Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Rode biet: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
(betanine) |
||
| Regel 5: | Regel 5: | ||
==Rode kleur== | ==Rode kleur== | ||
De roodpaarse kleur van de biet is afkomstg van de | De roodpaarse kleur van de biet is afkomstg van de kleurstoffen betanine en anthocyaan. Bij de gebruikelijke variëteiten die nu in de handel zijn is de rode kleur gelijkmatig verdeeld in de biet. Dit is een gevolg van de selectie en veredeling in de 19e en 20e eeuw. Bij niet veredelde variëteiten zijn de vaatbundels op het snijvlak van de biet te zien in de vorm van witte ringen. | ||
==Geneeskundig gebruik== | ==Geneeskundig gebruik== | ||
{{disclaimer medisch lemma}} | |||
Sándor (Alexander) Ferenczi, van de Afdeling voor Inwendige Ziekten in het districtsziekenhuis van Csoma, maakte in de jaren 1950 gebruik van rode biet en werd vooral sinds zijn artikel in ''Erfahrungsheilkunde'' in oktober 1968 bekend voor zijn aanbeveling van rode biet als aanvullende therapie bij patiënten met boosaardige tumoren.<ref>[https://books.google.com/books?id=HxWgAAAACAAJ&dq=rote+bete+in+der+zusatztherapie+bei+kranken+mit+bösartigen+neubildungen ''Rote Bete in der Zusatztherapie bei Kranken mit bösartigen Neubildungen''], Haug, 1976. ISBN 377600357X, ISBN 9783776003574</ref><ref>[https://books.google.com/books?&id=8dRGAAAAYAAJ&pg=PA108 International Clinical Nutrition Review], volumes 6-7</ref><ref>{{ts.|Erfahrungsheilkunde}}, oktober 1968. Haug.</ref> Reeds in de oudheid werd rode biet geneeskundig gebruikt door [[Hippocrates]], [[Galenus]] en [[Dioscurides]]. In de [[Talmoed]] staan de gezondheidsaanbevelingen opgetekend van rabbi [[Chanina ben Dosa|Chanina]] en rabbi [[Jochanan ben Zakkai|Jochanan]]: „rode biet eten, [[mede (drank)|mede]] drinken en in de [[Eufraat]] baden.”<ref>http://www.stephennottingham.co.uk/beetroot6.htm</ref> De rode bietjes kwamen onder de aandacht van de West-Europeanen door [[Paracelsus]], die ze in 1540 beschreef. | Sándor (Alexander) Ferenczi, van de Afdeling voor Inwendige Ziekten in het districtsziekenhuis van Csoma, maakte in de jaren 1950 gebruik van rode biet en werd vooral sinds zijn artikel in ''Erfahrungsheilkunde'' in oktober 1968 bekend voor zijn aanbeveling van rode biet als aanvullende therapie bij patiënten met boosaardige tumoren.<ref>[https://books.google.com/books?id=HxWgAAAACAAJ&dq=rote+bete+in+der+zusatztherapie+bei+kranken+mit+bösartigen+neubildungen ''Rote Bete in der Zusatztherapie bei Kranken mit bösartigen Neubildungen''], Haug, 1976. ISBN 377600357X, ISBN 9783776003574</ref><ref>[https://books.google.com/books?&id=8dRGAAAAYAAJ&pg=PA108 International Clinical Nutrition Review], volumes 6-7</ref><ref>{{ts.|Erfahrungsheilkunde}}, oktober 1968. Haug.</ref> Reeds in de oudheid werd rode biet geneeskundig gebruikt door [[Hippocrates]], [[Galenus]] en [[Dioscurides]]. In de [[Talmoed]] staan de gezondheidsaanbevelingen opgetekend van rabbi [[Chanina ben Dosa|Chanina]] en rabbi [[Jochanan ben Zakkai|Jochanan]]: „rode biet eten, [[mede (drank)|mede]] drinken en in de [[Eufraat]] baden.”<ref>http://www.stephennottingham.co.uk/beetroot6.htm</ref> De rode bietjes kwamen onder de aandacht van de West-Europeanen door [[Paracelsus]], die ze in 1540 beschreef. | ||
Versie van 30 aug 2016 20:26
Rode biet (Beta vulgaris subsp. vulgaris var. ruba) is een gekweekte variëteit van de Beta vulgaris (gewone biet), ondersoort vulgaris.
Oorsprong
De rode biet is nauw verwant aan de suikerbiet en de snijbiet en is net als deze een gekweekte variant van de biet (Beta vulgaris subsp. vulgaris). De Romeinen brachten deze mee naar Centraal-Europa. Deze cultuurplant is afkomstig uit het Middellandse Zeegebied, waarschijnlijk uit Noord-Afrika, en werd gekweekt uit de wilde biet (B. vulgaris L. subsp. maritima).
Rode kleur
De roodpaarse kleur van de biet is afkomstg van de kleurstoffen betanine en anthocyaan. Bij de gebruikelijke variëteiten die nu in de handel zijn is de rode kleur gelijkmatig verdeeld in de biet. Dit is een gevolg van de selectie en veredeling in de 19e en 20e eeuw. Bij niet veredelde variëteiten zijn de vaatbundels op het snijvlak van de biet te zien in de vorm van witte ringen.
Geneeskundig gebruik
Sándor (Alexander) Ferenczi, van de Afdeling voor Inwendige Ziekten in het districtsziekenhuis van Csoma, maakte in de jaren 1950 gebruik van rode biet en werd vooral sinds zijn artikel in Erfahrungsheilkunde in oktober 1968 bekend voor zijn aanbeveling van rode biet als aanvullende therapie bij patiënten met boosaardige tumoren.[1][2][3] Reeds in de oudheid werd rode biet geneeskundig gebruikt door Hippocrates, Galenus en Dioscurides. In de Talmoed staan de gezondheidsaanbevelingen opgetekend van rabbi Chanina en rabbi Jochanan: „rode biet eten, mede drinken en in de Eufraat baden.”[4] De rode bietjes kwamen onder de aandacht van de West-Europeanen door Paracelsus, die ze in 1540 beschreef.
In 1826 vermeldde professor J. F. Osiander van de Universiteit van Göttingen in zijn boek over de volksgeneeskunde het gebruik van de rode biet bij de behandeling van neustumoren.
Tegen 1929 maakten de Duitse artsen Farberse en Franz Schoenenberger (1865–1933) therapeutisch gebruik van de rode biet bij gevallen van kanker.
Dr. Paul Seeger, een baanbrekend kankeronderzoeker van zijn tijd, gebruikte rode biet, rechtsdraaiend melkzuur en zwarte-bessensap als krachtig middel om de door oxidatieve enzymen aangebrachte schade te herstellen.[5]
Verwijzingen
- º Rote Bete in der Zusatztherapie bei Kranken mit bösartigen Neubildungen, Haug, 1976. ISBN 377600357X, ISBN 9783776003574
- º International Clinical Nutrition Review, volumes 6-7
- º Erfahrungsheilkunde, oktober 1968. Haug.
- º http://www.stephennottingham.co.uk/beetroot6.htm
- º http://cancerprogram.weebly.com/3-deactivation-of-the-oxidative-enzymes.html