Wikisage, de vrije encyclopedie van de tweede generatie, is digitaal erfgoed

Wikisage is op 1 na de grootste internet-encyclopedie in het Nederlands. Iedereen kan de hier verzamelde kennis gratis gebruiken, zonder storende advertenties. De Koninklijke Bibliotheek van Nederland heeft Wikisage in 2018 aangemerkt als digitaal erfgoed.

  • Wilt u meehelpen om Wikisage te laten groeien? Maak dan een account aan. U bent van harte welkom. Zie: Portaal:Gebruikers.
  • Bent u blij met Wikisage, of wilt u juist meer? Dan stellen we een bescheiden donatie om de kosten te bestrijden zeer op prijs. Zie: Portaal:Donaties.
rel=nofollow

Vril-genootschap

Uit Wikisage
Versie door Mendelo (overleg | bijdragen) op 31 dec 2013 om 20:53 (beginnetje)
(wijz) ← Oudere versie | Huidige versie (wijz) | Nieuwere versie → (wijz)
Naar navigatie springen Naar zoeken springen

Het Vril-genootschap (Duits: Vril-Gesellschaft), formele naam: Reichsarbeitsgemeinschaft Das Kommende Deutschland was een occult genootschap in de Weimar-republiek.

Wat historisch over deze groep bekend is, verschilt sterk van de moderne mythologie die zich over deze groep ontwikkelde.

Historische kern

In 1930 verscheen een boekje van een zestigtal bladzijden bij de drukkerij "Astrologische Verlag Wilhelm Becker" in de Schlosstrasse 59 te Berlin-Steglitz. Het boekje had de titel Vril. Die Kosmische Urkraft. Wiedergeburt von Atlantis. De auteur gebruikte het pseudoniem "Johannes Tӓufer." De uitgever was een organisatie die zich "Reichsarbeitsgemeinschaft Das Kommende Deutschland" noemde, en waarvan de zetel zich ook te Berlijn bevond, in de Pallastrasse 7.[1] Hetzelfde jaar verscheen er nog een tweede boekje van de "Reichsarbeitsgemeinschaft". Dit had de titel Weltdynamismus, maar was ditmaal gedrukt bij Otto Wilhelm Barth Verlag. Beide boekjes verwezen naar elkaar.[1]

Deze Reichsarbeitsgemeinschaft werd de basis waar de latere legenden over het Vril-genootschap rond werden gebouwd.<ref name=Paijmans331>

Bronnen

  • Theo Paijmans, Free energy pioneer John Worrell Keely, 1998.
  1. 1,0 1,1 Paijmans, p. 331