Jean Taffin

Jean Taffin de Oude (Doornik, 1529 – Amsterdam, 15 juli 1602), was een calvinistisch theoloog uit de Waalse Nederlanden.

ALs zoon van een rechtsgeleerde en raadspensionaris (een staatssecretaris ten tijde van de Republiek der Verenigde Nederlanden) was hij in de mogelijkheid om een opleiding als geestelijke te krijgen. In 1554 werd hij bibliothecaris en secretaris van Antoine Perrenot de Granvelle in Atrecht (Arras). Hij ging in 1557 bij Granville weg om kort in Genève bij Calvijn te studeren. In 1558 was hij in Antwerpen, waar hij contact had met de verboden gereformeerde gemeente. Toen de vervolging van calvinisten toenam en de hertog van Alva Antwerpen naderde, verliet Taffin de Nederlanden. Hij trok naar Aken en later Worms. Nadat hij zijn doctoraat behaalde in Genève, verbleef hij vanaf 1561 in Metz, waar hij in 1562 predikant werd in een eigen kerk.

In 1564 was hij uitgenodigd voor een geheime bespreking met Willem van Oranje over een vereniging van protestantse kerken, met Carolus Niellius, François Baudouin en Guido de Brès.

In 1567 werd hij voor het predikantambt naar Antwerpen beroepen, maar na slechts enkele weken keerde hij terug naar Metz. Wegens politieke onrust trok hij in 1569 naar Heidelberg.

Samen met Petrus Datheen organiseerde hij in 1571 de eerste nationale synode van de Nederlandse calvinisten, de Synode van Emden. In de herfst van 1573 verliet hij Heidelberg om in dienst te treden van Willem III. Taffin organiseerde de Synoden in Dordrecht (1574 en 1578) en in Middelburg (1581). In 1583 beëindigde hij zijn dienst aan het hof en was uitsluitend actief als predikant, achtereenvolgend in Antwerpen, Emden, Haarlem en Amsterdam.

Na de moord op Willem van Oranje volgde hij de Antwerpse burgemeester Marnix van Sint-Aldegonde maar vluchte naar Leiden, waar hij voorzitter was van de Waalse Synods van 18 tot 20 september 1587.

In Amsterdam raakte hij verwikkeld in de theologische onenigheid tussen de remontranten en de contraremonstranten.