Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Alexander VI: verschil tussen versies
(nog stuk vertaald (verkort) uit Duitse Wikipedia) |
(stuk vertaald (licht ingekort), Duitse WIkipedia, zelfde permalink.) |
||
| Regel 28: | Regel 28: | ||
In het conclaaf van 1492 stonden twee machtige kardinalen tegenover elkaar: [[Julius II|Giuliano della Rovere]], de neef van paus [[Sixtus IV]], en [[Ascanio Sforza]]. Della Rovere, die na het overlijden van [[Pius III]] paus zou worden met de naam [[Julius II]], had een machtige groep supporters verzameld: naast [[Florence]] en het koninkrijk [[Napels]] ondersteunde ook de republiek [[Venetië]] zijn kandidatuur, evenals de republiek [[Genua]] en de Franse koning [[Karel VIII van Frankrijk|Karel VIII]]. De groep van Della Rovere’s oppositie werd geleid door Ascanio Sforza, die eigenlijk zelf paus waou worden maar met 37 jaar te jong was en als broer van [[Ludovico Sforza]], de hertog van Milaan, als te sterk politiek gekleurd gold. | In het conclaaf van 1492 stonden twee machtige kardinalen tegenover elkaar: [[Julius II|Giuliano della Rovere]], de neef van paus [[Sixtus IV]], en [[Ascanio Sforza]]. Della Rovere, die na het overlijden van [[Pius III]] paus zou worden met de naam [[Julius II]], had een machtige groep supporters verzameld: naast [[Florence]] en het koninkrijk [[Napels]] ondersteunde ook de republiek [[Venetië]] zijn kandidatuur, evenals de republiek [[Genua]] en de Franse koning [[Karel VIII van Frankrijk|Karel VIII]]. De groep van Della Rovere’s oppositie werd geleid door Ascanio Sforza, die eigenlijk zelf paus waou worden maar met 37 jaar te jong was en als broer van [[Ludovico Sforza]], de hertog van Milaan, als te sterk politiek gekleurd gold. | ||
Rodrigo Borgia en Ascanio Sforza hadden reeds vroeg een gemeenschappelijke aanpak afgesproken. Ascanio had van zijn broer Ludovico een blanco volmacht gekregen om stemmen te kopen. Zij hoopten dat Borgia een gewillige marionet zou zijn in de handen van de Sforza’s. Ascanio en Rodrigo konden zich beide doorzetten. De eerste jaren van zijn pontificaat had ALexander te maken met een zware druk die de Sforza’s uitoefenden. Pas na de strijd om de kroon van Napels , die de neergang van de Sforza’s tot gevolg zou hebben, kon Alexander zich van hun invloed bevrijden. | Rodrigo Borgia en Ascanio Sforza hadden reeds vroeg een gemeenschappelijke aanpak afgesproken. Ascanio had van zijn broer Ludovico een blanco volmacht gekregen om stemmen te kopen. Zij hoopten dat Borgia een gewillige marionet zou zijn in de handen van de Sforza’s. Ascanio en Rodrigo konden zich beide doorzetten. De eerste jaren van zijn pontificaat had ALexander te maken met een zware druk die de Sforza’s uitoefenden. Pas na de strijd om de kroon van Napels, die de neergang van de Sforza’s tot gevolg zou hebben, kon Alexander zich van hun invloed bevrijden. | ||
Men nam hem later zijn [[nepotisme]] kwalijk: zijn zoon [[Cesare Borgia|Cesare]] werd tegen zijn eigen wil tot bisschop van [[Valencia]] benoemd, en later tot [[kardinaal]]; ook andere Spanjaarden, die hij naar Italië liet haalde, kregen gunsten van hem. Het gerucht deed de ronde dat hij met zijn dochter had geslapen en dat hij lastige rivalen met het beruchte Borgia-gif uit de weg ruimde. Zijn zoon Juan Borgia, werd door hem benoemd tot hertog van Benevent, dat van Napels terug in de kerkstaat kwam. | Men nam hem later zijn [[nepotisme]] kwalijk: zijn zoon [[Cesare Borgia|Cesare]] werd tegen zijn eigen wil tot bisschop van [[Valencia]] benoemd, en later tot [[kardinaal]]; ook andere Spanjaarden, die hij naar Italië liet haalde, kregen gunsten van hem. Het gerucht deed de ronde dat hij met zijn dochter had geslapen en dat hij lastige rivalen met het beruchte Borgia-gif uit de weg ruimde. Zijn zoon Juan Borgia, werd door hem benoemd tot hertog van Benevent, dat van Napels terug in de kerkstaat kwam. | ||
| Regel 40: | Regel 40: | ||
Giuliano della Rovere was na zijn nederlaag in het conclaaf naar Frankrijk gevlucht en probeerde samen met andere pauscritici de Franse koning Karel VIII ertoe te bewegen, een concilie samen te roepen, dat Alexander zou afzetten. Tenslotte marcheerde Karel in 1495 met een leger naar Italië, nam Napels in en sloot een akkoord met de paus. Hij zag af van het plan om de paus te laten afzetten. | Giuliano della Rovere was na zijn nederlaag in het conclaaf naar Frankrijk gevlucht en probeerde samen met andere pauscritici de Franse koning Karel VIII ertoe te bewegen, een concilie samen te roepen, dat Alexander zou afzetten. Tenslotte marcheerde Karel in 1495 met een leger naar Italië, nam Napels in en sloot een akkoord met de paus. Hij zag af van het plan om de paus te laten afzetten. | ||
Alexander wisselde naar behoefte van bondgenoten, in de eerste plaats om een rijk te verzamelen dat door zijn kinderen zou worden geërfd. Zoals zijn oom Calixtus III reeds voor hem, had hij eerst het oog op het koninkrijk Napels. Door de Karels ingreep veranderde de situatie. Toen Ferdinand II van Napels in 1496 kinderloos overleed en zijn oom erfgenaam werd, ging Alexander zich op de [[Romagna]] concentreren. Toen Karel VIII op 28-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van een ongeval, werd [[ | Alexander wisselde naar behoefte van bondgenoten, in de eerste plaats om een rijk te verzamelen dat door zijn kinderen zou worden geërfd. Zoals zijn oom Calixtus III reeds voor hem, had hij eerst het oog op het koninkrijk Napels. Door de Karels ingreep veranderde de situatie. Toen Ferdinand II van Napels in 1496 kinderloos overleed en zijn oom erfgenaam werd, ging Alexander zich op de [[Romagna]] concentreren. Toen Karel VIII op 28-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van een ongeval, werd [[Lodewijk XII]] uit het huis [[Haus Valois-Orléans]] de koning van Frankrijk. Stundend op zijn verwantschap met de [[Visconti]] maakte hij ook aanspraak op het hertogdom [[Milaan]]. | ||
Lodewijk, die geen kinderen had, liet dadelijk na zijn troonsbestijging zijn huwelijk met [[Jeanne de Valois]] annuleren om met [[Anne de Bretagne]], de weduwe van zijn voorganger, te trouwen en zo zijn erfdeel, [[Bretagne]], in het Franse koninkrijk te behouden. Daartoe had hij de [[dispensatie]] van de paus nodig. Alexander zag de kans om een hertogdom te bemachtigen voor zijn zoon Cesare. Op 17 september 1498 wees Cesare de kardinaalstitel af. Cesare kreeg de streek [[Valentinois]], die een hertogdom werd. | |||
In 1498 deden de [[Sforza]] een nieuwe poging een concilie bijeen te roepen met het doel de paus af te zetten, ditmaal met de steun van de koningen van Spanje. De Fransen sloten een bondgenootschap met Venetië, waardoor de Sforza onder verdere druk gezet werden. Cesare huwde intussen met [[Charlotte d'Albret|Charlotte d’Albret]]. Om haar toestemming te krijgen, verkreeg haar broer de kardinaalstitel. De Sforza knoopten een bondgenootschap met Sultan [[Bayezid II]], maar het expeditiekorps waarmee zij Venetië wilden aanvallen, was sterk in de minderheid. De Sforza’s verloren hun macht en gingen naar [[Oostenrijk]] in ballingschap. ([[Bianca Maria Sforza]] was gehuwd met de Duitse koning en latere keizer, [[Maximiliaan I van het Heilig Roomse Rijk]].) Lodewijk XII wou naar Napels trekken om een oude rekening met de Aragonezen te vereffenen. Alexander VI, die nog steeds hoopte dat Napels in het bezit van zijn familie zou komen, probeerde tevergeefs van Venetië de toelating te krijgen om het hertogdom Ferrara te veroveren voor zijn zoon. | |||
Daarop begon Alexander de baronnen van de kerkstaat onder druk te zetten. Als eerste verloren de [[Caetani (adellijk geslacht)|Caetani]] hun bezittingen aan de Borgia’s. In maart 1499, nog voor het sluiten van de Frans-Venetiaanse bond, verklaarde hij het vicariaat van de [[Sforza-Riario]] in [[Forlì]] en [[Imola]] afgezet en droeg dit over aan Cesare. Deze rukte op met Franse en Italiaanse troepen om zijn nieuwe gebied in te nemen. Imola gaf zich zonder strijd over en Forli kon worden ingenomen. [[Caterina Sforza]], de vrouwelijke vicaris van Forli, werd gevangen gezet. | |||
De Franse heerschappij was in Milaan reeds na korte tijd zo onpopulair, dat de inwoners Ludovica Sforza terug lieten komen. Op 5 februari 1500 nam hij weer zijn oude functie in. Zonder steun van de Fransen moest Cesare de strijd stilleggen, en keerde terug naar Rome. Kort daarop werd Ludovico, door de Zwitserse huurlingen, die hij niet meer kon betalen, afgezet en aan de Fransen uitgeleverd. | |||
Eind april 1500 werd in Rome een pamflet verspreid met een ellenlange lijst van zonden van de onboetvaardige paus, wiens spoedige dood ook werd aangekondigd. Op de gedenkdag van Sint Petrus en Paulus, 29 juni, woedde een zware storm over Rome, waardoor niet alleen het plafond van het pauselijk paleis instortte, maar ook het baldakijn waaronder de pauselijke troon stond. De steunbalk hield stand, en Alexander kwam er met een paar schrammen vanaf. De gebeurtenissen waren wel voer voor de Romeinse geruchtenmolen. De pelgrims, die in grote aantallen aanwezig waren wegens het „heilige jaar”, vroegen zich af, wat de Goddelijke Voorzienigheid nog meer in petto zou hebben. Bijzonder populair was het verhaal dat de paus een nogal harde confrontatie had met de duivel, met wie hij naar men zei een pact [[duivel]] had gesloten. | |||
Alexander had intussen alle kerkelijke vertegenwoordigers in Noord-Italië hun ambt ontnomen en probeerde Venetië, dat dat gebied beschermde, ertoe te bewegen zich terug te trekken. Aangezien Venetië bereid was Forlì, Imola en [[Pesaro]] aan de Borgia’s over te laten, wou Alexander ook dat zij de Manfredi in [[Faenza]] en de [[Malatesta]] in [[Rimini]] zouden prijsgeven. Om de volgende veldtocht in de Romagna te fincancieren, werden nieuwe kardinalen benoemd, die hier voor, zoals toen gebruikelijk was, mochten betalen. Pesaro en Rimini vielen zonder strijd in de handen van Cesares, maar de Manfredi wilden niet zomaar buigen. De belegering moest in de winter onderbroken worden en had pas de volgende lente succes. Tegen de overeenkomsten in liet Cesare [[Astorre Manfredi]] en zijn jongste broer, aan wie men beloofd had dat zij vrij zouden kunnen uitreizen, gevangen gezet in de [[Engelenburcht]]. Het jaar daarop werden zij gewurgd in de [[Tiber]] gevonden. | |||
De republiek Venetië probeerde de Pontifex in 1500 tot een kruistocht tegen de Turken te bewegen, maar hij beschouwde de heerschappij van de Borgia’s over de Romagna als een prioriteit. Alexander had elke [[dukaat]] voor eigen belangen nodig en hield het bij mooie woorden. Alle Europese heersers zagen het als wenselijk om tegen de Turken ten strijde te trekken, maar toch bleven ze allemaal hun eigen belangen op de eerste plaats zetten. Alexander spoorde dus de Spaanse en Franse koningen aan om zelf het goede voorbeeld te geven, terwijl hij erop vertrouwde dat het niet zover zou komen. Toch organiseerde hij over heel Europa hulpacties en stond toe dat er financiële ondersteuning voor de kruistocht bijeen werd gebracht, maar deze brachten nauwelijks 40.000 dukaten op, wat slechts een derde was van wat hij met de laatste kardinaalbenoeming had verdiend. Toen een Venetiaans afgevaardigde in maart 1501 deze toestanden bij de paus aankaartte, beschuldigde Alexander de Venetianen ervan dat ze met de kruistocht uitsluitend zelfzuchtige doelen voor ogen hadden. | |||
In juni 1501 liet hij de koning van Napels definitief vallen, omdat hij inzag dat de Borgia’s zich niet zouden kunnen vestigen als erfgenamen van de troon. Frankrijk en Spanje hadden een akkoord bereikt over de verdeling van het gebied, en koning Frederik I van Napels (Federico) werd door de paus afgezet. In juli 1501 werd [[Capua]] ingenomen. Federico begaf zich naar het eiland [[Ischia]], waar hij zich aan de Franse koning onderwierp. In ruil kreeg hij een Frans hertogdom. | |||
Alexander zocht toen ook naar een passende echtgenoot voor zijn dochter Lucretia Borgia. De vorige, de hertog van [[Bisceglie]], was zonder medeweten van de paus, op het bevel van Cesare in het Vaticaan vermoord. Alexander koos [[Alfonso I d’Este|Alfonso d’Este]], de oudste zoon van [[Ercole I d’Este]], de erfgenaam van het hertogdom Ferrara en [[hertogdom Modena|Modena]]. Aanvankelijk weigerde Lucretia, maar kon zich tegen haar vader niet doorzetten. | |||
In de grensgebieden van Napels en alle delen van [[Latium]] werden de burchten van de [[Colonna (adellijk geslacht)|Colonna]] en hun bondgenoten, de [[Savelli]], veroverd en toegevoegd aan de eigendommen van de Borgia’s. De beide families werden bovendien in augustus 1501 geëxcommuniceerd. | |||
In de lente van 1502 maakte de overeenkomst tussen Spanje en Frankrijk over Napels plaats voor een oorlog. Cesare probeerde het [[hertogdom Urbino]] te bemachtigen, dat toebehoorde aan de [[Montefeltro]]’s. Men verdreef ook [[Jacopo d'Appiano|Jacopo d’Appiano]] uit [[vorstendom Piombino|Piombino]] en verklaarde de stad tot bischopszetel. | |||
In juni 1502 kondigde Alexander aan dat hij Ferrara met al zijn kardinalen zou bezoeken. Zo versluierde hij dat zijn zoon, die inmiddels tot pauselijke vlagdrager of [[Gonfaloniere]] bevorderd was, aan het hoofd van een leger richting [[Spoleto]] vertrok. Het was de bedoeling het hertogdom Urbino te overvallen. Volgens de versie van de Venetianen had hij de artillerie en een deel van het huurlingenleger van [[Guidobaldo da Montefeltro]], de hertog van UrbinoHerzog von Urbino, tegen betaling aan zijn kant gehaald. | |||
Tijdens de verovering van de stad ontkwam Guidobaldo. Op zijn vlucht stelde hij vast dat een aantal van de kasteelheren van zijn gebeid hem weigerden onderdak te geven. Uiteindelijk vond hij toevlucht in het gebied van de Senenissima. Kort daarop, op 19 juli 1502 nam Cesare [[Camerino]] in, eveneens door omkoperij en verraad. De Borgia’s namen de gewezen generaal-commandant van de Venetianen, [[Giulio Cesare da Varano]] gevangen; later werd ook deze in Rome vermoord. | |||
Vervolgens richtte Alexander zijn belangstelling op [[Bologna]]. De toenmalige stadsschrijver van Venetië, [[Marino Sanudo]], vermeldde dat de paus zo gek was op Bologna, dat hij indien nodig zijn [[mijter]] zou verkopen om de stad te bezitten. Bologna was weliswaar ''de jure'' pauselijk leengoed en behoorde tot de kerkelijke staat, maar [[Giovanni Bentivoglio]], de heerser van Bologna, sond onder speciale bescherming van de Franse koning. | |||
De vijanden van de Borgia’s probeerden de koning, die zich in de zomer van 1502 in Lombardije ophield, aan hun kant te krijgen. Cesare kon in een persoonlijk onderhoud met de koning een nieuwe alliantie verkrijgen: Cesare schreef de verovering van [[Arezzo]] toe aan een eigenmachtig initiatief van zijn veldheer Vitellozzo Vitelli en de koning verlangde de ondersteuning van de paus in de strijd om Napels. | |||
{{Commonscat|Alexander VI}} | {{Commonscat|Alexander VI}} | ||
Versie van 26 aug 2013 21:41
| Alexander VI | ||
| Valenciaans: Roderic Llançol i Borja Algemeen Spaans: Rodrigo de Borja y Lanzol Italiaans: Rodrigo Borgia 1 januari 1431 – 18 augustus 1503 | ||
| Bestand:Pope Alexander VI.jpg | ||
| Zie Lijst van pausen | ||
| Periode | 1492-1503 | |
| Voorganger | Innocentius VIII | |
| Opvolger | Pius III | |
De Spanjaard Roderic Llançol i Borja (Valenciaans) (Xàtiva (Spanje), 1 januari 1431 – Rome, 18 augustus 1503) was van 1492 tot 1503 paus van de katholieke kerk met als pausnaam Alexander VI.
Hij kwam uit de familie Borgia, die goed bekend is wegens hun neiging tot corruptie. Nadat hij rechten studeerde in Bologna, werd hij bisschop, vervolgens kardinaal en uiteindelijk pauselijk administrator. Rodrigo de Borja werkte er tientallen jaren aan, de pauselijke tiara te winnen tot hij op 11 augustus 1492 tot paus uit het conclaaf kwam.
Leven
Roderic de Borja i Llançol (Spaans: Rodrigo de Borja y Lanzol) was de zoon van afkomstig uit Valencia afkomstige Jofre de Borja y Escrivà (1390-1436), zoon van Rodrigo Gil de Borja i de Fennolet en Sibilia d'Escrivà i de Pròixita, en de uit Aragon stammende Isabel de Borja y Llançol (1390-1468), dochter van Juan Domingo de Borja en Francina Llançol. De spelling Llançol is Valenciaans; de algemene Spaanse spelling is Lanzol. Toen zijn oom van moederszijde, Alonso de Borja, tot paus verkozen werd, koos Roderic de naam Borgia in Italiaanse spelling. De oom regeerde als paus Calixtus III van 1455 tot 1458 en maakte het mogelijk dat Rodrigo de Borja kon opstijgen in de kerkelijke hiërarchie.
Rodrigo Borgia studeerde vanaf ongeveer 1453 kerkelijk recht in Bologna, nadat hij reeds door zijn oom met talrijke lucratieve prebenen was verzorgd, onder andere als kanunnik te Xàtiva. Hoewel hij geen priester was, werd hij door zijn pauselijke oom op 20 februari 1456 benoemd tot kardinaal diaken van San Nicola in Carcere en het jaar daarop reeds als vicekanselier van de kerk. Deze functie en het feit dat hij titulair bisschop was van ongeveer 30 bisdommen maakten van hem een van de rijkste mannen in Europa. Vanaf 1458 was hij in commendam kardinaal diaken van Santa Maria in Via Lata. In 1471 werd hij kardinaal bisschop van Albano en 1476 van Porto.
Ondanks zijn kerkelijke titels was hij het vrouwelijke geslacht zeer toegenegen en verborg dit nauwelijks voor het publiek. De losse moraal die in die tijd bij vele prelaten gebruikelijk was, stootte ook in de curie op ongenoegen, zoals wordt gedocumenteerd door een brief van paus Pius II, waarin hij de jonge prelaat wegens zijn seksuele leven berispt.
In zijn tijd als kardinaal leefde hij ongeveer 20 jaar samen met Vanozza de’ Cattanei, de moeder van zijn kinderen Juan (Giovanni) (later hertog van Gandía), Cesare (later hertog van Romagna), Lucrezia (later hertogin van Ferrara) en Jofré. De overgeleverde verhalen over orgiën aan zijn hof zouden ook ontsproten kunnen zijn aan de verbeelding van zijn tegenstanders.
Pontificaat
Op 11 augustus 1492 werd hij tot paus verkozen. Naar de gewoonte van die tijd speelde simonie hierin een rol.
In het conclaaf van 1492 stonden twee machtige kardinalen tegenover elkaar: Giuliano della Rovere, de neef van paus Sixtus IV, en Ascanio Sforza. Della Rovere, die na het overlijden van Pius III paus zou worden met de naam Julius II, had een machtige groep supporters verzameld: naast Florence en het koninkrijk Napels ondersteunde ook de republiek Venetië zijn kandidatuur, evenals de republiek Genua en de Franse koning Karel VIII. De groep van Della Rovere’s oppositie werd geleid door Ascanio Sforza, die eigenlijk zelf paus waou worden maar met 37 jaar te jong was en als broer van Ludovico Sforza, de hertog van Milaan, als te sterk politiek gekleurd gold.
Rodrigo Borgia en Ascanio Sforza hadden reeds vroeg een gemeenschappelijke aanpak afgesproken. Ascanio had van zijn broer Ludovico een blanco volmacht gekregen om stemmen te kopen. Zij hoopten dat Borgia een gewillige marionet zou zijn in de handen van de Sforza’s. Ascanio en Rodrigo konden zich beide doorzetten. De eerste jaren van zijn pontificaat had ALexander te maken met een zware druk die de Sforza’s uitoefenden. Pas na de strijd om de kroon van Napels, die de neergang van de Sforza’s tot gevolg zou hebben, kon Alexander zich van hun invloed bevrijden.
Men nam hem later zijn nepotisme kwalijk: zijn zoon Cesare werd tegen zijn eigen wil tot bisschop van Valencia benoemd, en later tot kardinaal; ook andere Spanjaarden, die hij naar Italië liet haalde, kregen gunsten van hem. Het gerucht deed de ronde dat hij met zijn dochter had geslapen en dat hij lastige rivalen met het beruchte Borgia-gif uit de weg ruimde. Zijn zoon Juan Borgia, werd door hem benoemd tot hertog van Benevent, dat van Napels terug in de kerkstaat kwam.
De familie Farnese gebruikte later de invloed van Giulia Farnese op de paus, vooral om haar broer Alessandro Farnese te laten opstijgen in de kerkelijke hiërarchie. Giulia was reeds als vijftienjarige de geliefde van Rodrigo Borgia, toen hij nog kardinaal was. In de Romeinse volksmond noemde men haar smalend, wanneer paus Alexander zich met haar aan zijn zijde vertoonde „sponsa christi” („de bruid van Christus”). Door haar invloed werd haar broer op 25-jarige leeftijd tot kardinaal gecreëerd en zou meer dan 30 jaar later als Paulus III de machtige paus van de contrareformatie worden.
Door de verhalen over de pauselijke excessen kwamen critici te voorschijn. De dominicaanse monnik Girolamo Savonarola uit Florence, werd hun prominentste stem, hoewel hij aanvankelijk nog probeerde een goede band met Alexander te krijgen en hem officieel gelukwenste bij de bruiloft van zijn dochter Lucretia. Later eiste hij dat de paus zou worden afgezet en dat grondige hervormingen zouden moeten plaatsvinden. Hij predikte: „Gij kerkleiders, … ’s nachts gaat gij naar uw concubines en ’s morgens naar uw sacramenten.”
Om Savonarola tot zwijgen te bewegen, bood Alexander VI hem de kardinaalswaarde aan. Savonarola wees dit af, waarop hij geëxcommuniceerd werd en in Florence gevangen genomen, opgehangen en verbrand werd.
Giuliano della Rovere was na zijn nederlaag in het conclaaf naar Frankrijk gevlucht en probeerde samen met andere pauscritici de Franse koning Karel VIII ertoe te bewegen, een concilie samen te roepen, dat Alexander zou afzetten. Tenslotte marcheerde Karel in 1495 met een leger naar Italië, nam Napels in en sloot een akkoord met de paus. Hij zag af van het plan om de paus te laten afzetten.
Alexander wisselde naar behoefte van bondgenoten, in de eerste plaats om een rijk te verzamelen dat door zijn kinderen zou worden geërfd. Zoals zijn oom Calixtus III reeds voor hem, had hij eerst het oog op het koninkrijk Napels. Door de Karels ingreep veranderde de situatie. Toen Ferdinand II van Napels in 1496 kinderloos overleed en zijn oom erfgenaam werd, ging Alexander zich op de Romagna concentreren. Toen Karel VIII op 28-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van een ongeval, werd Lodewijk XII uit het huis Haus Valois-Orléans de koning van Frankrijk. Stundend op zijn verwantschap met de Visconti maakte hij ook aanspraak op het hertogdom Milaan.
Lodewijk, die geen kinderen had, liet dadelijk na zijn troonsbestijging zijn huwelijk met Jeanne de Valois annuleren om met Anne de Bretagne, de weduwe van zijn voorganger, te trouwen en zo zijn erfdeel, Bretagne, in het Franse koninkrijk te behouden. Daartoe had hij de dispensatie van de paus nodig. Alexander zag de kans om een hertogdom te bemachtigen voor zijn zoon Cesare. Op 17 september 1498 wees Cesare de kardinaalstitel af. Cesare kreeg de streek Valentinois, die een hertogdom werd.
In 1498 deden de Sforza een nieuwe poging een concilie bijeen te roepen met het doel de paus af te zetten, ditmaal met de steun van de koningen van Spanje. De Fransen sloten een bondgenootschap met Venetië, waardoor de Sforza onder verdere druk gezet werden. Cesare huwde intussen met Charlotte d’Albret. Om haar toestemming te krijgen, verkreeg haar broer de kardinaalstitel. De Sforza knoopten een bondgenootschap met Sultan Bayezid II, maar het expeditiekorps waarmee zij Venetië wilden aanvallen, was sterk in de minderheid. De Sforza’s verloren hun macht en gingen naar Oostenrijk in ballingschap. (Bianca Maria Sforza was gehuwd met de Duitse koning en latere keizer, Maximiliaan I van het Heilig Roomse Rijk.) Lodewijk XII wou naar Napels trekken om een oude rekening met de Aragonezen te vereffenen. Alexander VI, die nog steeds hoopte dat Napels in het bezit van zijn familie zou komen, probeerde tevergeefs van Venetië de toelating te krijgen om het hertogdom Ferrara te veroveren voor zijn zoon.
Daarop begon Alexander de baronnen van de kerkstaat onder druk te zetten. Als eerste verloren de Caetani hun bezittingen aan de Borgia’s. In maart 1499, nog voor het sluiten van de Frans-Venetiaanse bond, verklaarde hij het vicariaat van de Sforza-Riario in Forlì en Imola afgezet en droeg dit over aan Cesare. Deze rukte op met Franse en Italiaanse troepen om zijn nieuwe gebied in te nemen. Imola gaf zich zonder strijd over en Forli kon worden ingenomen. Caterina Sforza, de vrouwelijke vicaris van Forli, werd gevangen gezet.
De Franse heerschappij was in Milaan reeds na korte tijd zo onpopulair, dat de inwoners Ludovica Sforza terug lieten komen. Op 5 februari 1500 nam hij weer zijn oude functie in. Zonder steun van de Fransen moest Cesare de strijd stilleggen, en keerde terug naar Rome. Kort daarop werd Ludovico, door de Zwitserse huurlingen, die hij niet meer kon betalen, afgezet en aan de Fransen uitgeleverd.
Eind april 1500 werd in Rome een pamflet verspreid met een ellenlange lijst van zonden van de onboetvaardige paus, wiens spoedige dood ook werd aangekondigd. Op de gedenkdag van Sint Petrus en Paulus, 29 juni, woedde een zware storm over Rome, waardoor niet alleen het plafond van het pauselijk paleis instortte, maar ook het baldakijn waaronder de pauselijke troon stond. De steunbalk hield stand, en Alexander kwam er met een paar schrammen vanaf. De gebeurtenissen waren wel voer voor de Romeinse geruchtenmolen. De pelgrims, die in grote aantallen aanwezig waren wegens het „heilige jaar”, vroegen zich af, wat de Goddelijke Voorzienigheid nog meer in petto zou hebben. Bijzonder populair was het verhaal dat de paus een nogal harde confrontatie had met de duivel, met wie hij naar men zei een pact duivel had gesloten.
Alexander had intussen alle kerkelijke vertegenwoordigers in Noord-Italië hun ambt ontnomen en probeerde Venetië, dat dat gebied beschermde, ertoe te bewegen zich terug te trekken. Aangezien Venetië bereid was Forlì, Imola en Pesaro aan de Borgia’s over te laten, wou Alexander ook dat zij de Manfredi in Faenza en de Malatesta in Rimini zouden prijsgeven. Om de volgende veldtocht in de Romagna te fincancieren, werden nieuwe kardinalen benoemd, die hier voor, zoals toen gebruikelijk was, mochten betalen. Pesaro en Rimini vielen zonder strijd in de handen van Cesares, maar de Manfredi wilden niet zomaar buigen. De belegering moest in de winter onderbroken worden en had pas de volgende lente succes. Tegen de overeenkomsten in liet Cesare Astorre Manfredi en zijn jongste broer, aan wie men beloofd had dat zij vrij zouden kunnen uitreizen, gevangen gezet in de Engelenburcht. Het jaar daarop werden zij gewurgd in de Tiber gevonden.
De republiek Venetië probeerde de Pontifex in 1500 tot een kruistocht tegen de Turken te bewegen, maar hij beschouwde de heerschappij van de Borgia’s over de Romagna als een prioriteit. Alexander had elke dukaat voor eigen belangen nodig en hield het bij mooie woorden. Alle Europese heersers zagen het als wenselijk om tegen de Turken ten strijde te trekken, maar toch bleven ze allemaal hun eigen belangen op de eerste plaats zetten. Alexander spoorde dus de Spaanse en Franse koningen aan om zelf het goede voorbeeld te geven, terwijl hij erop vertrouwde dat het niet zover zou komen. Toch organiseerde hij over heel Europa hulpacties en stond toe dat er financiële ondersteuning voor de kruistocht bijeen werd gebracht, maar deze brachten nauwelijks 40.000 dukaten op, wat slechts een derde was van wat hij met de laatste kardinaalbenoeming had verdiend. Toen een Venetiaans afgevaardigde in maart 1501 deze toestanden bij de paus aankaartte, beschuldigde Alexander de Venetianen ervan dat ze met de kruistocht uitsluitend zelfzuchtige doelen voor ogen hadden.
In juni 1501 liet hij de koning van Napels definitief vallen, omdat hij inzag dat de Borgia’s zich niet zouden kunnen vestigen als erfgenamen van de troon. Frankrijk en Spanje hadden een akkoord bereikt over de verdeling van het gebied, en koning Frederik I van Napels (Federico) werd door de paus afgezet. In juli 1501 werd Capua ingenomen. Federico begaf zich naar het eiland Ischia, waar hij zich aan de Franse koning onderwierp. In ruil kreeg hij een Frans hertogdom.
Alexander zocht toen ook naar een passende echtgenoot voor zijn dochter Lucretia Borgia. De vorige, de hertog van Bisceglie, was zonder medeweten van de paus, op het bevel van Cesare in het Vaticaan vermoord. Alexander koos Alfonso d’Este, de oudste zoon van Ercole I d’Este, de erfgenaam van het hertogdom Ferrara en Modena. Aanvankelijk weigerde Lucretia, maar kon zich tegen haar vader niet doorzetten.
In de grensgebieden van Napels en alle delen van Latium werden de burchten van de Colonna en hun bondgenoten, de Savelli, veroverd en toegevoegd aan de eigendommen van de Borgia’s. De beide families werden bovendien in augustus 1501 geëxcommuniceerd.
In de lente van 1502 maakte de overeenkomst tussen Spanje en Frankrijk over Napels plaats voor een oorlog. Cesare probeerde het hertogdom Urbino te bemachtigen, dat toebehoorde aan de Montefeltro’s. Men verdreef ook Jacopo d’Appiano uit Piombino en verklaarde de stad tot bischopszetel.
In juni 1502 kondigde Alexander aan dat hij Ferrara met al zijn kardinalen zou bezoeken. Zo versluierde hij dat zijn zoon, die inmiddels tot pauselijke vlagdrager of Gonfaloniere bevorderd was, aan het hoofd van een leger richting Spoleto vertrok. Het was de bedoeling het hertogdom Urbino te overvallen. Volgens de versie van de Venetianen had hij de artillerie en een deel van het huurlingenleger van Guidobaldo da Montefeltro, de hertog van UrbinoHerzog von Urbino, tegen betaling aan zijn kant gehaald.
Tijdens de verovering van de stad ontkwam Guidobaldo. Op zijn vlucht stelde hij vast dat een aantal van de kasteelheren van zijn gebeid hem weigerden onderdak te geven. Uiteindelijk vond hij toevlucht in het gebied van de Senenissima. Kort daarop, op 19 juli 1502 nam Cesare Camerino in, eveneens door omkoperij en verraad. De Borgia’s namen de gewezen generaal-commandant van de Venetianen, Giulio Cesare da Varano gevangen; later werd ook deze in Rome vermoord.
Vervolgens richtte Alexander zijn belangstelling op Bologna. De toenmalige stadsschrijver van Venetië, Marino Sanudo, vermeldde dat de paus zo gek was op Bologna, dat hij indien nodig zijn mijter zou verkopen om de stad te bezitten. Bologna was weliswaar de jure pauselijk leengoed en behoorde tot de kerkelijke staat, maar Giovanni Bentivoglio, de heerser van Bologna, sond onder speciale bescherming van de Franse koning.
De vijanden van de Borgia’s probeerden de koning, die zich in de zomer van 1502 in Lombardije ophield, aan hun kant te krijgen. Cesare kon in een persoonlijk onderhoud met de koning een nieuwe alliantie verkrijgen: Cesare schreef de verovering van Arezzo toe aan een eigenmachtig initiatief van zijn veldheer Vitellozzo Vitelli en de koning verlangde de ondersteuning van de paus in de strijd om Napels.
Zie ook de categorie met mediabestanden in verband met Alexander VI op Wikimedia Commons.
Namen van de in het „Annuario Pontifico” als tegenpaus genoemde pausen staan cursief tussen haakjes.
Petrus • Linus • Anacletus I • Clemens I • Evaristus • Alexander I • Sixtus I • Telesforus • Hyginus • Pius I • Anicetus • Soter • Eleutherus • Victor I • Zefyrinus • Calixtus I • (Hippolytus) • Urbanus I • Pontianus • Anterus • Fabianus • Cornelius • (Novatianus) • Lucius I • Stefanus I • Sixtus II • Dionysius • Felix I • Eutychianus • Cajus • Marcellinus • Marcellus I • Eusebius • Miltiades • Silvester I • Marcus • Julius I • Liberius • (Felix (II)) • Damasus I • (Ursinus) • Siricius • Anastasius I • Innocentius I • Zosimus • Bonifatius I • (Eulalius) • Celestinus I • Sixtus III • Leo I • Hilarius • Simplicius • Felix II • Gelasius I • Anastasius II • Symmachus • (Laurentius) • Hormisdas • Johannes I • Felix III • Bonifatius II • (Dioscurus) • Johannes II • Agapetus I • Silverius • Vigilius • Pelagius I • Johannes III • Benedictus I • Pelagius II • Gregorius I • Sabinianus • Bonifatius III • Bonifatius IV • Deusdedit (Adeodatus I) • Bonifatius V • Honorius I • Severinus • Johannes IV • Theodorus I • Martinus I • (Eugenius I) • Eugenius I • Vitalianus • Adeodatus II • Donus • Agatho • Leo II • Benedictus II • Johannes V • Conon • (Theodorus (II)) • (Paschalis (I)) • Sergius I • Johannes VI • Johannes VII • Sisinnius • Constantinus I • Gregorius II • Gregorius III • Zacharias • Stefanus (II) • Stefanus II (III) • Paulus I • (Constantinus II) • (Filippus) • Stefanus III (IV) • Hadrianus I • Leo III • Stefanus IV (V) • Paschalis I • Eugenius II • Valentinus • Gregorius IV • (Johannes (VIII)) • Sergius II • Leo IV • Benedictus III • (Anastasius (III)) • Nicolaas I • Hadrianus II • Johannes VIII • Marinus I • Hadrianus III • Stefanus V (VI) • Formosus • Bonifatius VI • Stefanus VI (VII) • Romanus • Theodorus II • Johannes IX • Benedictus IV • Leo V • (Christoforus) • (Sergius III) • Sergius III • Anastasius III • Lando • Johannes X • Leo VI • Stefanus VII (VIII) • Johannes XI • Leo VII • Stefanus VIII (IX) • Marinus II • Agapetus II • Johannes XII • Leo VIII • (Benedictus V) • Johannes XIII • Benedictus VI • (Bonifatius VII) • Benedictus VII • Johannes XIV • Johannes XV • Gregorius V • (Johannes XVI) • Silvester II • Johannes XVII • Johannes XVIII • Sergius IV • Benedictus VIII • (Gregorius (VI)) • Johannes XIX • Benedictus IX • Silvester III • Benedictus IX • Gregorius VI • Clemens II • Benedictus IX • Damasus II • Leo IX • Victor II • Stefanus IX • (Benedictus X) • Nicolaas II • Alexander II • (Honorius II) • Gregorius VII • (Clemens (III)) • Victor III • Urbanus II • Paschalis II • (Theodoricus) • (Albertus) • (Silvester (IV)) • Gelasius II • (Gregorius (VIII)) • Calixtus II • Honorius II • (Celestinus (II)) • Innocentius II • (Anacletus II) • (Victor (IV) (Gregorius)) • Celestinus II • Lucius II • Eugenius III • Anastasius IV • Hadrianus IV • Alexander III • (Victor (IV) (Octavianus)) • (Paschalis (III)) • (Calixtus (III)) • (Innocentius (III)) • Lucius III • Urbanus III • Gregorius VIII • Clemens III • Celestinus III • Innocentius III • Honorius III • Gregorius IX • Celestinus IV • Innocentius IV • Alexander IV • Urbanus IV • Clemens IV • Gregorius X • Innocentius V • Hadrianus V • Johannes XXI • Nicolaas III • Martinus IV • Honorius IV • Nicolaas IV • Celestinus V • Bonifatius VIII • Benedictus XI • Clemens V • Johannes XXII • (Nicolaas (V)) • Benedictus XII • Clemens VI • Innocentius VI • Urbanus V • Gregorius XI • Urbanus VI • (Clemens VII van Avignon) • Bonifatius IX • (Benedictus XIII van Avignon) • Innocentius VII • Gregorius XII • (Alexander V) • (Johannes (XXIII)) • Martinus V • (Clemens VIII van Avignon) • (Benedictus XIV van Avignon) • Eugenius IV • (Felix V) • Nicolaas V • Calixtus III • Pius II • Paulus II • Sixtus IV • Innocentius VIII • Alexander VI • Pius III • Julius II • Leo X • Hadrianus VI • Clemens VII • Paulus III • Julius III • Marcellus II • Paulus IV • Pius IV • Pius V • Gregorius XIII • Sixtus V • Urbanus VII • Gregorius XIV • Innocentius IX • Clemens VIII • Leo XI • Paulus V • Gregorius XV • Urbanus VIII • Innocentius X • Alexander VII • Clemens IX • Clemens X • Innocentius XI • Alexander VIII • Innocentius XII • Clemens XI • Innocentius XIII • Benedictus XIII • Clemens XII • Benedictus XIV • Clemens XIII • Clemens XIV • Pius VI • Pius VII • Leo XII • Pius VIII • Gregorius XVI • Pius IX • Leo XIII • Pius X • Benedictus XV • Pius XI • Pius XII • Johannes XXIII • Paulus VI • Johannes Paulus I • Johannes Paulus II • Benedictus XVI • Franciscus I
Hulp genealogie en geschiedenis (Nederland)Deepl vertaler • Schrijfassistent VRT] • ChatGPT (Opgepast! Altijd verifiëren!)] • rephrase.info • paraphraser.io • paraphraser.io • scribbr.io •