Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Emile Van Ceulen: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
| Regel 16: | Regel 16: | ||
[[Categorie:Belgisch trotskist]] | [[Categorie:Belgisch trotskist]] | ||
[[Categorie:SAP (België)]] | [[Categorie:SAP (België)]] | ||
[[Categorie:Socialistische Jonge Wacht]] | |||
Versie van 20 okt 2019 14:45
Emile Van Ceulen (Anderlecht 1916 - 1987) was een Belgische trotskist. Hij wordt beschouwd als de trouwe luitenant van Ernest Mandel.
Van Ceulen werd in 1936 lid van de Revolutionair Socialistische Partij. Van beroep was hij lederbewerker.
Vanaf 1947 was hij lid van het Politiek Bureau van de Parti Communiste Internationaliste, de Belgische afdeling van de Vierde Internationale. Hij was zo'n vijf jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog één van leiders van de Trotskisten (samen met Ernest Mandel, Pierre Legrève) die betrokken waren bij het entrisme van de Trotskisten in de Belgische Socialistische Partij (BSP). Via deze weg slaagde hij erin invloed te hebben op de jongerenbeweging Socialistische Jonge Wacht (SJW). Hij was een van de oprichters en redacteur van 'La Gauche', de radicalere buur van het jongerenblad La Jeune Garde socialiste. In 1956 reisde Van Ceulen als lid van de SJW naar China waar hij in Peking onder meer de jonge Deng Xiaoping ontmoette.
Van Ceulen werd in 1964 uit de BSP gezet. Hij was in 1971 één van de oprichters van de Revolutionaire Arbeidersliga en bleef actief militant tot zijn dood in 1987.
Na zijn overlijden werd zijn archief overgedragen aan het Amsab-Instituut voor Sociale Geschiedenis.[1]
Bronnen, noten en/of referenties
|