Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Henk Breuker (schrijver)
| Henk Breuker | ||
| Afbeelding gewenst | ||
| Algemene informatie | ||
| Volledige naam | Hendrikus Frederikus (Henk) Breuker | |
| Geboren | 20 maart 1918, Amsterdam | |
| Overleden | 6 februari 1999, Montpellier | |
| Land |  Nederland
| |
| Beroep | schrijver en timmerman | |
Hendrikus Frederikus (Henk) Breuker (Amsterdam, 20 maart 1918 - Montpellier, 6 februari 1999) was een Nederlandse schrijver en timmerman en heeft een belangrijke rol gespeeld in het litteraire milieu in en rond Montpellier, Frankrijk.
Als derde kind in het katholieke arbeiders gezin van Harmannus Josephus Casparis Breuker en Rosalinda Geertruida Frederica (Rosa) van Hulssen bleek hij al vroeg veel interesse te hebben voor het schrijven van liedjes en korte verhalen. Na zijn rooms katholieke lagere school volgde hij een mulo opleiding en behaalde hij in 1937 een diploma stenografie. In diezelfde tijd was hij zeer actief als schrijver en regisseur bij de St. Josefgezellen. Vlak voor de oorlog vond hij zijn eerste baantje bij de wijnhandelaar Sandor Vadas aan de Herengracht 338. Daar kreeg hij alle tijd om te schrijven, aangezien de oorlog de klandizie van de wijnkelder tot een minimum had teruggebracht . Daar ontmoet hij een aantal schrijvers, waaronder Anton van Duinkerken, Jef Last. Johan Winkler, Ed Hoornik, L. Th. Lehman. Zij moedigen hem aan en al snel, in 1941, verschijnt er een eerste gedicht De kelder in de Gulden Winckel, maandschrift voor de boekenvrienden in Groot-Nederland. In dat jaar voltooid hij ook zijn eerste roman het laatste accoord, die door Fred von Eugen, directeur van N.V. Amsterdamsche Boek- en Courantmaatschappij wordt aan genomen en persklaar wordt gemaakt. Door de oorlogsomstandigheden werd de uitgave uitgesteld en bij een bombardement op Amsterdam ging het manuscript verloren. Wat wel een jaar later in 1942 uitkwam bij de N.V. Amsterdamse boek- en Courantmaatschappij, was zijn roman Kinderen spelen toneel, ‘een spel in drie bedrijven en talrijke taferelen, opgevoerd door jongens en meisjes in de grote stad’.
In 1943 ontvlucht hij Nederland en komt hij met 2 Nederlandse vrienden in Montpellier terecht, waar hij zich voor de rest van zijn leven heeft gevestigd. Naast zijn werk als aannemer is hij blijven schrijven en onderhield hij contacten met Nederlandse uitgevers. Tot 1949 publiceerde hij regelmatig gedichten en korte verhalen in de tijdschriften Columbus, Ad Interim, Libertinage , de Vlaamse Gids en het tijdschrift Faun. Na 1949 richt hij zich meer op Frankrijk en zeker nadat hij door de schrijver Joseph Delteil is ontdekt en voorgesteld aan de jonge schrijver Frederic Jacques Temple, met wie hij een levenslange vriendschap sluit. Dat verbond met een grote groep Franse schrijvers uit de Languedoc waaronder Joseph Delteil, Christian Dédet, Jean Paulhan, Fréderic Jacques Temple en vele anderen, was voor Henk Breuker zeer belangrijk temeer daar hij ten opzichte van de Nederlandse literaire wereld meer en meer in een isolement raakte. De Franse groep schrijvers had ook veel contacten met schrijvers buiten de Languedoc o.a Henri Miller, Jean Cocteau en Lawrence Durrell en Henk Breuker deed daar zijn voordeel mee.
Met Jacques Temple en François Caries richtte hij in 1951 de Groupe de la Licorne op om jonge schrijvers uit Montpellier en het Franse zuiden te promoten. De groep beheerde een piepklein winkeltje en drukkerij waar mooie kleine uitgaven in lood gezet werden en uitgegeven. In 1956 stond hij, samen met de schrijvers Jean Joubert , Christian Dedet en Jean Paul Guibbert aan de wieg van het literaire tijdschrift Les Cahiers de la Licorne. Dit tijdschrift kreeg een zekere faam en het was de plek waar veel jonge schrijvers uit Frankrijk debuteerden o.a. René Pons en Roger Kowalski en vele andere. Maar het was ook een blad dat over de grenzen keek en waarin teksten van buitenlandse schrijvers in werden gepubliceerd waaronder Peter Handke.. De groep de la Licorne vertaalde ook werk van Nederlandse schrijvers en gaf in 1952 de bundel “Matière” uit, een vertaling van de bundel “Stof” van Gerrit Achterberg. Naast schrijver en timmerman was Henk Breuker ook geen onverdienstelijke fotograaf die prachtige tijdsbeelden maakte van de Midi in de jaren vijftig– en zestig.
In 1965 verscheen Rekeldichten, een bundeling van gedichten die hij schreef tijdens zijn oorlogsjaren in Amsterdam en tijdens zijn eerste jaren in Zuid Frankrijk. Bij Bruna verscheen in 1958 de verhalenbundel Quatorze Juillet.
In Frankrijk werd zijn werk regelmatig gepubliceerd in tijdschriften en ook in de Cahiers de la Licorne. In 1975 werd zijn roman la Peste Grise uitgegeven gevolgd in 1988 door de roman Monsieur Dril, ou les nuits d’ Amsterdam. Henk Breuker, man tussen twee culturen, is overleden in Montpellier en hij ligt begraven op de gemeentelijke begraafplaats van Montferrier, het dorpje waar hij zijn laatste levensjaren door bracht.