Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Gebruiker:Franciscus/kladblok: verschil tussen versies

Uit Wikisage
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Geen bewerkingssamenvatting
 
(702 tussenliggende versies door dezelfde gebruiker niet weergegeven)
Regel 1: Regel 1:




== [[Deelonderwerp]][
== http://www.example.com koppelingstekst ==
<nowiki>'''Voer hier de niet op te maken tekst in''''''''Vetgedrukte tekst''[[[Onderwerp]]]'''</nowiki>] ==
Deelonderwerp ==
Deze pagina gebruik ik om nieuwe artikelen even op te bergen en te bewerken, vóórdat ik ze als bijdrage op Wikisage zet. Ook kan ik hier enkele geheugensteuntjes kwijt.
<br/>Franciscus 4 feb 2009 14:55 (UTC)
<br/>
<br/>






=Arthur Honneger=
 
{{Zie Luisterrijk}}
 
{{Infobox artiest
 
| naam          = Arthur Honneger
 
| afbeelding    = Arthur Honegger omstreeks 1928.jpg
 
| onderschrift  = Arthur Honneger omstreeks 1928
 
| volledige naam =
 
| bijnaam        =
 
| geboren        = [[10 maart]] [[1892]]
 
| overleden      = [[27 november]] [[1955]]
 
| land          = [[Frankrijk/Zwitserland]]
 
| jaren-actief  =
 
| genre          = [[Klassieke muziek|Klassiek|Moderne muziek]]
 
| beroep        = [[Componist]]
 
| instrument    = [[Violist]]
==Jean Cocteau==  
| invloed        =  
[[Afbeelding: Jean Cocteau 1923.jpg|250px|thumb|right|<big>Jean Cocteau in 1923]]
| label          =  
Jean Maurice Eugène Clément Cocteau (Maisons-Laffitte, 5 juli 1889 – Milly-la-Forêt, 11 oktober 1963) was een Frans dichter, romanschrijver, toneelschrijver, schilder, ontwerper en filmmaker. Cocteau heeft in zijn leven enorm veel geschreven en geproduceerd, en was thuis in bijna alle kunstvormen en was één van de belangrijkste personen binnen het [[Surrealisme|surrealisme]].
| acts          =
<br/>Zijn bekendste werken zijn het boek ''Les Enfants terribles'' (1929), het toneelstuk ''Les parents terribles'' en de film ''La Belle et la Bête'' (1946).  
| website        =           
<br/>Cocteau is een tot de verbeelding sprekend kunstenaar. Maar meer nog dan om zijn werk was Cocteau bekend om zijn opmerkelijke leven. Hij omgaf zich met beroemdheden als [[Sergei Diaghilev]] van de Ballets Russes, de zangeres [[Edith Piaf]] en de schilder [[Pablo Picasso]], en hij raakte geregeld in opspraak vanwege zijn homoseksualiteit en zijn drugsgebruik.
}}
 
{{Persoon
==Afkomst en jeugd==
|voornaam = Arthur
Jean Cocteau, zoon van Georges en Eugénie Cocteau, werd op 5 juli 1889 geboren in Maisons-Laffitte, in het noordwesten van het stedelijk gebied van Parijs. Het echtpaar had al twee kinderen: Marthe, geboren in 1877 en Paul, geboren in in 1881.
|tussenvoegsel =
<br/>Het gezin woonde in de winter samen met hun grootouders van moederszijde in een herenhuis in Parijs en in de zomer in Maisons-Laffitte.  
|achternaam = Honneger
<br/>Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur. Zijn vader - een jurist - tekent uit liefhebberij en op jonge leeftijd begint Jean dat ook te doen. Zijn grootvader is een muziekliefhebber die muzikale sessies in het huis organiseert.
|alt. naam =
|geboorteplaats = Le Havre
|alt. geboorteplaats =
|geboortedag = 10 maart
|geboortejaar =1892                   
|overlijdensplaats =Parijs
|alt. overlijdensplaats =
|overlijdensdag = 27 november
|overlijdensjaar =1955
}} was een Zwitsers componist, geboren in Le Havre, Frankrijk, die de meeste tijd in Parijs woonde.
<br/>Zijn liefde voor Bach en Mozart gaf hem een klassiek structuurbesef waarmee hij de  uitersten in de moderne muziek in evenwicht bracht. Hij werd sterk beïnvloed door [[Maurice Ravel]] en [[Igor Stravinski]].  
<br/>Honneger schreef ongeveer 200 werken, waarvan het orkestwerk Pacific 231 tot de bekendste behoort en dat waarschijnlijk zijn het meest gespeelde werk is. De compositie werd geïnspireerd door het geluid van een langzaam optrekkende stoomlocomotief.
<br/>Honeggers gevoel voor drama maakte hem beroemd als componist van oratoria, theatermuziek en symfonieën, maar kenmerkt ook zijn kleinschaliger werk.
==Jeugd==
De ouders van Arthur Honneger waren Zwitsers, die zich in Le Havre vestigden, waar zijn vader importeur van koffie was.
<br/>Arthur leerde vioolspelen en begon al op jonge leeftijd te componeren - aanvankelijk alleen op gevoel – de sonates van Beethoven als voorbeeld nemend. 
<br/>In 1909 ging Honneger viool en muziektheorie studeren aan het conservatorium van Zürich. In 1911 ging hij terug naar Frankrijk om zijn studie in Parijs aan het befaamde ''Conservatoire national supérieur de musique'' te vervolgen bij onder meer [[Charles–Marie Widor]] en [[Vincent d'Indy]]. De oorlog riep hem als Zwitser terug naar zijn land, waar hij in militaire dienst moest, tot hij in 1915 verlof kreeg weer in Parijs te gaan studeren.  In 1918 was hij klaar met zijn studie af en schreef kort daarop het ballet ''Le dit des jeux du monde'', dat beschouwd wordt als zijn eerste karakteristieke werk.
==Eerste composities==
In 1920 werd de Groupe des Six - een groep van zes componisten in Parijs - opgericht.  
De kern van deze groep werd gevormd door Arthur Honneger en [[Darius Milhaud]]. Verder bestond deze groep uit Germaine Tailleferre, Louis Durey, [[Francis Poulenc]] en George Auric. Zij lieten elkaar vrij in hun opvattingen, maar verzetten zich vooral tegen het impressionisme en het romanticisme in de muziek. Hun grote inspirator was de schrijver, dichter en toneelschrijver [[Jean Cocteau]].  
<br/>Op zijn achtentwintigste verbaasde Honneger de wereld met het muziekstuk ''Le Roi David'', waarvoor hij een opdracht kreeg en waarvoor binnen twee maanden muziek de muziek geschreven moest zijn.
{{infobox}}
{{infobox}}
|
|
<font color=blue>
<span>
<span>
<font>
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Honneger verbaasde de wereld met Le Roi David ''  
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur''  
</font>
</font>
<span>
<span>
|}
|}
Honegger componeerde het stuk bij een lyrisch toneelstuk van zijn landgenoot René Morax. Het stuk volgt het leven van '''Koning David''' uit het Oude Testament aan de hand van een twintigtal schilderijen. Later werd de muziek tot oratorium omgevormd.
Jean was een verwend maar nerveus kind. Hij had een grillig karakter en was vaak ziek.
<br/>Het is een oratorium geworden noemen, maar dan wel één van een bijzonder soort. Er is namelijk een verteller van het verhaal en tijdens dat verhaal zijn er steeds muziekgedeelten.
<br/>De vroegste herinneringen van Cocteau hadden te maken met het theater in populaire vormen, zoals het circus en het ijspaleis, en met serieuze theaters, zoals de tragedies die werden uitgevoerd bij de ''Comédie-Française''.
De muziek van ‘Le Roi David’ is verdeeld in drieën. Het zijn gedeeltes uit het bijbelse verhaal over koning David. Dit speelt zich af rond 1050-970 v. Chr. Het land Israël is in oorlog met de Filistijnen, een volk dat toen in de Gazastrook woonde. De herdersjongen David ziet kans de onoverwinnelijke Goliath te verslaan met een eenvoudig wapen.
<br/>Op 5 april 1898 - als Jean 9 jaar oud is - pleegt zijn vader zelfmoord. De reden daarvoor is nooit opgehelderd. Het bleef een duister raadsel dat hem altijd blijft achtervolgen en grote invloed op Cocteau heeft uitgeoefend.
<br/>Het oratorium bestaat uit drie gedeelten met een introductie en een slotstuk
<br/>In het voorjaar sterft grootmoeder Lecomte. De grootvader blijft bij zijn dochter wonen. Hij zorgt voor Jean en neemt hem elke zondag mee naar concerten op het conservatorium. Op de Wereldtentoonstelling in Parijs van 1900 is Cocteau vol ontzag voor de dansvoorstellingen.
:*'''Introduction'''
<br/>Na een periode van basisonderwijs - die in alle opzichten onder het gemiddelde lag en vaak werd onderbroken door slechte gezondheid - begint hij zijn eerste jaar op de middelbare school aan de Lycée Condorcet. Hij blinkt uit in slechts drie onderwerpen: tekenen, gymnastiek en Duits. Zijn leraren vinden hem intelligent, maar inconsistent, onoplettend en rusteloos.
:* '''Cantique du berger David''': ''L’Eternel est mon berger'' ( Lied van de herder David: De Heer is mijn herder)
 
:* '''Psaume: Loué soit le Seigneur''': Fanfare et entrée de Goliath ( Psalm: Prijs de Heer: Fanfare en binnenkomst van Goliath) 
==Eerste publicaties== 
:* '''Chant de Victoire: Vive David''' ( Lied van de overwinning:: Lang Leve David )
De toneelspeler Edouard Max introduceerde de 17-jarige Cocteau in de elitewereld van Parijs. Hij organiseerde een séance rond Cocteaus poëzie, waardoor hij in één keer naam maakte. Zonder hem had Cocteau vast nog een lange weg te gaan gehad door al leurende bij uitgevers aan te kloppen.  
:* '''Cortège''' ( Optocht )
<br/>Cocteau wordt wel gezien als het product van de jaren onmiddellijk voorafgaand aan de Eerste Wereldoorlog; jaren van verfijnde artistieke smaak, zonder politieke onrust. Er heerste een idealistische en optimistische geest in Europa. Die periode werd ook wel de ''roaring twenties'' genoemd.
Het oratorium werd door critici ontvangen als een innoverend muziekstuk. Het blies niet alleen nieuw leven in dit genre, maar was ook een inspiratiebron voor de opkomst van de [[Atonaliteit|atonale muziek]] en het [[Serialisme|serialisme]].
<br/>Zijn echte verkenning van de wereld van het theater begon, toen hij met de ''Ballets Russes''<sup> 1)</sup> in aanraking kwam, geleid door ''Sergei Diaghilev''. Toen Cocteau de wens uitsprak om balletten te maken, daagde Diaghilev hem uit met: "Etonne-moi" ("Verras me").In 1911 schreef hij het libretto voor ''Le dieu bleu'', een ballet voor de Ballets Russes.
<br/>In 1923 schreef Honneger het muziekstuk ''Mouvement Symphonique'', wat later de naam ''Pacific 231''<sup> 1)</sup> kreeg. De populaire interpretatie van het stuk is dat het het langzaam op gang komen van een stoomlocomotief weergeeft; een interpretatie die wordt ondersteund door de titel van het stuk. Honegger stond er echter op, dat hij het schreef als een oefening in het opbouwen van stuwkracht, waarbij het tempo van het stuk zich beweegt als een langzaam optrekkende stoomlocomotief. Het muziekstuk is dus geen imitatie van een locomotief - maar een abstracte symfonische studie.
 
==Eerste Wereldoorlog==
Toen de Eerste Wereldoorlog bezig was, wilde Cocteau het leger in, maar werd afgekeurd. Hij wist een burgerkonvooi te organiseren om aan de frontlinie gewonden op te halen, waarbij hij als chauffeur fungeerde. Dat hield hij vol tot 1917.
<br/>Midden in de oorlog kwam Cocteau met ''Parade'' uit, een avant-gardeballet, waarvoor onder anderen [[Pablo Picasso]] de decorstukken en de kostuums ontwierp en [[Erik Satie]] de muziek componeerde. Cocteau en Picasso sloten zich aan bij de groep Ballets Russes van Sergei Diaghilev in Rome om het ballet voor te bereiden. De première van de Parade vond plaats op 18 mei 1917 in het ''Théâtre de Châtelet''. Het publiek en de critici waren meer overbluft dan geërgerd door de muziek van Satie en de sets en kostuums van Picasso. De moderne muziek, het decor, het verhaal; alles was modern en het publiek wist er nog geen raad mee.
<br/>Op 12 juli van dat jaar zijn Jean Cocteau, de dichter en schrijver [[Guillaume Apollinaire]] en de dichter, schrijver en schilder [[Max Jacob]], getuigen bij het huwelijk van Pablo Picasso en [[Olga Koklova]].


==Jeanne d' Arc au bûcher==
==Kritiek==
In de jaren tussen 1920 en 1940 was Honegger zeer productief. Hij schreef onder meer negen balletten en drie opera's. Het dramatisch oratorium ''Jeanne d'Arc au bûcher'' (1938) wordt gezien als één van zijn beste werken.  
Op een gegeven moment schetst Cocteau in 1919 zijn eigen specifieke kunstgevoel. Ondanks zijn inspanningen om betrokken te worden bij de publicatie van een belangrijk document daarover, wordt Cocteau buitengesloten. In die tijd ook publiceert de schrijver [[André Gide]] - een Nobelprijswinnaar - een open brief aan Jean Cocteau in de ''Nouvelle Revue française'' waarin hij de dichtbundel ''Le Cap de Bonne-Espérance'' (Kaap de Goede Hoop) en het ballet ''Parade'' bekritiseert. In hetzelfde artikel citeert Gide ''Le Coq et le Arlequin'' (De haan en de harlekijn) als bewijs dat de dichter geen muzikale vaardigheden bezit. Cocteau reageert hierop fel in het literaire tijdschrift ''Les Ecrits nouveaux'' , waarop Gide natuurlijk terugschiet. Voor Cocteau sluit deze vervelende polemiek tijdelijk de deur naar de ''Nouvelle Revue française'' , waarvoor hij bijdragen leverde.
:*''Als jong meisje van eenvoudige afkomst speelde Jeanne d'Arc een belangrijke rol in de Honderdjarige Oorlog tussen Engeland en Frankrijk. Op negentienjarige leeftijd werd ze door een partijdige kerkelijke rechtbank veroordeeld en stierf ze op de brandstapel in [[Rouen]].''  
==Productie==
:*''Vijfentwintig jaar na haar dood liet paus Calixtus III het proces herzien, en werd Jeanne d'Arc onschuldig bevonden. Zij kreeg bij de plechtige uitspraak van het proces op 7 juli 1456 de titel van martelares.''
In 1920 ontmoet hij de zestienjarige Raymond Radiguet, wat uitgroeit tot een liefdesverhouding. In datzelfde jaar wordt Cocteau de verdediger en grote inspirator van jonge musici, die al snel bekendheid verwerven als de "[[Groupe de Six]]".  
Hij brengt juni en het grootste deel van juli door in Londen met [[Darius Milhaud]] om de Engelse productie van ''Le Bœuf sur le toit'' in het London Coliseum te verfijnen.
In oktober komt Cocteau uit met het boek ''Thomas l'imposteur'' (Thomas de bedrieger), waar in 1964 ook een film van is gemaakt.
<br/>Op 12 december sterft Radiguet bij gebrek aan onvoldoende medische begeleiding aan tyfus. De totaal ingestorte Cocteau woont de begrafenis niet bij.
Enige tijd later nemen Serge Diaghilev, Auric en Poulenc een radeloze Cocteau mee naar Monte-Carlo. Ze geven hem de raad om troost te zoeken in de opium, wat bij Cocteau tot verslaving leidt. Intussen werkt hij aan plannen voor het ballet ''Le Train bleu''.
In 1925, ondergaat Cocteau - op aandringen van vrienden - een  behandeling voor zijn opiumverslaving in de ''Clinique des Thermes Urbains''.
{{infobox}}
{{infobox}}
|
|
<font color=blue>
<span>
<span>
<font>
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''In Jeanne d'Arc au bûcher wordt de heldin slachtoffer van machtswellust en willekeur ''  
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>'' Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd''  
</font>
</font>
<span>
<span>
|}
|}
In het oratorium Jeanne d'Arc au bûcher wordt de heldin slachtoffer van machtswellust en willekeur. Honegger verklankt dit met scherpe contrasten tussen lyriek en dramatiek.  
Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd. In het jaar daarna schrijft hij het libretto voor de opera-oratorium ''Oedipus Rex'' voor Stravinsky die vanaf half januari aan de muziek werkt. In mei 1927 was de première, waarbij het werk niet onverdeeld gunstig werd ontvangen.
<br/>Het oratorium was een onmiddellijk succes toen het werk op 12 mei 1938 in première ging in de muziekzaal van [[Stadtcasino Basel]]. In 1942 werd aan het werk nog een proloog toegevoegd, daarbij inhakend op de toen aanwezige oorlogssituatie. In het oratorium herbeleeft Jeanne d’Arc in elf taferelen op de brandstapel de voornaamste gebeurtenissen uit haar leven, zoals in:
In december vond in de ''Galerie des Quatre Chemins'' een tentoonstelling van ongewone objecten en tekeningen plaats met de titel ''Poésie plastique'' (Gebeeldhouwde poëzie). Het was een eerste pogingen van Cocteau tot creatie van een moderne post-kubistische kunst in Frankrijk
:*'''Les voix du ciel''' ( De stem uit de hemel)
Op 16 december 1927 première van de opera Pauvre matelot (The Poor Sailor), met muziek van Darius Milhaud. Cocteau voltooit La voix humaine (The Human Voice) en schrijft Le Livre blanc (The White Book). Op 28 december gaat de opera Antigone in première in het Théâtre de la Monnaie in Brussel met muziek van [[Arthur Honneger]].
:*'''Le livre''' ( Het boek )
Eind november 1928 checkt hij in bij een kliniek in Saint-Cloud in voor een nieuwe poging tot afkicken.
:*'''Les voix de la terre''' ( De stemmen van de aarde )
1929 Maakt tekeningen, begint aan het boek ''Opium, journal d'une désintoxication '' en schrijft in drie weken ''Les Enfants terribles'' (Children of the Game), dat zeer gunstig wordt ontvangen. In het boek Opium beschrijft Cocteau's het herstel van zijn verslaving aan opium.
:*'''La cloche noire et la cloche blanche''' ( De zwarte klok en de witte klok )
Eind augustus 1931 blijkt hij besmet te zijn met tyfus en moet hij veertig dagen in een kliniek doorbrengen. Kort daarop begon hij weer met opium te roken. In 1933 ondergaat hij weer een kuur om daar van af te raken.
De geestelijke vader van het stuk was de katholieke schrijver van het libretto, de dichter en diplomaat [[Paul Claudel]]. Met zijn tekst creëerde hij een wervelend spektakel van satire en volksmennerij. Van dat wilde spektakel vormt de titelheldin het serene middelpunt. Honegger illustreerde dit gegeven met zangers, sprekers, jazz uit de jaren dertig en saxofoons.
Terwijl ze audities houden voor Oedipus Rex, merkt Cocteau Jean Marais op, en geeft hem een rol in het koor.
<br/>Het dramatisch oratorium Jeanne d'Arc au bûcher (1938) wordt gezien als één van zijn beste werken, dat vooral wordt geprezen voor de perfecte samenhang tussen tekst en muziek.
 
==Cineast==
Cocteau debuteerde pas op de relatief late leeftijd van 41 jaar als cineast. Cinema was destijds nog relatief jong, maar de regels van het medium leken al vast te liggen. Cocteau ging echter dapper en volstrekt autodidact zijn eigen koers, en heeft vervolgens een klein maar interessant oeuvre bij elkaar gefilmd. Zijn films worden tegenwoordig nog steeds bekeken en gewaardeerd vanwege hun unieke stijl en sfeer. ''La Belle et la Bête'', ''Orphée'' en andere films waren succesvol De film ''Orphée'' uit 1950 wordt algemeen beschouwd als zijn meesterwerk. Het is een zichzelf mythologiserend portret van de gekwelde kunstenaar, die te kampen heeft met innerlijke demonen, zijn schrijverschap, liefde, dood en de confrontatie met zijn publiek.
==Laatste jaren==
Tijdens de herfst van zijn leven leidt Cocteau een betrekkelijk rustig bestaan. Hij komt met name in het nieuws door zijn toetreding tot de ''Académie Francaise'' in 1955  en de fresco’s die hij schildert in plaatsen aan de Côte d’Azur.  
<br/>Hoewel hij op hoge leeftijd is, komt zijn dood toch nog vrij onverwacht. In oktober 1963 serft hij in Milly-la-Forêt. Cocteau ligt begraven in het kleine kapelletje van Milly-la-Forêt, een dorpje nabij Fontainebleau. ''Je reste avec vous'' staat in guirlande-schrift op zijn graf geschreven. 
{{Bron|bronvermelding=
*<sup> 1)</sup> De Ballets Russes was een balletgezelschap uit Rusland, gesticht door Sergej Djagilev. Tussen 1909 en 1929 traden de Ballets Russes op in tal van westerse landen.}}
[[Categorie: Literatuur]]
[[Categorie: Schilderkunst]]
[[Categorie: Ballet]]
[[Categorie: Toneel]]
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
{{Infobox Bmoc}}
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 


==Persoonlijk leven==
 
Honneger trouwde in 1926 met een studiegenote - de pianiste [[Andrée Vaurabourg]] - die later ook bekend werd als docente aan het Parijse conservatorium. Ze woonden vrijwel hun gehele huwelijksleven - tot een jaar voor Honeggers overlijden - ieder in een ''eigen'' appartement, omdat hij rust en ruimte nodig had om te componeren. Hun dochter Pascale werd geboren in 1932.
 
{{infobox}}
 
|
 
<span>
 
<font>
 
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Honneger en zijn vrouw woonden vrijwel hun gehele huwelijksleven ieder in een eigen appartement ''
 
</font>
 
<span>
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
{{Infobox Bmoc}}
 
 
 
 
<br/>  
 
{{Infobox Bmoc}}
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
||<sup>{{math|i{{=}}1}}</sup>
|}
|}
Honneger bleef steeds - hoewel hij bijna altijd in Frankrijk heeft gewoond - de Zwitserse nationaliteit behouden, en heeft altijd contact gehouden met Zwitserland.
<br/>Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak en de nazi's Frankrijk binnenvielen, kon hij Parijs niet verlaten. Hij zette zijn werk voort, maar men vermoed, dat hij depressief raakte door de oorlog. Toch schreef hij tussen 1940 en zijn dood enkele symfonieën, die nog vrij veel worden uitgevoerd.
[[Afbeelding:Tombe Arthur Honegger .jpg|thumb|300px|right|Gemeenschappelijk graf van Arthur Honneger en Andrée Vaurabourg op Cimetière Saint-Vincent in Parijs]]
Arthur Honegger leefde al een tijd met een eerder opgelopen angina pectoris en overleed in Parijs op 27 november 1955 aan een hartaanval. Hij werd begraven op het Cimetière Saint-Vincent in de Parijse wijk Montmartre. Later - in 1980 - is zijn vrouw Andrée Vaurabourg in het gemeenschappelijke graf bijgezet.
{{Bron|bronvermelding=
:*<sup> 1)</sup>'''Pacific 231''' houdt in een type stoomlocomotief met een aanduiding in Whytenotatie als 4-6-2, wat betrekking heeft op het aantal wielen. In Frankrijk telt men niet het ''aantal wielen'' maar het ''aantal assen'' , waardoor de aanduiding 2-3-1 ontstaat. De naam Pacific is dus de naam van een locomotief met achtereenvolgens twee loopassen, drie drijfassen en één loopas. In de loop der tijd zijn voor diverse types aparte namen in zwang geraakt. Zo wordt het omschreven type aangeduid als '''Pacific.'''
}}
[[Categorie:Literatuur]]
[[Categorie:Muziek]]
[[Categorie:Oratorium]]
[[Categorie:Geschiedenis]]
[[Categorie:Zwitsers componist]]




Français : Arthur Honegger (1892-1955), compositeur Suisse.Photo prise en 1928 : négatif sur verre, épreuve retouchée et recadrée.


English: Arthur Honegger (1892-1955), Swiss composer. Picture taken in 1928 : glass negative, restored and cropped print.
Date 1928. 2014-01-31 for upload
Source Bibliothèque nationale de France
Author Agence de presse Meurisse  Link back to Creator infobox template wikidata:Q13230870
Uploaded, stiched and restored by JLPC (thanks to Pmx for his script)
This image (or other media file) is in the public domain because its copyright has expired and its author is anonymous.
This applies to the European Union and those countries with a copyright term of 70 years after the work was made available to the public and the author never disclosed their identity.
Important: Always mention where the image comes from, as far as possible, and make sure the author never claimed authorship.
-----------------------------------------------------------------------
Français : Tombe d'Arthur Honegger et Andrée Vaurabourg, cimetière Saint-Vincent, 8e division, Paris 18e.
Date 5 July 2010
Source Own work
Author Wikimedia Commons / Mu


:{|
|  ||<sub>&nbsp;</sub>
|-
|<big>{{Math|<big>''Ψ'' || {{math|('''''x⃗,t''''')|</big>}}
|-
|  ||<sup></sup>
|}
De stad Montfort-L'Amaury in eerbetoon aan Maurice Ravel die in dit huis van 1921 tot 1937 woonde
Ravel se fixa à Montfort-l'Amaury en 1921. Sa maison, le Belvédère, conservée en l'état selon la volonté de son frère, abrite un musée depuis 1971 et fait l’objet d’une inscription auprès des monuments historiques depuis 199459.
Français : Maison dite du Belvédère de Maurice Ravel à Montfort-l'Amaury (Yvelines, France)
Date 20 November 2006
Source Cliché personnel, own work
Author ℍenry Salomé (Jaser !) 08:17, 21 November 2006 (UTC)
Object location
48° 46′ 34.28″ N, 1° 48′ 19.4″ E Kartographer map based on OpenStreetMap. View this and other nearby images on: OpenStreetMap - Google Earth info 
Licensing[edit]
Licensing[edit]
The copyright holder of this work, hereby publish it under the following licenses:
GNU head Permission is granted to copy, distribute and/or modify this document under the terms of the GNU Free Documentation License, Version 1.2 or any later version published by the Free Software Foundation; with no Invariant Sections, no Front-Cover Texts, and no Back-Cover Texts. A copy of the license is included in the section entitled GNU Free Documentation License.


w:en:Creative Commons
attribution share alike This file is licensed under the Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Unported license. 
You are free: to share – to copy, distribute and transmit the work




In 1923 werd het gereorchestreerd en in Zwitserland voorgedragen als oratorium, in het Duits. In het jaar erna werd het vertaald naar het Frans en werd het in Parijs en Rome opgevoerd.




Regel 160: Regel 407:




<sup> 1)</sup>




Regel 170: Regel 416:




[[Afbeelding:J'accuse.jpg|thumb|200px|right|Omslag van de in boekvorm uitgegeven tekst van: '''J'accuse''', met een afbeelding van Alfred Dreyfus]]
In 1894 werd de staf van het Franse leger opgeschrikt door een affaire die ook de gehele Franse samenleving zou treffen: een officier zou verraad hebben gepleegd.
<br/>'''Alfred Dreyfus''', een joodse kapitein uit de Elzas<sup> 1)</sup>,  - een idealere boosdoener zou er nauwelijks te vinden zijn geweest - werd er valselijk van beschuldigd een spion voor Duitsland te zijn.
<br/>Zijn degradatie, zijn deportatie naar Duivelseiland<sup> 2)</sup> en zijn terugkeer naar Frankrijk verdeelde de maatschappij in voor- en tegenstanders. Iedereen had wel een mening over de affaire. Zelfs de bekende kunstschilders [[Edgar Degas]] en [[Paul Cézanne]] waren overtuigd van Dreyfus’schuld. 
<br/>De doorslaggevende rol in de openbaarmaking van het schandaal werd gespeeld door de schrijver [[Émile Zola]], die zich voor zijn vrijlating en rehabilitatie inzette met zijn beroemde open brief uit 1898, getiteld '''''J' Accuse...!''''' ( ''Ik beschuldig'' ) In zijn geschrift - gericht aan de president van de Republiek - werd ook de naam van de werkelijke spion genoemd.


==Valse beschuldiging==
De '''Dreyfusaffaire''' ( L'affaire Dreyfus ) was een gerechtelijk schandaal dat rond 1900 grote gevolgen had in de Franse politiek. Het ging om de ''onterechte'' veroordeling van de Joods-Franse officier Alfred Dreyfus (1859-1935). Dreyfus werd er van beschuldigd een ''spion'' voor Duitsland te zijn.
<br/>De veroordeling van Dreyfus op 15 oktober 1894 bleek achteraf gebaseerd te zijn op valse verklaringen, op onwettig bewijsmateriaal, twijfelachtige manuscripten en op documenten die door de werkelijke spion – Ferdinand Walsin-Esterhazy – geformuleerd waren.
[[Afbeelding:Alfred Dreyfus.jpg|thumb|200px|left|Foto van Alfred Dreyfus omstreeks 1895]]
Dreyfus werd op 5 januari 1895 in een geheim proces tot levenslange gevangenisstraf veroordeeld, die hij op het beruchte ''Duivelseiland'' moest uitzitten. Gelijk werd hij uit zijn rang gezet, en werden zijn insignes afgerukt en als grootste vernedering voor een officier: ''zijn zwaard gebroken.''
<br/>Het hoofd van de inlichtingendienst van het leger, kolonel Marie Georges Picquart    kwam in zijn onderzoek naar de zaak achter de werkelijke gang van zaken. Hij ontdekte de rol van Esterhazy en gaf dit door aan zijn superieuren. Die deden alles om de "eer van de strijdkrachten" te redden, en waarschuwden kolonel Picquart zijn ontdekking stil te houden maar hij hield vol en zette zijn onderzoek voort. Hij werd hierdoor van zijn taken ontheven en op dienstreis gestuurd en beschuldigd van vervalsing van de brief die hem overtuigd had van Esterhazy's schuld. Later werd hij zelfs ontslagen en gevangengezet.
<br/>Nog enkele officieren maakten valse documenten om de schuld bij Dreyfus te leggen. Alles werd er aan gedaan om ''herziening'' van het proces te voorkomen, en het geheel in de doofpot te laten verdwijnen. Er was blijkbaar bij de hogere legerleiding meer aan de hand dan alleen deze affaire!


==Maatschappelijke tegenstellingen==
De Dreyfusaffaire zou twaalf jaar duren, en zette Frankrijk op zijn kop. Parijs bijvoorbeeld was in twee kampen verdeeld. Er gaapten diepe kloven tussen de voor- en tegenstanders van Dreyfus, de ''Dreyfusards'' en de ''Antidreyfusards''.             
<br/>Vriendschappen werden opgezegd en families raakten gescheiden van elkaar en salons waar vroeger Joden en verkapte anti-semieten samenkwamen, werden openlijk vijandig.
<br/>De joodse bankiers-familie '''Ephrussi''' werd gewantrouwd en er van verdacht Émile Zola onderdak te verschaffen. Vijf agenten postten de hele nacht voor de deur van de woning. Inspecteur Frécourt kwam s'middags persoonlijk de dagvaardiging afgeven, die bij de Ephrussi's zijn toevlucht zou hebben gezocht. Wat niet zo was <sup> 3)</sup>.
<br/>''Wanneer hij het waagt om terug te keren, zal monsieur Zola niet aan het waakzame oog van de politie ontsnappen.''
==Revisie van het proces==
Bernard Lazare - een Joods-Frans literair criticus en een politiek journalist en publicist - leverde een eerste tekst ter verdediging van Dreyfus waarin hij een revisie van het proces eiste. Hij legde zich vrijwel volledig toe op deze taak. Begin november 1896 bracht hij in België zijn verhandeling uit, ''L'Affaire Dreyfus – Une erreur judiciaire'' ('' De zaak Dreyfus, een gerechtelijke dwaling ''),en weerlegde alle beschuldigingen puntsgewijs en verzocht om het proces te herzien. Lazare viel in zijn verhandeling de schuldigen aan door ze op hun beurt een voor een te beschuldigen. Hij besloot zijn geschrift hij met een litanie die aanvangt met "J'accuse!" ( Ik beschuldig ). Deze versie overhandigde hij ongeveer twee jaar later aan Émile Zola, die deze woorden vervolgens onsterfelijk maakte.
=='''J'Accuse...!'''==
De bekende schrijver en journalist Émile Zola verdiepte zich in de onterechte veroordeling en stelde een brief op die in eerste instantie als pamflet werd gedrukt, waarna Zola overwoog:
{{infobox}}
|
<span>
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>'' J’accuse - gericht aan de president - verscheen op de voorpagina van L' Aurore en sloeg in als een bom''
</font>
<span>
|}
''Op het moment dat het pamflet zou worden uitgebracht, kwam de gedachte in mij op om mijn brief een bredere en ruimere bekendheid te geven door het in een krant te publiceren.''
<br/>Hij vervolgt:
<br/>''Ik ben de directeur, de heer Ernest Vaughan zeer dankbaar. Na de verkoop van driemiljoen exemplaren van de krant en de gerechtelijke procedures die erop volgden bleven de pamfletten in het magazijn liggen''.
[[Afbeelding:L' Aurore.jpg|thumb|240px|left|De voorpagina van L' Aurore van 13 januari 1898]]
'''J’accuse''' - gericht aan president Félix Faure - verscheen op de voorpagina van L' Aurore ( De dageraad ) van donderdag 13 januari 1898, en sloeg in als een bom.
<br/>De openingszin van de brief slaat gelijk de juiste toon aan:
:''Monsieur le Président,''
:''Me permettez-vous, dans ma gratitude pour le bienveillant  accueil que vous m’ avez fait un'' ''jour, d’avoir le souci de votre juste gloire et de vous dire que votre étoile, si'' ''heureuse jusqu’ici, est menacée de la plus honteuse, de la plus ineffaçable des taches?''
Vrij vertaald levert dit op:
:''Mijnheer de President,''
:''Sta me toe, met dank voor het vriendelijke welkom dat u me ooit heeft gegeven, mijn'' ''bezorgdheid te uiten voor uw roem en om u te vertellen dat uw glans''
:'' - zo gelukkig tot nu toe - ''
:''wordt overschaduwd door zeer beschamende en onuitwisbare schandvlekken.''
In zijn brief legt Émile Zola zeer uitvoerig en nauwkeurig de werkelijke toedracht uit en noemt de naam van de echte verrader, namelijk majoor '''Ferdinand Walsin-Esterhazy'''. Ook een aantal verdere betrokkenen noemt hij met naam en toenaam.
<br/>Aan het eind van de brief komt Émile Zola tot een opsomming van beschuldigingen aan ruim 10 personen, met als laatste beschuldiging:
:''J’accuse les bureaux de la guerre d’avoir mené dans la presse une campagne abominable, pour égarer l’opinion et couvrir leur faute.''
Dit betekent:
:''Ik beschuldig de voorlichtingsbureaus van het Ministerie van Oorlog, die oorzaak zijn geweest van een verfoeilijke campagne uitgevoerd door de pers, om hiermee de publieke opinie te misleiden en zodoende hun eigen schuld te ontkennen.''
Émile Zola eindigt zijn betoog met deze woorden:
:''J’attends.''
:''Veuillez agréer, monsieur le Président, l’assurance de mon profond respect.''
Vertaald is dit:
:''Ik wacht af.''
:''Bedankt mijnheer de President, wees verzekerd van mijn diepste respect.''


==Rehabilitatie==
Vrij kort na het verschijnen van de brief werd Zola door de minister van Oorlog aangeklaagd wegens laster en in februari 1898 veroordeeld tot een jaar gevangenisstraf en een boete van 3000 franc. Émile Zola wachtte het hoger beroep niet af, maar vluchtte naar Engeland, waar hij een jaar verbleef, totdat het vonnis werd herzien. De boete werd intussen door een vriend van hem betaald.
<br/>Intussen ontwikkelde Bernard Lazare zich tot een reizende onderzoeker en nam de nodige stappen in de richting van een herziening van het vonnis.
<br/>Toen president Faure in februari 1899 overleed, kwam er een ommekeer in de zaak Dreyfus. Zijn opvolger - de socialist Émile Loubet - had een andere kijk op deze zaak. Vrij kort na zijn aanstelling werd door het Hof van Cassatie het vonnis uit 1895 vernietigd, en op 19 september 1899 kreeg Dreyfus amnestie en werd hij vrijgelaten. Ook de ontslagen en gevangen gezette kolonel Marie Georges Picquart werd weer vrijgelaten.
<br/>Pas op 12 juli 1906 werd Dreyfus geheel vrijgesproken en weer in het leger aangenomen, nu als majoor. Door zijn slechte gezondheid werd hij in 1907 eervol ontslagen. In de Eerste Wereldoorlog keerde hij echter terug en werd uiteindelijk bevorderd tot luitenant-kolonel.
==Slotbeschouwing==
De zaak Dreyfus blijft een van de meest opvallende voorbeelden van een gerechtelijke dwaling die eenvoudig te herstellen was geweest als de legerleiding had willen meewerken. Een belangrijke rol werd bij deze zaak gespeeld door de pers - vals voorgelicht door het Ministerie van Oorlog - en de publieke opinie, gevoed door de verdeeldheid tussen Dreyfusanten en Antidreyfusanten.
<br/>Ook opmerkelijk is, dat de werkelijke spion, Ferdinand Walsin-Esterhazy in een besloten zitting voor een militair tribunaal moest verschijnen en toch werd vrijgesproken. Hij nam uiteindelijk zijn toevlucht tot het Verenigd Koninkrijk waar hij buitenlands correspondent werd voor het antisemitische weekblad ''La Libre Parole''. In 1908 vestigde hij zich onder de naam Jean de Voilemont in Harpenden. Hij schreef hier artikelen voor het Franse tijdschrift ''L'Éclair''.
{{Bron|bronvermelding=
:*<sup> 1)</sup> Na de verloren Frans-Duitse Oorlog van 1870 moest Frankrijk de Elzas aan het nieuwe Duitse Keizerrijk afstaan. Daarin vormde het sindsdien met Lotharingen als Elzas-Lotharingen een provincie die met de status van ''Reichsland'' voorlopig vanuit Berlijn zou worden bestuurd. Geleidelijk aan werd het Frans verwijderd uit het bestuur en het onderwijs. Veel Elzassers en vooral de ambtenaren en militairen vertrokken naar Frankrijk. Daar werden ze veelal met enige wantrouwen benaderd.
:*<sup> 2)</sup> Het Duivelseiland ( Île du Diable ) is het kleinste en noordelijkste eiland voor de kust van Frans-Guyana. Het werd ingericht als strafkolonie. Onder het regime van Napoleon III werden er politieke gevangenen vastgezet. Sinds 1866 werd het eiland alleen gebruikt voor een beperkt aantal veroordeelden, die als staatsgevaarlijk werden geschouwd, zoals terroristen en spionnen. Alfred Dreyfus, verbleef er van 1895 tot 1899 onder een bijzonder streng regime. Hij zat in een hut die hij aanvankelijk niet mocht verlaten.
:*<sup> 3)</sup> In hoofdstuk 11 in het boek: ''De haas met de barnstenen ogen'' van '''Edmund de Waal''', wordt de onderlinge strijd tussen Dreyfusanten en antidreyfusanten uitermate goed weergegeven.
}}
[[Categorie:Literatuur]]
[[Categorie:Rechtspraak]]
[[Categorie: Misdrijf]]
[[Categorie:Geschiedenis]]
[[Categorie:Oorlog]]
[[Categorie:Leger]]






                                 




Regel 255: Regel 430:




<span>
<font>
::<span style="font-size:150%;"><font color=red>OPVS FUNDATUM VATICANVM
:<span style="font-size:150%;"><font color=black>Josephvs Ratzinger - Benedictvs XVI
::<span style="font-size:110%;"><font color=black>- Cooperatores Veritatis - 
</font>
<span>
<span>
<font>
::<span style="font-size:150%;"><font color=red>OPUS FUNDUM VATICANUM
:<span style="font-size:150%;"><font color=black>Josephus Ratzinger - Benedictus XVI
::<span style="font-size:110%;"><font color=black>- Cooperatores Veritatis - 
</font>
<span>




Regel 275: Regel 465:
<span>
<span>
<font>
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Priemgetallen blijken niet zo willekeurig te zijn als men eerder had aangenomen.''  
:<span style="font-size:150%;"><font color=black>''Priemgetallen blijken niet zo willekeurig te zijn als men eerder had aangenomen.''  
</font>
</font>
<span>
<span>
Regel 286: Regel 476:
span>
span>
<font>
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Ook in de bioscoop werden antifascistische acties uitgevoerd''  
:<span style="font-size:150%;"><font color=black>''Ook in de bioscoop werden antifascistische acties uitgevoerd''  
</font>
</font>
<span>
<span>
Regel 298: Regel 488:
* {{vbreuk|1|1|2}} [[anderhalf]]
* {{vbreuk|1|1|2}} [[anderhalf]]


* <big>'''√<sup>12</sup>'''   
* '''√<sup>12</sup>'''   
≈12
≈12
{{vbreuk|1|1}} = 1
{{vbreuk|1|1}} = 1
Regel 304: Regel 494:
* <big>2<sup>{{vbreuk|0|12}}</sup> = 1</big>
* <big>2<sup>{{vbreuk|0|12}}</sup> = 1</big>
* <big>2<sup>{{vbreuk|1|12}}</sup> = 1,059463094</big>
* <big>2<sup>{{vbreuk|1|12}}</sup> = 1,059463094</big>
* <big>2<sup>{{vbreuk|2|12}}</sup> = 1,122462048</big>
* <big>2<sup>{{vbreuk|2|12}}</sup> = 1,122462048</big>
{{vbreuk|x|4}}
    √{{vbreuk|L|C}}




Regel 329: Regel 526:
[[Categorie: Literair genre]]{{infobox}}
[[Categorie: Literair genre]]{{infobox}}
|
|
<font color=blue>
<font color=black>
<span>
<span>
<font>
<font>
Regel 351: Regel 548:
{| class="wikitable"
{| class="wikitable"
<span style="font-size:150%;">
<span style="font-size:150%;">
<font color=blue>
<font color=black>
! Op een gegeven moment stelt hij vast,  
! Op een gegeven moment stelt hij vast,  
dat het een verloren zaak is.
dat het een verloren zaak is.
Regel 381: Regel 578:
:.....''dat hij al tekenen waarneemt, dat in de nabije toekomst '''Het Kralenspel'''  
:.....''dat hij al tekenen waarneemt, dat in de nabije toekomst '''Het Kralenspel'''  
: ''als eerste verloren zal gaan.''
: ''als eerste verloren zal gaan.''
</font>
|}
{{infobox}}
|
<font color=blue>
<big>
:.....dat hij al tekenen waarneemt, dat in de nabije toekomst '''Het Kralenspel'''
: als eerste verloren zal gaan.
</big>
</font>
</font>
|}
|}
Regel 408: Regel 595:


==Breuken==
==Breuken==
{{Breuk|a|b|c}}: a b/c (geheel getal, teller en noemer)
{{Breuk|a|b}}: a/b (teller en noemer)
{{Breuk|a}}: 1/a (alleen noemer)


12
<!--<math>\mathbb{Z}</math>--> [[Bestand:Zmath.png|9px]]
<br/>--
<br/>24


:<code><nowiki>{{Overline|24}}</nowiki></code>
<!--<math>\mathbb{R}</math>--> [[Bestand:Rmath.png|9px]]
''12''
<br/>
{{Overline|''24''}}


{{vbreuk|44|60|}}
<!--<math>\mathbb{C}</math>--> [[Bestand:Cmath.png|9px]]


sin α = sin 32 0 + 18 + [ ( 44 ) / 60 ) / 60 ] = sin 32,3122 0 = 0,5345
{{overline|24}}
==Schrijfwijze==
Het hoofdtelwoord geeft de [[teller (breuk)|teller]] van een [[breuk (wiskunde)|breuk]] weer, het rangtelwoord de [[noemer]].
* {{vbreuk|5}} een vijfde, {{vbreuk|7|10}} zeven tiende, {{vbreuk|1|2|6}} een twee zesde.
* {{vbreuk|11|1|5}} elf en een vijfde, elf een vijfde, of elf gehelen en een vijfde.
----------------------------------------------
Enkele breuken hebben een eigen naam:
* {{vbreuk|2}} [[half]]
* {{vbreuk|4}} [[kwart (breuk)|kwart]]
* {{vbreuk|3|4}} [[driekwart]]
* {{vbreuk|1|1|2}} [[anderhalf]]
-------------------------------------------------
Een ''derde'' lijkt een eigen naam te hebben. Het is als breuk een "gewone" combinatie (''derde'' is het rangtelwoord van drie):
* {{vbreuk|3}} ''een'' derde (dus niet ''eenderde'')
* {{vbreuk|2|3}} ''twee'' derde.
----------------------------------------------------------------


{{vbreuk|sina|cosa}}
* {{vbreuk|30-10|5}}
{{vbreuk|60|24/60}}


sin α = sin 32 0 + 18 + [ ( 44 ) / 60 ) / 60 ] = 0 = 0,5345 24
Als dit in een zin staat <!--[[Blackboard bold|<math>\mathbb{N}</math>.]] --> [[Bestand:Nmath.png|10px]]  


sin a = sin 32  + 18 + {{vbreuk|44|60/60}} = sin 32,3122


Het eerste voorbeeld is ook als volgt toe te lichten: als men twee taarten elk in vier even grote stukken snijdt, resulteert dat in acht stukken. Ook het delen van breuken is zo te beschrijven: als men {{nowrap|anderhalve ({{breuk|1|1|2}} {{=}} {{breuk|3|2}})}} euro uitgeeft aan artikelen die een halve euro per stuk kosten, krijgt men drie van die artikelen, want {{nowrap|{{vbreuk|3|2}} : {{vbreuk|2}} {{=}} {{vbreuk|3|2}} × {{vbreuk|2|1}} {{=}} {{vbreuk|3 × 2|2 × 1}} {{=}} 3}}.






===''Rekenvoorbeeld''===
[[Afbeelding:CRK-QQ.jpg|left|650px]]
{{Bron|bronvermelding={{References}}
:*[[Meetkunde ( Inleiding )]]
:*[[Meetkunde ( Driehoeken )]]
:*[[Meetkunde ( Veelhoeken )]]
:*[[Meetkunde ( De cirkel )]]
:*[[Rondom de cirkel ( 1 )]]
:*[[Rondom de cirkel ( 2 )]]
}}
[[Categorie:Algebra]]
[[Categorie:Wiskunde]]
<br/>
<br/>


{{infobox}}
|
<span>
<font>
<span style="font-size:150%;"><font color=blue>''Een quote is weer heel iets anders.''
</font>
</span>
|}
{{infobox}}
|
<span>
<font>
:<span style="font-size:150%;"><font color=blue> ''Een streamer bevat een korte tekst van twee of drie regels.''
</font>
<span>
|}








{{Breuk|a|b|c}}: a b/c (geheel getal, teller en noemer)
{{Breuk|a|b}}: a/b (teller en noemer)
{{Breuk|a}}: 1/a (alleen noemer)


12
<br/>--
<br/>24




:<code><nowiki>{{Overline|a}}</nowiki></code>








''12''
<br/>
{{Overline|''24''}}


{{Zie Luisterrijk}}






{{Overline|''a''}}


{|  {{prettytable}}
|-
! ''a-b''
------
''a+b''
!0,1
!0,2
!0,3
!0,4
!0,5
!0,6
!0,7
!0,8
!0,9
!1,0
|-
| '''''λ'''''||'''1,003'''||'''1,010'''||'''1,023'''||'''1,040'''||'''1,064'''||'''1,092'''||'''1,127'''||'''1,168'''||'''1,216'''||'''1,273'''
|}








<span>
:<code><nowiki>{{Overline|24}}</nowiki></code>
<font>
''12''
<span style="font-size:150%;"><font color=black>'''''A = 2 π r'''''
</font>
</span>
<br/>
<br/>
{{Overline|''24''}}
{{I =vbreuk|U|R|}}
<br/>
<br/>
dan bevat dus de hele cirkel '''''2 π''''' radialen, wat overeen komt met 360 graden. Omgekeerd {{Bron|bronvermelding={{References}}
In deze theoretische verhandeling, wordt de vergelijking:
:*[[Meetkunde ( Inleiding )]]
'''''S''''' = {{vbreuk|'''''A'''''|'''''L'''''}} geïntroduceerd.
:*[[Meetkunde ( Driehoeken )]]
<br/>Hierbij is:  
:*[[Meetkunde ( Veelhoeken )]]
:*'''''S''''' de stroom
:*[[Meetkunde ( De cirkel )]]
:*'''''A''' de spanning
:*[[Rondom de cirkel ( 1 )]]
:*'''''L''''' de weerstand
:*[[Rondom de cirkel ( 2 )]]
Later zijn deze letters vervangen door de huidige notatie:
}}
'''''I''''' = {{vbreuk|'''''U'''''|'''''R'''''}}
[[Categorie:Algebra]]
[[Categorie:Wiskunde]]


geldt ook, dat:
sin α = sin 32 0 + 18 + [ ( 44 ) / 60 ) / 60 ] = sin 32,3122 0 = 0,5345
[[Afbeelding:Radiaal.jpg|left|150px]]
{{overline|24}}


==Schrijfwijze==
Het hoofdtelwoord geeft de [[teller (breuk)|teller]] van een [[breuk (wiskunde)|breuk]] weer, het rangtelwoord de [[noemer]].
* {{vbreuk|5}} een vijfde, {{vbreuk|7|10}} zeven tiende, {{vbreuk|1|2|6}} een twee zesde.
* {{vbreuk|11|1|5}} elf en een vijfde, elf een vijfde, of elf gehelen en een vijfde.
----------------------------------------------
Enkele breuken hebben een eigen naam:
* {{vbreuk|2}} [[half]]
* {{vbreuk|4}} [[kwart (breuk)|kwart]]
* {{vbreuk|3|4}} [[driekwart]]
* {{vbreuk|1|1|2}} [[anderhalf]]
-------------------------------------------------
Een ''derde'' lijkt een eigen naam te hebben. Het is als breuk een "gewone" combinatie (''derde'' is het rangtelwoord van drie):
* {{vbreuk|3}} ''een'' derde (dus niet ''eenderde'')
* {{vbreuk|2|3}} ''twee'' derde.
----------------------------------------------------------------


{{vbreuk|sina|cosa}}
* {{vbreuk|30-10|5}}
{{vbreuk|60|24/60}}


:<big>'''''R<sub>v</sub> = {{vbreuk|1|1R<sub>1</sub> + R<sub>2</sub> +......R<sub>n</sub>}}</big>




{{vbreuk|5}}


{{vbreuk|-|x}}(t)
''






[[Categorie: Frans componist]]
<big>'''''x<sup>→</sup>(t)''''' = '''''v<sup>→</sup> • t''''' + '''''x<sub>0'''''</sub><sup>→</sup> = {{vbreuk|'''''dx<sup>→</sup>|dt'''''}} • '''''t + x<sub>0</sub><sup>→'''''</sup></big>
[[Categorie: Poëzie]]
[[Categorie: Schilderkunst]]




<br/>
<br/>


<big>{{vbreuk|''y(p)|x(p)''}} = {{vbreuk|''K • G(p)|1 + [K • G(p) • H(p)]''}}</big>




sin α = sin 32 0 + 18 + [ ( 44 ) / 60 ) / 60 ] = 0 = 0,5345 24


 
sin a = sin 32  + 18 + {{vbreuk|44|60/60}} = sin 32,3122
[[Categorie: Literatuur]]
[[Categorie: Literair genre]]
[[Categorie: Tijdschrift]]
[[Categorie: Vakliteratuur]]




Regel 589: Regel 714:
|}
|}


{|
23 • 60 • 60 = 82.800
|-
|-
|}
{| class="wikitable"
!<big>Priemtweelingen t/m '''''1000'''''</big>
!2-100
!100-200
!200-300
|-
|<big>'''''3 en 5'''''</big>
|-
|<big>'''''5 en 7'''''</big>
|-
|<big>'''''17 en 19'''''</big>
|-
|<big>'''''29 en 31'''''</big>
|-
|<big>'''''41 en 43'''''</big>
|-
|<big>'''''59 en 61'''''</big>
|-
|<big>'''''71 en 73'''''</big>
|-
|<big>'''''101 en 103'''''</big>
|-
|<big>'''''107 en 109'''''</big>
|-
|<big>'''''149 en 151'''''</big>
|-
|<big>'''''179 en 181'''''</big>
|-
|<big>'''''191 en 193'''''</big>
|-
|<big>'''''197 en 199'''''</big>
|}
 
{|
|-
|-
|}
{| class="wikitable"
!<big>Priemtweelingen tot '''''200'''''</big>
|-
|<big>'''''3 en 5'''''</big>
|-
|<big>'''''5 en 7'''''</big>
|-
|<big>'''''17 en 19'''''</big>
|-
|<big>'''''29 en 31'''''</big>
|-
|<big>'''''41 en 43'''''</big>
|-
|<big>'''''59 en 61'''''</big>
|-
|<big>'''''71 en 73'''''</big>
|-
|<big>'''''101 en 103'''''</big>
|-
|<big>'''''107 en 109'''''</big>
|-
|<big>'''''149 en 151'''''</big>
|-
|<big>'''''179 en 181'''''</big>
|-
|<big>'''''191 en 193'''''</big>
|-
|<big>'''''197 en 199'''''</big>
|}
 
 
 




1t0PeWRD
1t0PeWRD
<br/>
<br/>
<
* [http://www.youtube.com/watch?v=v74pXmgK0-c Ungarischer Tanz nr.5 op [[YouTube]]]
Italiano: Scaramuccia
Deutsch: Scaramuz
Datum 1860(1860)
Quelle SAND Maurice. Masques et bouffons (Comedie Italienne). Paris, Michel Levy Freres, 1860
Urheber Maurice Sand
:<span style="font-size:150%;"><font color=black>'''2<sup> 2</sup>/<sub> 9</sub> + <sup> 5</sup>/<sub> 9</sub> = 2<sup> 7</sup>/<sub> 9</sub>''' </font></span>
<br/>
''' 12<sup> 3</sup> • 3 : 9 - √ 36  + 5 - 3 ='''


128 <span style="font-size:125%;"><font color=black><sup> 4</sup>/<sub> 7</sub> <sup> 0</sup> </font></span>
128 <span style="font-size:125%;"><font color=black><sup> 4</sup>/<sub> 7</sub> <sup> 0</sup> </font></span>
Regel 700: Regel 727:
::''Moon River, Goodnight Moon, Moon Cloud, Dark of the Moon''
::''Moon River, Goodnight Moon, Moon Cloud, Dark of the Moon''


haiku (senryu, tanka, waka)
en poëzie (met name haikus) waarin wordt gestreefd op impressionistische wijze de ware essentie te vangen.
=Over de eindigheid van driehoeken=
{{essay|Franciscus 30 jan 2015 16:46 (CET)}}
==Inleiding==




Huidige versie van 9 okt 2019 om 19:23










Jean Cocteau

Jean Cocteau in 1923

Jean Maurice Eugène Clément Cocteau (Maisons-Laffitte, 5 juli 1889 – Milly-la-Forêt, 11 oktober 1963) was een Frans dichter, romanschrijver, toneelschrijver, schilder, ontwerper en filmmaker. Cocteau heeft in zijn leven enorm veel geschreven en geproduceerd, en was thuis in bijna alle kunstvormen en was één van de belangrijkste personen binnen het surrealisme.
Zijn bekendste werken zijn het boek Les Enfants terribles (1929), het toneelstuk Les parents terribles en de film La Belle et la Bête (1946).
Cocteau is een tot de verbeelding sprekend kunstenaar. Maar meer nog dan om zijn werk was Cocteau bekend om zijn opmerkelijke leven. Hij omgaf zich met beroemdheden als Sergei Diaghilev van de Ballets Russes, de zangeres Edith Piaf en de schilder Pablo Picasso, en hij raakte geregeld in opspraak vanwege zijn homoseksualiteit en zijn drugsgebruik.

Afkomst en jeugd

Jean Cocteau, zoon van Georges en Eugénie Cocteau, werd op 5 juli 1889 geboren in Maisons-Laffitte, in het noordwesten van het stedelijk gebied van Parijs. Het echtpaar had al twee kinderen: Marthe, geboren in 1877 en Paul, geboren in in 1881.
Het gezin woonde in de winter samen met hun grootouders van moederszijde in een herenhuis in Parijs en in de zomer in Maisons-Laffitte.
Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur. Zijn vader - een jurist - tekent uit liefhebberij en op jonge leeftijd begint Jean dat ook te doen. Zijn grootvader is een muziekliefhebber die muzikale sessies in het huis organiseert.

Zijn familie was van een solide Parijse bourgeoisie: gecultiveerd, rijk en geïnteresseerd in muziek, schilderkunst en literatuur

Jean was een verwend maar nerveus kind. Hij had een grillig karakter en was vaak ziek.
De vroegste herinneringen van Cocteau hadden te maken met het theater in populaire vormen, zoals het circus en het ijspaleis, en met serieuze theaters, zoals de tragedies die werden uitgevoerd bij de Comédie-Française.
Op 5 april 1898 - als Jean 9 jaar oud is - pleegt zijn vader zelfmoord. De reden daarvoor is nooit opgehelderd. Het bleef een duister raadsel dat hem altijd blijft achtervolgen en grote invloed op Cocteau heeft uitgeoefend.
In het voorjaar sterft grootmoeder Lecomte. De grootvader blijft bij zijn dochter wonen. Hij zorgt voor Jean en neemt hem elke zondag mee naar concerten op het conservatorium. Op de Wereldtentoonstelling in Parijs van 1900 is Cocteau vol ontzag voor de dansvoorstellingen.
Na een periode van basisonderwijs - die in alle opzichten onder het gemiddelde lag en vaak werd onderbroken door slechte gezondheid - begint hij zijn eerste jaar op de middelbare school aan de Lycée Condorcet. Hij blinkt uit in slechts drie onderwerpen: tekenen, gymnastiek en Duits. Zijn leraren vinden hem intelligent, maar inconsistent, onoplettend en rusteloos.

Eerste publicaties

De toneelspeler Edouard Max introduceerde de 17-jarige Cocteau in de elitewereld van Parijs. Hij organiseerde een séance rond Cocteaus poëzie, waardoor hij in één keer naam maakte. Zonder hem had Cocteau vast nog een lange weg te gaan gehad door al leurende bij uitgevers aan te kloppen.
Cocteau wordt wel gezien als het product van de jaren onmiddellijk voorafgaand aan de Eerste Wereldoorlog; jaren van verfijnde artistieke smaak, zonder politieke onrust. Er heerste een idealistische en optimistische geest in Europa. Die periode werd ook wel de roaring twenties genoemd.
Zijn echte verkenning van de wereld van het theater begon, toen hij met de Ballets Russes 1) in aanraking kwam, geleid door Sergei Diaghilev. Toen Cocteau de wens uitsprak om balletten te maken, daagde Diaghilev hem uit met: "Etonne-moi" ("Verras me").In 1911 schreef hij het libretto voor Le dieu bleu, een ballet voor de Ballets Russes.

Eerste Wereldoorlog

Toen de Eerste Wereldoorlog bezig was, wilde Cocteau het leger in, maar werd afgekeurd. Hij wist een burgerkonvooi te organiseren om aan de frontlinie gewonden op te halen, waarbij hij als chauffeur fungeerde. Dat hield hij vol tot 1917.
Midden in de oorlog kwam Cocteau met Parade uit, een avant-gardeballet, waarvoor onder anderen Pablo Picasso de decorstukken en de kostuums ontwierp en Erik Satie de muziek componeerde. Cocteau en Picasso sloten zich aan bij de groep Ballets Russes van Sergei Diaghilev in Rome om het ballet voor te bereiden. De première van de Parade vond plaats op 18 mei 1917 in het Théâtre de Châtelet. Het publiek en de critici waren meer overbluft dan geërgerd door de muziek van Satie en de sets en kostuums van Picasso. De moderne muziek, het decor, het verhaal; alles was modern en het publiek wist er nog geen raad mee.
Op 12 juli van dat jaar zijn Jean Cocteau, de dichter en schrijver Guillaume Apollinaire en de dichter, schrijver en schilder Max Jacob, getuigen bij het huwelijk van Pablo Picasso en Olga Koklova.

Kritiek

Op een gegeven moment schetst Cocteau in 1919 zijn eigen specifieke kunstgevoel. Ondanks zijn inspanningen om betrokken te worden bij de publicatie van een belangrijk document daarover, wordt Cocteau buitengesloten. In die tijd ook publiceert de schrijver André Gide - een Nobelprijswinnaar - een open brief aan Jean Cocteau in de Nouvelle Revue française waarin hij de dichtbundel Le Cap de Bonne-Espérance (Kaap de Goede Hoop) en het ballet Parade bekritiseert. In hetzelfde artikel citeert Gide Le Coq et le Arlequin (De haan en de harlekijn) als bewijs dat de dichter geen muzikale vaardigheden bezit. Cocteau reageert hierop fel in het literaire tijdschrift Les Ecrits nouveaux , waarop Gide natuurlijk terugschiet. Voor Cocteau sluit deze vervelende polemiek tijdelijk de deur naar de Nouvelle Revue française , waarvoor hij bijdragen leverde.

Productie

In 1920 ontmoet hij de zestienjarige Raymond Radiguet, wat uitgroeit tot een liefdesverhouding. In datzelfde jaar wordt Cocteau de verdediger en grote inspirator van jonge musici, die al snel bekendheid verwerven als de "Groupe de Six". Hij brengt juni en het grootste deel van juli door in Londen met Darius Milhaud om de Engelse productie van Le Bœuf sur le toit in het London Coliseum te verfijnen. In oktober komt Cocteau uit met het boek Thomas l'imposteur (Thomas de bedrieger), waar in 1964 ook een film van is gemaakt.
Op 12 december sterft Radiguet bij gebrek aan onvoldoende medische begeleiding aan tyfus. De totaal ingestorte Cocteau woont de begrafenis niet bij. Enige tijd later nemen Serge Diaghilev, Auric en Poulenc een radeloze Cocteau mee naar Monte-Carlo. Ze geven hem de raad om troost te zoeken in de opium, wat bij Cocteau tot verslaving leidt. Intussen werkt hij aan plannen voor het ballet Le Train bleu. In 1925, ondergaat Cocteau - op aandringen van vrienden - een behandeling voor zijn opiumverslaving in de Clinique des Thermes Urbains.

Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd

Een periode van intense creativiteit volgt waarin veel werk van hem wordt gepubliceerd. In het jaar daarna schrijft hij het libretto voor de opera-oratorium Oedipus Rex voor Stravinsky die vanaf half januari aan de muziek werkt. In mei 1927 was de première, waarbij het werk niet onverdeeld gunstig werd ontvangen. In december vond in de Galerie des Quatre Chemins een tentoonstelling van ongewone objecten en tekeningen plaats met de titel Poésie plastique (Gebeeldhouwde poëzie). Het was een eerste pogingen van Cocteau tot creatie van een moderne post-kubistische kunst in Frankrijk Op 16 december 1927 première van de opera Pauvre matelot (The Poor Sailor), met muziek van Darius Milhaud. Cocteau voltooit La voix humaine (The Human Voice) en schrijft Le Livre blanc (The White Book). Op 28 december gaat de opera Antigone in première in het Théâtre de la Monnaie in Brussel met muziek van Arthur Honneger. Eind november 1928 checkt hij in bij een kliniek in Saint-Cloud in voor een nieuwe poging tot afkicken. 1929 Maakt tekeningen, begint aan het boek Opium, journal d'une désintoxication en schrijft in drie weken Les Enfants terribles (Children of the Game), dat zeer gunstig wordt ontvangen. In het boek Opium beschrijft Cocteau's het herstel van zijn verslaving aan opium. Eind augustus 1931 blijkt hij besmet te zijn met tyfus en moet hij veertig dagen in een kliniek doorbrengen. Kort daarop begon hij weer met opium te roken. In 1933 ondergaat hij weer een kuur om daar van af te raken. Terwijl ze audities houden voor Oedipus Rex, merkt Cocteau Jean Marais op, en geeft hem een rol in het koor.

Cineast

Cocteau debuteerde pas op de relatief late leeftijd van 41 jaar als cineast. Cinema was destijds nog relatief jong, maar de regels van het medium leken al vast te liggen. Cocteau ging echter dapper en volstrekt autodidact zijn eigen koers, en heeft vervolgens een klein maar interessant oeuvre bij elkaar gefilmd. Zijn films worden tegenwoordig nog steeds bekeken en gewaardeerd vanwege hun unieke stijl en sfeer. La Belle et la Bête, Orphée en andere films waren succesvol De film Orphée uit 1950 wordt algemeen beschouwd als zijn meesterwerk. Het is een zichzelf mythologiserend portret van de gekwelde kunstenaar, die te kampen heeft met innerlijke demonen, zijn schrijverschap, liefde, dood en de confrontatie met zijn publiek.

Laatste jaren

Tijdens de herfst van zijn leven leidt Cocteau een betrekkelijk rustig bestaan. Hij komt met name in het nieuws door zijn toetreding tot de Académie Francaise in 1955 en de fresco’s die hij schildert in plaatsen aan de Côte d’Azur.
Hoewel hij op hoge leeftijd is, komt zijn dood toch nog vrij onverwacht. In oktober 1963 serft hij in Milly-la-Forêt. Cocteau ligt begraven in het kleine kapelletje van Milly-la-Forêt, een dorpje nabij Fontainebleau. Je reste avec vous staat in guirlande-schrift op zijn graf geschreven.

Bronvermelding

Bronnen, noten en/of referenties:

  • 1) De Ballets Russes was een balletgezelschap uit Rusland, gesticht door Sergej Djagilev. Tussen 1909 en 1929 traden de Ballets Russes op in tal van westerse landen.
rel=nofollow














Dit is een artikel uit de serie:
Bekende melodie,
onbekende componist
Si j'etais Roi
Menuet, Kwintet opus 13, nr. 5
Le Calife de Bagdad
On hearing the first Cukoo in Spring
Berceuse de Jocelyn
Plaisir d' Amour
Die lustigen Weiber von Windsor
De Urendans, La Giaconda
Dona Diana, Moretto









































































Dit is een artikel uit de serie:
Bekende melodie,
onbekende componist
Si j'etais Roi
Menuet, Kwintet opus 13, nr. 5
Le Calife de Bagdad
On hearing the first Cukoo in Spring
Berceuse de Jocelyn
Plaisir d' Amour
Die lustigen Weiber von Windsor
De Urendans, La Giaconda
Dona Diana, Moretto




Dit is een artikel uit de serie:
Bekende melodie,
onbekende componist
Si j'etais Roi
Menuet, Kwintet opus 13, nr. 5
Le Calife de Bagdad
On hearing the first Cukoo in Spring
Berceuse de Jocelyn
Plaisir d' Amour
Die lustigen Weiber von Windsor
De Urendans, La Giaconda
Dona Diana, Moretto


























||i=1 |}




 
Ψ (x⃗,t)

















De stad Montfort-L'Amaury in eerbetoon aan Maurice Ravel die in dit huis van 1921 tot 1937 woonde Ravel se fixa à Montfort-l'Amaury en 1921. Sa maison, le Belvédère, conservée en l'état selon la volonté de son frère, abrite un musée depuis 1971 et fait l’objet d’une inscription auprès des monuments historiques depuis 199459. Français : Maison dite du Belvédère de Maurice Ravel à Montfort-l'Amaury (Yvelines, France) Date 20 November 2006 Source Cliché personnel, own work Author ℍenry Salomé (Jaser !) 08:17, 21 November 2006 (UTC) Object location 48° 46′ 34.28″ N, 1° 48′ 19.4″ E Kartographer map based on OpenStreetMap. View this and other nearby images on: OpenStreetMap - Google Earth info Licensing[edit] The copyright holder of this work, hereby publish it under the following licenses: GNU head Permission is granted to copy, distribute and/or modify this document under the terms of the GNU Free Documentation License, Version 1.2 or any later version published by the Free Software Foundation; with no Invariant Sections, no Front-Cover Texts, and no Back-Cover Texts. A copy of the license is included in the section entitled GNU Free Documentation License.


























OPVS FUNDATUM VATICANVM
Josephvs Ratzinger - Benedictvs XVI
- Cooperatores Veritatis -

OPUS FUNDUM VATICANUM
Josephus Ratzinger - Benedictus XVI
- Cooperatores Veritatis -









Priemgetallen blijken niet zo willekeurig te zijn als men eerder had aangenomen.



span>

Ook in de bioscoop werden antifascistische acties uitgevoerd

|}


Enkele breuken hebben een eigen naam:

  • √12

≈12  1 /1 = 1

  • 2 0 /12 = 1
  • 2 1 /12 = 1,059463094
  • 2 2 /12 = 1,122462048


 x /4 

   √ L /C


Zijn eerste composities schreef Elgar voor amateurs.

"Heeft men een goed boek uitgelezen, dan is het alsof men van een goede vriend afscheid neemt."

Het ballet veroorzaakte een enorm schandaal.


Priemgetallen blijken niet zo willekeurig te zijn als men eerder had aangenomen.
Op een gegeven moment stelt hij vast,

dat het een verloren zaak is.


Een streamer bevat een zeer korte
tekst van twee of drie regels.

  • Het schrijven van de Magister Ludi aan de Pedagogische Dienst

|}

.....dat hij al tekenen waarneemt, dat in de nabije toekomst Het Kralenspel
als eerste verloren zal gaan.


{{Overline| (12)}} om ergens een lijntje boven te trekken
{{Overline|24}}

12
24


12
--
24

Breuken

 

Bestand:Rmath.png


Als dit in een zin staat






a b⁄c: a b/c (geheel getal, teller en noemer) a⁄b: a/b (teller en noemer) 1⁄a: 1/a (alleen noemer)

12
--
24


{{Overline|a}}



12
24



a



{{Overline|24}}

12
24

Sjabloon:I =vbreuk
In deze theoretische verhandeling, wordt de vergelijking: S =  A /L geïntroduceerd.
Hierbij is:

  • S de stroom
  • A de spanning
  • L de weerstand

Later zijn deze letters vervangen door de huidige notatie: I =  U /R

sin α = sin 32 0 + 18 + [ ( 44 ) / 60 ) / 60 ] = sin 32,3122 0 = 0,5345 24

Schrijfwijze

Het hoofdtelwoord geeft de teller van een breuk weer, het rangtelwoord de noemer.

  •  1 / 5  een vijfde,  7 /10 zeven tiende, 1  2 /6 een twee zesde.
  • 11  1 /5 elf en een vijfde, elf een vijfde, of elf gehelen en een vijfde.

Enkele breuken hebben een eigen naam:

Een derde lijkt een eigen naam te hebben. Het is als breuk een "gewone" combinatie (derde is het rangtelwoord van drie):

  •  1 / 3  een derde (dus niet eenderde)
  •  2 /3 twee derde.

 sina /cosa

  •  30-10 /5

 60 /24/60

Rv =  1 /1R1 + R2 +......Rn


 1 / 5 

 - /x(t)


x→(t) = v→ • t + x0→ =  dx→ /dt • t + x0→


 y(p) /x(p) =  K • G(p) /1 + [K • G(p) • H(p)]


sin α = sin 32 0 + 18 + [ ( 44 ) / 60 ) / 60 ] = 0 = 0,5345 24

sin a = sin 32 + 18 +  44 /60/60 = sin 32,3122



Groter

Op een gegeven moment meent hij, dat hij de zin van het Spel dicht is genaderd, maar denkt toch dat hij dit niet tot zijn beroep moet maken.

23 • 60 • 60 = 82.800


128 4/ 7 0 achtenveertig achtenveertig

  • P = U • I • cos φ
  • P = 3U f • I f • cos φ

waarbij:

  • U f = U fase en I f = I fase
  • P = 3 U fase• I fase • cos φ
Moon River, Goodnight Moon, Moon Cloud, Dark of the Moon




































Δ BCD ~ Δ ABC


Franciscus 7 feb 2015 12:31 (CET)

Overgenomen van "https://nl.wikisage.org/w/index.php?title=Gebruiker:Franciscus/kladblok&oldid=296469"