Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Maurice Mességué

Uit Wikisage
Versie door Mendelo (overleg | bijdragen) op 29 jul 2013 om 17:57 (+)
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
rel=nofollow

Maurice Mességué (14 december 1921, Colayrac-Saint-Circq (bij Toulouse), Lot-et-Garonne, Frankrijk) is een Franse fytotherapeut.

Leven en werken

De Franse ’kruidenpaus’ verkondigt sinds het begin van de jaren 1950 een op geneeskrachtige kruiden gebaseerde gezondheidsleer en voedingswetenschap. Mességué maakte van de fytotherapie een eigen beroep. Zijn ervaring putte hij uit 300 jaar familietraditie: hij leerde veel van zijn vader, een landbouwer uit het Franse departement Gers. Hij behandelde personen zoals bijvoorbeeld Jean Cocteau, Winston Churchill, Maurice Utrillo, Mistinguett, wielrenner Fausto Coppi, Angelo Giuseppe Roncalli, die later paus Johannes XXIII werd, koning Faroek van Egypte, bondskanselier Konrad Adenauer en vele anderen. In 1958 richtte hij in Fleurance in het departement Gers zijn eerste firma op, gespecialiseerd in cosmetica op plantaardige basis, en gaf dit bedrijf de naam Laboratoires des Herbes Sauvages.

Aanvankelijk noemde hij zich ’genezer’, maar later gaf hij die term op en koos hij voor ’fytotherapeut’, „om niet verwisseld te worden met die mensen die zich deze naam toeëigenen, terwijl ze alleen die van charlatan verdienen.”[1] Hij richtte een vereniging op waarmee hij zou streven naar een wettelijke erkenning van de vrije geneeskunde, maar ontdekte gauw dat de vereniging tot de aanval moest overgaan „om dit toch zo mooie beroep van een aantal misdadige elementen die veruit in de meerderheid waren, te zuiveren.” [2] Zijn felste conflicten had hij niet met patiënten, artsen of de tuchtraad van de Orde der Geneeskundigen, maar met mensen van wie hij dacht dat het collega’s waren.

In de jaren ’50 en ’60 werd hij werd eenentwintig keer voor de rechtbank gehaald wegens ’onwettige uitoefening van de geneeskunde’. Op de laatste rechtszaak, op 6 mei 1968 in Grasse, luidde de uitspraak: „Een oordeel zegt niets over de wetenschappelijke werking van een behandeling. Toch staat het vast dat Mességué onder allerlei omstandigheden genezingen heeft weten te boeken die zonder meer verbijsterend te noemen zijn.” Hij werd veroordeeld tot slechts 1000 francs boete, minder dan de helft van het wettelijke strafminimum van 2400 francs was. De kranten titelden: „Overwinning. Het proces in Grasse, startsein voor de vrije geneeskunde.”[3]

In 1971 werd Mességué burgemeester van Fleurance. Hij waarschuwde de bevolking over het gevaar van vervuiling door insecticiden en onkruidverdelgers en startte een campagne ten gunste van biologische voeding. In zijn firma Fleurance chez Soi — Maison de Maurice Mességué ontwikkelde hij zijn cosmetische en fytotherapeutische producten. In april 1988 ontving hij voor zijn schoonheidsolie IRIONE de Oscar de la Cosmétique.

Na de oprichting van het Institut Maurice Mességué trok hij zich in 1994 terug uit de zaak. De firma Les Laboratoires Maurice Mességué werkt verder volgens zijn filosofie.

Een aantal van zijn werken

Zijn bekende boeken zijn:

  • 1949: Le guerisseur cet inconnu (De genezer, die onbekende)
  • 1961: Votre poison quotidien (Uw dagelijks gift)
  • 1970: Des hommes et des plantes (Mensen en kruiden)
  • 1972: C’est la nature qui a raison (De natuur heeft altijd gelijk)
  • 1994: Mon herbier de santé (Mijn gezondheidskruidenboek)

Weblinks

Verwijzingen

  1. º Maurice Mességué, Mensen en kruiden, ISBN 90 235 9140 2, p. 209
  2. º ——, p. 212
  3. º ——, p. 224, 235, 246