Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Johan Luger

Uit Wikisage
Versie door O (overleg | bijdragen) op 23 sep 2015 om 21:38 (https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Johan_Luger&oldid=44830073 Jw.luger 3 sep 2015)
(wijz) ← Oudere versie | Huidige versie (wijz) | Nieuwere versie → (wijz)
Naar navigatie springen Naar zoeken springen

Johan Luger (Hoorn 1887- Amsterdam 1964) was meer dan 50 jaar verbonden aan het dagblad De Telegraaf in Amsterdam. In de jaren '20 verschenen reportages en reisverslagen van zijn hand in (wat zou uitgroeien tot) Nederlands grootste dagblad. Via het Nansen-comité van de Volkenbond ging Luger o.m. met een delegatie van het Zweedse Rode Kruis naar de door hongersnood getroffen jonge Sovjet Unie. Zijn schrijnende verslagen werden gebundeld in "In het stervend Wolgagebied". Vanaf 1930 had hij veel succes met het lichte nieuwsgenre, verhalen getypeerd door human interest. Samen met de tekenaar Jo Spier beleefden de series "Amsterdam zwart op wit", "Artis zwart op wit", "Zonderlinge reizen zwart op wit" en "De Amsterdammer zwart op wit" vele herdrukken. Even succesvol werd Lugers rubriek "De kleine misdaad voor de politierechter, ook weer met de tekeningen van de populaire tekenaar Spier. Johan Lugers betekenis voor De Telegraaf, naast die van andere gezichtsbepalende medewerkers, nam toe toen hij in 1938 zijn eigen column, onder de naam "Pasquino" (rechtsboven op pagina 3) kreeg. In de jaren daarvoor was dat de plek waar Barbarosso, pseudoniem van legendarische journalist Kick Schröder, zijn kritische visie op mens en maatschappij gaf. Na de Duitse bezetting in mei 1940 dient De Telegraaf zich, net als het gros van de Nederlandse kranten, te schikken in het nieuwe regime. Luger blijft, als het merendeel van de redactie gedurende de oorlogsjaren aan. Het aantreden van Hakkie Holdert, de fel nationaal-socialistische zoon van H.M.C. Holdert, als directeur bevestigt het imago van de meest foute krant van Nederland. Na oktober 1944 stapt een groot deel van de redactie op, Luger blijft met nog enkele oudgedienden tot de bevrijding. De Telegraaf krijgt een verschijningsverbod. Gezuiverd door de Persraad gaat Luger voor De Waarheid naar de Neurenbergse processen, schrijft als free lance o.m. "All about Amsterdam" voor hier verblijvende geallieerden, en begint voor de AVRO zijn populaire radiopraatje tijdens het lunchuur "In het Spionnetje". Als De Telegraaf in september 1949 opnieuw verschijnt staat Pasquino's eerste naoorlogse column weer op pagina 3. En op 26 maart 1964, de dag van zijn overlijden, de laatste. Bron: Het Geheim van de Telegraaf door Mariëtte Wolf. Boom Amsterdam.

Johan Luger was eerder getrouwd met de concertzangeres Suze Luger- van Beuge. Uit zijn tweede huwelijk met Elisabet von Toll had hij 2 zoons: (Nils Luger 1931- 19 ) en Bernt Luger (1934 - 19 ). Uit zijn derde huwelijk met Greta I. Wiesler (1900 - 1974) een zoon, Jan Willem Luger (1937 - ) Johan Luger is de auteur van o.m. "De veertien dagen van Tom en Thijs, journalistendetectives" ,"Naar wij vernemen...", "Adriaan verhuist de Balkan", "Tom Poes en een vrolijke beestenboel","De man als gezinshoofd", "De zeven kapitale leugens van den heer Berkenmeier", "Mannen in katoen", "Nederland zoals de toerist het ziet" met foto's van Cas Oorthuys e.a.,"Het dagboek van Daatje".