Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Honderd jaar harmonie Koning Willem III
Honderd jaar harmonie Koning Willem III
door Bas van der Hoeven
Nostalgische optocht tijdens eeuwfeest in Beneden-Leeuwen
Feesten en muziek maken, dat zijn - naast vele andere vaardigheden - misschien wel de meest opvallende eigenschappen van de Maas en Waler. Als die twee samenkomen, zoals in 2001 bij het eeuwfeest van harmonie Koning Willem III, dan kun je spreken van een volksfeest.
Dat is te zien in de film Honderd jaar harmonie Koning Willem III die Jos Kruisbergen en Geert Megens in 2001 opnamen in de straten van Beneden-Leeuwen. Musici in nostalgische klederdracht spelen op platte karren getrokken door paarden of antieke tractoren. Tussen de wagens fietsen en wandelen figuren uit de tijd van Dik Trom. De mandenmaker, de petroleumkèl, de melkboer en andere kleurrijke dorpelingen.
Dorpsomroeper Peer Witzel gaat voorop en roept met ratel en stem boeren, burgers en buitenlui op om naar buiten te komen. Om de feeststoet te bekijken en te luisteren naar de vrolijke klanken van de harmonie. De film is een mooie herinnering aan het 100-jarig bestaan van het muziekkorps. Veel mensen vertellen voor de camera hoe prachtig ze de nostalgische optocht vinden en hoe trots ze zijn op hun muziekkorps.
Tegelijkertijd hebben Jos en Geert onbewust een monumentje voor Alphenaar Peer Witzel opgericht. De markante veerbaas die in april van dit jaar overleed, pas 64 jaar oud. De man met de gulle, aanstekelijke lach. De onvergetelijke ambassadeur van het Land van Maas en Waal.
Peer vertelt dat Lauwe wel groot kan zijn, maar het toch van de kleintjes moet hebben. Zelf heeft het dorp immers geen dorpsomroeper, laat staan een filmer. Ze pronken graag met andermans veren. En dan is er weer die lach, die alles relativeerde, bulderende lach.
Die zal nooit meer tussen Alphen en Lith over de Maas schallen, maar Peer Witzel blijft in de harten en hoofden van de mensen die hem kenden. Ook ver buiten het Land van Maas en Waal. Dat wonderlijke, prachtige stukje Nederland, waar een feestelijke optocht twintig jaar later zo maar een requiem voor een geliefde streekgenoot kan worden.