Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Gebruiker:Franciscus/kladblok
== Deelonderwerp[
http://www.example.com koppelingstekst
'''Voer hier de niet op te maken tekst in''''''''Vetgedrukte tekst''[[[Onderwerp]]]'''] ==
Deelonderwerp ==
Deze pagina gebruik ik om nieuwe artikelen even op te bergen en te bewerken, vóórdat ik ze als bijdrage op Wikisage zet. Ook kan ik hier enkele geheugensteuntjes kwijt.
Franciscus 4 feb 2009 14:55 (UTC)
Antifascisme in de jaren dertig
Antifascisme is vooral een begrip van de jaren dertig; de vooroorlogse crisistijd. In die tijd werd de dreiging van het fascisme steeds sterker. Antifascisten demonstreerden, voerden actie en verspreidden propagandamateriaal om die dreiging tegen te gaan. Dat deden zowel de communisten als de socialisten en sociaaldemocraten, maar ook intellectuelen en kunstenaars lieten van zich horen.
- Onder fascisme wordt verstaan een totalitaire, ultrarechtse politieke stroming die gepaard gaat met brute onderdrukking van minderheden. In het nationaal-socialisme is daar ook nog volkerenmoord bij gekomen.
Anton Mussert
In begin van de jaren dertig, richtte de voormalige hoofdingenieur bij de Provinciale Waterstaat ingenieur Anton Mussert samen met Cornelis van Geelkerken de NSB op.
De NSB – wat staat voor Nationaal Socialistische Beweging – wilde er voor waken, dat door het falen van de democratie het land zou afglijden naar het communisme. Aanvankelijk wees Mussert de Duitse rassenleer en het antisemitisme als on-Nederlands krachtig van de hand, maar stelde later die mening bij, waardoor de partij radicaler, volkser en antisemitischer werd.
Het NSB-weekblad Volk en Vaderland, dat van 1933 tot 1945 het weekblad van de partij was, vertoonde al vanaf het begin antisemitische trekjes en voerde fascistische propaganda. Zo werd al in de tweede maand van haar bestaan voor het eerst de term 'de internationale Jood' in negatieve zin gebruikt.
Acties
In die tijd was er op straat veel politieke drukte. Er waren veel meer manifestaties en betogingen met spandoeken dan tegenwoordig. Het fascisme was er steeds op uit om de straat te veroveren, dus lag het voor de hand óók de straat op te gaan voor antifascistische acties. De colporteurs van het propagandistische NSB-weekblad Volk en Vaderland hadden het dikwijls moeilijk, doordat ze belaagd werden en met ijzeren staven werden verwond en weggejaagd. De WA (= Weerbaarheidsafdeling)- van de NSB werd veelal ingezet, om de colporteurs te beschermen.
|
|
Ook in de bioscoop werden antifascistische acties uitgevoerd. In de bioscoop Rembrandt in Utrecht werden geen beelden meer vertoond van de triomfantelijke parades van Benito Mussolini de fascistenleider van Italië, nadat antifascisten in de zaal daartegen geprotesteerd hadden. Ook in Amsterdam, Den Haag en Rotterdam werd in bioscoopzalen geprotesteerd tegen het vertonen van de Duitse patriottische films.
Soms weigerden havenarbeiders om Duitse vrachtschepen te lossen, die onder de nazivlag voeren.
Comité van Waakzaamheid
In 1936 werd een Comité van Waakzaamheid opgericht. Officieel heette dit comité:
- Het Comité van Waakzaamheid van anti-nationaal-socialistische Intellectueelen
Vanaf oktober 1938 was de naam:
- Comité van Waakzaamheid van Intellectueelen
In dat comité hadden professoren, studenten, journalisten, schrijvers en anderen zitting. In de periode 1936/1940 waarschuwde het Comité voor de bedreigingen van de vrijheid speciaal door het nationaal-socialisme.
Vanaf het begin kende het Comité problemen als gevolg van het feit dat een aantal leden communistische sympathieën had.
Ondanks zijn felle polemieken in een eerder stadium met de schrijvers Ter Braak en Du Perron, trad de rooms-katholieke schrijver en journalist Anton van Duinkerken in 1936 toe tot het Comité. Binnen een maand na de oprichting trokken echter de rooms-katholieke leden zich al weer uit het Comité terug, waaronder de theologen Dr. H.A. Poels en Dr. Titus Brandsma, en ook Anton van Duinkerken. Zij waren ervan overtuigd dat het nationaal-socialisme een bedreiging voor de kerk vormde, maar dat het communisme dat ook deed.
Verdere acties
Ook kunstenaars lieten van zich horen. In Amsterdam werd in 1935 het spraakmakende antifascistische drama De Beul van Pär Langerkvists opgevoerd, als nieuwe productie van de Amsterdamsche Tooneelvereeniging. Albert van Dalsum speelde hierin de hoofdrol. Het stuk bevatte talrijke kritische toespelingen op nazi-Duitsland en het nazisme, en werd er in gepoogd het publiek te waarschuwen voor het dreigende gevaar van het fascisme.
|
|
In het drama werden onder meer diverse radioberichten uitgesproken, die een duidelijke waarschuwing inhielden voor de verschrikkingen van de oorlog, die vijf jaar later daadwerkelijk zou uitbreken.
Na de première van De Beul op 9 november 1935 werd er in de media veel geschreven door voor- en tegenstanders over het anti-fascistische stuk.
Het stuk De Beul leidde tot een georganiseerde rel door leden van de NSB. Op 1 december 1935 zetten de keurtroepen van Anton Mussert – de WA - de hoofdstedelijke Stadsschouwburg op stelten, door met stinkbommen en projectielen te gooien. De voorstelling eindigde in een chaos.
Anton van Duinkerken
Het NSB-weekblad Volk en Vaderland vulde een paar dagen later – op vrijdag 6 december - zijn gehele voorpagina, om tegen de vertoonde gesubsidieerde liederlijkheid te protesteren.
Ergens, halverwege het artikel, schreef de leider van de NSB, Anton Mussert, het een en ander over den zich katholiek noemenden Van Duinkerken en gaf duidelijk een trap naar de dichter en schrijver/journalist Anton van Duinkerken 1),
die als lid van de Commissie van Bijstand voor Kunstzaken voor subsidiering van De Beul had gestemd.
Van Duinkerken nam de nacht na het verschijnen van Musserts artikel plaats achter zijn schrijftafel en schreef een meeslepend gedicht, vol historische feiten: de Ballade van den katholiek 2), een poëtische hartekreet, die tot op heden nog altijd leesbaar is, al zou de inhoud hier en daar nu wel anders zijn.
- Ballade van den katholiek
- Aan Ir. Mussert, die zich in zijn propagandablad
- van Vrijdag 6 December 1935 veroorloofde
- te schrijven over "den zich katholiek
- noemenden Van Duinkerken".
- Jawel, mijnheer ik noem mij katholiek,
- en twintig eeuwen kunnen ’t woord verklaren
- aan u en aan uw opgewonden kliek,
- die blij mag zijn met twintig volle jaren,
- als ónze God u toestaat te bedaren
- van ’t heilgeschreeuw, geleerd bij de barbaren,
- en als uw volksbeweging haar muziek
- toonzetten leert op ónze maat der eeuwen.
- De Roomsen hebben in de politiek
- iets meer gedaan dan onwelluidend schreeuwen.
- Daarom, mijnheer, noem ik mij katholiek.
- Gij weet het slecht, maar in een zieke tijd,
- toen Rome rot was van de dictatoren,
- elkaar verdringend met de grage nijd
- van wie elkanders roem niet kunnen horen,
- werd God de Zoon te Bethlehem geboren
- uit ene Maagd wier naam in uw oren
- klank voert van ketterij en godsdienststrijd:
- een joodse vrouw, die gij diep zoudt verachten
- – joden zijn aan uw soort niet sympathiek –
- maar die het licht is onzer zwartste nachten,
- Daarom, mijnheer, noem ik mij katholiek!
- Gij leeft te zeer in uw bewogen heden
- om het te weten, maar het is geschied,
- dat weinigen, die deze naam beleden
- beschermers bleken van het wijd gebied,
- waarop men heden nog beschaving ziet.
- Gij preekt wel, maar gij kent de teksten niet!
- Wat is úw toekomst zonder óns verleden?
- Bedenk, als onze duizendtallen dunnen,
- hoe eens paus Leo, ónvervalst mystiek,
- weerstand bood aan een overmacht van Hunnen!
- Daarom, mijnheer, noem ik mij katholiek.
- Gij zijt wellicht het oud verhaal vergeten,
- of kent het niet, maar leer het dan van mij,
- hoe zij, die Nederlands bevrijders heten
- uit Rooms geloof en Spaanse dwinglandij,
- onder bevel van Willem van Lumey
- onschuldigen vermoorden. Pleit hen vrij,
- wanneer dit past in ’t ruim van uw geweten!
- Steeds zal de holle leuze misdaad baren
- zodra zij vruchtbaar wordt bij ’t veil publiek!
- Ik kies de zijde van de martelaren.
- Daarom, mijnheer, noem ik mij katholiek!
- In Brabant weet men van de geus te spreken.
- Daar heb ik ’t vaderlands gevoel geleerd.
- Vouw ik de handen om den Heer te smeken,
- dat Hij ’t volk hoede, vrij en ongedeerd,
- van staatszucht, tirannie en van ’t verkeerd
- vertrouwen in wie door geweld regeert:
- nooit leerde ik de hand ten hemel steken,
- heil roepend om een nagemaakte Pruis.
- Op wat zich heil noemt, heeft mijn Kerk kritiek.
- De ware heiland kent ze aan ’t ware kruis.
- Daarom, mijnheer, noem ik mij katholiek!
- Prince:
- Heer Jezus zoet, de Prins der ware Kerk,
- die één is, heilig en apostoliek,
- maakt ons in dienst van Zijnen Vrede sterk,
- Daarom, mijnheer, noem ik mij Katholiek.
-
- Anton van Duinkerken 1935
Bronvermelding
Bronnen, noten en/of referenties:
- 1) Wilhelmus Johannes Maria Antonius Asselbergs ( 1903 - 1968 ), als regel alleen bekend onder zijn pseudoniem Anton van Duinkerken, was een Nederlandse dichter, essayist, hoogleraar, redenaar en literatuurhistoricus. Anton van Duinkerken was tijdens de Tweede Wereldoorlog met een aantal andere vooraanstaande Nederlanders gegijzeld in het kamp Sint-Michielsgestel. Door de Duitse bezetter werden zij wegens hun invloed als gevaarlijk beschouwd. Hij verbleef er in 1942 bijna acht maanden.
- 2) Een ballade is een in de Franse lyriek van de 14 e eeuw ontstane dichtvorm, die bestaat uit drie of meer strofen van zeven, acht of tien versregels en één strofe ( l'envoi = de opdracht ) van vier tot zeven regels. De laatste strofe bestond ook wel uit een ode aan de opdrachtgever, die Prince werd genoemd.
- De strofen van een ballade eindigen alle met dezelfde regel, de zogenaamde refreinregel.
- Vooral François Villon ( 1431 -1463? ) de grote dichter dief en vagebond, was de beroemdste Franse dichter van de late middeleeuwen, die vele ballades schreef. Eén van zijn bekendste ballades, is die welke hij schreef voor het 'concours' van Blois bij Charles d'Orleans: De ballade van de tegenstellingen.
De Staat (Muziek en beeldende kunst)
De Griekse filosoof en schrijver Plato, schreef in 380 v. Chr. de beroemd geworden dialoog De Staat (Politeia).
Wakker geschud door de onrechtvaardige terdoodveroordeling van de filosoof Socrates, stelde Plato vast, dat er geen rechtvaardigheid heerste in Athene. Om daar iets aan te doen moest niet zozeer het juridische systeem op de schop, maar de hele maatschappij. In De Staat; een dialoog die begint met het zoeken naar de definitie van 'rechtvaardigheid', wordt de 'ideale' staat beschreven.
Plato's idee van 'rechtvaardigheid' wijkt af van wat wij er gewoonlijk onder verstaan. Met 'rechtvaardigheid bedoelt hij eerder de toestand van orde en evenwicht in de staat, die ontstaat doordat alle delen goed met elkaar samenwerken.
De componist Louis Andriessen en de schilder Gérard Grassère zijn er in geslaagd op hun eigen wijze een indruk te geven van wat De Staat inhoudt.
Muzikale omzetting
De componist Louis Andriessen kwam op de gedachte om ideeën uit De Staat te putten en om te zetten in muziek als een bijdrage aan de discussie over de plaats van de muziek in de politiek. Andriessen is het niet met alles eens wat in De Staat wordt beweerd, maar gaat mee met sommige redeneringen.
|
|
Wat Plato wilde verbieden, was het sociale effect van sommige soorten muziek die werd gespeeld. Iets wat volgens Andriessen vergelijkbaar is met de demoraliserende aard van de concerten van de Rolling Stones .
De tweede reden om De Staat te schrijven lijkt in tegenspraak met de eerste. ‘’Misschien betreur ik het, dat Plato het verkeerd zag, door te stellen dat muzikale vernieuwingen een bedreiging voor de staat zouden vormen’’.
Als voorbeeld noemt Andriessen het volgende: Toen Bertold Brecht na de oorlog naar Europa terugkeerde, koos hij er voor zich in Oost-Duitsland te vestigen. Het eerste toneelstuk dat hij daar hij schreef, werd al gelijk bekritiseerd door de partij. In een interview zei Brecht tegen de verzamelde westerse journalisten: "In welk westers land zou de overheid de tijd en de moeite nemen om dertig uur met mij te besteden aan het bespreken van mijn toneelstukken?’’
Prémière
De première van De Staat op 28 november 1976 - door het Nederlands Blazers Ensemble - was een mijlpaal in het Nederlandse muziekleven.
Het werk is geschreven voor blazers ( hobo, hoorn, trompet, trombone en bastrombone ), harp, piano, elektrische- en basgitaar, altviolen en vrouwenstemmen.
Met De Staat maakte Louis Andriessen een klassieker die hem internationale faam bezorgde. Het is ook het begin van zijn internationale doorbraak.
Met dit werk behaalde hij in 1977 zowel de Matthijs Vermeulenprijs als de eerste prijs van het International Rostrum of Composers. 1)
Gérard Grassère
In 1985 organiseerde Louis Andriessen samen met de kunstschilder Gérard Grassère een expositie op het thema De Staat.
Gérard Joseph Grassère (Heerlen, 1915 - 's-Hertogenbosch, 1993) was een Nederlands kunstschilder, die zijn artistieke opleiding aan de Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen voltooide. Later studeerde hij nog een tijd in Parijs. Hij drukte zich – vooral in het begin - uit in een figuratieve - soms wat poëtische - expressionistische manier van schilderen. Later verruimde hij zijn palet en schilderde hij voornamelijk abstract.
|
|
Op een gegeven moment ontdekte hij, dat geluid als inspiratiebron kon werken. Dit werd echt concreet, toen hij geïnspireerd door de muziek van Herman van Veen, een aantal werken maakte.
Het schilderen op geluid bleek zeer uitnodigend te zijn en therapeutisch te werken. Aanvankelijk werden zijn ‘Geluidstransformaties’ beschouwd als puur artistieke experimenten, maar later werd de helende werking ervan ingezien.
Grassère bedacht, dat als het mogelijk is om ‘echte muziek om te zetten in kleur, het ook mogelijk moest zijn om lelijk, hinderlijk en irriterend geluid te transformeren. Ook dat leverde positieve resultaten op.
Expositie
Weer wat verder in de tijd bleek, dat het transformeren van geluid verrijkt was met een inhoudelijke betekenis, toen Gérard Grassère werd geïnspireerd door de muziek van De Staat. Hij schilderde in geheel nieuwe stijl een drieluik en nog enkele andere schilderijen op dit thema.
De triptiek die Grassère maakte naar aanleiding van de compositie De Staat, blijkt veel meer in te houden dan een illustratie van een compositie. Ze is een interpretatie van de ideeënwereld van de Griekse filosoof. Ligt in de compositie het accent op de verontwaardiging van de filosoof over het tekortschieten van de staatsinrichting van zijn tijd; Grassère benadert het gedachtegoed van Plato meer vanuit het denken vanuit de dialoog.
|
|
Hij zette klank om in kleur en vormde hiermee op unieke wijze een synthese tussen literatuur, muziek en de beeldende kunst. Dit sloot ook goed aan bij de denkwijze van Andriessen, die zich bewust was van de onmogelijkheid zijn idealen louter in tonen te duiden, waar met name zijn compositie De Staat over gaat.
Bij de vernissage op 20 september 1985 werd ook de muziek De Staat op LP uitgevoerd, en konden de genodigden zich verbazen over de klanken die de kleuren ondersteunden of juist nog meer betekenis gaven.
De expositie werd gehouden in Museum De Zonnehof 2) in Amersfoort, waar ook de LP van De Staat als Non commercial- limited edition te koop was 3).
Bronvermelding
Bronnen, noten en/of referenties:
- 1) Elk jaar komen radiomakers uit de hele wereld bij elkaar in het kader van de International Rostrum of Composers Award. Ze hebben namens hun land recente composities ingebracht die zich qua stijl onderscheiden en tegelijkertijd representatief zijn voor het nationale muziekleven. En daaruit kiezen ze in 2 categorieën de beste stukken.
- 2) De Zonnehof werd in 1956 ontworpen door Gerrit Rietveld.
- 3) In 1986 werd in het Centraal museum Utrecht een overzichtstentoonstelling van Gerard Grassère gehouden, waaronder de schilderijen van De Staat.
- Biografie geschreven door Hans Lutz: Gérard Grassère 1915 - 1993. Verenigde Offsetbedrijven Hardenberg Holland
- Gérard Grassère op Wikipedia
- De Staat op YouTube
Cœur
|
|
|
|
Enkele breuken hebben een eigen naam:
- √12
≈12 1 1 = 1
- 2 0 12 = 1
- 2 1 12 = 1,059463094
- 2 2 12 = 1,122462048
|
|
|
|
|
|
|
|
| Op een gegeven moment stelt hij vast,
dat het een verloren zaak is. |
|---|
|
|
- Het schrijven van de Magister Ludi aan de Pedagogische Dienst
|}
|
|
|
|
{{Overline| (12)}}om ergens een lijntje boven te trekken{{Overline|24}}
12
24
12
--
24
Breuken
a b⁄c: a b/c (geheel getal, teller en noemer) a⁄b: a/b (teller en noemer) 1⁄a: 1/a (alleen noemer)
12
--
24
{{Overline|24}}
12
24
44
sin α = sin 32 0 + 18 + [ ( 44 ) / 60 ) / 60 ] = sin 32,3122 0 = 0,5345 24
Schrijfwijze
Het hoofdtelwoord geeft de teller van een breuk weer, het rangtelwoord de noemer.
- 1 5 een vijfde, 7 10 zeven tiende, 1 2 6 een twee zesde.
- 11 1 5 elf en een vijfde, elf een vijfde, of elf gehelen en een vijfde.
Enkele breuken hebben een eigen naam:
Een derde lijkt een eigen naam te hebben. Het is als breuk een "gewone" combinatie (derde is het rangtelwoord van drie):
- 1 3 een derde (dus niet eenderde)
- 2 3 twee derde.
sina cosa
- 30-10 5
60 24/60
sin α = sin 32 0 + 18 + [ ( 44 ) / 60 ) / 60 ] = 0 = 0,5345 24
sin a = sin 32 + 18 + 44 60/60 = sin 32,3122
Het eerste voorbeeld is ook als volgt toe te lichten: als men twee taarten elk in vier even grote stukken snijdt, resulteert dat in acht stukken. Ook het delen van breuken is zo te beschrijven: als men anderhalve (1 1⁄2 = 3⁄2) euro uitgeeft aan artikelen die een halve euro per stuk kosten, krijgt men drie van die artikelen, want 3 2 : 1 2 = 3 2 × 2 1 = 3 × 2 2 × 1 = 3.
Rekenvoorbeeld
Bronvermelding
Bronnen, noten en/of referenties:
|
Een quote is weer heel iets anders. |
|
|
| a-b
a+b |
0,1 | 0,2 | 0,3 | 0,4 | 0,5 | 0,6 | 0,7 | 0,8 | 0,9 | 1,0 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| λ | 1,003 | 1,010 | 1,023 | 1,040 | 1,064 | 1,092 | 1,127 | 1,168 | 1,216 | 1,273 |
A = 2 π r
dan bevat dus de hele cirkel 2 π radialen, wat overeen komt met 360 graden. Omgekeerd == Bronvermelding ==
Bronnen, noten en/of referenties:
geldt ook, dat:
Groter
|
Op een gegeven moment meent hij, dat hij de zin van het Spel dicht is genaderd, maar denkt toch dat hij dit niet tot zijn beroep moet maken. |
| Priemtweelingen t/m 1000 | 2-100 | 100-200 | 200-300 |
|---|---|---|---|
| 3 en 5 | |||
| 5 en 7 | |||
| 17 en 19 | |||
| 29 en 31 | |||
| 41 en 43 | |||
| 59 en 61 | |||
| 71 en 73 | |||
| 101 en 103 | |||
| 107 en 109 | |||
| 149 en 151 | |||
| 179 en 181 | |||
| 191 en 193 | |||
| 197 en 199 |
| Priemtweelingen tot 200 |
|---|
| 3 en 5 |
| 5 en 7 |
| 17 en 19 |
| 29 en 31 |
| 41 en 43 |
| 59 en 61 |
| 71 en 73 |
| 101 en 103 |
| 107 en 109 |
| 149 en 151 |
| 179 en 181 |
| 191 en 193 |
| 197 en 199 |
1t0PeWRD
1t0PeWRD
<
Italiano: Scaramuccia
Deutsch: Scaramuz
Datum 1860(1860)
Quelle SAND Maurice. Masques et bouffons (Comedie Italienne). Paris, Michel Levy Freres, 1860
Urheber Maurice Sand
- 2 2/ 9 + 5/ 9 = 2 7/ 9
12 3 • 3 : 9 - √ 36 + 5 - 3 =
128 4/ 7 0 achtenveertig achtenveertig
- P = U • I • cos φ
- P = 3U f • I f • cos φ
waarbij:
- U f = U fase en I f = I fase
- P = 3 U fase• I fase • cos φ
- Moon River, Goodnight Moon, Moon Cloud, Dark of the Moon
haiku (senryu, tanka, waka) en poëzie (met name haikus) waarin wordt gestreefd op impressionistische wijze de ware essentie te vangen.
Over de eindigheid van driehoeken
Inleiding
- Δ BCD ~ Δ ABC
Franciscus 7 feb 2015 12:31 (CET)