Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Franse literatuur
Franse literatuur is de literatuur van Frankrijk. In ruimere zin omvat het ook in het Frans geschreven literatuur van schrijvers buiten de grenzen van Frankrijk, uit landen als België, Zwitserland, Canada, Senegal, Algerije en Marokko. Deze werken worden Franstalige of francofone literatuur genoemd.
Franse literatuur behoort samen met Engelse literatuur tot de oudste en rijkste van alle Europese talen. Middeleeuwse Franstalige schrijvers schonken ons de verhalen over koning Arthur, de ronde tafel en de heilige graal. De 16e-eeuwse "Essais" van Michel de Montaigne worden nog steeds in allerlei talen door moderne lezers gewaardeerd; Molière schiep met zijn toneelstukken onvergetelijke personages zoals de hypocriet Tartuffe, en de realistische Franse roman van de 19e eeuw werd het model waarnaar moderne Europese romanschrijvers zich richtten. Enkele bekende 19e-eeuwse meesterwerken van het Franse proza zijn Les Misérables van Victor Hugo, Madame Bovary van Gustave Flaubert, en Honoré de Balzacs romancyclus La Comédie humaine. Opmerkelijke ontwikkelingen in de 20e eeuw waren de nouveau roman (Alain Robbe-Grillet, Marguerite Duras e.a.) en de literair-filosofische literatuur die werd geïnspireerd door het existentialisme (Sartre, Camus en anderen).
Franse literatuur had reeds vroeg een enorme invloed buiten het Franse grondgebied. Zo ontstond er de eerste eeuwen na de Normandische verovering van Engeland (1066) - voornamelijk aan het hof - een rijke Franse literatuur. Echte hoogdagen kende het Frans in de 18e en 19e eeuw, toen het de taal werd van de gecultiveerde elite, in Europa en zelfs tot in Rusland.