Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Jean-Marie Berckmans
| Jean-Marie Berckmans | ||
| Afbeelding gewenst | ||
| Algemene informatie | ||
| Volledige naam | Jean-Marie Henri Berckmans | |
| Pseudoniem | J.M.H. Berckmans | |
| Geboren | Leopoldsburg, 28 oktober 1953 | |
| Overleden | Antwerpen, 31 augustus 2008 | |
| Land | België | |
| Dbnl-profiel | ||
Jean-Marie Henri Berckmans (Leopoldsburg, 28 oktober 1953 – Antwerpen, 31 augustus 2008) was een Vlaams schrijver. Hij gaf zijn boeken uit onder de naam J.M.H. Berckmans. Hij gebruikte zijn schrijversinitialen naar het voorbeeld van de Nederlandse auteur J.M.A. Biesheuvel.
Het gezin Berckmans verhuisde naar Antwerpen toen hij twaalf jaar was. Aan het Sint-Lievenscollege bleek hij een goede leerling in taalvakkken. In de jaren zestig begon hij te schrijven. Hij liet zich aan de universiteit inschrijven om Germaanse filologie te gaan studeren, maar voor het academiejaar begon werd hij opgenomen in een psychiatrische instelling, waardoor aan zijn loopbaan als schrijver een vroegtijdig einde leek te zijn gekomen. Hij bleef tot zijn 23 jaar in de instelling en leefde daarna als eenzaat. Hij had zijn hele leven lang een ernstige bipolaire stoornis, was hardnekkig verslaafd aan alcohol en roken.
Eind jaren zeventig begon hij opnieuw boeken te publiceren. Hij trouwde met Lut van Dijck.[1] In het begin van de jaren tachtig werkte hij enkele jaren als schoenverkoper in Italië, in de periode toen zijn Italiaanse lievelingsschrijver en politicus Leonardo Sciascia deelnam aan de parlementaire commissie die de terechtstelling van Aldo Moro door de Rode Brigades onderzocht. Zijn tijd in Italië liet een diepe indruk op hem na.[2] Via zijn schoonbroer Frans Roggen kon hij verhalen publiceren in het literaire tijdschrift De Brakke Hond.
Uitendelijk vluchtte hij in een manisch-depressieve bui uit Italië en vond een tijd onderdak bij zijn schoonzus en haar man Frans Roggen, tot zijn echtgenote Lut het niet langer uithield bij hem.[3]
Vanaf de jaren negentig was hij erg actief. In die periode maakte hij ook kort deel uit van de rocktheatergroep Circus Bulderdrang, samen met onder anderen Vitalski en Manu Bruynseraede.
Zijn werk is sterk beïnvloed door schrijvers als Samuel Beckett. Ook de beat poets, onder wie Allen Ginsberg, hadden invloed op sommige van zijn boeken zoals Het zomert in Barakstad, dat vaak beschouwd wordt als zijn meesterwerk. Binnen de Vlaamse literatuur plaatste hij zich binnen de traditie van eigenzinnige, selfmade schrijvers die een eigen taaluniversum weten te scheppen, zoals Stijn Streuvels, Louis Paul Boon en Ivo Michiels.
Zijn laatste tijdens zijn leven uitgegeven boek uit 2006, Je kunt geen twintig zijn op de suikerheuvel, was ook een van zijn meest succesvolle. Het boek stond op de longlist van De Gouden Uil Literatuurprijs.
Hij kreeg een graf op de Antwerpse begraafplaats Schoonselhof, op het ereperk waar ook andere schrijvers liggen zoals Paul van Ostaijen en Willem Elsschot (perk R, rij 11), schuin tegenover het graf van beeldhouwer Albert Szukalski, met wie hij goed bevriend was.[4] Omdat het graf aanvankelijk geen grafsteen kreeg, dreigde het te verdwijnen.[5] Het speciale grafmonument ziet eruit als een berg steenkolen, wat enerzijds verwijst naar zijn donker leven, maar ook naar de streek van de steenkoolmijnen waar hij geboren werd. De steedkoolmijnen kwamen vaak voor in zijn werken. Op het graf staat een plaatje op met verwijzingen uit zijn boeken: Hier dwaalt J.M.H. BERCKMANS in de grauwzone van Barakstad. 28-10-1953 31-08-2008
Boeken
- Geschiedenis van de revolutie (1977; heruitgegeven in 1994 als Brief aan een meisje in Hoboken)
- Tranen voor Coltrane (1977; heruitgegeven in 2015)
- Vergeet niet wat de zevenslaper zei (1989)
- Café De Raaf nog steeds gesloten (1990)
- Rock & roll met Frieda Vindevogel (1991)
- Het zomert in barakstad (1993)
- Brief aan een meisje in Hoboken (1994; heruitgave van zijn debuut Geschiedenis van de revolutie)
- Taxi naar de Boerhaavestraat (1995)
- Bericht uit Klein Konstantinopel (1996)
- Ontbijt in het vilbeluik (1997)
- Slecht nieuws voor Doctor Paf de Pierennaaier, Pandemonium in de Grauwzone (1997)
- Berckmans’ Beste (1997)
- Berckmans’ Biotoop (1999-2000)
- Na het baden bij Baxter en de ontluizing bij Miss Grace (2000)
- Het onderzoek begint (2002)
- As op Jazzwoensdag (2003)
- Je kunt geen twintig zijn op suikerheuvel (2006) (getiteld naar een tekstregel uit Sugar mountain van Neil Young: You can’t be twenty on sugar mountain")
- 4 Laatste verhalen en enige nagelaten brieven (2009)
- Verhalen uit de Grauwzone – J.M.H. Berckmans' beste (2018)
Weblink
Verwijzingen
- º De zus van Leen van Dijk, die tot 2018 directeur was van het Letterenhuis.
- º https://motoronderhoud.blogspot.com/2008/09/in-memoriam-jean-marie-berckmans-1953.html
- º https://www.de-lage-landen.com/article/leven-en-lijden-van-een-onverplaatsbare-dolmen
- º https://www.schoonselhof.be/schoonselhofac/berckmans%20jean-marie.html
- º http://vitalskiblog.blogspot.com/2010/04/het-graf-van-jmh-berckmans.html
