Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed
Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Deze pagina gebruik ik om nieuwe artikelen even op te bergen en te bewerken, vóórdat ik ze als bijdrage op Wikisage zet. Ook kan ik hier enkele geheugensteuntjes kwijt.
Wij vinden het doodgewoon om, als er iets gemeten moet worden, dat te doen met een duimstok of een liniaal met de lengtemaat '''meter''' als uitgangspunt. Deze meter geldt al geruime tijd als standaard voor onze lengtematen.
<br/>In de eeuwen vóór ons was dat allemaal niet zo vanzelfsprekend. Pas aan het eind van de 19e eeuw werd in ons land de meter als eenheid van lengte ingevoerd, met de bedoeling een eind te maken aan de grote verscheidenheid aan maat- en gewichteenheden. Vóór die tijd waren in ons kleine landje minstens 55 verschillende maten in gebruik, uitgedrukt in allerlei eenheden. Ook bij de inhoudsmaten en gewichten kon je spreken van een bonte verzameling.
<br/>Dit bracht allemaal natuurlijk de nodige verwarring en onenigheid met zich mee, iedere keer weer als er iets verhandeld moest worden, maar vooral als er stads- of provincie-overschrijdende handel werd bedreven, om maar niet te spreken over de problemen die er waren als er voor de handel landsgrenzen moesten worden overschreden.
==Orde in de chaos==
Om orde in deze chaos te scheppen, waren op den duur omrekentabellen en andere hulpmiddelen nodig, aangezien anders geen normale transacties meer konden worden afgesloten. Ook de handel met het buitenland had voortdurend met deze verschillen te kampen, vooral als men meende over dezelfde maten te spreken. Men leidde bijvoorbeeld de lengtematen onder meer af van de gemiddelde duim van drie volwassen mannen. Nog fraaier was de lengtemaat waarbij de voet werd gebruikt. Hiervoor werd de gemiddelde voet aangehouden van een twaalftal mannen die ’s zondags uit de kerk kwamen! Voor de el ( = 67 cm ) werd eerst de lengte van de elleboog tot de top van de middelvinger genomen. Later rekende men van de oksel tot de middenvinger.
<br/>Het zal duidelijk zijn, dat dit allemaal niet zo vreselijk nauwkeurig was, en dat er ook nogal wat verschillen ontstonden, die veel problemen opleverden en onenigheid gaf. Verschillen in lengte van 30% waren hierbij geen uitzondering. Dit alles vroeg erom om meer gestandaardiseerd te gaan werken.
==Eerste pogingen==
Al in 1664 wilde Christiaan Huygens een universele lengtestandaard invoeren, die afgeleid was van ''de lengte van een slinger die in één seconde een volledige slingering uitvoert''. Deze eenheid werd ook in andere landen als een mogelijke optie gezien.
==Jean Cocteau==
<br/>In 1670 stelde de Franse abt Mouton voor om de universele lengtemaat af te leiden van de omtrek van de aarde. Op die manier was men niet meer afhankelijk van een lengtemaat die gebaseerd was op menselijke ledematen als de voet, de duim of de el. Men kon op die manier zonder sentimenten gestandaardiseerde maateenheden gaan voeren die zowel nationaal als internationaal zouden kunnen worden gehanteerd. Dit idee werd lange tijd gekoesterd, maar het zou nog tot de beginjaren van de Franse revolutie duren voordat men overging tot de praktische uitvoering daarvan.
[[Afbeelding: Jean Cocteau 1923.jpg|250px|thumb|right|<big>Jean Cocteau in 1923]]
==Meting van de aardomtrek==
Jean Maurice Eugène Clément Cocteau (Maisons-Laffitte, 5 juli 1889 – Milly-la-Forêt, 11 oktober 1963) was een Frans dichter, romanschrijver, toneelschrijver, schilder, ontwerper en filmmaker. Cocteau heeft in zijn leven enorm veel geschreven en geproduceerd, en was thuis in bijna alle kunstvormen en was één van de belangrijkste personen binnen het [[Surrealisme|surrealisme]].
[[Afbeelding:Meting van de aardomtrek.jpg|450px|right|]]
<br/>Zijn bekendste werken zijn het boek ''Les Enfants terribles'' (1929), het toneelstuk ''Les parents terribles'' en de film ''La Belle et la Bête'' (1946).
Het idee om de omtrek van de aarde te meten, was al eerder ontwikkeld door de Griekse meetkundige '''Erastothenes''', die van 275 tot 194 voor Christus leefde. Erastothenes - die wist dat de aarde rond was - bepaalde met twee meetstokken van gelijke lengte met behulp van een assistent de hoek die de zon op 21 juni om 12 uur 's middags op twee plaatsen maakt.
<br/>Cocteau is een tot de verbeelding sprekend kunstenaar. Maar meer nog dan om zijn werk was Cocteau bekend om zijn opmerkelijke leven. Hij omgaf zich met beroemdheden als [[Sergei Diaghilev]] van de Ballets Russes, de zangeres [[Edith Piaf]] en de schilder [[Pablo Picasso]], en hij raakte geregeld in opspraak vanwege zijn homoseksualiteit en zijn drugsgebruik.
<br/>Zijn assistent was hiertoe in Syrene nabij Aswan in Egypte en nam plaats op de plek waar om 12 uur de zon loodrecht boven de aarde staat, waardoor de loodrecht geplaatste meetstok dus geen schaduw op de grond wierp. In Alexandrië was er om 12 uur 's middags wél een schaduw, en mat Eratosthenes de lengte van de kleinste schaduw die de zon met de meetstok maakte. Met behulp van eenvoudige meetkunde - die toen al bekend was - bepaalde hij de hoek die de stok met de aarde maakte. Die bleek 7<sup> 0</sup> en 12' te bedragen, dus 7,2 graden.
<br/>De afstand van Alexandrië tot Syrene was bekend, namelijk '''5000''' stadiën, wat ongeveer overeenkomt met '''783,72''' km. Aangezien een cirkel 360<sup> 0</sup> omvat, kon met dezelfde eenvoudige meetkunde worden vastgesteld, dat de omtrek van de aarde '''5000 . 360<sup> 0</sup> / 7,2<sup> 0</sup> = 250.000''' stadiën bleek te zijn, wat in de buurt ligt van '''39.186''' km. Het is namelijk zó, dat men niet geheel zeker is van de juiste lengte van de stadiën, dus dat deze afstand groter of kleiner kan zijn dan 39.186 km.
==Afkomst en jeugd==
<br/>''Maar hoe dan ook, het blijft een een opmerkelijk resultaat!''
Jean Cocteau, zoon van Georges en Eugénie Cocteau, werd op 5 juli 1889 geboren in Maisons-Laffitte, in het noordwesten van het stedelijk gebied van Parijs. Het echtpaar had al twee kinderen: Marthe, geboren in 1877 en Paul, geboren in in 1881.
==Definitie van de meter==
<br/>Het gezin woonde in de winter samen met hun grootouders van moederszijde in een herenhuis in Parijs en in de zomer in Maisons-Laffitte.
In 1791 werd door de ''Académie des Sciences'' besloten een deel van de omtrek van de aarde tot eenheid van lengte verklaren, met de van het Griekse woord '''metrum''' ( = ''μετρητής'' ) afgeleide naam: '''meter'''.
<br/>Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur. Zijn vader - een jurist - tekent uit liefhebberij en op jonge leeftijd begint Jean dat ook te doen. Zijn grootvader is een muziekliefhebber die muzikale sessies in het huis organiseert.
<br/>In hun rapport werd deze eenheid van lengte omschreven als ''het tienmiljoenste deel van de afstand rond het aardoppervlak ( meridiaanboog ), vanaf de noordpool tot aan de evenaar, langs de meridiaan van Parijs.'' Anders gezegd: ''het veertigmiljoenste deel van de gehele aardomtrek, gemeten langs de toen nog geldende nulmeridiaan van Parijs''.
{{infobox}}
<br/>Er werd besloten om het gedeelte van de meridiaan tussen '''Duinkerken''' en '''Barcelona''' te meten. De meridiaan werd daartoe in twee ongelijke delen verdeeld. Het eerste deel liep van Duinkerken tot Rodez en het tweede deel van Rodez tot Barcelona. De Franse geleerden hadden het hart van Parijs als plek uitgekozen waar een meridiaan via Duinkerken naar Barcelona en verder liep. Voor het gemak hadden zij deze meridiaan de '''Nulmediaan''' genoemd.
|
==Nulmeridiaan==
<font color=blue>
Een meridiaan is in de aardrijkskunde een halve cirkel op het aardoppervlak tussen de noordpool en de zuidpool.
<span>
::*''De keuze van de nulmeridiaan is lange tijd omstreden geweest. In het verleden zijn er dan ook nogal wat meridianen als nulmeridiaan aangenomen, waaronder die door belangrijke steden als Parijs, Rome, Kopenhagen, Jeruzalem en Sint Petersburg. Uiteindelijk is in oktober 1884 de meridiaan die door het Koninklijk Observatorium Greenwich loopt, als dé internationaal geldende '''Nulmeridiaan''' gekozen op de Internationale Meridiaanconferentie. Van de aanwezige landen stemden alleen Brazilië en Frankrijk tegen.''
<font>
::*''Frankrijk heeft zijn eigen nulmeridiaan nooit echt willen opgeven. Na eeuwen van Frans-Britse oorlogen werd de komst van de nulmeridiaan van Greenwich beschouwd als een onverdedigbare en onomkeerbare Britse cartografische invasie van het eigen grondgebied. Maar onder grote druk van de andere landen zag Frankrijk zich toch gedwongen met de rest van de wereld de Greenwich-meridiaan als universele nulmeridiaan te aanvaarden. Frankrijk accepteerde de nulmeridiaan van Greenwich echter pas officieel in 1911.''
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur''
::*''Op de landkaarten van Michelin, is de nulmediaan die over Parijs loopt tot ongeveer 1980 nog steeds aanwezig. Pas later is dit herzien, waardoor Parijs nu op 20<sup> o</sup> 20<sup> ''','''</sup> Noorderbreedte ligt ten opzichte van de nulmeridiaan van Greenwich.''
Jean was een verwend maar nerveus kind. Hij had een grillig karakter en was vaak ziek.
<br/>
<br/>De vroegste herinneringen van Cocteau hadden te maken met het theater in populaire vormen, zoals het circus en het ijspaleis, en met serieuze theaters, zoals de tragedies die werden uitgevoerd bij de ''Comédie-Française''.
<br/>Het enige wat na het besluit van de ''Académie des Sciences'' nu nog moest gebeuren, was de gekozen afstand nauwkeurig te gaan meten.
<br/>Op 5 april 1898 - als Jean 9 jaar oud is - pleegt zijn vader zelfmoord. De reden daarvoor is nooit opgehelderd. Het bleef een duister raadsel dat hem altijd blijft achtervolgen en grote invloed op Cocteau heeft uitgeoefend.
<br/>Op 5 mei 1792 werd de meetopdracht toevertrouwd aan ''Jean-Baptiste-Joseph Delambre'' en ''Pierre-François-André Méchain''; twee vooraanstaande Franse astronomen die allebei al een flinke staat van verdienste hadden opgebouwd.
<br/>In het voorjaar sterft grootmoeder Lecomte. De grootvader blijft bij zijn dochter wonen. Hij zorgt voor Jean en neemt hem elke zondag mee naar concerten op het conservatorium. Op de Wereldtentoonstelling in Parijs van 1900 is Cocteau vol ontzag voor de dansvoorstellingen.
<br/>Mechain had als taak het zuidelijke deel te meten, en Delambre moest het noordelijke deel voor zijn rekening nemen. Hij zou vervolgens ook in zuidelijke richting afdalen om met zijn collega Mechain verder alles af te ronden.
<br/>Na een periode van basisonderwijs - die in alle opzichten onder het gemiddelde lag en vaak werd onderbroken door slechte gezondheid - begint hij zijn eerste jaar op de middelbare school aan de Lycée Condorcet. Hij blinkt uit in slechts drie onderwerpen: tekenen, gymnastiek en Duits. Zijn leraren vinden hem intelligent, maar inconsistent, onoplettend en rusteloos.
<br/>Met flinke tussenpozen trokken beide wetenschappers - vergezeld door assisten - zeven jaar lang ieder in zijn eigen richting langs de Nulmeridiaan van Parijs.
==Begin van de metingen==
==Eerste publicaties==
Na enkele voorbereidingen werd in juni 1792 begonnen met de afstand tussen Duinkerken en Barcelona te meten. Vooral in die tijd natuurlijk een gigantisch karwei. De opzet hiervan was de verkregen meetgegevens om te zetten in bruikbare tabellen, waarna een commissie alle gegevens zou narekenen om tenslotte hieruit het veertigmiljoenste deel van de aardomtrek vast te stellen, gemeten langs de nulmeridiaan van Parijs. Het enige wat er tenslotte nog gedaan moest worden, was het samenvatten van deze gegevens en de resultaten hiervan in één enkel getal uit te drukken : '''de meter'''.
De toneelspeler Edouard Max introduceerde de 17-jarige Cocteau in de elitewereld van Parijs. Hij organiseerde een séance rond Cocteaus poëzie, waardoor hij in één keer naam maakte. Zonder hem had Cocteau vast nog een lange weg te gaan gehad door al leurende bij uitgevers aan te kloppen.
<br/>De meetresultaten werden wat betreft lengtematen nog uitgedrukt in ''lignes,'' overeenkoemd met ongeveer 0,025 cm.
<br/>Cocteau wordt wel gezien als het product van de jaren onmiddellijk voorafgaand aan de Eerste Wereldoorlog; jaren van verfijnde artistieke smaak, zonder politieke onrust. Er heerste een idealistische en optimistische geest in Europa. Die periode werd ook wel de ''roaring twenties'' genoemd.
<br/>Deze hele operatie gebeurde in een land dat nogal onrustig was maar waar ook de bevolking op het platteland en in de kleine steden uitermate argwanend tot vijandig tegenover de metingen stond. Door dit alles werd hun het meten zeer moeilijk gemaakt, werden ze lastig gevallen of zelfs gevangen gezet en konden ze soms tijden lang niet verder met hun opdracht. Intussen ging natuurlijk ook de nodige tijd zitten in het meten zelf.
<br/>Zijn echte verkenning van de wereld van het theater begon, toen hij met de ''Ballets Russes''<sup> 1)</sup> in aanraking kwam, geleid door ''Sergei Diaghilev''. Toen Cocteau de wens uitsprak om balletten te maken, daagde Diaghilev hem uit met: "Etonne-moi" ("Verras me").In 1911 schreef hij het libretto voor ''Le dieu bleu'', een ballet voor de Ballets Russes.
<br/>De uitvoering van het project ondervond hierdoor nogal wat moeilijkheden, onderbrekingen en problemen, niet het minst omdat ondertussen niet alleen de Franse revolutie, maar ook een oorlog met Spanje was uitgebroken.
==Meetmethode==
==Eerste Wereldoorlog==
Het precieze meten werd uitgevoerd met behulp van voor die tijd zeer nauwkeurige meetinstrumenten en met de nu nog steeds in gebruik zijnde methode van driehoeksmetingen.
Toen de Eerste Wereldoorlog bezig was, wilde Cocteau het leger in, maar werd afgekeurd. Hij wist een burgerkonvooi te organiseren om aan de frontlinie gewonden op te halen, waarbij hij als chauffeur fungeerde. Dat hield hij vol tot 1917.
<br/>Een driehoeksmeting of triangulatie is een meting waarbij men gebruik maakt van de eigenschap van een driehoek, dat de driehoek volledig is bepaald wanneer we één zijde (de basis) en de aanliggende hoeken kennen. Bij de driehoeksmeting wordt gebruikgemaakt van formules uit de goniometrie, met name de sinusregel.
<br/>Midden in de oorlog kwam Cocteau met ''Parade'' uit, een avant-gardeballet, waarvoor onder anderen [[Pablo Picasso]] de decorstukken en de kostuums ontwierp en [[Erik Satie]] de muziek componeerde. Cocteau en Picasso sloten zich aan bij de groep Ballets Russes van Sergei Diaghilev in Rome om het ballet voor te bereiden. De première van de Parade vond plaats op 18 mei 1917 in het ''Théâtre de Châtelet''. Het publiek en de critici waren meer overbluft dan geërgerd door de muziek van Satie en de sets en kostuums van Picasso. De moderne muziek, het decor, het verhaal; alles was modern en het publiek wist er nog geen raad mee.
<br/>Om nog nauwkeuriger te werken, werden bij deze landmetingen ketens van driehoeken genomen, waardoor een volkomen sluitend resultaat kon worden bereikt. Om de metingen praktisch te kunnen uitvoeren, werd vanuit goed herkenbare plaatsen in het landschap gemeten, zoals kerktorens of forten. Als die ontbraken, moesten ze zelf bakens bouwen om de metingen te kunnen voltooien.
<br/>Op 12 juli van dat jaar zijn Jean Cocteau, de dichter en schrijver [[Guillaume Apollinaire]] en de dichter, schrijver en schilder [[Max Jacob]], getuigen bij het huwelijk van Pablo Picasso en [[Olga Koklova]].
<br/>Om het geheel te kunnen controleren, werd ook gebruik gemaakt van '''boldriehoeksmeting''' of '''sferische trigonometrie''', die toen al behoorlijk goed ontwikkeld was. Deze wetenschap wordt toegepast bij afstandsberekeningen tussen twee punten op het aardoppervlak als hun geografische coördinaten gegeven zijn, uitgedrukt in lengte- en breedtegraden.
<br/>Lengte- en breedtegraden zijn denkbeeldige lijnen die over de wereldbol zijn getrokken. Van Noord naar Zuid noemt men die lijnen een lengtegraad. Een lijn van Oost naar West heet een breedtegraad. De oorsprong van de breedtegraden ligt bij de vroegere scheepsvaarders.
==Kritiek==
<br/>Bij de berekeningen van afstanden tussen twee punten op het aardoppervlak, veronderstelt men de aarde als zuiver bolvormig.
Op een gegeven moment schetst Cocteau in 1919 zijn eigen specifieke kunstgevoel. Ondanks zijn inspanningen om betrokken te worden bij de publicatie van een belangrijk document daarover, wordt Cocteau buitengesloten. In die tijd ook publiceert de schrijver [[André Gide]] - een Nobelprijswinnaar - een open brief aan Jean Cocteau in de ''Nouvelle Revue française'' waarin hij de dichtbundel ''Le Cap de Bonne-Espérance'' (Kaap de Goede Hoop) en het ballet ''Parade'' bekritiseert. In hetzelfde artikel citeert Gide ''Le Coq et le Arlequin'' (De haan en de harlekijn) als bewijs dat de dichter geen muzikale vaardigheden bezit. Cocteau reageert hierop fel in het literaire tijdschrift ''Les Ecrits nouveaux'' , waarop Gide natuurlijk terugschiet. Voor Cocteau sluit deze vervelende polemiek tijdelijk de deur naar de ''Nouvelle Revue française'' , waarvoor hij bijdragen leverde.
==Bepaling van de juiste lengte==
==Productie==
Uiteindelijk werden na het verzamelen van alle meetgegevens – wat een periode van 7 jaar in beslag nam - deze voorgelegd aan een team van geleerden die in een conferentie te Parijs bijeen waren gekomen om gezamenlijk de juiste lengte van de meter vast te stellen. De commissieleden onderwierpen de meetresultaten aan een nauwgezet onderzoek, waarbij alle gegevens en alle hoeken van elk meetpunt werden geverifieerd.
In 1920 ontmoet hij de zestienjarige Raymond Radiguet, wat uitgroeit tot een liefdesverhouding. In datzelfde jaar wordt Cocteau de verdediger en grote inspirator van jonge musici, die al snel bekendheid verwerven als de "[[Groupe de Six]]".
Het enige wat nu nog moest gebeuren, was de meetgegevens samen te vatten tot het ene getal waar alles om begonnen was: de lengte van de meter.
Hij brengt juni en het grootste deel van juli door in Londen met [[Darius Milhaud]] om de Engelse productie van ''Le Bœuf sur le toit'' in het London Coliseum te verfijnen.
<br/>Toen de geleerden hun geodetische berekeningen voltooiden, werd het echter steeds duidelijker, dat er iets niet helemaal in orde was. De resultaten van de landmetingen waren schokkend en in eerste instantie onverklaarbaar. Uit de gegevens van Delambre en Méchain kwam namelijk naar voren, dat de aarde onronder was dan men tot dan toe had aangenomen. Praktisch gezien kwam het er op neer, dat het door de grillige vorm van de kleine sector tussen Duinkerken en Barcelona onjuist was om hieruit zonder correcties de gehele meridiaanlengte af te leiden, waardoor ook het uitgangspunt onhoudbaar werd, namelijk dat de gemeten meridiaan model zou kunnen staan voor alle meridianen.
In oktober komt Cocteau uit met het boek ''Thomas l'imposteur'' (Thomas de bedrieger), waar in 1964 ook een film van is gemaakt.
<br/>De vraag was natuurlijk welke consequenties dit alles had voor de bepaling van de meter. De commissie stond nu voor een dilemma. Na lange discussies werden de nieuwe inzichten in de afwijking van de bolvorm gelaten voor wat ze waren en werd uitgegaan van bestaande gegevens. Door deze beslissing werd de uiteindelijke lengte van de meter iets korter dan bij aanhouden van gecorrigeerde meetgegevens het geval zou zijn geweest.
<br/>Op 12 december sterft Radiguet bij gebrek aan onvoldoende medische begeleiding aan tyfus. De totaal ingestorte Cocteau woont de begrafenis niet bij.
<br/>Tijdens de metingen had de commissie een voorlopige meter aangenomen, die '''443,44''' lignes lang was. De definitieve meter kreeg een lengte van '''443,296''' lignes. Deze maat wijkt enigszins af van de omtrek van de aarde zoals deze nu bij ons bekend is, en die met moderne middelen is vastgesteld.
Enige tijd later nemen Serge Diaghilev, Auric en Poulenc een radeloze Cocteau mee naar Monte-Carlo. Ze geven hem de raad om troost te zoeken in de opium, wat bij Cocteau tot verslaving leidt. Intussen werkt hij aan plannen voor het ballet ''Le Train bleu''.
==Standaardmeter==
In 1925, ondergaat Cocteau - op aandringen van vrienden - een behandeling voor zijn opiumverslaving in de ''Clinique des Thermes Urbains''.
Het enige wat na de definitie van de meter nog moest gebeuren, was de vastgestelde lengte van de meter in een standaard uit te drukken.
{{infobox}}
<br/>Men koos voor het metaal '''platina'''. Platina was in die dagen nog niet zolang bekend, was zeer duur en viel uitermate moeilijk te bewerken. Door de gunstige eigenschappen van platina, als onverwoestbaarheid en een geringe uitzettingscoëfficiënt was het uitermate geschikt als standaard.
|
<br/> De vermaarde instrumentmaker Etienne Lenoir kreeg in 1799 de opdracht de definitieve meter in platina te gieten. Hiervoor kreeg hij vier staven zuiver platina, met het doel van de vier met iridium gelegeerde staven de nauwkeurigste tot standaardmeter te verklaren. Eén ervan - die de definitieve lengte tot 0,0001 procent benaderde - werd uiteindelijk als dé meetstandaard (Mètre des Archives) gekozen en bewaard in het '''Archive National'''.
<font color=blue>
<br/>Toen enkele jaren later bleek wat de werkelijke afwijking van de bolvorm was, kwam men er achter, dat de standaardmeter 0,229 millimeter te kort was. Gelukkig was men zo verstandig om de opgeborgen standaardmeter ongewijzigd te laten en deze te blijven beschouwen als dé eenheid van lengte.
<span>
<br/>In 1875 werd na nauwkeurig opmeten van de bestaande standaardmeter een nieuwe standaard van platina gegoten, met een x-vormige doorsnede en opgeborgen in het Bureau International des Poids et Mesures. Kopieën hiervan zijn in vele landen aanwezig.
<font>
<br/>De eenheid van massa, het kilogram, werd afgeleid van de meter. Eerst nam men water als standaard, door een kubieke meter water als basis te nemen, wat dus 1000 kg is. Later ging men over tot de in de praktijk onpraktische gram en weer later werd het kilogram gekozen. Deze kilogram werd tenslotte ook in platina uitgevoerd en geldt nu als eenheid van massa. Deze kilogram is eveneens veilig opgeborgen in het Bureau International des Poids et Mesures in Parijs.
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>'' Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd''
==Rapportage==
</font>
[[Afbeelding:Titelblad rapport.jpg|210px|right|thumb|Aanhef titelblad rapport metingen van de meridiaan, voltooid in 1806 en geschreven door Delambre]]
<span>
Na de dood van Méchain in 1804 stond Delambre alleen voor de taak de metingen en alle bijbehorende gegevens in een rapport neer te leggen. Dit rapport werd voltooid in 1806 en draagt als titel: --------------------------------------------------------------------------->
|}
<br/>wat dus betekent:
Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd. In het jaar daarna schrijft hij het libretto voor de opera-oratorium ''Oedipus Rex'' voor Stravinsky die vanaf half januari aan de muziek werkt. In mei 1927 was de première, waarbij het werk niet onverdeeld gunstig werd ontvangen.
:*'''Uitgangspunt van het metrisch decimaal systeem of de meting van de booglengte van de meridiaan tussen Duinkerken en Barcelona, uitgevoerd in 1792 en de jaren daarna.'''
In december vond in de ''Galerie des Quatre Chemins'' een tentoonstelling van ongewone objecten en tekeningen plaats met de titel ''Poésie plastique'' (Gebeeldhouwde poëzie). Het was een eerste pogingen van Cocteau tot creatie van een moderne post-kubistische kunst in Frankrijk
Op de titelpagina van het rapport, dat nu veilig opgeborgen in de kluis ligt van ''Karpeles Manuscript Museum in Santa Barbara,'' Californië, heeft Delambre de historische woorden geschreven van Napoleon Bonaparte die hij bij het aannemen van de meter als standaard uitsprak:
Op 16 december 1927 première van de opera Pauvre matelot (The Poor Sailor), met muziek van Darius Milhaud. Cocteau voltooit La voix humaine (The Human Voice) en schrijft Le Livre blanc (The White Book). Op 28 december gaat de opera Antigone in première in het Théâtre de la Monnaie in Brussel met muziek van [[Arthur Honneger]].
:*''Les conquêtes passent et des operations restent'',
Eind november 1928 checkt hij in bij een kliniek in Saint-Cloud in voor een nieuwe poging tot afkicken.
wat dus betekent:
1929 Maakt tekeningen, begint aan het boek ''Opium, journal d'une désintoxication '' en schrijft in drie weken ''Les Enfants terribles'' (Children of the Game), dat zeer gunstig wordt ontvangen. In het boek Opium beschrijft Cocteau's het herstel van zijn verslaving aan opium.
Eind augustus 1931 blijkt hij besmet te zijn met tyfus en moet hij veertig dagen in een kliniek doorbrengen. Kort daarop begon hij weer met opium te roken. In 1933 ondergaat hij weer een kuur om daar van af te raken.
Terwijl ze audities houden voor Oedipus Rex, merkt Cocteau Jean Marais op, en geeft hem een rol in het koor.
==Cineast==
Cocteau debuteerde pas op de relatief late leeftijd van 41 jaar als cineast. Cinema was destijds nog relatief jong, maar de regels van het medium leken al vast te liggen. Cocteau ging echter dapper en volstrekt autodidact zijn eigen koers, en heeft vervolgens een klein maar interessant oeuvre bij elkaar gefilmd. Zijn films worden tegenwoordig nog steeds bekeken en gewaardeerd vanwege hun unieke stijl en sfeer. ''La Belle et la Bête'', ''Orphée'' en andere films waren succesvol De film ''Orphée'' uit 1950 wordt algemeen beschouwd als zijn meesterwerk. Het is een zichzelf mythologiserend portret van de gekwelde kunstenaar, die te kampen heeft met innerlijke demonen, zijn schrijverschap, liefde, dood en de confrontatie met zijn publiek.
==Laatste jaren==
Tijdens de herfst van zijn leven leidt Cocteau een betrekkelijk rustig bestaan. Hij komt met name in het nieuws door zijn toetreding tot de ''Académie Francaise'' in 1955 en de fresco’s die hij schildert in plaatsen aan de Côte d’Azur.
<br/>Hoewel hij op hoge leeftijd is, komt zijn dood toch nog vrij onverwacht. In oktober 1963 serft hij in Milly-la-Forêt. Cocteau ligt begraven in het kleine kapelletje van Milly-la-Forêt, een dorpje nabij Fontainebleau. ''Je reste avec vous'' staat in guirlande-schrift op zijn graf geschreven.
{{Bron|bronvermelding=
*<sup> 1)</sup> De Ballets Russes was een balletgezelschap uit Rusland, gesticht door Sergej Djagilev. Tussen 1909 en 1929 traden de Ballets Russes op in tal van westerse landen.}}
[[Categorie: Literatuur]]
[[Categorie: Schilderkunst]]
[[Categorie: Ballet]]
[[Categorie: Toneel]]
{{Infobox Bmoc}}
{{Infobox Bmoc}}
<br/>
<br/>
:*''Veroveringen zullen komen en gaan, maar dit werk zal blijvend zijn.''
In het eerste deel van dit ongeveer 1000 bladzijden bevattende rapport, zijn - naast de geschiedenis van het project - ook de triangulatiegegevens opgenomen Het tweede deel van 1807 bevat de gegevens van de nauwkeurige breedtegraadmetingen van Duinkerken en Barcelona en het derde deel, dat in 1810 verscheen, behandelt de foutcorrecties en excentriciteit van de aarde.
==Invoeren van de meter==
{{Infobox Bmoc}}
Het invoeren van de meter als lengte-eenheid ging, zoals te begrijpen valt, allemaal niet zo erg gemakkelijk. Er werden natuurlijk veel traditionele en aan het vak gebonden maateenheden gehanteerd, die je niet zomaar van de ene dag op de andere dag kon afschaffen.
<br/>Als we denken aan de invoering van de euro, dan wordt natuurlijk al snel duidelijk dat er problemen moesten ontstaan. We betrappen ons er namelijk nog steeds op, dat we - vooral als het grote bedragen zijn - nog steeds naar guldens omrekenen. Ongeveer zo moet het zijn gegaan het bij de invoering van de meter en het kilogram.
||<sup>{{math|i{{=}}1}}</sup>
|}
Alleen in Liberia, Myanmar en de Verenigde Staten wordt het metrische systeem nog steeds niet als wettelijke standaard erkend.
De Aarde is bijna bolvormig, maar heeft een geringe afplatting aan de polen (de diameter is van pool tot pool ongeveer 43 kilometer kleiner dan door de evenaar). Omtrek aarde: 40 075 km aan de evenaar, 40 007 km aan de polen
<br/>De boldriehoeksmeting of sferische trigonometrie is een belangrijk deelgebied van de bolmeetkunde
:*cos x = sin ''Ф<sub> A</sub>'' . sin ''Ф<sub> B</sub>'' + cos ''Ф<sub> A</sub>'' . cos ''Ф<sub> B</sub>'' . cos ( ''L<sub> B</sub>'' - ''L<sub> A</sub>'' )
Ze houdt zich voornamelijk bezig met de berekening van de zijden en de hoeken van boldriehoeken, met als voornaamste doeleinden,
:*de afstandsberekeningen tussen twee punten op het aardoppervlak als hun geografische coördinaten ''Ф'' en ''L'' gegeven zijn
:* de bepaling van de positie van een ster aan de hemelbol met behulp van de sterrenkundige driehoek.
De kortste afstand tussen bijvoorbeeld Amsterdam Schiphol Airport ( AMS ) en Los Angeles International Airport ( LAX ) kan men als volgt berekenen.
Voor boldriehoeksmetingen geldt de volgende formule:
:* '''cos x = cos ( 90<sup> 0</sup> - Ф<sub> A</sub> ) . cos ( 90<sup> 0</sup> - Ф<sub> B</sub> ) + sin ( 90<sup> 0</sup> - Ф<sub> A</sub> ) . sin ( 90<sup> 0</sup> - Ф<sub> B</sub> ) . cos ( L<sub> B</sub> - L<sub> A</sub> )'''
Dit wordt vereenvoudigd tot:
:*'''cos x = sin ''Ф<sub> A</sub>'' . sin ''Ф<sub> B</sub>'' + cos ''Ф<sub> A</sub>'' . cos ''Ф<sub> B</sub>'' . cos ( ''L<sub> B</sub>'' - ''L<sub> A</sub>'' )'''
Uitgewerkt levert dit op:
:*'''cos x = sin 52<sup> 0</sup> 18 ’ 31 ” . sin 33<sup> 0</sup> 56 ’ 33 ” + cos 52<sup> 0</sup> 18 ’ 31 ” . cos 33<sup> 0</sup> 56 ’ 33 ” . cos 123<sup> 0</sup> 10 ‘ 9 ”'''
wat uiteindelijk oplevert:
:* '''cosx = 0, 164331076''' en x is dus: 80,5416227<sup> 0</sup> = 4832,49734838 '.
Aangezien 1' = 1 zeemijl = 1852 m, zodat de afstand x tussen AMS en LAX:
<br/>Eén van de eigenschappen van een driehoek is namelijk, dat als hiervan één zijde en de aanliggende hoeken bekend zijn, dat dan de afstand tot het derde hoekpunt precies kan worden berekend.
<br/>Vanwege hun zichtbaarheid werden vooral kerktorens gebruikt als referentiepunt bij de driehoeksmetingen. Al deze punten vervullen de rol van hoekpunt in een of meer driehoeken. Met behulp van deze referentiepunten kan elke nieuwe positie door middel van hoekmeting worden bepaald.
De triangulatiemethode vereiste ook nog nauwkeurige breedtegraadmetingen en een zeer nauwkeurige meting van een basislijn, die door Delambre in Melun, nabij Parijs, in april 1798 werd uitgevoerd.
De stad Montfort-L'Amaury in eerbetoon aan Maurice Ravel die in dit huis van 1921 tot 1937 woonde
Ravel se fixa à Montfort-l'Amaury en 1921. Sa maison, le Belvédère, conservée en l'état selon la volonté de son frère, abrite un musée depuis 1971 et fait l’objet d’une inscription auprès des monuments historiques depuis 199459.
Français : Maison dite du Belvédère de Maurice Ravel à Montfort-l'Amaury (Yvelines, France)
Date 20 November 2006
Source Cliché personnel, own work
Author ℍenry Salomé (Jaser !) 08:17, 21 November 2006 (UTC)
Object location
48° 46′ 34.28″ N, 1° 48′ 19.4″ E Kartographer map based on OpenStreetMap. View this and other nearby images on: OpenStreetMap - Google Earth info
Licensing[edit]
The copyright holder of this work, hereby publish it under the following licenses:
GNU head Permission is granted to copy, distribute and/or modify this document under the terms of the GNU Free Documentation License, Version 1.2 or any later version published by the Free Software Foundation; with no Invariant Sections, no Front-Cover Texts, and no Back-Cover Texts. A copy of the license is included in the section entitled GNU Free Documentation License.
was een Duitse componist die in de eerste helft van de twintigste eeuw een rijk oeuvre aan muziek tot stand bracht. Hij wordt gerekend tot een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de nieuwe en moderne Duitse instrumentale en vocale muziek, als regel bedoeld voor opvoering in de theaters.
<br/>Kurt Weill is het meest bekend geworden door zijn werk [[Die Dreigroschenoper]], dat na de premiére in 1928 over de hele wereld een ware triomftocht maakte. Met deze muziek brak Kurt Weill echt goed door en kreeg hij de erkenning die hij verdiende.
<br/>Ook later in Frankrijk en Amerika was Kurt Weill een grootheid die de nodige erkenning kreeg met Lady in the Dark, Street Scene, Down in the Valley en nog vele andere innovatieve werken voor het theater.
==Eerste ontwikkelingen==
Als dit in een zin staat <!--[[Blackboard bold|<math>\mathbb{N}</math>.]] --> [[Bestand:Nmath.png|10px]]
Door het rijke culturele klimaat dat heerste in het joodse gezin werden zijn talenten al vroeg gestimuleerd. Zijn vader was cantor in de synagoge en was goed thuis in de muziek. Ook bezocht hij samen met zijn ouders geregeld veel concerten en de plaatselijke opera. Deze ervaring was samen met muziek maken in de huiselijke kring de basis voor Weills muzikale belangstelling.
<br/>Kurt Weill begon met componeren toen hij 10 jaar oud was, hoewel hij toen nog geen echte muzieklessen had gevolgd. Wel was hij intussen bezig met de studie piano en compositie bij de componist en docent [[Albert Bing]]. Om ervaring op te doen en om wat te verdienen, trad Weill toen hij 15 jaar oud was op als begeleider van liederavonden.
<br/>In 1919 werd hij répétiteur aan het Friederich-Theater.in Lüdensdorf en ging hij muzieklessen volgen aan de Berlijnse Hochschule für Musik in Berlijn De componist en docent [[Engelbert Humperdinck]] werd zijn leraar compositie. Dit academische onderwijs opleiding beviel hem maar matig, en Kurt Weill hield het daardoor maar twee semesters uit.
<br/>Op zijn verdere omzwervingen ontmoette hij de componist en pianist [[Ferruccio Busoni]] - een beroemde componist en pedagoog - die masterclasses in compositie gaf. Deze nam hem vier jaar lang onder zijn hoede en bekwaamde hem verder in de muziek, maar kon hem geen [[contrapunt]] bijbrengen.
<br/>Van Busoni leerde Weill zijn eigen en andermans muziek te waarderen, want, zoals hij zelf zei: 'De lessen waren een onderlinge uitwisseling van ideeën in de beste zin van het woord, zonder poging om mensen tot een mening te forceren.'
Onder zijn leiding schreef hij een strijkkwartet en een vioolconcert.
<br/>Het gemis aan inzicht in contrapunt werd later goedgemaakt door lessen bij Philipp Jarnach te volgen.
<br/>In 1924 kreeg Kurt Weill grote bekendheid door zijn liedercyclus Frauentanz voor sopraan en kwintet.
<br/>In 1921 schreef Weill zijn eerste symfonie en in 1925 zijn eerste opera, Der Protagonist (de hoofdrolspeler). Hoewel dit werk redelijk succesvol was, nam Weill al bij de première in 1927 volledig afstand van deze opera.
==Berlijn==
<br/>In de jaren '20 was Berlijn het centrum van de wereld, de stad waar alles gebeurde, waar grote kunstenaars uit heel Europa bijeen kwamen. Berlijn was een stad met een bijna grotere aantrekkingskracht dan Parijs. Nieuwe bouwstijlen en belangrijke kunststromingen volgden elkaar snel op. Spannende jaren waarin niemand zich de tijd gunde zich ergens over te verbazen. Ook de invloeden uit Amerika werden snel omgezet in nieuwe ideeën en stromingen. Voor Amerikanen was Berlijn een kosmopolitische stad waar ze door geldontwáarding van de Duitse mark – na de Eerste Wereldoorlog - voor een dollar een riant bestaan konden leiden. Zij brachten ook de jazz mee naar Europa.
{{Breuk|a|b|c}}: a b/c (geheel getal, teller en noemer)
<br/>Kurt Weill, die al een tijd in Berlijn woonde, werd een grote fan van onder andere [[Louis Armstrong]] en liet zich door de jazz beïnvloeden. Komische noot hierbij is, dat juist. Louis Armstrong later op trompet een bewerking speelde van Mackie Messer (Mack the Knife ) uit [[Die Dreigroschenoper]].
{{Breuk|a|b}}: a/b (teller en noemer)
<br/>Voor Kurt Weill leverde dit nieuwe denken ongekende mogelijkheden op en hij nam afstand van zijn traditionele manier van componeren In een brief aan zijn ouders schrijft Kurt Weill:
{{Breuk|a}}: 1/a (alleen noemer)
Dit zijn de jaren, waarin een kunstenaar steeds op een kruitvat zit. Waarin ongebruikte energie explosief ontladen wordt. Waarin verhoogde overgevoeligheid een constante spanning en opwinding veroorzaakt.
==Samenwerking met Bertold Brecht==
12
Kurt Weill leerde in 1927 de theatervernieuwer, schrijver en regisseur Bertolt Brecht kennen, een leeftijdsgenoot. Deze ontmoeting was van essentieel belang voor de ontwikkeling van zijn muziek. In samenwerking met Brecht en geïnspireerd door diens sociaal-kritische opvattingen schiep hij een direct aansprekende vorm van anti~romantisch muziektheater. Deze vorm was gebaseerd op een muzikale stijl waarin elementen ontleend aan onder andere jazz en tango, waren verwerkt.
<br/>--
Vanuit hun maatschappelijke betrokkenheid wilden ze de traditionele opera toegankelijk maken voor de gewone arbeider, door onderwerpen te zoeken die actueel waren en aansloten bij de belevingswereld van de gewone mens. Brecht wilde dat bereiken door middel van zijn teksten, maar vooral door zijn andere wijze van spelen, ook wel episch verhalend theater genoemd. Simpel gezegd: de acteur speelt zijn rol niet vanuit inleving, maar hij vertelt over de gebeurtenissen die zijn personage beleeft en de keuzes die hij maakt.
<br/>24
<br/>Kurt Weill wilde de opera toegankelijker maken door een nieuw soort opera te creëren in een primitieve vorm. Dit hield een verstrekkende simplificatie van de muziek in.
De samenwerking met Bertold Brecht werd niet door iedereen gewaardeerd. De uitgever van Weill’s muziek twijfelde sterk aan de invloed van Brecht. Weill reageerde hierop met de volgende verklaring:
De samenwerking van twee zeer productieve mensen kan iets fundamenteel nieuws opleveren. Het lijdt geen twijfel, dat een volkomen nieuwe vorm van theater aan het
:<code><nowiki>{{Overline|a}}</nowiki></code>
onstaan is, voor een ander, veel breder publiek en waarvan de werking onvermoed groot zal zijn.
==Die Dreigroschenoper==
Het bekendste werk van Bertold Brecht en Kurt Weill is die Dreigroschenoper , een haastklus die in 1928 in premiere ging. In datzelfde jaar werd deze opera in 50 verschillende theaters in Duitsland uitgevoerd. Acht verschillende platenfirma's maakten meer dan 20 verschillende plaatopnamen van de opera. De koorts sloeg over naar het buitenland. In vijf jaar tijd werd die Dreigroschenoper 1000 keer uitgevoerd in maar liefst 18 talen. Een ongeëvenaard succes in de geschiedenis van de opera. Ook nu wordt deze opera nog steeds opgevoerd van Nairobi tot Japan, van Moskou tot New York.
<br/>Die Dreigroschenoper is een wereldberoemd muziekspektakel geworden en was het eerste grote succes van de samenwerking tussen Bertolt Brecht en Kurt Weil. Het duo schreef voor dit werk ruim twintig sprankelende evergreens, waarvan sommige enprme hits werden.
Ondanks de titel is het stuk geen opera maar meer een Singspiel. Dit is toneel met gezongen fragmenten.
''12''
<br/>De inhoud van die Dreigroschenoper is gebaseerd op het 18 e – eeuwse Beggarsopera van de Engelsman John Gay, waarin voor het eerst gewone mensen op het toneel verschenen.
In ndhet libretto, dat Brecht schreef, worden in het achttiende-eeuwse Londen de straten bevolkt door bedelaars, hoeren, oplichters en criminelen. Superboef Mackie Macheath ( Messer ) trouwt stiekem met Polly, de dochter van bedelaarskoning Jeremiah Peachum. Dit lijkt voldoende om Mackie Messer op het schavot te doen belanden, wat echter na allerlei verwikkelingen niet gebeurt. Hij krijgt gratie, een hoge lijfrente en wordt zelfs in de adelstand verheven.
<br/>Deze opera - die handelt over de man in de straat en over corruptie, zelfs tot in het politieapparaat - ontketende een ware rage.
<br/>De liederen uit die Dreigroschenoper – veel er van gezongen door Lotte Lenya - waren in 1928 grote hits. Vooral het lied van Mackie Messer werd door iedereen gezongen of gefloten.
<br/>
::Und der Haifisch, der hat Zähne,
::Und die trägt er im Gesicht,
::Und Macheath der hat ein Messer,
::Doch das Messer seht man nicht.
<br/>
Voor het eerst in de geschiedenis werden er door een opera gebruiksartikelen op de markt gebracht, eigenlijk net zoals tegenwoordig.
<br/>Op 14 september 1929 ging de ook die Dreigroschenoper onder de naam Driestuiversopera in Nederland in première. Het Oost Nederlands Toneelgezelschap, dat de opera opvoerde, werd geconfronteerd met heftige discussies over inhoud en vormgeving. Dit voorkwam niet, dat ook in Nederland de Driestuiversopera tot een rage uitgroeide. Nog steeds staat in ons land deze opera op het programma van een paar gezelschappen.
<br/>Tot de Tweede Wereldoorlog bezocht heel progressief Nederland jaarlijks de filmversie van W.G.Pabst in de Uitkijk in Amsterdam als ware het een bedevaartplaats. De film, die in 1930 in première ging, kende zowel een Duitse als een Franse versie. De Franse versie werd onder de naam. Quatre sous opera uitgebracht.
==Nazitijd==
Toen Hitler in 1933 aan de macht kwam werden de voorstellingen met werk van Kurt Weill en Bertolt Brecht verstoord door nazi's. Al snel volgde een verbod op het uitvoeren en het in bezit hebben van deze stukken. De nazi's noemden deze muziek entartete Musik, wat dus inhield, dat zij het ontaarde muziek vonden.
<br/>Brecht en Weill vluchtten weg uit Duitsland en ontmoetten elkaar weer in Frankrijk, waar ze hun laatste gezamenlijke werk maakten: Die sieben Todsünden.
<br/>Het uitbreken van de oorlog en, hun steeds verder oplaaiende conflicten maakte verdere samenwerking onmogelijk. Zo werd een belangrijke productieve succesvolle periode afgesloten.
<br/>Toen bleek dat Frankrijk niet veilig was, vluchtten ze naar Amerika. Maar ook in Amerika was Bertolt Brecht als maatschappijkritisch kunstenaar niet veilig en werd hij in het midden van de jaren 50 van de vorige eeuwdoor de beruchte waarheidscommissie van senator Joseph McCarthy ondervraagd op communistische sympathiën.
<br/>Brecht ging uiteindelijk terug naar Oost Duitsland en leidde daar tot zijn dood (1956) een belangrijk theater-gezelschap, het Berliner Ensemble.
Kurt Weill bleef tot zijn dood (1950) in Amerika en schreef daar een aantal succesvolle opera's, waaronder 'Knickerbocker Holiday’, 'Lady in The Dark' en Johnny Johnson'.
ln 'Knickerbocker Holiday' komt de beroemde 'September Song' voor. Dit lied is een van de meest gecoverde songs in de periode van 1940 tot 1965.
<br/>
<br/>
{{Overline|''24''}}
{{Overline|''a''}}
:<code><nowiki>{{Overline|24}}</nowiki></code>
''12''
<br/>
<br/>
{{Overline|''24''}}
{{I =vbreuk|U|R|}}
<br/>
<br/>
In deze theoretische verhandeling, wordt de vergelijking:
Jean Maurice Eugène Clément Cocteau (Maisons-Laffitte, 5 juli 1889 – Milly-la-Forêt, 11 oktober 1963) was een Frans dichter, romanschrijver, toneelschrijver, schilder, ontwerper en filmmaker. Cocteau heeft in zijn leven enorm veel geschreven en geproduceerd, en was thuis in bijna alle kunstvormen en was één van de belangrijkste personen binnen het surrealisme.
Zijn bekendste werken zijn het boek Les Enfants terribles (1929), het toneelstuk Les parents terribles en de film La Belle et la Bête (1946).
Cocteau is een tot de verbeelding sprekend kunstenaar. Maar meer nog dan om zijn werk was Cocteau bekend om zijn opmerkelijke leven. Hij omgaf zich met beroemdheden als Sergei Diaghilev van de Ballets Russes, de zangeres Edith Piaf en de schilder Pablo Picasso, en hij raakte geregeld in opspraak vanwege zijn homoseksualiteit en zijn drugsgebruik.
Afkomst en jeugd
Jean Cocteau, zoon van Georges en Eugénie Cocteau, werd op 5 juli 1889 geboren in Maisons-Laffitte, in het noordwesten van het stedelijk gebied van Parijs. Het echtpaar had al twee kinderen: Marthe, geboren in 1877 en Paul, geboren in in 1881.
Het gezin woonde in de winter samen met hun grootouders van moederszijde in een herenhuis in Parijs en in de zomer in Maisons-Laffitte.
Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur. Zijn vader - een jurist - tekent uit liefhebberij en op jonge leeftijd begint Jean dat ook te doen. Zijn grootvader is een muziekliefhebber die muzikale sessies in het huis organiseert.
Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur
Jean was een verwend maar nerveus kind. Hij had een grillig karakter en was vaak ziek.
De vroegste herinneringen van Cocteau hadden te maken met het theater in populaire vormen, zoals het circus en het ijspaleis, en met serieuze theaters, zoals de tragedies die werden uitgevoerd bij de Comédie-Française.
Op 5 april 1898 - als Jean 9 jaar oud is - pleegt zijn vader zelfmoord. De reden daarvoor is nooit opgehelderd. Het bleef een duister raadsel dat hem altijd blijft achtervolgen en grote invloed op Cocteau heeft uitgeoefend.
In het voorjaar sterft grootmoeder Lecomte. De grootvader blijft bij zijn dochter wonen. Hij zorgt voor Jean en neemt hem elke zondag mee naar concerten op het conservatorium. Op de Wereldtentoonstelling in Parijs van 1900 is Cocteau vol ontzag voor de dansvoorstellingen.
Na een periode van basisonderwijs - die in alle opzichten onder het gemiddelde lag en vaak werd onderbroken door slechte gezondheid - begint hij zijn eerste jaar op de middelbare school aan de Lycée Condorcet. Hij blinkt uit in slechts drie onderwerpen: tekenen, gymnastiek en Duits. Zijn leraren vinden hem intelligent, maar inconsistent, onoplettend en rusteloos.
Eerste publicaties
De toneelspeler Edouard Max introduceerde de 17-jarige Cocteau in de elitewereld van Parijs. Hij organiseerde een séance rond Cocteaus poëzie, waardoor hij in één keer naam maakte. Zonder hem had Cocteau vast nog een lange weg te gaan gehad door al leurende bij uitgevers aan te kloppen.
Cocteau wordt wel gezien als het product van de jaren onmiddellijk voorafgaand aan de Eerste Wereldoorlog; jaren van verfijnde artistieke smaak, zonder politieke onrust. Er heerste een idealistische en optimistische geest in Europa. Die periode werd ook wel de roaring twenties genoemd.
Zijn echte verkenning van de wereld van het theater begon, toen hij met de Ballets Russes 1) in aanraking kwam, geleid door Sergei Diaghilev. Toen Cocteau de wens uitsprak om balletten te maken, daagde Diaghilev hem uit met: "Etonne-moi" ("Verras me").In 1911 schreef hij het libretto voor Le dieu bleu, een ballet voor de Ballets Russes.
Eerste Wereldoorlog
Toen de Eerste Wereldoorlog bezig was, wilde Cocteau het leger in, maar werd afgekeurd. Hij wist een burgerkonvooi te organiseren om aan de frontlinie gewonden op te halen, waarbij hij als chauffeur fungeerde. Dat hield hij vol tot 1917.
Midden in de oorlog kwam Cocteau met Parade uit, een avant-gardeballet, waarvoor onder anderen Pablo Picasso de decorstukken en de kostuums ontwierp en Erik Satie de muziek componeerde. Cocteau en Picasso sloten zich aan bij de groep Ballets Russes van Sergei Diaghilev in Rome om het ballet voor te bereiden. De première van de Parade vond plaats op 18 mei 1917 in het Théâtre de Châtelet. Het publiek en de critici waren meer overbluft dan geërgerd door de muziek van Satie en de sets en kostuums van Picasso. De moderne muziek, het decor, het verhaal; alles was modern en het publiek wist er nog geen raad mee.
Op 12 juli van dat jaar zijn Jean Cocteau, de dichter en schrijver Guillaume Apollinaire en de dichter, schrijver en schilder Max Jacob, getuigen bij het huwelijk van Pablo Picasso en Olga Koklova.
Kritiek
Op een gegeven moment schetst Cocteau in 1919 zijn eigen specifieke kunstgevoel. Ondanks zijn inspanningen om betrokken te worden bij de publicatie van een belangrijk document daarover, wordt Cocteau buitengesloten. In die tijd ook publiceert de schrijver André Gide - een Nobelprijswinnaar - een open brief aan Jean Cocteau in de Nouvelle Revue française waarin hij de dichtbundel Le Cap de Bonne-Espérance (Kaap de Goede Hoop) en het ballet Parade bekritiseert. In hetzelfde artikel citeert Gide Le Coq et le Arlequin (De haan en de harlekijn) als bewijs dat de dichter geen muzikale vaardigheden bezit. Cocteau reageert hierop fel in het literaire tijdschrift Les Ecrits nouveaux , waarop Gide natuurlijk terugschiet. Voor Cocteau sluit deze vervelende polemiek tijdelijk de deur naar de Nouvelle Revue française , waarvoor hij bijdragen leverde.
Productie
In 1920 ontmoet hij de zestienjarige Raymond Radiguet, wat uitgroeit tot een liefdesverhouding. In datzelfde jaar wordt Cocteau de verdediger en grote inspirator van jonge musici, die al snel bekendheid verwerven als de "Groupe de Six".
Hij brengt juni en het grootste deel van juli door in Londen met Darius Milhaud om de Engelse productie van Le Bœuf sur le toit in het London Coliseum te verfijnen.
In oktober komt Cocteau uit met het boek Thomas l'imposteur (Thomas de bedrieger), waar in 1964 ook een film van is gemaakt.
Op 12 december sterft Radiguet bij gebrek aan onvoldoende medische begeleiding aan tyfus. De totaal ingestorte Cocteau woont de begrafenis niet bij.
Enige tijd later nemen Serge Diaghilev, Auric en Poulenc een radeloze Cocteau mee naar Monte-Carlo. Ze geven hem de raad om troost te zoeken in de opium, wat bij Cocteau tot verslaving leidt. Intussen werkt hij aan plannen voor het ballet Le Train bleu.
In 1925, ondergaat Cocteau - op aandringen van vrienden - een behandeling voor zijn opiumverslaving in de Clinique des Thermes Urbains.
Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd
Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd. In het jaar daarna schrijft hij het libretto voor de opera-oratorium Oedipus Rex voor Stravinsky die vanaf half januari aan de muziek werkt. In mei 1927 was de première, waarbij het werk niet onverdeeld gunstig werd ontvangen.
In december vond in de Galerie des Quatre Chemins een tentoonstelling van ongewone objecten en tekeningen plaats met de titel Poésie plastique (Gebeeldhouwde poëzie). Het was een eerste pogingen van Cocteau tot creatie van een moderne post-kubistische kunst in Frankrijk
Op 16 december 1927 première van de opera Pauvre matelot (The Poor Sailor), met muziek van Darius Milhaud. Cocteau voltooit La voix humaine (The Human Voice) en schrijft Le Livre blanc (The White Book). Op 28 december gaat de opera Antigone in première in het Théâtre de la Monnaie in Brussel met muziek van Arthur Honneger.
Eind november 1928 checkt hij in bij een kliniek in Saint-Cloud in voor een nieuwe poging tot afkicken.
1929 Maakt tekeningen, begint aan het boek Opium, journal d'une désintoxication en schrijft in drie weken Les Enfants terribles (Children of the Game), dat zeer gunstig wordt ontvangen. In het boek Opium beschrijft Cocteau's het herstel van zijn verslaving aan opium.
Eind augustus 1931 blijkt hij besmet te zijn met tyfus en moet hij veertig dagen in een kliniek doorbrengen. Kort daarop begon hij weer met opium te roken. In 1933 ondergaat hij weer een kuur om daar van af te raken.
Terwijl ze audities houden voor Oedipus Rex, merkt Cocteau Jean Marais op, en geeft hem een rol in het koor.
Cineast
Cocteau debuteerde pas op de relatief late leeftijd van 41 jaar als cineast. Cinema was destijds nog relatief jong, maar de regels van het medium leken al vast te liggen. Cocteau ging echter dapper en volstrekt autodidact zijn eigen koers, en heeft vervolgens een klein maar interessant oeuvre bij elkaar gefilmd. Zijn films worden tegenwoordig nog steeds bekeken en gewaardeerd vanwege hun unieke stijl en sfeer. La Belle et la Bête, Orphée en andere films waren succesvol De film Orphée uit 1950 wordt algemeen beschouwd als zijn meesterwerk. Het is een zichzelf mythologiserend portret van de gekwelde kunstenaar, die te kampen heeft met innerlijke demonen, zijn schrijverschap, liefde, dood en de confrontatie met zijn publiek.
Laatste jaren
Tijdens de herfst van zijn leven leidt Cocteau een betrekkelijk rustig bestaan. Hij komt met name in het nieuws door zijn toetreding tot de Académie Francaise in 1955 en de fresco’s die hij schildert in plaatsen aan de Côte d’Azur.
Hoewel hij op hoge leeftijd is, komt zijn dood toch nog vrij onverwacht. In oktober 1963 serft hij in Milly-la-Forêt. Cocteau ligt begraven in het kleine kapelletje van Milly-la-Forêt, een dorpje nabij Fontainebleau. Je reste avec vous staat in guirlande-schrift op zijn graf geschreven.
Bronvermelding
Bronnen, noten en/of referenties:
1) De Ballets Russes was een balletgezelschap uit Rusland, gesticht door Sergej Djagilev. Tussen 1909 en 1929 traden de Ballets Russes op in tal van westerse landen.
Dit is een artikel uit de serie: Bekende melodie, onbekende componist
De stad Montfort-L'Amaury in eerbetoon aan Maurice Ravel die in dit huis van 1921 tot 1937 woonde
Ravel se fixa à Montfort-l'Amaury en 1921. Sa maison, le Belvédère, conservée en l'état selon la volonté de son frère, abrite un musée depuis 1971 et fait l’objet d’une inscription auprès des monuments historiques depuis 199459.
Français : Maison dite du Belvédère de Maurice Ravel à Montfort-l'Amaury (Yvelines, France)
Date 20 November 2006
Source Cliché personnel, own work
Author ℍenry Salomé (Jaser !) 08:17, 21 November 2006 (UTC)
Object location
48° 46′ 34.28″ N, 1° 48′ 19.4″ E Kartographer map based on OpenStreetMap. View this and other nearby images on: OpenStreetMap - Google Earth info
Licensing[edit]
The copyright holder of this work, hereby publish it under the following licenses:
GNU head Permission is granted to copy, distribute and/or modify this document under the terms of the GNU Free Documentation License, Version 1.2 or any later version published by the Free Software Foundation; with no Invariant Sections, no Front-Cover Texts, and no Back-Cover Texts. A copy of the license is included in the section entitled GNU Free Documentation License.
OPVS FUNDATUM VATICANVM
Josephvs Ratzinger - Benedictvs XVI
- Cooperatores Veritatis -
OPUS FUNDUM VATICANUM
Josephus Ratzinger - Benedictus XVI
- Cooperatores Veritatis -
Priemgetallen blijken niet zo willekeurig te zijn als men eerder had aangenomen.
span>
Ook in de bioscoop werden antifascistische acties uitgevoerd
