Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Rode biet
Rode biet (Beta vulgaris subsp. vulgaris var. ruba) is een gekweekte variëteit van de Beta vulgaris (gewone biet), ondersoort vulgaris.
Oorsprong
De rode biet is nauw verwant aan de suikerbiet en de snijbiet en is net als deze een gekweekte variant van de biet (Beta vulgaris subsp. vulgaris). De Romeinen brachten deze mee naar Centraal-Europa. Deze cultuurplant is afkomstig uit het Middellandse Zeegebied, waarschijnlijk uit Noord-Afrika, en werd gekweekt uit de wilde biet (B. vulgaris L. subsp. maritima).
Rode kleur
De roodpaarse kleur van de biet is afkomstg van de kleurstoffen betanine en anthocyaan. Bij de gebruikelijke variëteiten die nu in de handel zijn is de rode kleur gelijkmatig verdeeld in de biet. Dit is een gevolg van de selectie en veredeling in de 19e en 20e eeuw. Bij niet veredelde variëteiten zijn de vaatbundels op het snijvlak van de biet te zien in de vorm van witte ringen.
Vroeger werd de rode biet ook gebruikt voor de kleurstof. Betanine wordt gebruikt als natuurlijke voedingskleurstof (E162), maar is niet erg hittebestendig.
Kweek
Rode biet wordt gekweekt in vele landen met gematigd klimaat. Ze wordt meestal gezaaid van midden april tot begin juli. Afhankelijk van de variëteit zijn de bieten na drie of vier maanden klaar om geoogst te worden. Ze kunnen worden geoogst tot kort voor de eerste vorst.
Voedingswaarde
Door het hoge gehalte aan vitamine B, kalium, ijzer en vooral foliumzuur is rode biet een gezonde groente. Ook de bladeren zijn eetbaar. Ze zijn rijk aan vitaminen en mineralen.
De voedingswaarde van 100 gram verse rode biet is gemiddeld:[1]
| Energetische waarde | 169 kJ |
| Koolhydraten | 8,40 gram |
| Eiwit | 1,50 gram |
| Vet | 0,10 gram |
| Vitamine A (retinol) | 2 μg |
| Vitamine C (ascorbine) | 10 mg |
| Caroteen | 0,01 mg |
| Vitamine B1 (thiamine) | 0,03 mg |
| Vitamine B2 (riboflavine) | 0,04 mg |
| Vitamine B3 (niacine) | 0,20 mg |
| Vitamine B6 (pyridoxine) | 0,05 mg |
| Vitamine E (tocoferol) | 0,05 mg |
| IJzer | 0,90 mg |
| zout | 0,1473 g |
| Zink | 0,30 mg |
| Magnesium | 25 mg |
| Chloor | 0 mg |
| Mangaan | 0,2 mg |
| Zwavel | 16 mg |
| Kalium | 336 mg |
| Calcium | 29 mg |
| Fosfor | 45 mg |
| Koper | 0,1 mg |
| Fluor | 0,02 mg |
Gerechten
Rode biet is een hoofdbestanddeel van borsjt (Oost-Europa), en van labskaus (Noord-Duitsland, Scandinavië). Rode biet wordt ook rauw gegeten als slaatje.
Geneeskundig gebruik
Reeds in de oudheid werd rode biet geneeskundig gebruikt door Hippocrates, Galenus en Dioscurides in De Materia Medica). In de Talmoed staan de gezondheidsaanbevelingen opgetekend van rabbi Chanina en rabbi Jochanan: „rode biet eten, mede drinken en in de Eufraat baden.”[2] De rode bietjes kwamen onder de aandacht van de West-Europeanen door Paracelsus, die ze in 1540 beschreef.
In 1826 vermeldde professor J. F. Osiander van de Universiteit van Göttingen in zijn boek over de volksgeneeskunde het gebruik van de rode biet bij de behandeling van neustumoren.
Tegen 1929 maakten de Duitse artsen Farberse[Toelichting gevraagd] en Franz Schönenberger (1865–1933) therapeutisch gebruik van de rode biet bij gevallen van kanker.
In 1936 deed professor Bakay van de Universiteit van Boedapest ook onderzoek. Hij gebruikte het bietensap om 72 patiënten met kanker en leukemie te behandelen en merkte dat zij zich goed voelden en de tumoren verdwenen, de patiënten aan het toenemen waren en de eetlust verbeterde.[3]
Sándor (Alexander) Ferenczi, van de Afdeling voor Inwendige Ziekten in het districtsziekenhuis van Csoma, maakte in de jaren 1950 gebruik van rode biet en werd vooral sinds zijn artikel in Erfahrungsheilkunde in oktober 1968 bekend voor zijn aanbeveling van rode biet als aanvullende therapie bij patiënten met boosaardige tumoren.[4][5][6]
Dr. Paul Gerhardt Seeger,[7] een baanbrekend kankeronderzoeker van zijn tijd, gebruikte rode biet, rechtsdraaiend melkzuur en zwarte-bessensap als krachtig middel om de door oxidatieve enzymen aangebrachte schade te herstellen.[8] Samen met zijn medewerker Walter H. Schacht[9] verrichtte hij aan de Forschungsstelle für Krebsforschung der Charité Berlin als eerste onderzoek naar de invloed van rode biet op de ademhaling van kankercellen.[10][3]
In 1963 stelde de Hongaarse dr. Tyuhak[Toelichting gevraagd] en een groep onderzoekers aan het Boedapest Instituut voor geneeskrachtige planten vast dat bieten 14 aminozuren bevatten, waarvan zij er negen identificeerden. Deze omvatten leucine, tryptofaan, valine, alanine, tyrosine, glutamine en ornithine. Bij nader onderzoek, vond hij in de bieten het alkaloïde allantoïne.[3]
In 1961 had de Roemeense professor E. Constantinescu en zijn medewerkers reeds vastgesteld dat allantoïne werkzaam is tegen tumoren.[11]
De Oostenrijkse arts Rudolf Breuss ontwikkelde een sapkuur, voornamelijk gebaseerd op rode biet, die tegen kanker werkzaam moest zijn. Hij werd aangeklaagd door de medische faculteit, die dit te simplistisch vond. Zijn advocaat, een voormalige patiënt, presenteerde een lijst van namen van mensen die volgens Breuss’ methode genezen waren.[12]
Dat rode biet geneeskrachtig zou zijn bij kanker, wordt algemeen nog niet beschouwd als ’bewezen’.[13]
Weblinks
- Beyond Medicine, 18 november 1015, Rode-bietenpoeder-concentraat
- (en) Henri Rosenberg, Cancer chemo(toxico)therapy revisited and alternative ways of healing. Chapter XIV: Beetroot (juice) as cancer therapy (p. 225) 1990.
- (en) Stephen Nottingham, Beetroot, op https://www.academia.edu/21542519/Beetroot
Verwijzingen
- º https://www.lebensmittellexikon.de/r0000200.php
- º (en) Stephen Nottingham, Beetroot, op https://www.academia.edu/21542519/Beetroot
- ↑ 3,0 3,1 3,2 http://www.iveikliga.lt/padek-sau/maitinkites-sveikai?id=249(vertaal via:
)
- º Rote Bete in der Zusatztherapie bei Kranken mit bösartigen Neubildungen, Haug, 1976. ISBN 377600357X, ISBN 9783776003574
- º International Clinical Nutrition Review, volumes 6-7
- º Erfahrungsheilkunde, oktober 1968. Haug.
- º Dr. Dr. Paul Gerhardt Seeger, aus dem Buch: "Erfolgreiche biologische Krebsabwehr durch Ursachenbekämpfung" P. G. Seeger, S. Wolz
- º http://cancerprogram.weebly.com/3-deactivation-of-the-oxidative-enzymes.html
- º https://www.semanticscholar.org/author/Paul-Gerhardt-Seeger/40515828
- º Gertrude Grimm, Abwehr und Heilung von Krebs, p. 36
- º Allantoin a plant constituent with diuretic effect
- º https://fastingparadise.wordpress.com/2012/12/20/rudolf-breuss-cancer-cure/
- º Steven Novella, Beetroots Don’t Cure Cancer, 13 april 2016, https://sciencebasedmedicine.org/beetroots-dont-cure-cancer/
