Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.
- Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
- Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
Yun Moo Kwan
Yun Mu Kwan (연무관): 'Hal of Instituut voor de studie van Martial Arts’ is de naam van een bijna vergeten school voor Koreaans Karate (Kong Soo Do), 1 van de 5 originele scholen of ‘kwans’ die ontstonden in Korea, vlak na de tweede wereldoorlog, een emulatie van Karate-systemen zoals beoefend in Japan en Okinawa. De Yun Moo Kwan werd opgericht door Chun Sang Sup in de school van Lee Kyung Sik, die sinds 1931 les gaf in Judo. Chun had Shotokan Karate geleerd van Gichin Funakoshi in Japan, die het in Okinawa had geleerd. Ook wordt gezegd dat hij les had van Toyama Kanken maar Chun is niet opgenomen in diens Dan-register. De Yun Moo Kwan groeide en Chun was in staat om assistent-instructeurs in te huren. Yoon Byung-In en Dr. Yoon Kwei Byung, beiden genoemd in Toyama’s Dan-register, gaven in de Yun Moo Kwan les in Kong Soo Do en Kwon Bup. Tijdens de Korea Oorlog raakten zowel Chun Sang Sup als Yoon Byung-In vermist en Dr. Yoon Kwei Byung nam de school over in 1953 en veranderde de naam in Ji Do Kwan, de ‘School voor de Weg van Wijsheid’, wat verwijst naar de Boeddhistische filosofie van geweldloosheid. De Jidokwan-school kreeg meerdere afdelingen in Zuid-Korea en werd de grootste Kwan maar net als 8 andere opgerichte Kwans loste het op in de nieuw ontwikkelde Koreaanse nationale vechtsport ‘Taekwondo’. Deze nieuw samengestelde Koreaanse sport werd zo snel ontwikkeld dat het Japanse Karate nog duidelijk herkenbaar is, alleen kwam de nadruk meer op traptechnieken te liggen i.p.v. stoten. Het zelfverdigingsaspect verdween en de nadruk kwam meer op wedstrijdsport te liggen. In tegenstelling tot andere Kwans raakte de Yun Moo Kwan, in de geschiedenis van het Koreaans Karate, al snel in de vergetelheid. Alhoewel enkele Koreaans Karate beoefenaars wereldwijd deze naam nog steeds hanteren. Ondanks enkele uitzonderingen hebben de meesten de trainingsmethodes, technieken en wedstrijdregels van het moderne Taekwondo over genomen. Een originele Yun Moo Kwan-school herkent men aan de beoefening van Kong Soo Do (Karate)- en Kwon Bup (Kung Fu)-sets die als exameneisen worden gesteld. Zij beoefenen niet de nieuwe Taekwondo-Hyungs, Tuls of Poom Sae’s.
Kong Soo Do
De Koreanen die Karate van Japan na de tweede Wereldoorlog naar Korea brachten, sommigen noemen het soms ‘versimpeld’ Karate, brachten ook het bandensysteem, de witte pakken, sparringsmaterialen, etc. met zich mee. Door de slechte verstandhouding na de Japanse bezetting van Korea kwamen er door het nationalisme snel veranderingen in de manier van trainen en het sparren. De grootste verandering was het gebruik van de Koreanen van traptechnieken. Het Japanse Karate legt meer de nadruk op stoten waarbij trappen meer als een aanvulling wordt gezien. De nadruk op het gebruik van benen is ook aanwezig in het noorden van buurland China waar Kung Fu-stijlen grote nadruk leggen op hoge trappen en intensief benenwerk. Daarnaast kent het inheemse dansachtige benenspel Taekyun veel trappen en sprongen die in Taekwondo werden opgenomen.
Kwon Bup Chun Sang Sup huurde een tijd zijn vriend en collega Yoon Byung-In in, die bij Toyama Kanken in Japan Shudokan-Karate en in zijn jeugd, in Mantsjoerije, Chuan Fa (Koreaans: Kwon Bup) had geleerd. In tegenstelling tot Karate-kata’s bestaan de Manchu-Kwon Bup sets niet uit 1-persoons maar uit 2-personen sets. De technieken worden vloeiender, meer cirkelvormig en sierlijker uitgevoerd. Net als in de Toyama Kanken’s Shudokan in Japan warden er 2 vechtkunsten in de Yun Moo Kwan gedoceerd: Karate en Kung Fu. Daarnaast werd er les in Judo en Kendo gegeven door verschillende instructeurs. Zo ontstond er een Martial Arts systeem zonder dat er, net zoals Toyama’s Shudokan, er geen nieuwe hybride vechtkunst uit ontstond, want hij was een voorstander dat stijlen niet werden gemixed en als 1 familie werd beschouwd.