt, resulteert dat in acht stukken. Ook het delen van breuken is zo te beschrijven: als men {{nowrap|anderhalve ({{breuk|1|1|2}} {{=}} {{breuk|3|2}})}} euro uitgeeft aan artikelen die een halve euro per stuk kosten, krijgt men drie van die artikelen, want {{nowrap|{{vbreuk|3|2}} : {{vbreuk|2}} {{=}} {{vbreuk|3|2}} × {{vbreuk|2|1}} {{=}} {{vbreuk|3 × 2|2 × 1}} {{=}} 3}}.
===''Rekenvoorbeeld''===
[[Afbeelding:CRK-QQ.jpg|left|650px]]
{{Bron|bronvermelding={{References}}
:*[[Meetkunde ( Inleiding )]]
:*[[Meetkunde ( Driehoeken )]]
:*[[Meetkunde ( Veelhoeken )]]
:*[[Meetkunde ( De cirkel )]]
:*[[Rondom de cirkel ( 1 )]]
:*[[Rondom de cirkel ( 2 )]]
}}
[[Categorie:Algebra]]
[[Categorie:Wiskunde]]
<br/>
<br/>
{{infobox}}
|
<span>
<font>
<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Een quote is weer heel iets anders.''
</font>
</span>
|}
{{infobox}}
|
<span>
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue> ''Een streamer bevat een korte tekst van twee of drie regels.''
</font>
<span>
|}
{{Breuk|a|b|c}}: a b/c (geheel getal, teller en noemer)
Jean Maurice Eugène Clément Cocteau (Maisons-Laffitte, 5 juli 1889 – Milly-la-Forêt, 11 oktober 1963) was een Frans dichter, romanschrijver, toneelschrijver, schilder, ontwerper en filmmaker. Cocteau heeft in zijn leven enorm veel geschreven en geproduceerd, en was thuis in bijna alle kunstvormen en was één van de belangrijkste personen binnen het surrealisme.
Zijn bekendste werken zijn het boek Les Enfants terribles (1929), het toneelstuk Les parents terribles en de film La Belle et la Bête (1946).
Cocteau is een tot de verbeelding sprekend kunstenaar. Maar meer nog dan om zijn werk was Cocteau bekend om zijn opmerkelijke leven. Hij omgaf zich met beroemdheden als Sergei Diaghilev van de Ballets Russes, de zangeres Edith Piaf en de schilder Pablo Picasso, en hij raakte geregeld in opspraak vanwege zijn homoseksualiteit en zijn drugsgebruik.
Afkomst en jeugd
Jean Cocteau, zoon van Georges en Eugénie Cocteau, werd op 5 juli 1889 geboren in Maisons-Laffitte, in het noordwesten van het stedelijk gebied van Parijs. Het echtpaar had al twee kinderen: Marthe, geboren in 1877 en Paul, geboren in in 1881.
Het gezin woonde in de winter samen met hun grootouders van moederszijde in een herenhuis in Parijs en in de zomer in Maisons-Laffitte.
Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur. Zijn vader - een jurist - tekent uit liefhebberij en op jonge leeftijd begint Jean dat ook te doen. Zijn grootvader is een muziekliefhebber die muzikale sessies in het huis organiseert.
Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur
Jean was een verwend maar nerveus kind. Hij had een grillig karakter en was vaak ziek.
De vroegste herinneringen van Cocteau hadden te maken met het theater in populaire vormen, zoals het circus en het ijspaleis, en met serieuze theaters, zoals de tragedies die werden uitgevoerd bij de Comédie-Française.
Op 5 april 1898 - als Jean 9 jaar oud is - pleegt zijn vader zelfmoord. De reden daarvoor is nooit opgehelderd. Het bleef een duister raadsel dat hem altijd blijft achtervolgen en grote invloed op Cocteau heeft uitgeoefend.
In het voorjaar sterft grootmoeder Lecomte. De grootvader blijft bij zijn dochter wonen. Hij zorgt voor Jean en neemt hem elke zondag mee naar concerten op het conservatorium. Op de Wereldtentoonstelling in Parijs van 1900 is Cocteau vol ontzag voor de dansvoorstellingen.
Na een periode van basisonderwijs - die in alle opzichten onder het gemiddelde lag en vaak werd onderbroken door slechte gezondheid - begint hij zijn eerste jaar op de middelbare school aan de Lycée Condorcet. Hij blinkt uit in slechts drie onderwerpen: tekenen, gymnastiek en Duits. Zijn leraren vinden hem intelligent, maar inconsistent, onoplettend en rusteloos.
Eerste publicaties
De toneelspeler Edouard Max introduceerde de 17-jarige Cocteau in de elitewereld van Parijs. Hij organiseerde een séance rond Cocteaus poëzie, waardoor hij in één keer naam maakte. Zonder hem had Cocteau vast nog een lange weg te gaan gehad door al leurende bij uitgevers aan te kloppen.
Cocteau wordt wel gezien als het product van de jaren onmiddellijk voorafgaand aan de Eerste Wereldoorlog; jaren van verfijnde artistieke smaak, zonder politieke onrust. Er heerste een idealistische en optimistische geest in Europa. Die periode werd ook wel de roaring twenties genoemd.
Zijn echte verkenning van de wereld van het theater begon, toen hij met de Ballets Russes 1) in aanraking kwam, geleid door Sergei Diaghilev. Toen Cocteau de wens uitsprak om balletten te maken, daagde Diaghilev hem uit met: "Etonne-moi" ("Verras me").In 1911 schreef hij het libretto voor Le dieu bleu, een ballet voor de Ballets Russes.
Eerste Wereldoorlog
Toen de Eerste Wereldoorlog bezig was, wilde Cocteau het leger in, maar werd afgekeurd. Hij wist een burgerkonvooi te organiseren om aan de frontlinie gewonden op te halen, waarbij hij als chauffeur fungeerde. Dat hield hij vol tot 1917.
Midden in de oorlog kwam Cocteau met Parade uit, een avant-gardeballet, waarvoor onder anderen Pablo Picasso de decorstukken en de kostuums ontwierp en Erik Satie de muziek componeerde. Cocteau en Picasso sloten zich aan bij de groep Ballets Russes van Sergei Diaghilev in Rome om het ballet voor te bereiden. De première van de Parade vond plaats op 18 mei 1917 in het Théâtre de Châtelet. Het publiek en de critici waren meer overbluft dan geërgerd door de muziek van Satie en de sets en kostuums van Picasso. De moderne muziek, het decor, het verhaal; alles was modern en het publiek wist er nog geen raad mee.
Op 12 juli van dat jaar zijn Jean Cocteau, de dichter en schrijver Guillaume Apollinaire en de dichter, schrijver en schilder Max Jacob, getuigen bij het huwelijk van Pablo Picasso en Olga Koklova.
Kritiek
Op een gegeven moment schetst Cocteau in 1919 zijn eigen specifieke kunstgevoel. Ondanks zijn inspanningen om betrokken te worden bij de publicatie van een belangrijk document daarover, wordt Cocteau buitengesloten. In die tijd ook publiceert de schrijver André Gide - een Nobelprijswinnaar - een open brief aan Jean Cocteau in de Nouvelle Revue française waarin hij de dichtbundel Le Cap de Bonne-Espérance (Kaap de Goede Hoop) en het ballet Parade bekritiseert. In hetzelfde artikel citeert Gide Le Coq et le Arlequin (De haan en de harlekijn) als bewijs dat de dichter geen muzikale vaardigheden bezit. Cocteau reageert hierop fel in het literaire tijdschrift Les Ecrits nouveaux , waarop Gide natuurlijk terugschiet. Voor Cocteau sluit deze vervelende polemiek tijdelijk de deur naar de Nouvelle Revue française , waarvoor hij bijdragen leverde.
Productie
In 1920 ontmoet hij de zestienjarige Raymond Radiguet, wat uitgroeit tot een liefdesverhouding. In datzelfde jaar wordt Cocteau de verdediger en grote inspirator van jonge musici, die al snel bekendheid verwerven als de "Groupe de Six".
Hij brengt juni en het grootste deel van juli door in Londen met Darius Milhaud om de Engelse productie van Le Bœuf sur le toit in het London Coliseum te verfijnen.
In oktober komt Cocteau uit met het boek Thomas l'imposteur (Thomas de bedrieger), waar in 1964 ook een film van is gemaakt.
Op 12 december sterft Radiguet bij gebrek aan onvoldoende medische begeleiding aan tyfus. De totaal ingestorte Cocteau woont de begrafenis niet bij.
Enige tijd later nemen Serge Diaghilev, Auric en Poulenc een radeloze Cocteau mee naar Monte-Carlo. Ze geven hem de raad om troost te zoeken in de opium, wat bij Cocteau tot verslaving leidt. Intussen werkt hij aan plannen voor het ballet Le Train bleu.
In 1925, ondergaat Cocteau - op aandringen van vrienden - een behandeling voor zijn opiumverslaving in de Clinique des Thermes Urbains.
Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd
Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd. In het jaar daarna schrijft hij het libretto voor de opera-oratorium Oedipus Rex voor Stravinsky die vanaf half januari aan de muziek werkt. In mei 1927 was de première, waarbij het werk niet onverdeeld gunstig werd ontvangen.
In december vond in de Galerie des Quatre Chemins een tentoonstelling van ongewone objecten en tekeningen plaats met de titel Poésie plastique (Gebeeldhouwde poëzie). Het was een eerste pogingen van Cocteau tot creatie van een moderne post-kubistische kunst in Frankrijk
Op 16 december 1927 première van de opera Pauvre matelot (The Poor Sailor), met muziek van Darius Milhaud. Cocteau voltooit La voix humaine (The Human Voice) en schrijft Le Livre blanc (The White Book). Op 28 december gaat de opera Antigone in première in het Théâtre de la Monnaie in Brussel met muziek van Arthur Honneger.
Eind november 1928 checkt hij in bij een kliniek in Saint-Cloud in voor een nieuwe poging tot afkicken.
1929 Maakt tekeningen, begint aan het boek Opium, journal d'une désintoxication en schrijft in drie weken Les Enfants terribles (Children of the Game), dat zeer gunstig wordt ontvangen. In het boek Opium beschrijft Cocteau's het herstel van zijn verslaving aan opium.
Eind augustus 1931 blijkt hij besmet te zijn met tyfus en moet hij veertig dagen in een kliniek doorbrengen. Kort daarop begon hij weer met opium te roken. In 1933 ondergaat hij weer een kuur om daar van af te raken.
Terwijl ze audities houden voor Oedipus Rex, merkt Cocteau Jean Marais op, en geeft hem een rol in het koor.
Cineast
Cocteau debuteerde pas op de relatief late leeftijd van 41 jaar als cineast. Cinema was destijds nog relatief jong, maar de regels van het medium leken al vast te liggen. Cocteau ging echter dapper en volstrekt autodidact zijn eigen koers, en heeft vervolgens een klein maar interessant oeuvre bij elkaar gefilmd. Zijn films worden tegenwoordig nog steeds bekeken en gewaardeerd vanwege hun unieke stijl en sfeer. La Belle et la Bête, Orphée en andere films waren succesvol De film Orphée uit 1950 wordt algemeen beschouwd als zijn meesterwerk. Het is een zichzelf mythologiserend portret van de gekwelde kunstenaar, die te kampen heeft met innerlijke demonen, zijn schrijverschap, liefde, dood en de confrontatie met zijn publiek.
Laatste jaren
Tijdens de herfst van zijn leven leidt Cocteau een betrekkelijk rustig bestaan. Hij komt met name in het nieuws door zijn toetreding tot de Académie Francaise in 1955 en de fresco’s die hij schildert in plaatsen aan de Côte d’Azur.
Hoewel hij op hoge leeftijd is, komt zijn dood toch nog vrij onverwacht. In oktober 1963 serft hij in Milly-la-Forêt. Cocteau ligt begraven in het kleine kapelletje van Milly-la-Forêt, een dorpje nabij Fontainebleau. Je reste avec vous staat in guirlande-schrift op zijn graf geschreven.
Bronvermelding
Bronnen, noten en/of referenties:
1) De Ballets Russes was een balletgezelschap uit Rusland, gesticht door Sergej Djagilev. Tussen 1909 en 1929 traden de Ballets Russes op in tal van westerse landen.
Dit is een artikel uit de serie: Bekende melodie, onbekende componist
De stad Montfort-L'Amaury in eerbetoon aan Maurice Ravel die in dit huis van 1921 tot 1937 woonde
Ravel se fixa à Montfort-l'Amaury en 1921. Sa maison, le Belvédère, conservée en l'état selon la volonté de son frère, abrite un musée depuis 1971 et fait l’objet d’une inscription auprès des monuments historiques depuis 199459.
Français : Maison dite du Belvédère de Maurice Ravel à Montfort-l'Amaury (Yvelines, France)
Date 20 November 2006
Source Cliché personnel, own work
Author ℍenry Salomé (Jaser !) 08:17, 21 November 2006 (UTC)
Object location
48° 46′ 34.28″ N, 1° 48′ 19.4″ E Kartographer map based on OpenStreetMap. View this and other nearby images on: OpenStreetMap - Google Earth info
Licensing[edit]
The copyright holder of this work, hereby publish it under the following licenses:
GNU head Permission is granted to copy, distribute and/or modify this document under the terms of the GNU Free Documentation License, Version 1.2 or any later version published by the Free Software Foundation; with no Invariant Sections, no Front-Cover Texts, and no Back-Cover Texts. A copy of the license is included in the section entitled GNU Free Documentation License.
OPVS FUNDATUM VATICANVM
Josephvs Ratzinger - Benedictvs XVI
- Cooperatores Veritatis -
OPUS FUNDUM VATICANUM
Josephus Ratzinger - Benedictus XVI
- Cooperatores Veritatis -
Priemgetallen blijken niet zo willekeurig te zijn als men eerder had aangenomen.
span>
Ook in de bioscoop werden antifascistische acties uitgevoerd
