Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Gebruiker:Franciscus/kladblok: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
| Regel 13: | Regel 13: | ||
=Arthur Honneger= | =Arthur Honneger= | ||
Arthur Honneger (10 maart 1892-27 november 1955) was een | Arthur Honneger (10 maart 1892-27 november 1955) was een Zwitsers componist, geboren in Le Havre, Frankrijk, die de meeste tijd in Parijs woonde. Hij was één van de oprichters van Les Six. | ||
<br/>Zijn meest gespeelde werk is waarschijnlijk het orkestwerk ''Pacific 231'', dat werd geïnspireerd door het geluid van een langzaam optrekkende stoomlocomotief. Volgens Honneger ''is het muziekstuk geen imitatie van een locomotief - maar een abstracte symfonische studie.'' | |||
==Jeugd== | |||
De ouders van Arthur Honneger waren Zwitsers, die zich in Le Havre vestigden, waar zijn vader importeur van koffie was. Hij leerde viool spelen en begon al op jonge leeftijd te componeren. Hij leerde viool spelen en begon al op jonge leeftijd te componeren, aanvankelijk alleen op gevoel – de sonates van Beethoven als voorbeeld nemend. | |||
In 1909 ging Honneger viool en muziektheorie studeren aan het conservatorium van Zürich. In 1911 ging hij terug naar Frankrijk om zijn studie in Parijs aan het befaamde Conservatoire national supérieur de musique te vervolgen bij onder meer [[Charles–Marie Widor]] en [[Vincent d'Indy]].De oorlog riep hem als Zwitser terug naar zijn land, waar hij in militaire dienst was, tot hij in 1915 verlof kreeg weer in Parijs te gaan studeren. In 1918 was hij klaar met zijn studie af en schreef hij het ballet ''Le dit des jeux du monde'', dat beschouwd wordt als zijn eerste karakteristieke werk. | |||
==Eerste composities== | |||
In 1920 werd de Groupe des Six - een groep van zes componisten in Parijs - opgericht. | |||
De kern van deze groep werd gevormd door Arthur Honneger en [[Darius Milhaud]]. Verder bestond deze groep uit Germaine Tailleferre, Louis Durey, Francis Poulenc en George Auric. Zij lieten elkaar vrij in hun opvattingen. Zij verzetten zich vooral tegen het impressionisme en het romanticisme in de muziek, maar lieten elkaar vrij in hun opvattingen. | |||
Hun grote inspirator was de schrijver, dichter en toneelschrijver [[Jean Cocteau]]. | |||
<br/>Op zijn achtentwintigste verbaast Honneger de wereld met het oratorium ''Le Roi David''. | |||
Honegger componeerde het stuk bij een lyrisch toneelstuk van zijn landgenoot René Morax. Het stuk volgt het leven van Koning David uit het Oude Testament aan de hand van een twintigtal schilderijen. | |||
Het oratorium werd door critici ontvangen als een innoverend muziekstuk. Het blies niet alleen nieuw leven in het genre van oratorium, maar was ook een inspiratie voor de opkomst van de [[atonale muziek]] en het [[serialisme]]. | |||
Hij bleef steeds de Zwitserse nationaliteit behouden, ofschoon hij bijna altijd in Frankrijk gewoond heeft | |||
| Regel 25: | Regel 34: | ||
De populaire interpretatie van het stuk is dat het een stoomlocomotief weergeeft, een interpretatie die wordt ondersteund door de titel van het stuk. Honegger, echter, stond erop dat hij schreef het als een oefening in het opbouwen van stuwkracht terwijl het tempo van het stuk vertraagt Hij noemde het oorspronkelijk Mouvement Symphonique, maar gaf het later de naam Pacific 231, een klasse stoomlocomotief, aangeduid in Whyte notatie als 4-6-2, wat betrekking heeft op het aantal wielen. In Frankrijk telt men niet het aantal wielen maar het aantal assen , waardoor de aanduiding 2-3-1 ontstaat. Het beeldt het langzaam op gang komen en de pathetische lyriek van een zware en snelle locomotief | De populaire interpretatie van het stuk is dat het een stoomlocomotief weergeeft, een interpretatie die wordt ondersteund door de titel van het stuk. Honegger, echter, stond erop dat hij schreef het als een oefening in het opbouwen van stuwkracht terwijl het tempo van het stuk vertraagt Hij noemde het oorspronkelijk Mouvement Symphonique, maar gaf het later de naam Pacific 231, een klasse stoomlocomotief, aangeduid in Whyte notatie als 4-6-2, wat betrekking heeft op het aantal wielen. In Frankrijk telt men niet het aantal wielen maar het aantal assen , waardoor de aanduiding 2-3-1 ontstaat. Het beeldt het langzaam op gang komen en de pathetische lyriek van een zware en snelle locomotief | ||
In 1923 werd het gereorchestreerd en in Zwitserland voorgedragen als oratorium, in het Duits. In het jaar erna werd het vertaald naar het Frans en werd het in Parijs en Rome opgevoerd. | |||
In | |||
Versie van 26 okt 2017 10:51
== Deelonderwerp[
http://www.example.com koppelingstekst
'''Voer hier de niet op te maken tekst in''''''''Vetgedrukte tekst''[[[Onderwerp]]]'''] ==
Deelonderwerp ==
Deze pagina gebruik ik om nieuwe artikelen even op te bergen en te bewerken, vóórdat ik ze als bijdrage op Wikisage zet. Ook kan ik hier enkele geheugensteuntjes kwijt.
Franciscus 4 feb 2009 14:55 (UTC)
Arthur Honneger
Arthur Honneger (10 maart 1892-27 november 1955) was een Zwitsers componist, geboren in Le Havre, Frankrijk, die de meeste tijd in Parijs woonde. Hij was één van de oprichters van Les Six.
Zijn meest gespeelde werk is waarschijnlijk het orkestwerk Pacific 231, dat werd geïnspireerd door het geluid van een langzaam optrekkende stoomlocomotief. Volgens Honneger is het muziekstuk geen imitatie van een locomotief - maar een abstracte symfonische studie.
Jeugd
De ouders van Arthur Honneger waren Zwitsers, die zich in Le Havre vestigden, waar zijn vader importeur van koffie was. Hij leerde viool spelen en begon al op jonge leeftijd te componeren. Hij leerde viool spelen en begon al op jonge leeftijd te componeren, aanvankelijk alleen op gevoel – de sonates van Beethoven als voorbeeld nemend. In 1909 ging Honneger viool en muziektheorie studeren aan het conservatorium van Zürich. In 1911 ging hij terug naar Frankrijk om zijn studie in Parijs aan het befaamde Conservatoire national supérieur de musique te vervolgen bij onder meer Charles–Marie Widor en Vincent d'Indy.De oorlog riep hem als Zwitser terug naar zijn land, waar hij in militaire dienst was, tot hij in 1915 verlof kreeg weer in Parijs te gaan studeren. In 1918 was hij klaar met zijn studie af en schreef hij het ballet Le dit des jeux du monde, dat beschouwd wordt als zijn eerste karakteristieke werk.
Eerste composities
In 1920 werd de Groupe des Six - een groep van zes componisten in Parijs - opgericht.
De kern van deze groep werd gevormd door Arthur Honneger en Darius Milhaud. Verder bestond deze groep uit Germaine Tailleferre, Louis Durey, Francis Poulenc en George Auric. Zij lieten elkaar vrij in hun opvattingen. Zij verzetten zich vooral tegen het impressionisme en het romanticisme in de muziek, maar lieten elkaar vrij in hun opvattingen.
Hun grote inspirator was de schrijver, dichter en toneelschrijver Jean Cocteau.
Op zijn achtentwintigste verbaast Honneger de wereld met het oratorium Le Roi David.
Honegger componeerde het stuk bij een lyrisch toneelstuk van zijn landgenoot René Morax. Het stuk volgt het leven van Koning David uit het Oude Testament aan de hand van een twintigtal schilderijen.
Het oratorium werd door critici ontvangen als een innoverend muziekstuk. Het blies niet alleen nieuw leven in het genre van oratorium, maar was ook een inspiratie voor de opkomst van de atonale muziek en het serialisme.
Hij bleef steeds de Zwitserse nationaliteit behouden, ofschoon hij bijna altijd in Frankrijk gewoond heeft
De populaire interpretatie van het stuk is dat het een stoomlocomotief weergeeft, een interpretatie die wordt ondersteund door de titel van het stuk. Honegger, echter, stond erop dat hij schreef het als een oefening in het opbouwen van stuwkracht terwijl het tempo van het stuk vertraagt Hij noemde het oorspronkelijk Mouvement Symphonique, maar gaf het later de naam Pacific 231, een klasse stoomlocomotief, aangeduid in Whyte notatie als 4-6-2, wat betrekking heeft op het aantal wielen. In Frankrijk telt men niet het aantal wielen maar het aantal assen , waardoor de aanduiding 2-3-1 ontstaat. Het beeldt het langzaam op gang komen en de pathetische lyriek van een zware en snelle locomotief
In 1923 werd het gereorchestreerd en in Zwitserland voorgedragen als oratorium, in het Duits. In het jaar erna werd het vertaald naar het Frans en werd het in Parijs en Rome opgevoerd.
In 1894 werd de staf van het Franse leger opgeschrikt door een affaire die ook de gehele Franse samenleving zou treffen: een officier zou verraad hebben gepleegd.
Alfred Dreyfus, een joodse kapitein uit de Elzas 1), - een idealere boosdoener zou er nauwelijks te vinden zijn geweest - werd er valselijk van beschuldigd een spion voor Duitsland te zijn.
Zijn degradatie, zijn deportatie naar Duivelseiland 2) en zijn terugkeer naar Frankrijk verdeelde de maatschappij in voor- en tegenstanders. Iedereen had wel een mening over de affaire. Zelfs de bekende kunstschilders Edgar Degas en Paul Cézanne waren overtuigd van Dreyfus’schuld.
De doorslaggevende rol in de openbaarmaking van het schandaal werd gespeeld door de schrijver Émile Zola, die zich voor zijn vrijlating en rehabilitatie inzette met zijn beroemde open brief uit 1898, getiteld J' Accuse...! ( Ik beschuldig ) In zijn geschrift - gericht aan de president van de Republiek - werd ook de naam van de werkelijke spion genoemd.
Valse beschuldiging
De Dreyfusaffaire ( L'affaire Dreyfus ) was een gerechtelijk schandaal dat rond 1900 grote gevolgen had in de Franse politiek. Het ging om de onterechte veroordeling van de Joods-Franse officier Alfred Dreyfus (1859-1935). Dreyfus werd er van beschuldigd een spion voor Duitsland te zijn.
De veroordeling van Dreyfus op 15 oktober 1894 bleek achteraf gebaseerd te zijn op valse verklaringen, op onwettig bewijsmateriaal, twijfelachtige manuscripten en op documenten die door de werkelijke spion – Ferdinand Walsin-Esterhazy – geformuleerd waren.
Dreyfus werd op 5 januari 1895 in een geheim proces tot levenslange gevangenisstraf veroordeeld, die hij op het beruchte Duivelseiland moest uitzitten. Gelijk werd hij uit zijn rang gezet, en werden zijn insignes afgerukt en als grootste vernedering voor een officier: zijn zwaard gebroken.
Het hoofd van de inlichtingendienst van het leger, kolonel Marie Georges Picquart kwam in zijn onderzoek naar de zaak achter de werkelijke gang van zaken. Hij ontdekte de rol van Esterhazy en gaf dit door aan zijn superieuren. Die deden alles om de "eer van de strijdkrachten" te redden, en waarschuwden kolonel Picquart zijn ontdekking stil te houden maar hij hield vol en zette zijn onderzoek voort. Hij werd hierdoor van zijn taken ontheven en op dienstreis gestuurd en beschuldigd van vervalsing van de brief die hem overtuigd had van Esterhazy's schuld. Later werd hij zelfs ontslagen en gevangengezet.
Nog enkele officieren maakten valse documenten om de schuld bij Dreyfus te leggen. Alles werd er aan gedaan om herziening van het proces te voorkomen, en het geheel in de doofpot te laten verdwijnen. Er was blijkbaar bij de hogere legerleiding meer aan de hand dan alleen deze affaire!
Maatschappelijke tegenstellingen
De Dreyfusaffaire zou twaalf jaar duren, en zette Frankrijk op zijn kop. Parijs bijvoorbeeld was in twee kampen verdeeld. Er gaapten diepe kloven tussen de voor- en tegenstanders van Dreyfus, de Dreyfusards en de Antidreyfusards.
Vriendschappen werden opgezegd en families raakten gescheiden van elkaar en salons waar vroeger Joden en verkapte anti-semieten samenkwamen, werden openlijk vijandig.
De joodse bankiers-familie Ephrussi werd gewantrouwd en er van verdacht Émile Zola onderdak te verschaffen. Vijf agenten postten de hele nacht voor de deur van de woning. Inspecteur Frécourt kwam s'middags persoonlijk de dagvaardiging afgeven, die bij de Ephrussi's zijn toevlucht zou hebben gezocht. Wat niet zo was 3).
Wanneer hij het waagt om terug te keren, zal monsieur Zola niet aan het waakzame oog van de politie ontsnappen.
Revisie van het proces
Bernard Lazare - een Joods-Frans literair criticus en een politiek journalist en publicist - leverde een eerste tekst ter verdediging van Dreyfus waarin hij een revisie van het proces eiste. Hij legde zich vrijwel volledig toe op deze taak. Begin november 1896 bracht hij in België zijn verhandeling uit, L'Affaire Dreyfus – Une erreur judiciaire ( De zaak Dreyfus, een gerechtelijke dwaling ),en weerlegde alle beschuldigingen puntsgewijs en verzocht om het proces te herzien. Lazare viel in zijn verhandeling de schuldigen aan door ze op hun beurt een voor een te beschuldigen. Hij besloot zijn geschrift hij met een litanie die aanvangt met "J'accuse!" ( Ik beschuldig ). Deze versie overhandigde hij ongeveer twee jaar later aan Émile Zola, die deze woorden vervolgens onsterfelijk maakte.
J'Accuse...!
De bekende schrijver en journalist Émile Zola verdiepte zich in de onterechte veroordeling en stelde een brief op die in eerste instantie als pamflet werd gedrukt, waarna Zola overwoog:
|
|
Op het moment dat het pamflet zou worden uitgebracht, kwam de gedachte in mij op om mijn brief een bredere en ruimere bekendheid te geven door het in een krant te publiceren.
Hij vervolgt:
Ik ben de directeur, de heer Ernest Vaughan zeer dankbaar. Na de verkoop van driemiljoen exemplaren van de krant en de gerechtelijke procedures die erop volgden bleven de pamfletten in het magazijn liggen.
J’accuse - gericht aan president Félix Faure - verscheen op de voorpagina van L' Aurore ( De dageraad ) van donderdag 13 januari 1898, en sloeg in als een bom.
De openingszin van de brief slaat gelijk de juiste toon aan:
- Monsieur le Président,
- Me permettez-vous, dans ma gratitude pour le bienveillant accueil que vous m’ avez fait un jour, d’avoir le souci de votre juste gloire et de vous dire que votre étoile, si heureuse jusqu’ici, est menacée de la plus honteuse, de la plus ineffaçable des taches?
Vrij vertaald levert dit op:
- Mijnheer de President,
- Sta me toe, met dank voor het vriendelijke welkom dat u me ooit heeft gegeven, mijn bezorgdheid te uiten voor uw roem en om u te vertellen dat uw glans
- - zo gelukkig tot nu toe -
- wordt overschaduwd door zeer beschamende en onuitwisbare schandvlekken.
In zijn brief legt Émile Zola zeer uitvoerig en nauwkeurig de werkelijke toedracht uit en noemt de naam van de echte verrader, namelijk majoor Ferdinand Walsin-Esterhazy. Ook een aantal verdere betrokkenen noemt hij met naam en toenaam.
Aan het eind van de brief komt Émile Zola tot een opsomming van beschuldigingen aan ruim 10 personen, met als laatste beschuldiging:
- J’accuse les bureaux de la guerre d’avoir mené dans la presse une campagne abominable, pour égarer l’opinion et couvrir leur faute.
Dit betekent:
- Ik beschuldig de voorlichtingsbureaus van het Ministerie van Oorlog, die oorzaak zijn geweest van een verfoeilijke campagne uitgevoerd door de pers, om hiermee de publieke opinie te misleiden en zodoende hun eigen schuld te ontkennen.
Émile Zola eindigt zijn betoog met deze woorden:
- J’attends.
- Veuillez agréer, monsieur le Président, l’assurance de mon profond respect.
Vertaald is dit:
- Ik wacht af.
- Bedankt mijnheer de President, wees verzekerd van mijn diepste respect.
Rehabilitatie
Vrij kort na het verschijnen van de brief werd Zola door de minister van Oorlog aangeklaagd wegens laster en in februari 1898 veroordeeld tot een jaar gevangenisstraf en een boete van 3000 franc. Émile Zola wachtte het hoger beroep niet af, maar vluchtte naar Engeland, waar hij een jaar verbleef, totdat het vonnis werd herzien. De boete werd intussen door een vriend van hem betaald.
Intussen ontwikkelde Bernard Lazare zich tot een reizende onderzoeker en nam de nodige stappen in de richting van een herziening van het vonnis.
Toen president Faure in februari 1899 overleed, kwam er een ommekeer in de zaak Dreyfus. Zijn opvolger - de socialist Émile Loubet - had een andere kijk op deze zaak. Vrij kort na zijn aanstelling werd door het Hof van Cassatie het vonnis uit 1895 vernietigd, en op 19 september 1899 kreeg Dreyfus amnestie en werd hij vrijgelaten. Ook de ontslagen en gevangen gezette kolonel Marie Georges Picquart werd weer vrijgelaten.
Pas op 12 juli 1906 werd Dreyfus geheel vrijgesproken en weer in het leger aangenomen, nu als majoor. Door zijn slechte gezondheid werd hij in 1907 eervol ontslagen. In de Eerste Wereldoorlog keerde hij echter terug en werd uiteindelijk bevorderd tot luitenant-kolonel.
Slotbeschouwing
De zaak Dreyfus blijft een van de meest opvallende voorbeelden van een gerechtelijke dwaling die eenvoudig te herstellen was geweest als de legerleiding had willen meewerken. Een belangrijke rol werd bij deze zaak gespeeld door de pers - vals voorgelicht door het Ministerie van Oorlog - en de publieke opinie, gevoed door de verdeeldheid tussen Dreyfusanten en Antidreyfusanten.
Ook opmerkelijk is, dat de werkelijke spion, Ferdinand Walsin-Esterhazy in een besloten zitting voor een militair tribunaal moest verschijnen en toch werd vrijgesproken. Hij nam uiteindelijk zijn toevlucht tot het Verenigd Koninkrijk waar hij buitenlands correspondent werd voor het antisemitische weekblad La Libre Parole. In 1908 vestigde hij zich onder de naam Jean de Voilemont in Harpenden. Hij schreef hier artikelen voor het Franse tijdschrift L'Éclair.
Bronvermelding
Bronnen, noten en/of referenties:
- 1) Na de verloren Frans-Duitse Oorlog van 1870 moest Frankrijk de Elzas aan het nieuwe Duitse Keizerrijk afstaan. Daarin vormde het sindsdien met Lotharingen als Elzas-Lotharingen een provincie die met de status van Reichsland voorlopig vanuit Berlijn zou worden bestuurd. Geleidelijk aan werd het Frans verwijderd uit het bestuur en het onderwijs. Veel Elzassers en vooral de ambtenaren en militairen vertrokken naar Frankrijk. Daar werden ze veelal met enige wantrouwen benaderd.
- 2) Het Duivelseiland ( Île du Diable ) is het kleinste en noordelijkste eiland voor de kust van Frans-Guyana. Het werd ingericht als strafkolonie. Onder het regime van Napoleon III werden er politieke gevangenen vastgezet. Sinds 1866 werd het eiland alleen gebruikt voor een beperkt aantal veroordeelden, die als staatsgevaarlijk werden geschouwd, zoals terroristen en spionnen. Alfred Dreyfus, verbleef er van 1895 tot 1899 onder een bijzonder streng regime. Hij zat in een hut die hij aanvankelijk niet mocht verlaten.
- 3) In hoofdstuk 11 in het boek: De haas met de barnstenen ogen van Edmund de Waal, wordt de onderlinge strijd tussen Dreyfusanten en antidreyfusanten uitermate goed weergegeven.
|
|
span>
- Ook in de bioscoop werden antifascistische acties uitgevoerd
|}
Enkele breuken hebben een eigen naam:
- √12
≈12 1 1 = 1
- 2 0 12 = 1
- 2 1 12 = 1,059463094
- 2 2 12 = 1,122462048
|
|
|
|
|
|
|
|
| Op een gegeven moment stelt hij vast,
dat het een verloren zaak is. |
|---|
|
|
- Het schrijven van de Magister Ludi aan de Pedagogische Dienst
|}
|
|
|
|
{{Overline| (12)}}om ergens een lijntje boven te trekken{{Overline|24}}
12
24
12
--
24
Breuken
a b⁄c: a b/c (geheel getal, teller en noemer) a⁄b: a/b (teller en noemer) 1⁄a: 1/a (alleen noemer)
12
--
24
{{Overline|24}}
12
24
44
sin α = sin 32 0 + 18 + [ ( 44 ) / 60 ) / 60 ] = sin 32,3122 0 = 0,5345 24
Schrijfwijze
Het hoofdtelwoord geeft de teller van een breuk weer, het rangtelwoord de noemer.
- 1 5 een vijfde, 7 10 zeven tiende, 1 2 6 een twee zesde.
- 11 1 5 elf en een vijfde, elf een vijfde, of elf gehelen en een vijfde.
Enkele breuken hebben een eigen naam:
Een derde lijkt een eigen naam te hebben. Het is als breuk een "gewone" combinatie (derde is het rangtelwoord van drie):
- 1 3 een derde (dus niet eenderde)
- 2 3 twee derde.
sina cosa
- 30-10 5
60 24/60
sin α = sin 32 0 + 18 + [ ( 44 ) / 60 ) / 60 ] = 0 = 0,5345 24
sin a = sin 32 + 18 + 44 60/60 = sin 32,3122
Het eerste voorbeeld is ook als volgt toe te lichten: als men twee taarten elk in vier even grote stukken snijdt, resulteert dat in acht stukken. Ook het delen van breuken is zo te beschrijven: als men anderhalve (1 1⁄2 = 3⁄2) euro uitgeeft aan artikelen die een halve euro per stuk kosten, krijgt men drie van die artikelen, want 3 2 : 1 2 = 3 2 × 2 1 = 3 × 2 2 × 1 = 3.
Rekenvoorbeeld
Bronvermelding
Bronnen, noten en/of referenties:
|
Een quote is weer heel iets anders. |
|
|
| a-b
a+b |
0,1 | 0,2 | 0,3 | 0,4 | 0,5 | 0,6 | 0,7 | 0,8 | 0,9 | 1,0 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| λ | 1,003 | 1,010 | 1,023 | 1,040 | 1,064 | 1,092 | 1,127 | 1,168 | 1,216 | 1,273 |
A = 2 π r
dan bevat dus de hele cirkel 2 π radialen, wat overeen komt met 360 graden. Omgekeerd == Bronvermelding ==
Bronnen, noten en/of referenties:
geldt ook, dat:
Groter
|
Op een gegeven moment meent hij, dat hij de zin van het Spel dicht is genaderd, maar denkt toch dat hij dit niet tot zijn beroep moet maken. |
| Priemtweelingen t/m 1000 | 2-100 | 100-200 | 200-300 |
|---|---|---|---|
| 3 en 5 | |||
| 5 en 7 | |||
| 17 en 19 | |||
| 29 en 31 | |||
| 41 en 43 | |||
| 59 en 61 | |||
| 71 en 73 | |||
| 101 en 103 | |||
| 107 en 109 | |||
| 149 en 151 | |||
| 179 en 181 | |||
| 191 en 193 | |||
| 197 en 199 |
| Priemtweelingen tot 200 |
|---|
| 3 en 5 |
| 5 en 7 |
| 17 en 19 |
| 29 en 31 |
| 41 en 43 |
| 59 en 61 |
| 71 en 73 |
| 101 en 103 |
| 107 en 109 |
| 149 en 151 |
| 179 en 181 |
| 191 en 193 |
| 197 en 199 |
1t0PeWRD
1t0PeWRD
<
Italiano: Scaramuccia
Deutsch: Scaramuz
Datum 1860(1860)
Quelle SAND Maurice. Masques et bouffons (Comedie Italienne). Paris, Michel Levy Freres, 1860
Urheber Maurice Sand
- 2 2/ 9 + 5/ 9 = 2 7/ 9
12 3 • 3 : 9 - √ 36 + 5 - 3 =
128 4/ 7 0 achtenveertig achtenveertig
- P = U • I • cos φ
- P = 3U f • I f • cos φ
waarbij:
- U f = U fase en I f = I fase
- P = 3 U fase• I fase • cos φ
- Moon River, Goodnight Moon, Moon Cloud, Dark of the Moon
haiku (senryu, tanka, waka) en poëzie (met name haikus) waarin wordt gestreefd op impressionistische wijze de ware essentie te vangen.
Over de eindigheid van driehoeken
Inleiding
- Δ BCD ~ Δ ABC
Franciscus 7 feb 2015 12:31 (CET)