Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Gebruiker:Franciscus/kladblok: verschil tussen versies

Uit Wikisage
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Geen bewerkingssamenvatting
 
(634 tussenliggende versies door dezelfde gebruiker niet weergegeven)
Regel 1: Regel 1:




== [[Deelonderwerp]][
== http://www.example.com koppelingstekst ==
<nowiki>'''Voer hier de niet op te maken tekst in''''''''Vetgedrukte tekst''[[[Onderwerp]]]'''</nowiki>] ==
Deelonderwerp ==
Deze pagina gebruik ik om nieuwe artikelen even op te bergen en te bewerken, vóórdat ik ze als bijdrage op Wikisage zet. Ook kan ik hier enkele geheugensteuntjes kwijt.
<br/>Franciscus 4 feb 2009 14:55 (UTC)
<br/>
<br/>


De stad Montfort-L'Amaury in eerbetoon aan Maurice Ravel die in dit huis van 1921 tot 1937 woonde
Ravel se fixa à Montfort-l'Amaury en 1921. Sa maison, le Belvédère, conservée en l'état selon la volonté de son frère, abrite un musée depuis 1971 et fait l’objet d’une inscription auprès des monuments historiques depuis 199459.








Français : Maison dite du Belvédère de Maurice Ravel à Montfort-l'Amaury (Yvelines, France)
Date 20 November 2006
Source Cliché personnel, own work
Author ℍenry Salomé (Jaser !) 08:17, 21 November 2006 (UTC)
Object location
48° 46′ 34.28″ N, 1° 48′ 19.4″ E Kartographer map based on OpenStreetMap. View this and other nearby images on: OpenStreetMap - Google Earth info 


Licensing[edit]




The copyright holder of this work, hereby publish it under the following licenses:
GNU head Permission is granted to copy, distribute and/or modify this document under the terms of the GNU Free Documentation License, Version 1.2 or any later version published by the Free Software Foundation; with no Invariant Sections, no Front-Cover Texts, and no Back-Cover Texts. A copy of the license is included in the section entitled GNU Free Documentation License.


Arvo Pärt (Paide, 11 september 1935)                                   




Regel 37: Regel 16:




=Arvo Pärt=
 
{{Zie Luisterrijk}}
 
{{Infobox artiest
==Jean Cocteau==  
| naam          = Arvo Pärt
[[Afbeelding: Jean Cocteau 1923.jpg|250px|thumb|right|<big>Jean Cocteau in 1923]]
| afbeelding    = Arvo Pärt omstreeks 19...jpg
Jean Maurice Eugène Clément Cocteau (Maisons-Laffitte, 5 juli 1889 – Milly-la-Forêt, 11 oktober 1963) was een Frans dichter, romanschrijver, toneelschrijver, schilder, ontwerper en filmmaker. Cocteau heeft in zijn leven enorm veel geschreven en geproduceerd, en was thuis in bijna alle kunstvormen en was één van de belangrijkste personen binnen het [[Surrealisme|surrealisme]].
| onderschrift  = Arvo Pärt omstreeks 19..
<br/>Zijn bekendste werken zijn het boek ''Les Enfants terribles'' (1929), het toneelstuk ''Les parents terribles'' en de film ''La Belle et la Bête'' (1946).  
| volledige naam =  
<br/>Cocteau is een tot de verbeelding sprekend kunstenaar. Maar meer nog dan om zijn werk was Cocteau bekend om zijn opmerkelijke leven. Hij omgaf zich met beroemdheden als [[Sergei Diaghilev]] van de Ballets Russes, de zangeres [[Edith Piaf]] en de schilder [[Pablo Picasso]], en hij raakte geregeld in opspraak vanwege zijn homoseksualiteit en zijn drugsgebruik.
| bijnaam        =
 
| geboren        = [[11 september]] [[1935]]
==Afkomst en jeugd==
| overleden      =
Jean Cocteau, zoon van Georges en Eugénie Cocteau, werd op 5 juli 1889 geboren in Maisons-Laffitte, in het noordwesten van het stedelijk gebied van Parijs. Het echtpaar had al twee kinderen: Marthe, geboren in 1877 en Paul, geboren in in 1881.
| jaren-actief  =
<br/>Het gezin woonde in de winter samen met hun grootouders van moederszijde in een herenhuis in Parijs en in de zomer in Maisons-Laffitte.  
| genre          = [[Klassieke muziek|Klassiek|Moderne muziek]]
<br/>Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur. Zijn vader - een jurist - tekent uit liefhebberij en op jonge leeftijd begint Jean dat ook te doen. Zijn grootvader is een muziekliefhebber die muzikale sessies in het huis organiseert.
| beroep        = [[Componist]]  
| instrument    =
| label          =
| acts          =
| website        =           
}}
{{Persoon
|voornaam = Arvo
|tussenvoegsel =
|achternaam = Pärt
|alt. naam =
|geboorteplaats = Paide ( Estland )
|alt. geboorteplaats =
|geboortedag = 11 september
|geboortejaar =1935                   
|overlijdensplaats =
|alt. overlijdensplaats =
|overlijdensdag = 
|overlijdensjaar =
}} is een Estse componist. Hij is een van de belangrijkste hedendaagse componisten van sacrale muziek, en wiens werk ons begrip van muziek sterk heeft veranderd. Hij wordt geroemd voor zijn originele '''tintinnabulistijl'''<sup>1)</sup>. Deze nieuwe techniek paste hij voor het eerst toe in de werken ''Für Alina'' (1976) en ''Spiegel im Spiegel'' (1978).                  
<br/>Zijn moderne werken uit de eerdere periode van de schepping zijn minder bekend bij het grote publiek, maar hebben toch de reikwijdte van het begrip ''muziek'' verbreed.
<br/>Arvo Pärt is - ondanks de kritiek van zijn tegenstanders - een belangrijk hedendaags componist, ook al blijven er mensen over die menen, dat zijn muziek te ''simpel'' is.  
<br/>In 2015 kwam ArvoPärt naar ons land, toen hij eregast was bij een concert van zijn muziek, bij gelegenheid van zijn 80<sup>ste</sup> verjaardag.
<br/>Arvo Pärt werd aanvankelijk sterk geïnspireerd door [[Béla Bartók]], [[Sergej Prokofjev]] en [[Dmitri Sjostakovitsj]].  
==Jeugd==
Arvo Pärt werd geboren in '''Paide''', een stad ongeveer 90 km ten zuidoosten van de hoofdstad '''Tallinn'''. Zijn ouders scheidden toen hij nog maar drie jaar oud was. Zijn moeder nam hem mee naar haar nieuwe partner in Rakvere, in het noordoosten van Estland. Daar - tussen de leeftijd van zeven en acht jaar - volgde hij na schooltijd de eerste muzieklessen en leerde hij pianospelen en de beginselen van de muziektheorie.
<br/>Thuis stond alleen een oude piano, waarvan ''alleen de buitenste registers'' nog te bespelen waren. Dat dreef hem ertoe, om te gaan experimenteren en zijn eigen werken te verzinnen.
{{infobox}}
{{infobox}}
|
|
<font color=blue>
<span>
<span>
<font>
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''.....maar hij was toch vooral geïnteresseerd in symfonische muziek''  
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur''  
</font>
</font>
<span>
<span>
|}
|}
Als tiener luisterde hij op de radio naar allerlei soorten muziek, maar hij was toch vooral geïnteresseerd in symfonische muziek.  
Jean was een verwend maar nerveus kind. Hij had een grillig karakter en was vaak ziek.
<br/>Hoewel de piano zijn favoriete instrument was en hij soms als begeleider optrad, speelde hij ook hobo in het schoolorkest, percussie in een dansgroep en zong hij in het schoolkoor.  
<br/>De vroegste herinneringen van Cocteau hadden te maken met het theater in populaire vormen, zoals het circus en het ijspaleis, en met serieuze theaters, zoals de tragedies die werden uitgevoerd bij de ''Comédie-Française''.
<br/>Gaandeweg zette hij zijn improvisaties op de piano over het naar meer formele composities die hij begon te noteren rond zijn veertiende of vijftiende jaar.  
<br/>Op 5 april 1898 - als Jean 9 jaar oud is - pleegt zijn vader zelfmoord. De reden daarvoor is nooit opgehelderd. Het bleef een duister raadsel dat hem altijd blijft achtervolgen en grote invloed op Cocteau heeft uitgeoefend.
<br/>Toen hij 17 was, presenteerde hij ''Meloodia'', een stuk voor piano dat hij componeerde voor een wedstrijd van jonge kunstenaars. Zijn spel viel op, maar won ''geen'' prijs. Waarschijnlijk doordat het Estse karakter erin ontbrak. Het was volgens de jury meer in de stijl van [[Serge Rachmaninov]] geschreven, en was nog niet persoonlijk.
<br/>In het voorjaar sterft grootmoeder Lecomte. De grootvader blijft bij zijn dochter wonen. Hij zorgt voor Jean en neemt hem elke zondag mee naar concerten op het conservatorium. Op de Wereldtentoonstelling in Parijs van 1900 is Cocteau vol ontzag voor de dansvoorstellingen.  
<br/>Na een periode van basisonderwijs - die in alle opzichten onder het gemiddelde lag en vaak werd onderbroken door slechte gezondheid - begint hij zijn eerste jaar op de middelbare school aan de Lycée Condorcet. Hij blinkt uit in slechts drie onderwerpen: tekenen, gymnastiek en Duits. Zijn leraren vinden hem intelligent, maar inconsistent, onoplettend en rusteloos.


==Opleiding==
==Eerste publicaties==
<br/>In 1954 ging Arvo Pärt naar de ''Tallinna Muusikakeskkool'' ( Tallinn High School of Music ), waar hij muziektheorie, compositie, piano, muziekliteratuur studeerde en populaire muziek. Deze studie moest hij na korte tijd onderbreken wegens de verplichte militaire dienst, waarin hij in de fanfare klarinet en hobo speelde. Deze twee jaar werden door hem als ''lijden'' ervaren, waarbij hij ook nog een nierziekte opliep die zijn gezondheid gedurende meer dan tien jaar in gevaar bracht.
De toneelspeler Edouard Max introduceerde de 17-jarige Cocteau in de elitewereld van Parijs. Hij organiseerde een séance rond Cocteaus poëzie, waardoor hij in één keer naam maakte. Zonder hem had Cocteau vast nog een lange weg te gaan gehad door al leurende bij uitgevers aan te kloppen.
<br/>Cocteau wordt wel gezien als het product van de jaren onmiddellijk voorafgaand aan de Eerste Wereldoorlog; jaren van verfijnde artistieke smaak, zonder politieke onrust. Er heerste een idealistische en optimistische geest in Europa. Die periode werd ook wel de ''roaring twenties'' genoemd.
<br/>Zijn echte verkenning van de wereld van het theater begon, toen hij met de ''Ballets Russes''<sup> 1)</sup> in aanraking kwam, geleid door ''Sergei Diaghilev''. Toen Cocteau de wens uitsprak om balletten te maken, daagde Diaghilev hem uit met: "Etonne-moi" ("Verras me").In 1911 schreef hij het libretto voor ''Le dieu bleu'', een ballet voor de Ballets Russes.
 
==Eerste Wereldoorlog==
Toen de Eerste Wereldoorlog bezig was, wilde Cocteau het leger in, maar werd afgekeurd. Hij wist een burgerkonvooi te organiseren om aan de frontlinie gewonden op te halen, waarbij hij als chauffeur fungeerde. Dat hield hij vol tot 1917.
<br/>Midden in de oorlog kwam Cocteau met ''Parade'' uit, een avant-gardeballet, waarvoor onder anderen [[Pablo Picasso]] de decorstukken en de kostuums ontwierp en [[Erik Satie]] de muziek componeerde. Cocteau en Picasso sloten zich aan bij de groep Ballets Russes van Sergei Diaghilev in Rome om het ballet voor te bereiden. De première van de Parade vond plaats op 18 mei 1917 in het ''Théâtre de Châtelet''. Het publiek en de critici waren meer overbluft dan geërgerd door de muziek van Satie en de sets en kostuums van Picasso. De moderne muziek, het decor, het verhaal; alles was modern en het publiek wist er nog geen raad mee.
<br/>Op 12 juli van dat jaar zijn Jean Cocteau, de dichter en schrijver [[Guillaume Apollinaire]] en de dichter, schrijver en schilder [[Max Jacob]], getuigen bij het huwelijk van Pablo Picasso en [[Olga Koklova]].
 
==Kritiek==
Op een gegeven moment schetst Cocteau in 1919 zijn eigen specifieke kunstgevoel. Ondanks zijn inspanningen om betrokken te worden bij de publicatie van een belangrijk document daarover, wordt Cocteau buitengesloten. In die tijd ook publiceert de schrijver [[André Gide]] - een Nobelprijswinnaar - een open brief aan Jean Cocteau in de ''Nouvelle Revue française'' waarin hij de dichtbundel ''Le Cap de Bonne-Espérance'' (Kaap de Goede Hoop) en het ballet ''Parade'' bekritiseert. In hetzelfde artikel citeert Gide ''Le Coq et le Arlequin'' (De haan en de harlekijn) als bewijs dat de dichter geen muzikale vaardigheden bezit. Cocteau reageert hierop fel in het literaire tijdschrift ''Les Ecrits nouveaux'' , waarop Gide natuurlijk terugschiet. Voor Cocteau sluit deze vervelende polemiek tijdelijk de deur naar de ''Nouvelle Revue française'' , waarvoor hij bijdragen leverde.
==Productie==
In 1920 ontmoet hij de zestienjarige Raymond Radiguet, wat uitgroeit tot een liefdesverhouding. In datzelfde jaar wordt Cocteau de verdediger en grote inspirator van jonge musici, die al snel bekendheid verwerven als de "[[Groupe de Six]]".  
Hij brengt juni en het grootste deel van juli door in Londen met [[Darius Milhaud]] om de Engelse productie van ''Le Bœuf sur le toit'' in het London Coliseum te verfijnen.
In oktober komt Cocteau uit met het boek ''Thomas l'imposteur'' (Thomas de bedrieger), waar in 1964 ook een film van is gemaakt.
<br/>Op 12 december sterft Radiguet bij gebrek aan onvoldoende medische begeleiding aan tyfus. De totaal ingestorte Cocteau woont de begrafenis niet bij.
Enige tijd later nemen Serge Diaghilev, Auric en Poulenc een radeloze Cocteau mee naar Monte-Carlo. Ze geven hem de raad om troost te zoeken in de opium, wat bij Cocteau tot verslaving leidt. Intussen werkt hij aan plannen voor het ballet ''Le Train bleu''.
In 1925, ondergaat Cocteau - op aandringen van vrienden - een behandeling voor zijn opiumverslaving in de ''Clinique des Thermes Urbains''.
{{infobox}}
{{infobox}}
|
|
<font color=blue>
<span>
<span>
<font>
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Hij toonde al snel een voor de hand liggend en natuurlijk talent voor het componeren.''
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>'' Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd''  
</font>
<span>
|}
Hij keerde terug naar de ''Tallinna Muusikakeskkool'' voor het afstudeerjaar 1956-1957 en nam gemakkelijk alles op, met inbegrip van het [[Serialisme|serialisme]]. Hij toonde al snel een voor de hand liggend en natuurlijk talent voor het componeren.
<br/>Pärt ging in het najaar van 1957 naar het conservatorium van Tallinn: het '''Eesti Muusikaakadeemia''' ( Estonian Academy of Music and Theatre ), waar hij  bij Heino Eller studeerde. Tot de verplichte programma's behoorden ook de politieke economie, de geschiedenis van de Communistische Partij en de wetenschap van het atheïsme.
<br/>Tussendoor vond hij ook nog een baan als geluidstechnicus bij de Estse radio: een positie die hij bekleedde van 1958 tot 1967.
<br/>In 1962 maakte één van zijn composities geschreven voor kinderkoor en orkest: '''Onze tuin,''' hem bekend in de hele Sovjet-Unie, waardoor hij de gelegenheid kreeg mee te dingen naar de  eerste prijs voor jonge componisten. In die periode was hij ook enige tijd muzikaal leider van het '''Tallinn Pioneer Theatre''' en componeerde hij muziek voor dat theater, met name toneelstukken voor kinderen en marionetten.( ''Four Easy Piano Dances'' ).
<br/>In die tijd ontving hij ook veel opdrachten voor filmmuziek.
<br/>Toen hij in 1963 afstudeerde aan het Conservatorium van Tallinn, was zijn professionele carrière als componist al aardig op gang gekomen.
Zijn muziek is geïnspireerd door de polyfonie en wordt sterk gekenmerkt door eenvoudige harmonieën. Vanaf de jaren 1960 is zijn werk sterk [Minimalisme|minimalistisch]].
==Verdere ontwikkelingen==
Toen Arvo Pärt begon, gebruikte hij moderne technieken als [[Dodecafonie|dodecafonie]] en ''collage'' ook wel ''sampling'' <sup>2)</sup> genoemd.
<br/>In de vroege jaren zestig begon hij [[Serieel|seriële]] compositie te bestuderen en toe te passen, waaronder zijn eerste twee symfonieën. Dit leverde hem meteen kritiek op van de overheid. De seriële muziek werd en wordt beschouwd als een avatar<sup>3)</sup> van de Westerse ''bourgeois-decadentie''!
<br/>Volgens zijn biograaf Paul Hillier raakte hij hierna in een spirituele en professionele crisis. Hij ging op zoek naar andere muziek en bestudeerde de gregoriaanse muziek, als de opkomst van de [[Polyfonie|polyfonie]] in de [[Renaissance]].
<br/>In die tijd werd hij ook lid van de Russisch-orthodoxe Kerk.
{{infobox}}
|
<span>
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Pärt ging op zoek naar andere muziek en bestudeerde de gregoriaanse muziek''  
</font>
</font>
<span>
<span>
|}
|}
Verder in de jaren zestig verschoof zijn productie voor een groot deel naar de gregoriaanse en oude muziek, en wijdde hij zich voornamelijk aan sacrale muziek. Hij creëerde hierin zijn eigen stijl, gebaseerd op oude componeerwerkwijzen om een nieuwe muziektrant te bereiken, waarbij de stem de hoofdrol speelt. Verwijzend naar het geluid van klokken, definieert hij zelf zijn stijl met de term "Tintinnabuli".
Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd. In het jaar daarna schrijft hij het libretto voor de opera-oratorium ''Oedipus Rex'' voor Stravinsky die vanaf half januari aan de muziek werkt. In mei 1927 was de première, waarbij het werk niet onverdeeld gunstig werd ontvangen.
<br/>Na enkele ''aanvaringen'' met de Sovjetautoriteiten verliet Arvo Pärt in 1980 zijn geliefde Estland en emigreerde hij naar Wenen. Een jaar later trok hij naar West-Berlijn, waar hij nog steeds woont.
In december vond in de ''Galerie des Quatre Chemins'' een tentoonstelling van ongewone objecten en tekeningen plaats met de titel ''Poésie plastique'' (Gebeeldhouwde poëzie). Het was een eerste pogingen van Cocteau tot creatie van een moderne post-kubistische kunst in Frankrijk
Op 16 december 1927 première van de opera Pauvre matelot (The Poor Sailor), met muziek van Darius Milhaud. Cocteau voltooit La voix humaine (The Human Voice) en schrijft Le Livre blanc (The White Book). Op 28 december gaat de opera Antigone in première in het Théâtre de la Monnaie in Brussel met muziek van [[Arthur Honneger]].
Eind november 1928 checkt hij in bij een kliniek in Saint-Cloud in voor een nieuwe poging tot afkicken.
1929 Maakt tekeningen, begint aan het boek ''Opium, journal d'une désintoxication '' en schrijft in drie weken ''Les Enfants terribles'' (Children of the Game), dat zeer gunstig wordt ontvangen. In het boek Opium beschrijft Cocteau's het herstel van zijn verslaving aan opium.
Eind augustus 1931 blijkt hij besmet te zijn met tyfus en moet hij veertig dagen in een kliniek doorbrengen. Kort daarop begon hij weer met opium te roken. In 1933 ondergaat hij weer een kuur om daar van af te raken.
Terwijl ze audities houden voor Oedipus Rex, merkt Cocteau Jean Marais op, en geeft hem een rol in het koor.


==Composities==
==Cineast==
<br/>''Per Alina'', ''Tabula rasa'', ''Fratres'' en ''Cantus in memoriam Benjamin Britten'' leverde hem internationaal succes op aan het einde van de jaren zeventig. Verder componeerde hij in die tijd voornamelijk sacrale muziek, zoals:
Cocteau debuteerde pas op de relatief late leeftijd van 41 jaar als cineast. Cinema was destijds nog relatief jong, maar de regels van het medium leken al vast te liggen. Cocteau ging echter dapper en volstrekt autodidact zijn eigen koers, en heeft vervolgens een klein maar interessant oeuvre bij elkaar gefilmd. Zijn films worden tegenwoordig nog steeds bekeken en gewaardeerd vanwege hun unieke stijl en sfeer. ''La Belle et la Bête'', ''Orphée'' en andere films waren succesvol De film ''Orphée'' uit 1950 wordt algemeen beschouwd als zijn meesterwerk. Het is een zichzelf mythologiserend portret van de gekwelde kunstenaar, die te kampen heeft met innerlijke demonen, zijn schrijverschap, liefde, dood en de confrontatie met zijn publiek.
:* ''Passio Domini nostri Jesu Christi secundum Joannem'' (1981-82)
==Laatste jaren==
:*''Magnificat'' (1989)
Tijdens de herfst van zijn leven leidt Cocteau een betrekkelijk rustig bestaan. Hij komt met name in het nieuws door zijn toetreding tot de ''Académie Francaise'' in 1955 en de fresco’s die hij schildert in plaatsen aan de Côte d’Azur.  
:* ''Berliner Messe'' (1991)
<br/>Hoewel hij op hoge leeftijd is, komt zijn dood toch nog vrij onverwacht. In oktober 1963 serft hij in Milly-la-Forêt. Cocteau ligt begraven in het kleine kapelletje van Milly-la-Forêt, een dorpje nabij Fontainebleau. ''Je reste avec vous'' staat in guirlande-schrift op zijn graf geschreven. 
:*''Litanie'': gebeden van St. Jan Chrysostom (1994)
:* ''Como anhela una cierva'' (1998) ( Zoals een hinde hunkert )
:*''Orient & Occident'' (voor strijkorkest, (2000)
:* ''La Sindone'' (voor orkest en percussie, (2006)( De lijkwade )
==Eredoctoraat==
Hij ontving het eredoctoraat (Doctoratus honoris causa) van het Pauselijk Instituut voor Sacrale Muziek, en nam in 2011 deel aan de tentoonstelling "Lo splendore della verità - La bellezza della carità",( De pracht van de waarheid - De schoonheid van de nastenliefde ).
<br/>Speciaal voor deze gelegenheid componeerde en speelde hij '''Padre Nostro''' ( Onze Vader ), in aanwezigheid van de paus.  
<br/>Arvo Pärt is raadgever voor de Pauselijke Raad voor de Cultuur.  
==Ratzingerprijs==
[[Afbeelding:Ratzinger.jpg|300px|right|Oorkonde behorende bij de Ratzingerprijs]]
Paus Franciscus reikte op 18 november 2017 in het Vaticaan de '''Ratzingerprijs''' uit aan enkele theologen en ook aan Arvo Pärt. Deze ''Nobelprijs'' voor theologie is ontworpen om personen te eren voor hun bijzondere verdiensten en onderzoek in de theologie en aanverwante gebieden, als religieuze kunstwerken.  
<br/>Arvo Pärt is de ''eerste'' componist die de Ratzingerprijs heeft ontvangen.De voorgaande Paus Benedictus XVI reikte hen de naar hemzelf vernoemde prijs uit, waaraan voor ieder € 50.000 euro is verbonden.  
<br/>Op de bijbehorende oorkonde ( zie afbeelding ) staat de volgende latijnse aanhef<sup>5)</sup>:       
*(''De'' '''V''' ''in de tekst wordt in het kerklatijn als'' '''U''' ''uitgesproken'')
<br/>
[[Afbeelding:OPUS FUNDATUM.jpg|420px|centre]]
<br/>
<span>
<font>
::::::<span style="font-size:150%;"> <font color=red>Vaticaanse Stichting
::::<span style="font-size:150%;"><font color=black>Joseph Ratzinger - Benedictus XVI
::::<span style="font-size:150%;"><font color=black> - ''Bevorderaars van de Waarheid'' -  
</font>
<span>
<br/>
{{Bron|bronvermelding=
{{Bron|bronvermelding=
:*<sup> 1)</sup>'''Tintinnabuli (meervoudsvorm van het Latijnse woord ''tintinnabulum'', dat 'bel' of 'klokje' betekent) is een muzikale componeertechniek of stijl die Arvo Pärt heeft geïntroduceerd.
*<sup> 1)</sup> De Ballets Russes was een balletgezelschap uit Rusland, gesticht door Sergej Djagilev. Tussen 1909 en 1929 traden de Ballets Russes op in tal van westerse landen.}}
:*<sup> 2)</sup>In de context van digitale muziekinstrumenten betekent het woord "sample" een fragment gedigitaliseerde muziek.
[[Categorie: Literatuur]]
:*<sup>3)</sup>Avatar: een begrip uit het Hindoeïsme. Het betekent letterlijk '''De Neerdalende''', ofwel '''De Wedergeborene''', '''De incarnatie'''.
[[Categorie: Schilderkunst]]
:<sup. 4)</sup>Bij polyfone muziek klinken enkele noten ''tegelijkertijd''.
[[Categorie: Ballet]]
:<sup> 3)</sup>''Cooperatores Veritatis'' was de spreuk die Joseph Ratzinger als lijfspreuk voerde.
[[Categorie: Toneel]]
:*[https://www.youtube.com/watch?v=sp2oxWdRMuk Arvo Pärt:'''Cantus in memoriam Benjamin Britten''' op YouTube]
 
}}  
 
[[Categorie:Literatuur]]
 
[[Categorie:Muziek]]
 
[[Categorie:Oratorium]]
 
[[Categorie:Geschiedenis]]
 
[[Categorie:Ests componist]]
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
{{Infobox Bmoc}}
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
{{Infobox Bmoc}}
 
 
 
 
<br/>
 
{{Infobox Bmoc}}
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 




Regel 174: Regel 319:




<span>
<font>
::<span style="font-size:150%;"><font color=red>OPVS FUNDATUM VATICANVM
:<span style="font-size:150%;"><font color=black>Josephvs Ratzinger - Benedictvs XVI
::<span style="font-size:110%;"><font color=black>- Cooperatores Veritatis - 
</font>
<span>


De ouders van Arthur Honneger waren Zwitsers, die zich in Le Havre vestigden, waar zijn vader importeur van koffie was.
<br/>Arthur leerde vioolspelen en begon al op jonge leeftijd te componeren - aanvankelijk alleen op gevoel – de sonates van Beethoven als voorbeeld nemend. 
<br/>In 1909 ging Honneger viool en muziektheorie studeren aan het conservatorium van Zürich. In 1911 ging hij terug naar Frankrijk om zijn studie in Parijs aan het befaamde ''Conservatoire national supérieur de musique'' te vervolgen bij onder meer [[Charles–Marie Widor]] en [[Vincent d'Indy]]. De oorlog riep hem als Zwitser terug naar zijn land, waar hij in militaire dienst moest, tot hij in 1915 verlof kreeg weer in Parijs te gaan studeren.  In 1918 was hij klaar met zijn studie af en schreef kort daarop het ballet ''Le dit des jeux du monde'', dat beschouwd wordt als zijn eerste karakteristieke werk.


==Jeanne d'Arc au bûcher==
||<sup>{{math|i{{=}}1}}</sup>
In de jaren tussen 1920 en 1940 was Honegger zeer productief. Hij schreef onder meer negen balletten en drie opera's. Het dramatisch oratorium ''Jeanne d'Arc au bûcher'' (1938) wordt gezien als één van zijn beste werken.
:*''Als jong meisje van eenvoudige afkomst speelde Jeanne d'Arc een belangrijke rol in de Honderdjarige Oorlog tussen Engeland en Frankrijk. Op negentienjarige leeftijd werd ze door een partijdige kerkelijke rechtbank veroordeeld en stierf ze op de brandstapel in [[Rouen]].''
:*''Vijfentwintig jaar na haar dood liet paus Calixtus III het proces herzien, en werd Jeanne d'Arc onschuldig bevonden. Zij kreeg bij de plechtige uitspraak van het proces op 7 juli 1456 de titel van martelares.''
{{infobox}}
|
<span>
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''In Jeanne d'Arc au bûcher wordt de heldin slachtoffer van machtswellust en willekeur ''
</font>
<span>
|}
|}
In het oratorium Jeanne d'Arc au bûcher wordt de heldin slachtoffer van machtswellust en willekeur. Honegger verklankt dit met scherpe contrasten tussen lyriek en dramatiek.
<br/>Het oratorium was een onmiddellijk succes toen het werk op 12 mei 1938 in première ging in de muziekzaal van [[Stadtcasino Basel]]. In 1942 werd aan het werk nog een proloog toegevoegd, daarbij inhakend op de toen aanwezige oorlogssituatie. In het oratorium herbeleeft Jeanne d’Arc in elf taferelen op de brandstapel de voornaamste gebeurtenissen uit haar leven, zoals in:
:*'''Les voix du ciel''' ( De stem uit de hemel)
:*'''Le livre''' ( Het boek )
:*'''Les voix de la terre''' ( De stemmen van de aarde )
:*'''La cloche noire et la cloche blanche'''  ( De zwarte klok en de witte klok )
De geestelijke vader van het stuk was de katholieke schrijver van het libretto, de dichter en diplomaat [[Paul Claudel]]. Met zijn tekst creëerde hij een wervelend spektakel van satire en volksmennerij. Van dat wilde spektakel vormt de titelheldin het serene middelpunt. Honegger illustreerde dit gegeven met zangers, sprekers, jazz uit de jaren dertig en saxofoons.
<br/>Het dramatisch oratorium Jeanne d'Arc au bûcher (1938) wordt gezien als één van zijn beste werken, dat vooral wordt geprezen voor de perfecte samenhang tussen tekst en muziek.


==Persoonlijk leven==
 
Honneger trouwde in 1926 met een studiegenote - de pianiste [[Andrée Vaurabourg]] - die later ook bekend werd als docente aan het Parijse conservatorium. Ze woonden vrijwel hun gehele huwelijksleven - tot een jaar voor Honeggers overlijden - ieder in een ''eigen'' appartement, omdat hij rust en ruimte nodig had om te componeren. Hun dochter Pascale werd geboren in 1932.  
 
{{infobox}}
 
|
 
 
:{|
|  ||<sub>&nbsp;</sub>
|-
|<big>{{Math|<big>''Ψ'' || {{math|('''''x⃗,t''''')|</big>}}
|-
|  ||<sup></sup>
|}
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
De stad Montfort-L'Amaury in eerbetoon aan Maurice Ravel die in dit huis van 1921 tot 1937 woonde
Ravel se fixa à Montfort-l'Amaury en 1921. Sa maison, le Belvédère, conservée en l'état selon la volonté de son frère, abrite un musée depuis 1971 et fait l’objet d’une inscription auprès des monuments historiques depuis 199459.
Français : Maison dite du Belvédère de Maurice Ravel à Montfort-l'Amaury (Yvelines, France)
Date 20 November 2006
Source Cliché personnel, own work
Author ℍenry Salomé (Jaser !) 08:17, 21 November 2006 (UTC)
Object location
48° 46′ 34.28″ N, 1° 48′ 19.4″ E Kartographer map based on OpenStreetMap. View this and other nearby images on: OpenStreetMap - Google Earth info 
Licensing[edit]
The copyright holder of this work, hereby publish it under the following licenses:
GNU head Permission is granted to copy, distribute and/or modify this document under the terms of the GNU Free Documentation License, Version 1.2 or any later version published by the Free Software Foundation; with no Invariant Sections, no Front-Cover Texts, and no Back-Cover Texts. A copy of the license is included in the section entitled GNU Free Documentation License.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                 
 
 
 
 
 
 
 
<span>
<span>
<font>
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Honneger en zijn vrouw woonden vrijwel hun gehele huwelijksleven ieder in een eigen appartement ''
::<span style="font-size:150%;"><font color=red>OPVS FUNDATUM VATICANVM
:<span style="font-size:150%;"><font color=black>Josephvs Ratzinger - Benedictvs XVI
::<span style="font-size:110%;"><font color=black>- Cooperatores Veritatis - 
</font>
</font>
<span>
<span>
|}
Honneger bleef steeds - hoewel hij bijna altijd in Frankrijk heeft gewoond - de Zwitserse nationaliteit behouden, en heeft altijd contact gehouden met Zwitserland.
<br/>Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak en de nazi's Frankrijk binnenvielen, kon hij Parijs niet verlaten. Hij zette zijn werk voort, maar men vermoed, dat hij depressief raakte door de oorlog. Toch schreef hij tussen 1940 en zijn dood enkele symfonieën, die nog vrij veel worden uitgevoerd.
[[Afbeelding:Tombe Arthur Honegger .jpg|thumb|300px|centre|Gemeenschappelijk graf van Arthur Honneger en Andrée Vaurabourg op Cimetière Saint-Vincent in Parijs]]
Arthur Honegger leefde al een tijd met een eerder opgelopen angina pectoris en overleed in Parijs op 27 november 1955 aan een hartaanval. Hij werd begraven op het Cimetière Saint-Vincent in de Parijse wijk Montmartre. Later - in 1980 - is zijn vrouw Andrée Vaurabourg in het gemeenschappelijke graf bijgezet.


<span>
<span>
Regel 274: Regel 488:
* {{vbreuk|1|1|2}} [[anderhalf]]
* {{vbreuk|1|1|2}} [[anderhalf]]


* <big>'''√<sup>12</sup>'''   
* '''√<sup>12</sup>'''   
≈12
≈12
{{vbreuk|1|1}} = 1
{{vbreuk|1|1}} = 1
Regel 280: Regel 494:
* <big>2<sup>{{vbreuk|0|12}}</sup> = 1</big>
* <big>2<sup>{{vbreuk|0|12}}</sup> = 1</big>
* <big>2<sup>{{vbreuk|1|12}}</sup> = 1,059463094</big>
* <big>2<sup>{{vbreuk|1|12}}</sup> = 1,059463094</big>
* <big>2<sup>{{vbreuk|2|12}}</sup> = 1,122462048</big>
* <big>2<sup>{{vbreuk|2|12}}</sup> = 1,122462048</big>
{{vbreuk|x|4}}
    √{{vbreuk|L|C}}




Regel 357: Regel 578:
:.....''dat hij al tekenen waarneemt, dat in de nabije toekomst '''Het Kralenspel'''  
:.....''dat hij al tekenen waarneemt, dat in de nabije toekomst '''Het Kralenspel'''  
: ''als eerste verloren zal gaan.''
: ''als eerste verloren zal gaan.''
</font>
|}
{{infobox}}
|
<font color=blue>
<big>
:.....dat hij al tekenen waarneemt, dat in de nabije toekomst '''Het Kralenspel'''
: als eerste verloren zal gaan.
</big>
</font>
</font>
|}
|}
Regel 384: Regel 595:


==Breuken==
==Breuken==
<!--<math>\mathbb{Z}</math>--> [[Bestand:Zmath.png|9px]]
<!--<math>\mathbb{R}</math>--> [[Bestand:Rmath.png|9px]]
<!--<math>\mathbb{C}</math>--> [[Bestand:Cmath.png|9px]]
Als dit in een zin staat <!--[[Blackboard bold|<math>\mathbb{N}</math>.]] --> [[Bestand:Nmath.png|10px]]
{{Breuk|a|b|c}}: a b/c (geheel getal, teller en noemer)  
{{Breuk|a|b|c}}: a b/c (geheel getal, teller en noemer)  
{{Breuk|a|b}}: a/b (teller en noemer)  
{{Breuk|a|b}}: a/b (teller en noemer)  
Regel 391: Regel 622:
<br/>--
<br/>--
<br/>24
<br/>24
:<code><nowiki>{{Overline|a}}</nowiki></code>
''12''
<br/>
{{Overline|''24''}}
{{Overline|''a''}}


:<code><nowiki>{{Overline|24}}</nowiki></code>
:<code><nowiki>{{Overline|24}}</nowiki></code>
Regel 397: Regel 647:
{{Overline|''24''}}
{{Overline|''24''}}


{{vbreuk|44|60|}}  
{{I =vbreuk|U|R|}}
<br/>
In deze theoretische verhandeling, wordt de vergelijking:
'''''S''''' = {{vbreuk|'''''A'''''|'''''L'''''}} geïntroduceerd.
<br/>Hierbij is:
:*'''''S''''' de stroom
:*'''''A''' de spanning
:*'''''L''''' de weerstand
Later zijn deze letters vervangen door de huidige notatie:
'''''I''''' = {{vbreuk|'''''U'''''|'''''R'''''}}


sin α = sin 32 0 + 18 + [ ( 44 ) / 60 ) / 60 ] = sin 32,3122 0 = 0,5345  
sin α = sin 32 0 + 18 + [ ( 44 ) / 60 ) / 60 ] = sin 32,3122 0 = 0,5345  
Regel 422: Regel 681:
{{vbreuk|60|24/60}}
{{vbreuk|60|24/60}}


sin α = sin 32 0 + 18 + [ ( 44 ) / 60 ) / 60 ] = 0 = 0,5345 24
:<big>'''''R<sub>v</sub> = {{vbreuk|1|1R<sub>1</sub> + R<sub>2</sub> +......R<sub>n</sub>}}</big>
 
sin a = sin 32  + 18 + {{vbreuk|44|60/60}} = sin 32,3122
 
Het eerste voorbeeld is ook als volgt toe te lichten: als men twee taarten elk in vier even grote stukken snijdt, resulteert dat in acht stukken. Ook het delen van breuken is zo te beschrijven: als men {{nowrap|anderhalve ({{breuk|1|1|2}} {{=}} {{breuk|3|2}})}} euro uitgeeft aan artikelen die een halve euro per stuk kosten, krijgt men drie van die artikelen, want {{nowrap|{{vbreuk|3|2}} : {{vbreuk|2}} {{=}} {{vbreuk|3|2}} × {{vbreuk|2|1}} {{=}} {{vbreuk|3 × 2|2 × 1}} {{=}} 3}}.
 
 
 
 
 
 
 




{{vbreuk|5}}


{{vbreuk|-|x}}(t)
''






<big>'''''x<sup>→</sup>(t)''''' = '''''v<sup>→</sup> • t''''' + '''''x<sub>0'''''</sub><sup>→</sup> = {{vbreuk|'''''dx<sup>→</sup>|dt'''''}} • '''''t + x<sub>0</sub><sup>→'''''</sup></big>






<big>{{vbreuk|''y(p)|x(p)''}} = {{vbreuk|''K • G(p)|1 + [K • G(p) • H(p)]''}}</big>




sin α = sin 32 0 + 18 + [ ( 44 ) / 60 ) / 60 ] = 0 = 0,5345 24


sin a = sin 32  + 18 + {{vbreuk|44|60/60}} = sin 32,3122




Regel 460: Regel 714:
|}
|}


23 • 60 • 60 = 82.800




Regel 472: Regel 727:
::''Moon River, Goodnight Moon, Moon Cloud, Dark of the Moon''
::''Moon River, Goodnight Moon, Moon Cloud, Dark of the Moon''


haiku (senryu, tanka, waka)
en poëzie (met name haikus) waarin wordt gestreefd op impressionistische wijze de ware essentie te vangen.
=Over de eindigheid van driehoeken=
{{essay|Franciscus 30 jan 2015 16:46 (CET)}}
==Inleiding==





Huidige versie van 9 okt 2019 om 19:23










Jean Cocteau

Jean Cocteau in 1923

Jean Maurice Eugène Clément Cocteau (Maisons-Laffitte, 5 juli 1889 – Milly-la-Forêt, 11 oktober 1963) was een Frans dichter, romanschrijver, toneelschrijver, schilder, ontwerper en filmmaker. Cocteau heeft in zijn leven enorm veel geschreven en geproduceerd, en was thuis in bijna alle kunstvormen en was één van de belangrijkste personen binnen het surrealisme.
Zijn bekendste werken zijn het boek Les Enfants terribles (1929), het toneelstuk Les parents terribles en de film La Belle et la Bête (1946).
Cocteau is een tot de verbeelding sprekend kunstenaar. Maar meer nog dan om zijn werk was Cocteau bekend om zijn opmerkelijke leven. Hij omgaf zich met beroemdheden als Sergei Diaghilev van de Ballets Russes, de zangeres Edith Piaf en de schilder Pablo Picasso, en hij raakte geregeld in opspraak vanwege zijn homoseksualiteit en zijn drugsgebruik.

Afkomst en jeugd

Jean Cocteau, zoon van Georges en Eugénie Cocteau, werd op 5 juli 1889 geboren in Maisons-Laffitte, in het noordwesten van het stedelijk gebied van Parijs. Het echtpaar had al twee kinderen: Marthe, geboren in 1877 en Paul, geboren in in 1881.
Het gezin woonde in de winter samen met hun grootouders van moederszijde in een herenhuis in Parijs en in de zomer in Maisons-Laffitte.
Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur. Zijn vader - een jurist - tekent uit liefhebberij en op jonge leeftijd begint Jean dat ook te doen. Zijn grootvader is een muziekliefhebber die muzikale sessies in het huis organiseert.

Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur

Jean was een verwend maar nerveus kind. Hij had een grillig karakter en was vaak ziek.
De vroegste herinneringen van Cocteau hadden te maken met het theater in populaire vormen, zoals het circus en het ijspaleis, en met serieuze theaters, zoals de tragedies die werden uitgevoerd bij de Comédie-Française.
Op 5 april 1898 - als Jean 9 jaar oud is - pleegt zijn vader zelfmoord. De reden daarvoor is nooit opgehelderd. Het bleef een duister raadsel dat hem altijd blijft achtervolgen en grote invloed op Cocteau heeft uitgeoefend.
In het voorjaar sterft grootmoeder Lecomte. De grootvader blijft bij zijn dochter wonen. Hij zorgt voor Jean en neemt hem elke zondag mee naar concerten op het conservatorium. Op de Wereldtentoonstelling in Parijs van 1900 is Cocteau vol ontzag voor de dansvoorstellingen.
Na een periode van basisonderwijs - die in alle opzichten onder het gemiddelde lag en vaak werd onderbroken door slechte gezondheid - begint hij zijn eerste jaar op de middelbare school aan de Lycée Condorcet. Hij blinkt uit in slechts drie onderwerpen: tekenen, gymnastiek en Duits. Zijn leraren vinden hem intelligent, maar inconsistent, onoplettend en rusteloos.

Eerste publicaties

De toneelspeler Edouard Max introduceerde de 17-jarige Cocteau in de elitewereld van Parijs. Hij organiseerde een séance rond Cocteaus poëzie, waardoor hij in één keer naam maakte. Zonder hem had Cocteau vast nog een lange weg te gaan gehad door al leurende bij uitgevers aan te kloppen.
Cocteau wordt wel gezien als het product van de jaren onmiddellijk voorafgaand aan de Eerste Wereldoorlog; jaren van verfijnde artistieke smaak, zonder politieke onrust. Er heerste een idealistische en optimistische geest in Europa. Die periode werd ook wel de roaring twenties genoemd.
Zijn echte verkenning van de wereld van het theater begon, toen hij met de Ballets Russes 1) in aanraking kwam, geleid door Sergei Diaghilev. Toen Cocteau de wens uitsprak om balletten te maken, daagde Diaghilev hem uit met: "Etonne-moi" ("Verras me").In 1911 schreef hij het libretto voor Le dieu bleu, een ballet voor de Ballets Russes.

Eerste Wereldoorlog

Toen de Eerste Wereldoorlog bezig was, wilde Cocteau het leger in, maar werd afgekeurd. Hij wist een burgerkonvooi te organiseren om aan de frontlinie gewonden op te halen, waarbij hij als chauffeur fungeerde. Dat hield hij vol tot 1917.
Midden in de oorlog kwam Cocteau met Parade uit, een avant-gardeballet, waarvoor onder anderen Pablo Picasso de decorstukken en de kostuums ontwierp en Erik Satie de muziek componeerde. Cocteau en Picasso sloten zich aan bij de groep Ballets Russes van Sergei Diaghilev in Rome om het ballet voor te bereiden. De première van de Parade vond plaats op 18 mei 1917 in het Théâtre de Châtelet. Het publiek en de critici waren meer overbluft dan geërgerd door de muziek van Satie en de sets en kostuums van Picasso. De moderne muziek, het decor, het verhaal; alles was modern en het publiek wist er nog geen raad mee.
Op 12 juli van dat jaar zijn Jean Cocteau, de dichter en schrijver Guillaume Apollinaire en de dichter, schrijver en schilder Max Jacob, getuigen bij het huwelijk van Pablo Picasso en Olga Koklova.

Kritiek

Op een gegeven moment schetst Cocteau in 1919 zijn eigen specifieke kunstgevoel. Ondanks zijn inspanningen om betrokken te worden bij de publicatie van een belangrijk document daarover, wordt Cocteau buitengesloten. In die tijd ook publiceert de schrijver André Gide - een Nobelprijswinnaar - een open brief aan Jean Cocteau in de Nouvelle Revue française waarin hij de dichtbundel Le Cap de Bonne-Espérance (Kaap de Goede Hoop) en het ballet Parade bekritiseert. In hetzelfde artikel citeert Gide Le Coq et le Arlequin (De haan en de harlekijn) als bewijs dat de dichter geen muzikale vaardigheden bezit. Cocteau reageert hierop fel in het literaire tijdschrift Les Ecrits nouveaux , waarop Gide natuurlijk terugschiet. Voor Cocteau sluit deze vervelende polemiek tijdelijk de deur naar de Nouvelle Revue française , waarvoor hij bijdragen leverde.

Productie

In 1920 ontmoet hij de zestienjarige Raymond Radiguet, wat uitgroeit tot een liefdesverhouding. In datzelfde jaar wordt Cocteau de verdediger en grote inspirator van jonge musici, die al snel bekendheid verwerven als de "Groupe de Six". Hij brengt juni en het grootste deel van juli door in Londen met Darius Milhaud om de Engelse productie van Le Bœuf sur le toit in het London Coliseum te verfijnen. In oktober komt Cocteau uit met het boek Thomas l'imposteur (Thomas de bedrieger), waar in 1964 ook een film van is gemaakt.
Op 12 december sterft Radiguet bij gebrek aan onvoldoende medische begeleiding aan tyfus. De totaal ingestorte Cocteau woont de begrafenis niet bij. Enige tijd later nemen Serge Diaghilev, Auric en Poulenc een radeloze Cocteau mee naar Monte-Carlo. Ze geven hem de raad om troost te zoeken in de opium, wat bij Cocteau tot verslaving leidt. Intussen werkt hij aan plannen voor het ballet Le Train bleu. In 1925, ondergaat Cocteau - op aandringen van vrienden - een behandeling voor zijn opiumverslaving in de Clinique des Thermes Urbains.

Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd

Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd. In het jaar daarna schrijft hij het libretto voor de opera-oratorium Oedipus Rex voor Stravinsky die vanaf half januari aan de muziek werkt. In mei 1927 was de première, waarbij het werk niet onverdeeld gunstig werd ontvangen. In december vond in de Galerie des Quatre Chemins een tentoonstelling van ongewone objecten en tekeningen plaats met de titel Poésie plastique (Gebeeldhouwde poëzie). Het was een eerste pogingen van Cocteau tot creatie van een moderne post-kubistische kunst in Frankrijk Op 16 december 1927 première van de opera Pauvre matelot (The Poor Sailor), met muziek van Darius Milhaud. Cocteau voltooit La voix humaine (The Human Voice) en schrijft Le Livre blanc (The White Book). Op 28 december gaat de opera Antigone in première in het Théâtre de la Monnaie in Brussel met muziek van Arthur Honneger. Eind november 1928 checkt hij in bij een kliniek in Saint-Cloud in voor een nieuwe poging tot afkicken. 1929 Maakt tekeningen, begint aan het boek Opium, journal d'une désintoxication en schrijft in drie weken Les Enfants terribles (Children of the Game), dat zeer gunstig wordt ontvangen. In het boek Opium beschrijft Cocteau's het herstel van zijn verslaving aan opium. Eind augustus 1931 blijkt hij besmet te zijn met tyfus en moet hij veertig dagen in een kliniek doorbrengen. Kort daarop begon hij weer met opium te roken. In 1933 ondergaat hij weer een kuur om daar van af te raken. Terwijl ze audities houden voor Oedipus Rex, merkt Cocteau Jean Marais op, en geeft hem een rol in het koor.

Cineast

Cocteau debuteerde pas op de relatief late leeftijd van 41 jaar als cineast. Cinema was destijds nog relatief jong, maar de regels van het medium leken al vast te liggen. Cocteau ging echter dapper en volstrekt autodidact zijn eigen koers, en heeft vervolgens een klein maar interessant oeuvre bij elkaar gefilmd. Zijn films worden tegenwoordig nog steeds bekeken en gewaardeerd vanwege hun unieke stijl en sfeer. La Belle et la Bête, Orphée en andere films waren succesvol De film Orphée uit 1950 wordt algemeen beschouwd als zijn meesterwerk. Het is een zichzelf mythologiserend portret van de gekwelde kunstenaar, die te kampen heeft met innerlijke demonen, zijn schrijverschap, liefde, dood en de confrontatie met zijn publiek.

Laatste jaren

Tijdens de herfst van zijn leven leidt Cocteau een betrekkelijk rustig bestaan. Hij komt met name in het nieuws door zijn toetreding tot de Académie Francaise in 1955 en de fresco’s die hij schildert in plaatsen aan de Côte d’Azur.
Hoewel hij op hoge leeftijd is, komt zijn dood toch nog vrij onverwacht. In oktober 1963 serft hij in Milly-la-Forêt. Cocteau ligt begraven in het kleine kapelletje van Milly-la-Forêt, een dorpje nabij Fontainebleau. Je reste avec vous staat in guirlande-schrift op zijn graf geschreven.

Bronvermelding

Bronnen, noten en/of referenties:

  • 1) De Ballets Russes was een balletgezelschap uit Rusland, gesticht door Sergej Djagilev. Tussen 1909 en 1929 traden de Ballets Russes op in tal van westerse landen.
rel=nofollow














Dit is een artikel uit de serie:
Bekende melodie,
onbekende componist
Si j'etais Roi
Menuet, Kwintet opus 13, nr. 5
Le Calife de Bagdad
On hearing the first Cukoo in Spring
Berceuse de Jocelyn
Plaisir d' Amour
Die lustigen Weiber von Windsor
De Urendans, La Giaconda
Dona Diana, Moretto









































































Dit is een artikel uit de serie:
Bekende melodie,
onbekende componist
Si j'etais Roi
Menuet, Kwintet opus 13, nr. 5
Le Calife de Bagdad
On hearing the first Cukoo in Spring
Berceuse de Jocelyn
Plaisir d' Amour
Die lustigen Weiber von Windsor
De Urendans, La Giaconda
Dona Diana, Moretto




Dit is een artikel uit de serie:
Bekende melodie,
onbekende componist
Si j'etais Roi
Menuet, Kwintet opus 13, nr. 5
Le Calife de Bagdad
On hearing the first Cukoo in Spring
Berceuse de Jocelyn
Plaisir d' Amour
Die lustigen Weiber von Windsor
De Urendans, La Giaconda
Dona Diana, Moretto


























||i=1 |}




 
Ψ (x⃗,t)

















De stad Montfort-L'Amaury in eerbetoon aan Maurice Ravel die in dit huis van 1921 tot 1937 woonde Ravel se fixa à Montfort-l'Amaury en 1921. Sa maison, le Belvédère, conservée en l'état selon la volonté de son frère, abrite un musée depuis 1971 et fait l’objet d’une inscription auprès des monuments historiques depuis 199459. Français : Maison dite du Belvédère de Maurice Ravel à Montfort-l'Amaury (Yvelines, France) Date 20 November 2006 Source Cliché personnel, own work Author ℍenry Salomé (Jaser !) 08:17, 21 November 2006 (UTC) Object location 48° 46′ 34.28″ N, 1° 48′ 19.4″ E Kartographer map based on OpenStreetMap. View this and other nearby images on: OpenStreetMap - Google Earth info Licensing[edit] The copyright holder of this work, hereby publish it under the following licenses: GNU head Permission is granted to copy, distribute and/or modify this document under the terms of the GNU Free Documentation License, Version 1.2 or any later version published by the Free Software Foundation; with no Invariant Sections, no Front-Cover Texts, and no Back-Cover Texts. A copy of the license is included in the section entitled GNU Free Documentation License.


























OPVS FUNDATUM VATICANVM
Josephvs Ratzinger - Benedictvs XVI
- Cooperatores Veritatis -

OPUS FUNDUM VATICANUM
Josephus Ratzinger - Benedictus XVI
- Cooperatores Veritatis -









Priemgetallen blijken niet zo willekeurig te zijn als men eerder had aangenomen.



span>

Ook in de bioscoop werden antifascistische acties uitgevoerd

|}


Enkele breuken hebben een eigen naam:

  • 12

≈12  1 /1 = 1

  • 2 0 /12 = 1
  • 2 1 /12 = 1,059463094
  • 2 2 /12 = 1,122462048


 x /4

 L /C 


Zijn eerste composities schreef Elgar voor amateurs.

"Heeft men een goed boek uitgelezen, dan is het alsof men van een goede vriend afscheid neemt."

Het ballet veroorzaakte een enorm schandaal.


Priemgetallen blijken niet zo willekeurig te zijn als men eerder had aangenomen.

Op een gegeven moment stelt hij vast,

dat het een verloren zaak is.


Een streamer bevat een zeer korte
tekst van twee of drie regels.

  • Het schrijven van de Magister Ludi aan de Pedagogische Dienst

|}

.....dat hij al tekenen waarneemt, dat in de nabije toekomst Het Kralenspel
als eerste verloren zal gaan.


{{Overline| (12)}} om ergens een lijntje boven te trekken
{{Overline|24}}

12
24


12
--
24

Breuken

 
Bestand:Rmath.png 
 


Als dit in een zin staat






a bc: a b/c (geheel getal, teller en noemer) ab: a/b (teller en noemer) 1a: 1/a (alleen noemer)

12
--
24


{{Overline|a}}



12
24



a



{{Overline|24}}

12
24

Sjabloon:I =vbreuk
In deze theoretische verhandeling, wordt de vergelijking: S =  A /L geïntroduceerd.
Hierbij is:

  • S de stroom
  • A de spanning
  • L de weerstand

Later zijn deze letters vervangen door de huidige notatie: I =  U /R

sin α = sin 32 0 + 18 + [ ( 44 ) / 60 ) / 60 ] = sin 32,3122 0 = 0,5345 24

Schrijfwijze

Het hoofdtelwoord geeft de teller van een breuk weer, het rangtelwoord de noemer.

  •  1 / 5  een vijfde,  7 /10 zeven tiende, 1  2 /6 een twee zesde.
  • 11  1 /5 elf en een vijfde, elf een vijfde, of elf gehelen en een vijfde.

Enkele breuken hebben een eigen naam:


Een derde lijkt een eigen naam te hebben. Het is als breuk een "gewone" combinatie (derde is het rangtelwoord van drie):

  •  1 / 3  een derde (dus niet eenderde)
  •  2 /3 twee derde.

 sina /cosa

  •  30-10 /5

 60 /24/60

Rv =  1 /1R1 + R2 +......Rn


 1 / 5 

 - /x(t)


x(t) = v • t + x0 =  dx /dtt + x0


 y(p) /x(p) =  K • G(p) /1 + [K • G(p) • H(p)]


sin α = sin 32 0 + 18 + [ ( 44 ) / 60 ) / 60 ] = 0 = 0,5345 24

sin a = sin 32 + 18 +  44 /60/60 = sin 32,3122



Groter

Op een gegeven moment meent hij, dat hij de zin van het Spel dicht is genaderd, maar denkt toch dat hij dit niet tot zijn beroep moet maken.

23 • 60 • 60 = 82.800


128 4/ 7 0 achtenveertig achtenveertig

  • P = U • I • cos φ
  • P = 3U f • I f • cos φ

waarbij:

  • U f = U fase en I f = I fase
  • P = 3 U fase• I fase • cos φ
Moon River, Goodnight Moon, Moon Cloud, Dark of the Moon




































Δ BCD ~ Δ ABC


Franciscus 7 feb 2015 12:31 (CET)