Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Lucien Van Beirs: verschil tussen versies

Uit Wikisage
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Geen bewerkingssamenvatting
Regel 4: Regel 4:


==levensloop==
==levensloop==
Lucien Van Beirs studeerde rechten en filosofie aan de [[Université libre de Bruxelles]]. Hij begin zijn carrière in [[Nijvel]] en werd in 1931 substituut van de [[Procureur des Konings]] in Brussel.
Lucien Van Beirs studeerde rechten en filosofie aan de [[Université Libre de Bruxelles]]. Hij begin zijn carrière in [[Nijvel]] en werd in 1931 substituut van de [[Procureur des Konings]] in Brussel.


In 1936 werd hij voor een korte periode kabinetschef van [[Victor de Laveleye]], nadien nam hij zijn taken bij het parket terug op. Tevens werd hij assistent van [[Léon Cornil]] aan de ULB.
In 1936 werd hij voor een korte periode kabinetschef van [[Victor de Laveleye]], nadien nam hij zijn taken bij het parket terug op. Tevens werd hij assistent van [[Léon Cornil]] aan de ULB.


===Tweede Wereldoorlog===
In 1940 werd Van Beirs Procureur des Konings.
In 1940 werd Van Beirs Procureur des Konings.


  Sollicité officiellement par Louis van Autgaerden, commissaire en chef de la ville de Bruxelles qui jusqu'à ce jour avait toujours refusé d'obtempéré à de telles demandes sans que l'occupant y trouve à redire, il lui demande, face aux demandes toujours plus pressante des allemands de prendre attitude. Si un accord partiel était intervenu en mars 1941 avec les oberfeldkommandanturen concernant le fait que l'armée d'occupation ne pourrait pas s'appuyer sur les services de police quant au volet exécutoire des décisions allemandes, les choses étaient, en ce qui concerne les arrestations toujours restées en suspens. En juillet 1941, Lucien Van Beirs lui répond dans un courrier que selon lui, il n'appartient pas à la police belge de procéder à des arrestations pour le compte de l'occupant qui au sens de la loi belge ne constitue pas une autorité pouvant valablement ordonner de telles arrestations. Il précise enfin que tout fonctionnaire qui, sans contrainte physique ou morale, satisferait de telles demandes, se rendrait coupable d'arrestations illégales et arbitraires1.
Tijdens de [[Tweede Wereldoorlog]] werd Van Beirs, net zoals alle andere magistraten, geconfronteerd hoe moest worden samengewerkt met de Duitse bezetter. Van Beirs was oordeel dat het niet aan het Belgisch gerecht was om blindelings de bevelen van de Duitsers uit te voeren.
 
Op 16 juli 1941 werd Van Beirs omwille van zijn houding door de Duitsers tijdelijk opgesloten.
 
===De zaak Prédom===
Na afspraken op 8 oktober 1942 met de Duitsers besliste het gerecht in 1942 verzetslieden actiever te vervolgen omdat volgens de afspraken het Belgisch gerecht in de toekomst de straffen zou uitspreken in politieke zaken, Vele leden binnen justitie hoopten dat de straffen voor de betrokkenen minder erg zouden zijn dan wanneer ze werden opgespoord en berecht door de Duitsers.  
 
Vanuit die overweging besliste Van Beirs om de communist [[Eugène Predom]] en zijn vriendin aan te houden nadat bij een huiszoeking propagandamateriaal en een springtuig waren aangetroffen. Mogelijks gebeurde de aanhouding ook onder druk van de Duitsgezinde Anderlechtse adjunct-commissaris [[Jan Stappaerts]]. Van Beirs was zich bewust van de gevaren door berechting door de Duitsers, en waarschuwde hier in interne stukken van het parket ook voor. Hij ging echter uit van de naleving van de afspraken dat Predom door de Belgen zou worden berecht. De Duitsers leefden de afspraken echter niet na en Prédom werd in januari 1943 vermoord op de [[Nationale Schietbaan]].
 
Van Beirs was erg verontwaardigd en weigerde hierop nog actief Belgische verzetslieden te vervolgen.
 
Samen met een aantal andere magistraten werd Van Beirs opnieuw opgesloten op 12 december 1942 in de[[Fort van Hoei|citadel van Hoei]]. Van Beirs werd gedeporteerd nar het [[concentratiekamp]] van [[Buchenwald]]. Hij werd op 11 april 1945 bevrijd door het [[Verenigde Staten|Amerikaanse]] leger.
 


Lucien Van Beirs sera arrêté une première fois, le 16 juillet 1941 puis, une seconde fois le 12 décembre 1942. Avec d'autre magistrats, il est incarcéré à la Citadelle de Huy. Il est ensuite déporté par les Nazis. Il survivra à sa déportation et ne sera libéré à Buchenwald par les américains que le 11 avril 1945 en même temps que Jean Fonteyne. Lors de la libération, le photographe de guerre, Raphaël Algoet, prend un cliché de lui devant son baraquement. Cette photo se trouve maintenant dans la collection du fonds Algoet conservée au CEGESOMA.


Après guerre, Lucien Van Beirs deviendra président de la cour de cassation. Il meurt en 1970, lors de ses obsèques, Walter Ganshof van der Meersch lui rend hommage en prononçant son éloge funèbre.
Après guerre, Lucien Van Beirs deviendra président de la cour de cassation. Il meurt en 1970, lors de ses obsèques, Walter Ganshof van der Meersch lui rend hommage en prononçant son éloge funèbre.

Versie van 12 aug 2019 16:04

MEE BEZIG

Lucien Van Beirs (Schaarbeek 25 augustus 1900- Ukkel 2 augustus 1970) was procureur des Konings in Brussel tijdens de Tweede Wereldoorlog

levensloop

Lucien Van Beirs studeerde rechten en filosofie aan de Université Libre de Bruxelles. Hij begin zijn carrière in Nijvel en werd in 1931 substituut van de Procureur des Konings in Brussel.

In 1936 werd hij voor een korte periode kabinetschef van Victor de Laveleye, nadien nam hij zijn taken bij het parket terug op. Tevens werd hij assistent van Léon Cornil aan de ULB.

Tweede Wereldoorlog

In 1940 werd Van Beirs Procureur des Konings.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Van Beirs, net zoals alle andere magistraten, geconfronteerd hoe moest worden samengewerkt met de Duitse bezetter. Van Beirs was oordeel dat het niet aan het Belgisch gerecht was om blindelings de bevelen van de Duitsers uit te voeren.

Op 16 juli 1941 werd Van Beirs omwille van zijn houding door de Duitsers tijdelijk opgesloten.

De zaak Prédom

Na afspraken op 8 oktober 1942 met de Duitsers besliste het gerecht in 1942 verzetslieden actiever te vervolgen omdat volgens de afspraken het Belgisch gerecht in de toekomst de straffen zou uitspreken in politieke zaken, Vele leden binnen justitie hoopten dat de straffen voor de betrokkenen minder erg zouden zijn dan wanneer ze werden opgespoord en berecht door de Duitsers.

Vanuit die overweging besliste Van Beirs om de communist Eugène Predom en zijn vriendin aan te houden nadat bij een huiszoeking propagandamateriaal en een springtuig waren aangetroffen. Mogelijks gebeurde de aanhouding ook onder druk van de Duitsgezinde Anderlechtse adjunct-commissaris Jan Stappaerts. Van Beirs was zich bewust van de gevaren door berechting door de Duitsers, en waarschuwde hier in interne stukken van het parket ook voor. Hij ging echter uit van de naleving van de afspraken dat Predom door de Belgen zou worden berecht. De Duitsers leefden de afspraken echter niet na en Prédom werd in januari 1943 vermoord op de Nationale Schietbaan.

Van Beirs was erg verontwaardigd en weigerde hierop nog actief Belgische verzetslieden te vervolgen.

Samen met een aantal andere magistraten werd Van Beirs opnieuw opgesloten op 12 december 1942 in decitadel van Hoei. Van Beirs werd gedeporteerd nar het concentratiekamp van Buchenwald. Hij werd op 11 april 1945 bevrijd door het Amerikaanse leger.


Après guerre, Lucien Van Beirs deviendra président de la cour de cassation. Il meurt en 1970, lors de ses obsèques, Walter Ganshof van der Meersch lui rend hommage en prononçant son éloge funèbre.

Il est inhumé à Anderlecht.


Het Belgische gerecht moest steeds kiezen tussen samenwerken met de Duitse bezetter, of tegenwerken met het risico dat het gerecht volledig buitenspel zou worden gezet en de Duitsers àlle controle zouden overnemen, met mogelijks nog slechtere gevolgen voor beklaagden dan wanneer justitie zou kiezen voor de 'politiek van het minste kwaad'.

In oktober 1942 waren er afspraken gemaakt met de Duitse bezetter, waardoor het Belgisch gerecht verantwoordelijk zou zijn voor de behandeling van verzetsdaden van politiek aard.

Net nadien werd een verzetsgroep opgerold in Anderlecht waarbij de meeste verzetslieden enkel vlugschriften hadden verspreid of boodschappen gekalkt op de gevels van woningen van collaborateurs. Hoewel de Belgische politie meestal erg passief was bij het oprollen van collaboratienetwerken, gebeurden in dit geval de arrestaties wel door de Belgen. Mogelijks omwille van de afspraken van oktober 1942, maar mogelijks ook omdat justitie druk voelde van de Dutsgezinde adjunct-commissaris van Anderlecht, Jan Stappaerts.

Tijdens het oprollen van het netwerk werd ook de communist Eugène Predom en zijn vriendin Lucienne Bertieaux gearresteerd, en tijdens de huiszoeking werd naast propaganda ook een springtuig gevonden.

Dit plaatste Van Beirs in een lastig parket: Conform de afspraken van oktober 1942 zou Predom berecht moeten worden door de Belgen, maar uit communicatie met zijn collega's blijkt dat Van Beirs zich terdege bewust was dat De Duitsers zelf het recht in handen zouden willen nemen bij een communist in het bezit van explosief.Sint-Gillis]])

Van Beirs' vrees werd bewaarheid toen de Duitsers Predom zonder toestemming of zelfs maar overlg verhuisden van de gevangenis van Vorst (onder Belgische controle) naar de gevangenis van Sint-Gillis (volledig onder Duitse controle). Predom zou overgeplaatst worden naar het Fort van Breendonk en uiteindelijk veroord worden door de Duitsers.

Vanuit justitie werd wel, in bedekte termen, bij de Duitsers geprotesteerd tegen de gang van zaken in de zaak Predom, maar het was duidelijk dat de afspraken van oktober 1942 dode letter waren.

Omdat door de zaak Predom duidelijk was dat 'de weg van de minste weerstand' nog steeds leidde tot de executie van Belgische verzetsstrijders, weigerde Van Beirs nadien nog soortgelijke zaken te behandelen.

Van Beirs voordien al erg 'passief' geweest bij verzetsdaden.Toen een bontjasfabriek werd gesaboteerd verstopte Van Biers de tubes met brandmiddel die hij aantrof in zijn zakken zodat de Duitsers nooit ontdekten hoe de brand onstond.[1]

Van Beirs werd hierop door de Duitsers opgesloten, uit zijn ambt ontheven en uiteindelijk gedeporteerd naar het concentratiekamp van Buchenwald.

Beroemd is de foto die oorlogscorrespondenten Paul Lévy en fotograaf Raphaël Algoet in 1945 maakten van de net bevrijdde Van Beirs

Bronnen, noten en/of referenties

Bronnen, noten en/of referenties
  1. º Tweede Wereldoorlog: hoe het Brusselse gerecht de nazi's dwarsboomde, [[Knack (tijdschrift)|Knack 22 november 2017
rel=nofollow
rel=nofollow