Oudkalendaristen

De Griekse oudkalendaristen of Paleoïmerologieten (Grieks: Παλαιοημερολογίτες, Paleoimerologites) is een verzamelnaam voor de groepen die zich afscheidden van de Grieks-orthodoxe kerk wegens onenigheid over het afschaffen van de traditionele juliaanse kalender.

Geschiedenis

Tot in de vroege twintigste eeuw gebruikten de oosters orthodoxe kerken algemeen de juliaanse kalender. De kalenderhervorming door paus Gregorius XIII werd door hen niet gevolgd. Momenteel liep het verschil tussen beide kalenders op tot 13 dagen.

Op 23 maart 1924 werd door de kerk van Griekenland de herziene juliaanse kalender aangenomen. Een jaar voordien had de Griekse staat de gregoriaanse kalender gaan gebruiken. Op 25 maart 1923 dook een probleem op, omdat de jaarlijkse herdenking van de revolutie van 1821 en de kerkelijke feestdag van de Annunciatie samenvielen. De kerk besloot daarom een gewijzigde juliaanse kalender in te voeren, waarin de data overeen zouden komen met de seculiere kalender.

De omschakeling verliep niet zonder slag of stoot. De conservatiefste groep in de kerk vond dit een katholiserende maatregel. Zowel onder de geestelijken als onder de leken verzetten sommigen zich tegen de vernieuwingen, en werden daarbij aangespoord door vele priesters en monniken van over heel Griekenland en de berg Athos. In 1935 keerden drie bisschoppen in hun bisdom terug naar de vertrouwde juliaanse kalender opnieuw, wijdden vier gelijkgezinde geestelijken tot bisschop, en schiepen zo een kerkgemeenschap met de naam „kerk van de ware christenen van de Grieks-orthodoxe kerk” (Grieks: Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, afgekort als Γ.Ο.Χ.). Zij verklaarden dat de officiële orthodoxe kerk van Griekenland schismatiek was. Tegen 1937 splitste de beweging in twee over de vraag of de bisdommen die de herziene juliaanse kalender hadden aangenomen nog wel orthodox waren.

Leer

Griekse oudkalendaristen houden vast aan traditionele Grieks-orthodoxe praktijken. Hoewel zij oudkalendaristen genoemd worden of zichzelf soms zo noemen, zeggen zij dat zij zich niet enkel wegens de kalenderhervorming hebben afgescheiden. De kalender is slechts een symptoom van wat zij wel de „de panheresie (overal aanwezige ketterij) van oecumenisme.” Zij zien de deelname van plaatselijke orthodoxe kerken aan de moderne oecumenische beweging als problematisch. Dikwijls vinden ze de kalender ook van dogmatisch belang. De aanname van de kalender in 1924 kenmerkte ook het begin van de orthodoxe deelname aan de oecumenische beweging. In de 16e eeuw werd door drie pan-orthodoxe (algemene orthodoxe) concilies een anathema (plechtige vervloeking) uitgesproken over het aannemen van de gregoriaanse kalender. Sommige oudkalendaristen beschrijven hun positie dat zij zich hebben afgescheiden van de grotere orthodoxe gebieden om de ware orthodoxie tegen ketterse vernieuwingen in leer en praktijk.

Behalve de kalender hebben de oudkalendaristen over het algemeen dezelfde riten en geloof behouden als de kerk van Griekenland. Er zijn echter verschillen in verband met de doop. Elke kerk verwerpt de kerkleiding van de andere kerk. Sommigen zien de doop door de andere orthodoxe kerken als geldig. Officieel aanvaarden zij leden uit de andere kerken door het orthodoxe vormsel: de chrismatie.

(en) Old Calendarists op Orthodoxwiki

  Intertaalkoppelingen via Wikidata (via reasonator)