Taboe

Een taboe is in de oorspronkelijke betekenis een verbod op een bepaalde handeling, gebaseerd op het geloof dat deze daad ofwel vervloekt ofwel te heilig is voor gewone mensen en het uitvoeren ervan een bovennatuurlijke straf als gevolg zou hebben. Dit kon bijvoorbeeld gaan om een voorwerp dat niet mocht worden aangeraakt, een woord dat niet mocht worden uitgesproken.

In uitgebreidere betekenis wordt het woord taboe gebruikt voor thema’s die maatschappelijk niet aanvaard of bespreekbaar zijn.

Etymologie

Het woord taboe is afkomstig uit het Tongaans van Polynesië (tapu of tabu), waar het stond voor een religieus verbod op bepaalde plaatsen, voorwerpen, personen of acties. Het woord komt, conform de klankwetten voor de Polynesische talen, terug als tapu, kahu etc. De term taboe duidt zowel op de aanschouwing / beredenering ten aanzien van het taboe, als ook de voorschriften hoe er mee om te gaan (reactie). Deze tegenhangers (tezamen) houden taboe's in stand. Sommige taboe's worden doorbroken, doch de meesten zullen dat hoogstwaarschijnlijk nooit worden.

Het schenden van een taboe in een bepaalde cultuur kan leiden tot reputatieschade, sociale uitsluiting of andere vormen van repercussie. Soms kan het schenden van een taboe leiden tot rechterlijke vervolging. Het eerste gebruik van het woord taboo/taboe in de betekenis van 'niet toegestaan' dateert van voor 1777 toen de Engelse ontdekkingsreiziger James Cook een plaats bezocht die hij 'The Friendly Islands' (de vriendelijke eilanden) noemde (nu Tonga). In een beschrijving van de bewoners legde hij uit dat ze niet mochten gaan zitten om te eten, omdat dit volgens hen "taboe" was: " When any thing is forbidden to be eat, or made use of, they say, that it is taboo."

Ontstaan van taboes

Er bestaan verschillende mogelijke verklaringen voor de oorsprong van taboes. Terwijl sommige verklaringen antropologisch zijn en taboes uitleggen als historische en culturele ervaringen, legt de psychoanalytische theorie de nadruk op taboes als onbewuste fenomenen die van generatie op generatie worden doorgegeven.

Antropologische visie

Steven Pinker suggereert in zijn boek "How the Mind Works" dat taboes hun oorsprong vinden in instinctief gedrag. Zo denkt hij dat de taboes in verband met doden ontstaan zijn door een instinctieve weerzin voor dragers van ziekten, wat hij aanduidt als een soort 'intuïtieve microbiologie" (intuitive microbiology). Pas met de moderne geneeskunde heeft de mens deze taboes kunnen rationaliseren. Gelijkaardige verklaringen geeft Pinker voor het incesttaboe en andere dingen die een emotionele reflex van weerzin veroorzaken.

Psychoanalytische visie

Sigmund Freud postuleert in zijn "Totem en taboe" het taboe als veroorzaakt door sterke onbewuste motivaties en wijst erop dat er maar twee echt 'universele' taboes bestaan: incest en vadermoord, die volgens hem ook aan de basis lagen van het ontstaan van de moderne maatschappij.

De Duitse psycholoog Wilhelm Wundt legde uit dat taboes oorspronkelijk niets anders waren dan geobjectiveerde angst voor de demonische kracht die in een object verborgen zou zitten, wat Freud als een oppervlakkige verklaring verwierp. Hij claimt dat de overeenkomsten tussen obsessieve neurotici en taboe-opleggers op een psychologische conditie duidt die in het onbewuste overheerst.

Soorten taboes

Taboes kunnen betrekking hebben op

• het dieet (bijvoorbeeld halal/kosjer, boeddhistisch vegetarisme of het verbod op kannibalisme),
• seksuele activiteiten of relaties (bijvoorbeeld tussen rassen, homoseksualiteit, incest, bestialiteit, pedofilie, necrofilie),
• lichamelijke beperkingen of ongewoon lichamelijk functioneren (bijvoorbeeld winderigheid), gewoonten met betrekking tot lichaamsfuncties (bijvoorbeeld neuspeuteren of in het openbaar winden laten),
• drugsgebruik,
• de aanwezigheid van ongeschonden geslachtsorganen (bijvoorbeeld besnijdenis of vrouwenbesnijdenis),
• het ontbloten van lichaamsdelen (bijvoorbeeld enkels in de Victoriaanse tijd, de haren van vrouwen in de Islam, naaktheid in de VS),
• het ter discussie stellen van hetgeen in de bijbel, koran, thora of andere heilige geschriften geschreven staat (bij de koran is dit zelfs verboden vanwege dat men zich volledig moet onderwerpen aan Allah).
• bepaald taalgebruik (bijvoorbeeld politiek incorrect taalgebruik).

Andere voorbeelden van taboes in de westerse cultuur zijn de dood of zelfmoord.

• het spreken tegen bepaalde familieleden (bij de Aboriginals, zie onder)

Wat een taboe is, wordt bepaald door de culturele, religieuze of politieke context.

In westerse landen dook het begrip taboe op in maatschappelijke discussies rondom politieke correctheid. Ook wordt het gebruikt om strategieën in meer dagelijks taalgedrag te verklaren (zoals eufemistische en pregnante uitdrukkingen). De zogeheten taboes in de westerse cultuur zijn echter meestal geen echte taboes in de antropologische zin van het woord, maar onderwerpen of discussies die over het algemeen gemeden worden bijvoorbeeld omdat ze gênant of pijnlijk zijn of tot ruzies kunnen leiden. Een voorbeeld van een algemeen voorkomend taboe in de Westerse samenleving in de antropologische zin van het woord is het incesttaboe.

Behalve bij de Polynesiërs staan vooral ook de Australische Aboriginals bekend om een streng en uitgewerkt taboesysteem. In de meeste Australische culturen was of is het verboden binnen bepaalde familierelaties, bijvoorbeeld schoonzoon-schoonmoeder, met elkaar te spreken; men behelpt zich met gebarentaal of, als het niet anders kan, met een speciaal soort taal die grammaticaal gelijk is aan de gewone taal maar heel andere, niet belaste woorden gebruikt.

Religieus taboe

Een religieus taboe is een verbod dat geldt binnen een bepaalde religie. Hiermee wil men beledigende uitspraken over de religie zelf of over religieuze leiders in de kiem smoren.

Voorschriften en verboden aangaande de religie zijn beschreven in de respectieve heilige boeken van de verschillende godsdiensten: de Bijbel, de Koran, de Thora of andere heilige geschriften. Kenmerkend is dat men ervan uitgaat dat het woord van God hierin wordt weergegeven, waardoor betwisting van de inhoud van het heilige boek al gelijkstaat met heiligschennis. Kritiek daarop is met andere woorden "taboe."

De religie op zich ter discussie te stellen is het grootste taboe, zoals over het hanteren van allerlei aannames, voortkomend uit geschriften van ver voor de middeleeuwen en eeuw-na-eeuw voortgezet door doctrines en één-en-dezelfde uitleg van begrippen. Te beseffen is de wetenschap van mensen die (nog) minder ontwikkeld waren (2000 jaar geleden), namelijk dat ze destijds nog weinig begrepen, wat de aanname van het bestaan van een God, Hemel, hel of Dag des Oordeels tot stand deed brengen. Afgezien van veel feitelijke onjuistheden welke geschreven staan, is het niet-logisch om voortzettingen van beredeneringen, begrippen en gevolgelijke overtuigingen van wèleer niet-ter-discussie te stellen. Dit heeft eveneens niets te maken met het al-dan-niet respect hebben voor het geloof van velen, doch dat vanwege de vele wetenschappelijke aanwijzingen 'tezamen' te begrijpen is dat het-één-en-ander ter discussie gesteld moet worden, wil men volledig begrijpen hoe (spreekwoordelijk) de vork in de steel zit.

Een andere invalshoek betreffend wat een religieus taboe voor vrijwel alle gelovigen is, is het ter discussie stellen van de respectievelijke religieus leiders, welke in wezen negatieve gebieders zijn, door niet op de juiste manier te leiden, uitleggen of voorgaan inzake het betreffende geloof. Deze religieuze leiders hebben een negatieve invloed op hun geloofsgenoten doordat ze veelal wereldvreemd zijn, geen mensenkennis hebben en er niet voor zorgdragen dat het geloof naar huidige maatstaven en begrippen is vertaald.

Zie ook

• Geloven (doorverwijzing).
• Kokervisie (doorverwijzing).
• Overwaardering (doorverwijzing).

Bronnen en referenties

  (en) Taboo, in: Encyclopædia Britannica, 2024. (vertaal via: )